Tribulation, The Black Capes @ Temple Athens, 03/10/25

Η χειμερινή συναυλιακή σεζόν έχει πλέον θεριέψει για τα καλά. Οι αγαπημένοι μας χώροι σφύζουν ξανά από ζωή και έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σχήματα που κυκλοφόρησαν προσφάτως δίσκους που μας άρεσαν πολύ – δεν είναι άλλωστε αυτή η αγαπημένη μας χειμωνιάτικη ασχολία; Με πολύ μεγάλη χαρά λοιπόν ήρθαμε σε θέση να υποδεχτούμε τους πολυποίκιλους μουσικά Σουηδούς Tribulation, για πρώτη φορά σε headline εμφάνιση στη χώρα μας – τους είχαμε απολαύσει βέβαια δεόντως και προ χρόνων στην παρουσία τους μαζί με τους Insomnium. Συνοδευόμενοι κιόλας από τον δίσκο που άφησε την gothic πλευρά τους να εξελιχθεί, “Sub Rosa In Æternum”, γνωρίζαμε πως θα έπρεπε να περιμένουμε μια ιδιαίτερη εν πολλοίς εμφάνιση.

To Temple φόρεσε τα μαύρα του πέπλα, μόνο ο Κατακουζηνός να μας ρωτάει τι γυρεύουμε στην οικεία των προγόνων του έλειπε. Η αλήθεια είναι πως για την αρχή της βραδιάς, λίγο περισσότερο κόσμο θα ανέμενα να τον δω, αλλά ακόμη κι έτσι, η παρουσία των συντοπιτών μας The Black Capes ήταν ένα πολύ πρόσφορο ζέσταμα. Οι ίδιοι ξεκινώντας από έναν γενικευμένο σκληρό ήχο, καταλήγουν πλέον δισκογραφικά να προσανατολίζονται σε gothic rock/ post-punk μονοπάτια που τους πάνε πολύ. Με ήδη τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους κι ενώ αποτελούν φυσική συνέχεια διάφορων ταλαντούχων σχημάτων της σκηνής μας, οι The Black Capes φαίνεται να έχουν βρει την ταυτότητά τους, μα κυρίως να περνούν πολύ καλά.

Ο ήχος τους πριμοδότησε μάλιστα ιδιαίτερα μιας που ακουγόντουσαν από παντού πεντακάθαρα. Το μεγάλο στοιχείο ωστόσο για τους The Black Capes είναι πως φαίνεται να πλέουν προς μία καινούρια δισκογραφική δουλειά με δύο νέα singles στο ενεργητικό τους, με ίσως τις πιο καθαρές μουσικές φόρμες που έχουν γράψει μέχρι σήμερα. Δυναμικό σημείο της εμφάνισής τους η διασκευή στον κλασσικό Siouxie And The Banshees ύμνο “Cities In Dust”, με άλλα λόγια το λιθαράκι που ξεσήκωσε τον κόσμο λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα συναυλιακά θεμέλια που έθεσαν οι The Black Capes το βράδυ της Παρασκευής.

Στο κυρίως πιάτο όμως, οι Tribulation ήταν έτοιμοι να τα δώσουν όλα. Σίγουρα, κάποιες αναπόφευκτες συγκρίσεις με την προηγούμενη τους εμφάνιση θα γινόντουσαν νοητά, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι την προηγούμενη φορά στη χώρα μας οι Tribulation είχαν στις τάξεις τους τον αγέρωχο Jonathan Hultén πίσω από το μπάσο που κίνησε για τα δικά του μουσικά μονοπάτια, ποιος όμως δύναται να ξεχάσει την σκηνική του παρουσία. Ωστόσο τη θέση του πίσω από το τις κιθάρες και τη φωνή γεμίζει επάξια εδώ και αρκετά χρόνια ο Joseph Tholl που τον έχουμε συνηθίσει λίγο πιο παραδοσιακό μεταλλά στους Enforcer, Black Trip, Tyrann και η αλήθεια είναι πως η διαφορά φαίνεται γιατί οι δυο τους είναι τόσο διαφορετικοί, μα η ποιότητα που δίνουν με την παρουσία τους στους Tribulation είναι ισάξια. Απορίες μου είχε δημιουργήσει προσωπικά, κατά πόσο θα τους «χωρέσει» η σκηνή του Temple μιας που πραγματικά αν τους έχεις δει, γνωρίζεις ότι οργώνουν τεράστιους χώρους με θαυμαστή ευκολία. Για το τέλος, πως θα αποδιδόταν ο νέος, gothic ήχος που φέρουν τα τελευταία χρόνια.

