Mayhem

Τί να έρθει πρώτο στη μνήμη; Η αυτοκτονία του Dead, η αποχώρηση του Necrobutcher, η δολοφονία του εγκεφαλικού Euronymous από τον Varg Vikernes ή το κάψιμο εκκλησιών; Το πέρας όλων αυτών βρίσκει διέξοδο στο "Grand Declaration Of War". Ένας δίσκος που σχολιάστηκε ίσως πιο πολύ από κάθε άλλο των Νορβηγών. Άλλοι αγάπησαν τη διαφορετικότητά του και άλλοι έκαναν πράξη τον τίτλο του Blasphemer. Μύθοι, ίντριγκες, φήμες, πισώπλατες μαχαιριές και τραγική ειρωνία.

Πες το απόγνωση του Hellhammer να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε η ίδια η μπάντα, πες το ασέβεια προς τις απώλειες των συγχωρεμένων μελών, πες το αγάπη για αυτό που έκανε, πες το κρίση ταυτότητας, πες το όπως θες, γιατί το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Εδώ είναι το σημείο που η black φιλοσοφία σταματάει, οι οπαδοί ακόμα και στον ύπνο τους συγκρίνουν το "Grand Declaration Of War" με το "De Mysteriis Dom Satanas" και ο μονόλογος ξεκινά. Avant-garde και ηλεκτρονικά στοιχεία κατακλύζουν τα μυαλά των τεσσάρων και παίρνουν σάρκα και οστά από τα "View From Nihil", "A Bloodsword And A Colder Sun", "Crystalized Pain In Deconstruction" (του οποίου αποκορύφωμα αποτελούν οι εναλλαγές των φωνητικών) και "Completion In Science Of Agony".

Ωστόσο, τα black metal στοιχεία μέσα από τα "Α Grand Declaration Of War", "In The Lies Where Upon You Lay" και "A Time To Die" με τις επιθετικές κιθάρες φέρνουν στις μνήμες τις εποχές ωμότητας. Εκτός από τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν, ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν τα καθαρά φωνητικά του Maniac, που μαζί με ψιθύρους και απαγγελίες αποτέλεσαν το μήλο της Έριδος. Ακόμα, τόσο τεχνικές κιθάρες σαν του δεύτερου ολοκληρωμένου δίσκου δεν πρόκειται να ακούσεις ξανά από τους Mayhem, ούτε κατά διάνοια στο "Chimera". Το μοναδικό όργανο που παρέμεινε σχεδόν ανέπαφο από την όλη μετάλλαξη είναι εκείνο του οποίου τα ηνία κινεί ο Hellhammer.

Οι έννοιες του φυσιολογικού και της συμβατικότητας ποτέ δε θα διασταυρωθούν με τους Mayhem, γι' αυτό και μας γοητεύουν άλλωστε. Όσο και να διαφέρει αυτό το μήλο από τη συνηθισμένη ιδιοσυγκρασία των Mayhem, γεγονός είναι ότι η δημιουργικότητα  του άτιμου Blasphemer είναι απλά ασύλληπτη. Άραγε όσοι γκρίνιαξαν για τον industrial, avant-garde χαρακτήρα του "Declaration" έκριναν με τον ίδιο τρόπο τις άλλες αγαπημένες black metal μπάντες που μετέπειτα το γύρισαν στο metal-punk;