Οι απορίες βέβαια σύντομα θα συναντούσαν τις απαντήσεις τους, μιας που μέσα στους καπνούς, ο Johannes Andersson και η παρέα του με το απαραίτητο μακιγιάζ, αναδύονται και χωρίς να δίνουν υποσχέσεις παίζουν με την ψυχή τους, μέταλ, όλων των ειδών. Αυτό που αγαπώ γενικά στους Tribulation, είναι πως επιδίδονται χωρίς όρια στη σύγχρονη μουσική που εν πολλοίς, τα μέλη που τους απαρτίζουν έχουν ορίσει. Τα υπο-ιδιώματα δεν σημαίνουν πολλά για τους Tribulation, που ακροβατούν με τη λεπτεπίλεπτη κορμοστασιά και των τεσσάρων τους μεταξύ death metal, heavy metal, gothic metal, και πολλών ακόμη στοιχείων. Νομίζω πως τελικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος κιθαριστικός συνοδοιπόρος για τον Adam Zaars από τον Joseph Tholl, αφού μετά τη σφραγίδα τους στους Enforcer, συνεχίζουν να παράγουν πρωτόλειο heavy metal στους Tyrann και να εξαπολύουν όλες τις περισσότερο σκοτεινές και extreme ανάγκες τους στις μελωδίες των Tribulation. Η χημεία τους επί σκηνής είναι αυταπόδεικτη, και για μας που πρακτικά μεγαλώνουμε μαζί τους και με τις μπάντες τους, και συγκινητική.

Το σήμα όμως, έρχεται από τον αναντίρρητο μπροστάρη Andersson, που πλέον μας έχει πείσει πως μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Οκ, αυτό ίσως κάπως να το περιμέναμε. Αυτό που με τίποτα δεν περιμέναμε, είναι πως οι Tribulation θα γέμιζαν σχεδόν δυο ώρες μουσικής, διασχίζοντας όλη τους τη δισκογραφία, πράγμα που δεν είχαν επαναλάβει προηγουμένως στις φετινές τους εμφανίσεις. Μπορεί το πρόσφατο “The Unrelenting Choir” να έριξε στάχτες στα μάτια πως θα μείνουμε στις πρόσφατες τους κυκλοφορίες, στην πραγματικότητα όμως οι Tribulation μας παραχώρησαν ένα παντοδύναμο πέρασμα από όλες τους τις δουλειές και περιόδους – ‘ντάξει, σχεδόν, ποιος το θυμάται άραγε ποτέ το “The Horror”; Παρέλασαν λοιπόν μπροστά μας, λίγο πολύ τα πάντα – από το “Hamartia” του ομώνυμου EP, μέχρι και τα κλασσικά “Tainted Skies”, “Nightbound”, “Randa”, “Melancholia”, αλλά και τελείως απρόοπτα αφού ούτε καν στο επί σκηνής setlist δεν ήταν σημειωμένο, το αξεπέραστο “The Lament”.

Η παρουσία των Tribulation επί σκηνής, πράγματι ελάχιστα «ζορίστηκε» να χωρέσει στη σκηνή του Temple – όχι πως φταίει ο χώρος, μα επειδή η κινησιολογία και η λύσσα των Tribulation χρειάζεται λίγα τετραγωνικά μέτρα σανιδίου ακόμη για να ξεδιπλωθεί με όλη την άνεση και αίγλη που της αρμόζει. Φυσικά να μην ξεχάσουμε και τον άνθρωπο μέσα στις σκιές, Oscar Leander, που πίσω από τα κρουστά δημιουργεί το χαλί για τις τρέλες των τριών που βρίσκονται όρθιοι μπροστά του. Αν ψάξω να βρω παράπονα, θα είναι ένα πως ο ήχος μπούκωνε σε σημεία λίγο περισσότερο του ανεπαίσθητου (όχι κάτι όμως σοβαρά ενοχλητικό) αλλά και το γεγονός πως το “Hour Of The Wolf”, ακόμη και στη δική μας μαραθώνια εμφάνιση, απουσίαζε. Κυριολεκτικά όχι σημειολογίες όμως που μας χάλασαν με κάποιο τρόπο τη βραδιά.

Εκεί που πραγματικά παραδέχτηκα τους Tribulation, είναι το γεγονός πως θέλει θάρρος και θράσος να αποφασίσεις να αφήσεις τα νέα σου κομμάτια να αποδοθούν προς το τέλος της εμφάνισής σου. Μάλλον όμως, με τις επιτυχίες που κρύβει μέσα του το “Sub Rosa In Æternum”, δεν υπήρχε κανένας απολύτως φόβος για να χαθεί η ροή της συναυλίας. Με αρχή το “Hungry Waters” -που τα δεύτερα φωνητικά του Joseph Tholl ακουγόντουσαν λες κι ερχόντουσαν κατευθείαν από την ηχογράφηση, άξιος – και συνέχεια τα “Saturn Coming Down” και “Murder In Red”, οι πολλαπλές ταυτότητες των Tribulation πέρασαν όλες από μπροστά μας, αφήνοντας μόνο ανοιχτά μονοπάτια προς ένα υπέροχο άγνωστο για το μέλλον τους. Κλείσιμο με “The Motherhood Of God” και “Strange Gateways Beckon” που ισοπεδώνουν την ψυχή αλλά και το χώρο. Είμαστε τυχεροί να ζούμε στο πλάι μιας πορείας συγκροτημάτων σαν τους Tribulation, που όχι μόνο γράφουν φοβερή μουσική, όχι μόνο την αποδίδουν ζωντανά με όρεξη, αλλά όταν τα φώτα πάνε να σβήσουν, τα χαμόγελα τους μαρτυρούν τη βαθιά αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, παράλληλα με την εκτίμηση προς το κοινό που το στηρίζει.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής