Hellfest @ Clisson, Γαλλία, 15-18/06/23

Τo φετινό συναυλιακό καλοκαίρι στην χώρα μας περιλαμβάνει ουκ ολίγες ενδιαφέρουσες μπάντες καθώς και πολλά μεγάλα ονόματα σε διάφορα μουσικά ιδιώματα. «Γεμάτη» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σεζόν, καθώς η τσέπη του μέσου συναυλιόφιλου δεν θα άντεχε περισσότερες συναυλίες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ένα festival σαν το θρυλικό Hellfest δεν παραμένει, και φέτος, εξίσου ελκυστικό. Έξι σκηνές, τέσσερις ημέρες και 180 περίπου συγκροτήματα τα οποία αποτελούν την αφρόκρεμα της σημερινής heavy μουσικής σκηνής. Από τεράστια ονόματα του παρελθόντος μέχρι τις σημαντικότερες μπάντες του σήμερα καθώς και ελπιδοφόρα σχήματα για το μέλλον της μουσικής που αγαπάμε, ένα μετά το άλλο, θα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας. Το ραντεβού είχε ανανεωθεί από νωρίς, το αεροπλάνο απογειώθηκε τα χαράματα και το μεσημέρι βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στα ιερά χώματα του Clisson, μέσα στον μαγευτικό και επαγγελματικά στημένο χώρο του Hellfest.

Πέμπτη 15/06

Η πρώτη μας κίνηση, ήταν να διαπιστώσουμε τις αλλαγές στους χώρους. Το φιλόξενο Valley Stage μεταφέρθηκε φέτος, για πρώτη φορά, αρκετά μακριά από τον κεντρικό χώρο αλλά πολύ κοντά στο εξίσου αγαπημένο Warzone. Στην θέση του στήθηκε ένα εντυπωσιακό κτίσμα με την επωνυμία The Sanctuary το οποίο φιλοξενεί το επίσημο merchandise του festival. Λίγο παραπέρα θα βρίσκαμε φέτος και τα αντίστοιχα προϊόντα των συγκροτημάτων. Αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και ετοιμαστήκαμε για την πρώτη μπύρα, έφτασε η ώρα της μουσικής.

Την κεντρική σκηνή άνοιξαν δυναμικά οι Αμερικανοί Code Orange αλλά εμείς μαγευτήκαμε από το native american black metal των Blackbraid. To επιβλητικό project του Jon Krieger περιλαμβάνει την ατμόσφαιρα και το δυναμισμό που θα ζητούσαμε από ένα black metal σχήμα ενώ ταυτόχρονα έχει αποφασίσει να τιμήσει με πρωτότυπο τρόπο τις ρίζες του. Η εμφάνιση των Blackbraid προφήτευε την ενασχόληση μας με ακραίους ήχους στο φετινό Hellfest όπως και εμείς θα τολμήσουμε να αναφέρουμε ότι η σκηνή θα ασχοληθεί αρκετά εντατικά μαζί τους στο άμεσο μέλλον.

Συνέχεια με τους Coheed And Cambria στο Main Stage, τους οποίους είχαμε «στα σίγουρα» παρά την ώρα εμφάνισής τους. Όπως πολλές μπάντες, έτσι και οι Αμερικανοί δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν, κυρίως λόγο της ιδιαιτερότητας της μουσικής τους. Ευλογία και κατάρα η κεντρική σκηνή, τόσο νωρίς και η παρέα του Claudio Sanchez δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Έκλεισαν το σύντομο σετ τους με το κλασικό "Welcome Home" το οποίο, δυστυχώς, ήταν και το μόνο που παρέμεινε στο μυαλό μας.

Πολύ γρήγορα πραγματοποιήσαμε την δεύτερη επίσκεψή μας στο Temple (ένα stage το οποίο πολλές χρονιές δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα) για τους Imperial Triumphant. Οι πειραματικοί και ακραίοι μασκοφόροι είχαν ήδη κανονισμένη την επίσκεψή τους στην Αθήνα και έτσι εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε νωρίτερα τι επρόκειτο να συμβεί. Η χαοτική τους εμφάνιση μας επιβράβευσε με το παραπάνω.

Μπορεί οι ακραίες μουσικές να κέρδιζαν ολοένα και περισσότερο έδαφος στις προτιμήσεις μας αλλά δεν είχαμε σκοπό να χάσουμε την εμφάνιση των Generation Sex, του σχήματος δηλαδή των Billy Idol/Tony James των Generation X και Steve Jones/Paul Cook των Sex Pistols. Από την μία έχεις μερικά ιστορικά ονόματα σε μια ιδιόμορφη σύμπραξη καθώς και μερικά πασίγνωστα κομμάτια όπως τα "Dancing With Myself", "Pretty Vacant" και "Problems". Από την άλλη έχεις τον Billy Idol μετά από 40 χρόνια solo καριέρας ως pop/rock καλλιτέχνης να προσπαθεί να μας θυμίσει πόσο punk ήταν. Δυστυχώς δεν μας έπεισε και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε την ελληνική παρουσία του festival.

Τόσο η ποσότητα του κόσμου όσο και οι ένθερμες αντιδράσεις έδειχναν τον σεβασμό και την αγάπη που απολαμβάνουν οι Nightfall στην Γαλλία. Τα πρώτα βήματα με την γαλλική Holy ίσως να έπαιξαν ρόλο πριν τρεις δεκαετίες αλλά οι Αθηναίοι ακόμα και σήμερα δεν αφήνουν το όνομά τους να ξεχαστεί. Έδωσαν βαρύτητα στο σχετικά πρόσφατο "At Night We Prey" αλλά ταυτόχρονα τίμησαν το παρελθόν τους. To κλείσιμο με το ξεσηκωτικό "Lesbian Show" και το ιστορικό "Ishtar (Celebrate Your Beauty)" από το "Athenian Echoes" επισφράγισαν μια θριαμβευτική εμφάνιση σε ένα από τα μεγαλύτερα festivals του κόσμου.

H συνέχεια ανήκε στους In Flames οι οποίοι μπορεί να μην ενθουσιάστηκαν με τις αντιδράσεις του κόσμου στην Αθήνα αλλά στην κεντρική σκηνή του Hellfest βρήκαν θερμότερη ανταπόκριση. Άλλωστε η τριπλέτα ¨Βehind Space","Cloud Connected", "Only For The Weak" αποτέλεσε ιδανικό "φιτίλι" ώστε το κοινό να πάρει «φωτιά». Θετική εντύπωση προκάλεσε ο Anders Friden του οποίου τα φωνητικά βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση συγκριτικά με αρκετά χρόνια νωρίτερα γεγονός που συντέλεσε τα μέγιστα στην αξιοπρεπέστατη εμφάνιση των Σουηδών.

Χωρίς να απομακρυνθούμε, πιάσαμε θέση για το supergroup της ημέρας οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Hollywood Vampires. H ασταμάτητη καλοκαιρινή τους περιοδεία δεν θα ήταν δυνατό να μην περάσει από το Hellfest και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού στήθηκε όσο πιο μπροστά γινόταν ώστε να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο. Ο Joe Perry ανέλαβε την μερίδα του λέοντος στις κιθάρες αλλά παρέμεινε σχετικά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Από την άλλη ο Johnny Depp τράβηξε, όπως θα ήταν φυσιολογικό, πάνω του κάμερες και βλέμματα ενώ ανέλαβε τα φωνητικά σε αρκετές συνθέσεις όπως το Rock ‘n’ Roll "People Who Died" των Jim Carroll Band και το πασίγνωστο "Heroes" του David Bowie. Μεγαλύτερη περσόνα επί σκηνής από κάθε πλευρά ο Alice Cooper τόσο στις δικές του συνθέσεις όσο και στις, αρκετές, διασκευές. Πρώτης τάξης rock ‘n’ Roll party σε ένα απολαυστικό show.

Μικρό διάλειμμα για ξεκούραση ώστε να ετοιμαστούμε για τον πρώτο headliner του φετινού festival. H τελευταία περιοδεία των Kiss είχε περάσει από το Clisson το 2019 αλλά συγκυρίες τους έφεραν πίσω. Όλα τα συστατικά που θα περίμενε κανείς από ένα show των Kiss ήταν παρόντα. Δυνατή ένταση, φωτιές, πυροτεχνήματα και εντυπωσιακή σκηνική παρουσία. Ακόμα και μουσικά, οι πάμπολλες επιτυχίες τους ακούγονται πάρα πολύ ευχάριστα. Μοναδικό μειονέκτημα της βραδιάς, η οποία όμως ήταν τόσο σημαντική ώστε να αμαυρώσει όλη την εμφάνιση ήταν τα ασταμάτητα λόγια του Paul Stanley ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα λόγω κούρασης, κατέστρεφε την ροή του προγράμματος. To αποτέλεσμα αυτό δεν θα μας ενοχλούσε αν δεν είχαμε φύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις από τον ίδιο χώρο λίγα χρόνια νωρίτερα. Ίσως όσοι δεν είχαν μέτρο σύγκρισης να διασκέδασαν περισσότερο. Όπως και να ‘χει, κάπως έτσι έκλεισε για μας το τεράστιο κεφάλαιο "Kiss Live".

H δεύτερη "τελευταία" εμφάνιση των Kiss στο Hellfest είχε ως αποτέλεσμα οι Behemoth, ως headliners στο Temple Stage, να μαζέψουν περισσότερο κόσμο από ότι ο χώρος μπορούσε να υποδεχτεί. Οι Πολωνοί εντυπωσιάζουν σε κάθε τους εμφάνιση αλλά η κίνηση να τοποθετηθούν στον συγκεκριμένο χώρο, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη. Με μπροστάρη τον επιβλητικό Nergal και ένα setlist που βασίστηκε στο δεύτερο μισό της καριέρας τους πρόσφεραν μια ηγετική εμφάνιση.

Το κλείσιμο της ημέρας περιείχε τους, από ότι φάνηκε, αγαπημένους στο ελληνικό κοινό Parkway Drive, τους πολύ ιδιαίτερους Fishbone και τους Katatonia οι οποίοι θα ήταν η δική μας επιλογή ανάμεσα στις τρεις μπάντες. Λίγο το set το οποίο περιείχε κυρίως πρόσφατες συνθέσεις, λίγο η κριτική που ασκήθηκε στους Σουηδούς κατά την εμφάνισή τους στην Αθήνα και ακόμα πιο πολύ η κούραση που είχε αρχίσει προ πολλού να δείχνει τα σημάδια της πάνω μας, μας παρακίνησαν να εγκαταλείψουμε τον χώρο. Άλλωστε η ώρα ήταν ήδη 01:00 και εμείς είχαμε μπροστά μας τρεις ακόμα ημέρες.

Παρασκευή 16/06

Κατά την δεύτερη ημέρα δεν υπήρχε κάτι το οποίο θα μας κρατούσε στον χώρο κατά τις πρώτες μεσημεριανές ώρες. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μην τιμήσουμε τον «αρχηγό» Steve Harris. Φυσικά δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες από τους British Lion οι οποίοι προσφέρουν ένα απλό hard rock το οποίο δεν θα απασχολούσε κανέναν αν η μπάντα δεν είχε στην σύνθεσή της τον ιδρυτή/μπασίστα των Iron Maiden. Από την άλλη η μπάντα δείχνει να απολαμβάνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ενώ ο γερόλυκος Steve o oποίος δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτό, μοιάζει να πραγματοποιεί ένα είδος «θεραπείας», σωματική και ψυχολογικής, μέσω της χαλαρότητας των συνθηκών. Είτε τον πεις ακούραστο, είτε workaholic, σίγουρα οφείλεις να παραδεχτείς ότι με τιμιότητα ανέλαβε μια μπάντα από τα πρώτα της βήματα.

Αφού εγκαταλείψαμε τον χώρο για να περιπλανηθούμε στα σοκάκια του Clisson, επιστρέψαμε λίγες ώρες αργότερα για την εμφάνιση των Skid Row. H ενσωμάτωση του Erik Gronwall των H.E.A.T έμοιαζε εξαρχής ως η καλύτερη μεταγραφή των τελευταίων πολλών ετών στο hard rock. To περσινό "The Gang’s All Here" άφησε σχεδόν τους πάντες ικανοποιημένους και έτσι μας έλειπε μια ζωντανή εμφάνιση η οποία θα επισφράγιζε την επιτυχία. Οι παλιοί Sabo, Bolan και Hill είχαν εύκολο ρόλο για πρώτη φορά μετά από αμέτρητα χρόνια. Ο Erik με χαρακτηριστική ευκολία και ως true rock star μαζεύει δικαίως όλα τα βλέμματα πάνω του. Εξαιρετική σκηνική παρουσία με ποζεριλίκια αλλά και σεβασμό στο κοινό καθώς και οι καλύτερες ερμηνείες που έχουν ακουστεί σε συνθέσεις των Skid Row εδώ και τρεις δεκαετίες. Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival γενικότερα και εμείς θα τους «κυνηγήσουμε» στο μέλλον για μια δική τους συναυλία.

Στο σημείο αυτό διαπιστώσαμε ότι είχαμε φτάσει στην μέση της δεύτερης ημέρας χωρίς να έχουμε επισκεφτεί ακόμα το Valley. Για να είμαστε ειλικρινείς τόσο το συγκεκριμένο doom/stoner stage όσο και το αντίστοιχο punk/hardcore (Warzone) είχε να προσφέρει πολύ περισσότερες συγκινήσεις τα προηγούμενα χρόνια. Παρ’ολα αυτά όμως μεταφερθήκαμε για να διαπιστώσουμε ότι η σύμπτυξη των δυο προαναφερθέντων σκηνών δημιουργεί ουσιαστικά ένα απομονωμένο ξεχωριστό festival. Έτσι, απολαύσαμε το stoner/sludge των Weedeater ως γνήσιοι Αμερικανοι με την συνοδεία burger και μπύρας και παραμείναμε στον χώρο για τον τόσο ιδιαίτερο Greg Puciato. Σίγουρα θα εμφάνισή του θα μας κάνει να ασχοληθούμε ξανά με το "Child Soldier: Creator Of God" το οποίο τιμήθηκε με το παραπάνω. To "One Of Us Is The Killer" ήταν το μοναδικό κομμάτι των Dillinger Escape Plan που ακούσαμε, και φυσικά δεν μας έφτασε. Αποζημιωθήκαμε όμως με μια πολύ δυναμική διασκευή στο "Them Bones" των Alice In Chains.

Επιστροφή στα main stages και στο hard rock με τους γερόλυκους Def Leppard. Οι Βρετανοί στην περιοδεία τους με τους Motley Crue δεν τραβούν τόσο τα φώτα της δημοσιότητας. Μουσικά όμως κατά πάσα πιθανότητα υπερτερούν αφού τόσο ο Joe Elliott όσο και η υπόλοιπη μπάντα στέκει ακόμα και σήμερα, μισό αιώνα μετά την δημιουργία της, σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. To εναρκτήριο "Take What You Want" από το πρόσφατο "Diamond Star Halos" είναι ένα από τα πολύ καλά κομμάτια του είδους και ζέστανε το κοινό μέχρι να αρχίσει ο καταιγισμός από hits με μεγαλύτερη βαρύτητα στο μοσχοπουλημένο "Hysteria". To αγαπημένο ζευγάρι "Bringin’ On The Heartbreak"/ "Switch 625" αποτελεί για τον γράφοντα highlight της εμφάνιση των Def Leppard αλλά το σετ τους δεν «έκανε κοιλιά» ούτως ή άλλως σε κανένα σημείο.

Το ιδανικό θα ήταν να ακολουθούσαν «στα καπάκια» οι Motley Crue αλλά οι υπεύθυνοι του Hellfest, κατά πάσα πιθανότητα, στοχεύοντας στην νέα γενιά και σε μια μελλοντική επένδυση του event επέλεξαν να τοποθετήσουν ανάμεσα τους τον Machine Gun Kelly. Καλύτερα για μας αφού καταφέραμε με άνεση να μεταφερθούμε στο Warzone για τους Rancid, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του τετραημέρου για το συγκεκριμένο stage.

Αρχή με το πολύ δυναμικό "Tomorrow Never Comes" από τον ομώνυμο φετινό δίσκο τους και συνέχεια με πολλά από τα γνωστά τους κομμάτια όπως τα "Roots Radicals", "Maxwell Murder", "Radio" και "The 11th Hour". Πολύ δυνατή εμφάνιση από τους Καλιφορνέζους που συμπληρώνουν αισίως 30 χρόνια από το ντεμπούτο τους και ο κόσμος από κάτω να περνά "The time of their lives". Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα το κουνούσαμε ρούπι αλλά επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός δεν είχαμε σκοπό να χάσουμε την αρχή του show των Motley Crue.

H περιοδεία των Αμερικανών είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες του φετινού καλοκαιριού. Ήμασταν προετοιμασμένοι για το χειρότερο αλλά ταυτόχρονα με σαφής διάθεση να διασκεδάσουμε με το εντυπωσιακό show που αναμέναμε. Απο πλευράς συνθέσεων όλα κυλούσαν ρολόι με ξεσηκωτικές κομματάρες όπως τα "Wild Side", "Shout At The Devil" ή το πιο πρόσφατο ( και ας έχουν περάσει 15 χρόνια) "Saints Of Los Angeles". Αν δεν είσαι ταγμένος οπαδός τους glam/ hair metal τότε το "Live Wire" είναι ότι καλύτερο. Εξίσου απολαυστικό και το medley διασκευών "Rock And Roll Pt.2/Smokin’ In The Boys Room/Helter Skelter/ Anarchy In The UK/Blitzkrieg Bop" το οποίο βοήθησε στο "fun" της όλης υπόθεσης.

Στα δυο «φλέγοντα ζητήματα», ο John 5, αντικαταστάτης του Μick Mars δεν ενόχλησε κανέναν αφού διαθέτει τόσο την εμπειρία (ως κιθαρίστας του Marilyn Manson και του Rob Zombie) όσο και την επιβλητική παρουσία για να σταθεί δίπλα στους υπόλοιπους Crue. Από την άλλη τα αμφιλεγόμενα φωνητικά του Vince Neil καλύφθηκαν με ιδανικό τρόπο. Λίγο ο «μαζεμένος» τρόπος που τραγουδούσε, λίγο η μίξη, λίγο πιο πολύ τα δεύτερα φωνητικά κατάφεραν όλα μαζί να «διορθώσουν» το πρόβλημα ώστε να καταφέρουμε να απολαύσουμε την εμφάνιση της ιστορικής μπάντας. Συμπερασματικά, περιμέναμε τα πράγματα πολύ χειρότερα και έτσι δεν απογοητευτήκαμε.

Το κλείσιμο της βραδιάς περιείχε την τριπλέτα Sum 41/Gogol Bordello/ As I Lay Dying από τους οποίους επιλέξαμε τους τρίτους. Aξιοπρεπής εμφάνιση από τους Αμερικανούς τους οποίους είχατε ευκαιρία να απολαύσετε και στο Rockwave αλλά η κούραση μας ανάγκασε να φύγουμε λίγο πριν τελειώσει το σετ τους. Την επόμενη μέρα είχε Iron Maiden. Δεν παίζουμε με αυτά.

Σάββατο 17/06

Σάββατο, ημέρα τρίτη και εμείς είμαστε έτοιμοι να φορτσάρουμε. Φτάσαμε λοιπόν στον χώρο λίγο μετά την 1:00 το μεσημέρι για να προλάβουμε τους συμπαθέστατους Evergrey. Αν και τους προτιμούμε στα παλιότερα, οι Σουηδοί αναμφίβολα κυκλοφορούν ακόμα ενδιαφέροντες δίσκους και σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν διεκδικήσει μεγαλύτερη μερίδα του μεταλλικού κοινού. Όμορφες μελωδίες, τεχνικό παίξιμο και η φωνάρα του χαμογελαστού Tom S. Englund σε πρώτο ρόλο. Με λίγα λόγια, όλα σωστά. Οι Evergrey έδωσαν βαρύτητα στους πρόσφατους δίσκους, γεγονός λογικό λόγο της πίεσης του χρόνου. Ένα λιτό αλλά όμορφο show το οποίο απόλαυσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Σε άλλο φεστιβάλ θα είχαν δικαιωματικά μια καλύτερη θέση στο billing.

Μεσημεριανό τρέξιμο στο Valley για τους Crowbar. Ήχος βαρύς και λασπώδης, το εναρκτήριο "Negative Pollution" να προφητεύει με ιδανικό τρόπο μια επιβλητική εμφάνιση και στο κέντρο της σκηνής ο «πολύς» Kirk Windstein να τραβά όσα βλέμματα δεν έβλεπαν μόνιμα το πάτωμα από το headbanging. Μετά την τριπλέτα από το ομώνυμο "Crowbar" (από το οποίο ακούστηκαν συνολικά 5 συνθέσεις), δεν υπήρχε γυρισμός και έτσι μέχρι το κλείσιμο με το "Like Broken Glass" εμείς παραμείναμε στις θέσεις μας προσηλωμένοι αλλά και ευχαριστημένοι από την εκπλήρωση ενός μικρού ονείρου. Όσοι τους παρακολούθησαν στην Αθήνα σίγουρα θα συμφωνήσουν μαζί μας.

Χρόνος για καθυστερήσεις και ξεκούραση δεν υπήρχε αφού στο κεντρικό stage ανέβαιναν οι Riverside. Φαινομενικά αταίριαστοι με το festival αλλά έχοντας την τύχη να παίζουν στην ίδια σκηνή όπου λίγες ώρες αργότερα θα εμφανιζόντουσαν οι Porcupine Tree, μας προειδοποίησαν ότι δεν είναι metal μπάντα και ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν την λέξη "F***". Χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες λόγω τον άβολων συνθηκών είχαμε ως κύριο σκοπό να πάρουμε μια μικρή «γεύση» πριν την επίσκεψή τους στην Ελλάδα σε μερικούς μήνες, Οι μελαγχολικές μελωδίες, όμως, των Πολωνών έγιναν αποδεκτές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο από μας όσο και από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Μια μπάντα σοβαρή και αξιοπρεπής σε μια πολύ δυνατή φάση της καριέρας της με την δισκογραφική επιστροφή του "ΙD. Entity".

Για να είμαστε ειλικρινείς, οι Beast In Black ποτέ δεν μας ενδιέφεραν. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά θα τους είχαμε τιμήσει στην πρόσφατη επίσκεψή τους στην χώρα μας. Δεν είχαμε σκοπό να τους αγνοήσουμε αλλά το συγκεκριμένο χρονικό σημείο ήταν η μοναδική ευκαιρία για ξεκούραση και έτσι μετά από ένα 45λεπτο χαλάρωσης επιστρέψαμε στο κεντρικό stage για τους Puscifer.

Άκρως θεατρικό show από τον Maynard Keenan και την παρέα του κουστουμαρισμένους, εξωγήινες μορφές να τους συνοδεύουν επί σκηνής και οι μυστηριώδεις συνθέσεις του "Existential Reckoning" να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του show. Οποιοδήποτε σχήμα με την σφραγίδα του Keenan δεν θα μπορούσε να προσφέρει τίποτα λιγότερο από μια οπτικοακουστική απόλαυση με έναν ιδιαίτερο, εναλλακτικό και ταυτόχρονα προοδευτικό ήχο ο οποίος ταίριαζε απόλυτα με πολλές μπάντες της ημέρας. Ούτως ή άλλως, οι Puscifer και ειδικότερα ο Keenan δεν υπήρχε περίπτωση να μην τραβήξει τα βλέμματα και να μαζέψει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού μπροστά τους. Με την πρώτη ευκαιρία να πετύχουμε και τους A Perfect Circle για να κλείσει το «πακέτο».

Πολύ ευχαρίστως θα παραμέναμε στην θέση μας για τους Arch Enemy αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τους Obsessed."Brother Blue Steel" από το θρυλικό "Lunar Womb" και όλα τα progressive σχήματα της ημέρας έδωσαν την θέση τους στην πανέμορφη απλότητα του Wino. Όπως προαναφέραμε και για τους Crowbar, μπορεί στις κεντρικές σκηνές να εμφανίζονταν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα που περιοδεύουν στον πλανήτη αλλά τα μικρά, προσωπικά μας όνειρα γίνονταν πραγματικότητα στο Valley. Η ποικιλία στις επιλογές είναι ξεκάθαρα ένα από τα βασικά προτερήματα ενός τόσο μεγάλου festival και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία.

Η μέρα εξελισσόταν με ιδανικό τρόπο και με μια μόνιμη αίσθηση ικανοποίησης πιάσαμε την θέση μας για τους Porcupine Tree. Πολύ σημαντική η επανασύνδεσή τους, εξίσου αξιόλογο και το άλμπουμ την επιστροφής τους "Closure/Continuation". Ιδανικό το «σκάσιμο» με το "Blackest Eyes" για να συνεχίσουν με τρεις απανωτές συνθέσεις από το προαναφερθέν νέο άλμπουμ. Ο Steven Wilson δεν παρέλειψε να εκθειάσει το κοινό το Hellfest χαρακτηρίζοντάς το ως ανοιχτόμυαλο. Το πιστέψαμε; Μικρή σημασία έχει.

Μία ώρα και δέκα λεπτά είναι φυσικά πολύ λίγα για να νοιώσεις ότι έζησες μια χορταστική εμφάνιση των Porcupine Tree και έτσι εμείς συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι σύντομα θα τους ξαναδούμε από τα μέρη μας. Προλάβαμε πάντως να απολαύσουμε το μακροσκελές αλλά εντυπωσιακό "Anesthetize", το αγαπημένο "The Sound Of Muzak" καθώς και τα διόλου ευκαταφρόνητα "Open Car" και "Trains".

Σύντομη επιστροφή στο Valley για τους ψυχεδελικούς Καλιφορνέζους Earthless οι οποίοι υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας κρατούσαν παραπάνω. Έπρεπε όμως να πιάσουμε θέση για τους Iron Maiden και έτσι, ψιλοαναγκαστικά, είδαμε και τους Powerwolf. Φυσικά η άποψή μας είναι καθαρά υποκειμενική και ασήμαντη αφού το το κοινό του Hellfest για ακόμα μια φορά τους υποδέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Θεατρικό στήσιμο, ασταμάτητες φωτιές και o Attila Dorn να παίζει τον κόσμο στα δάχτυλα. «Αφού όλοι διασκεδάζουν, γιατί είσαι λυπημένη» σκεφτήκαμε εμείς όντας από τους λίγους που στεκόμασταν αδιάφοροι αλλά στο τέλος της ημέρας...περί ορέξεως…

Μεγαθήριο οι Kiss, απωθημένοι οι Motley Crue, εξαιρετικοί στα live οι Slipknot αλλά αν υπήρχε ένας headliner που περιμέναμε, αυτοί ήταν οι Iron Maiden. Η "The Future Past Tour" δεν περνά, ακόμα, από τα μέρη μας και το, γνωστό εδώ και μήνες, setlist αποτέλεσε ιδανικό «τυράκι».

H εισαγωγή με το "Blade Runner" του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ακριβώς όπως η "Somewhere On Tour" του 1986, έφερε τις πρώτες ανατριχίλες και το "Caught Somewhere In Time αποτέλεσε ιδανικό opening track. To φως της ημέρας, που συνόδευε την μπάντα στο μεγαλύτερο μέρος του σετ τους τελικά δεν ενόχλησε τόσο, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ασχοληθούμε περισσότερο με την ίδια την μουσική και όχι με το, κατά τα άλλα, εντυπωσιακό show. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η συγκεκριμένη περιοδεία περιλαμβάνει πέντε κομμάτια από το ιστορικό "Somewhere In Time". To ίδιο συνέβαινε και στην περιοδεία του δίσκου με μοναδική αλλάγή το πολυαναμενόμενο "Alexander The Great" στην θέση του "Sea Of Madness".

Πέντε συνθέσεις επίσης από το πρόσφατο "Senjutsu", γεγονός που δείχνει την ξεκάθαρη σκέψη των Maiden να τιμήσουν επικές συνθέσεις του σήμερα όπως τα "Hell On Earth", "Death Of The Celts" αλλά και νέα hits όπως το "The Writing On The Wall" το οποίο δείχνει ότι ήρθε για να μείνει. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν ορισμένες από τις μεγάλες επιτυχίες τους αλλά ταυτόχρονα και μερικές εκπλήξεις όπως το φανταστικό "The Prisoner" και το διασκεδαστικό "Can I Play With Madness".

Θα μπορούσαμε να γράψουμε άπειρα για την εμφάνιση των Iron Maiden αλλά θα αδικούσαμε, αναγκαστικά, όλες τις υπόλοιπες μπάντες του festival. Αξίζει να σταθούμε στην εξωπραγματική απόδοση του Bruce Dickinson ο οποίος βρήκε επίσης ευκαιρία να εξασκήσει τα γαλλικά του (παραπάνω από ότι έπρεπε). Επίσης, ο Adrian Smith «παίρνει όλη την ομάδα στις πλάτες του» αναλαμβάνοντας τα δυσκολότερα κιθαριστικά μέρη. Ορισμένα λαθάκια, δεν έλειψαν αλλά δεν κατάφεραν να χαλάσουν την διάθεση κανενός. Συμπερασματικά οι Iron Maiden με την συγκεκριμένη περιοδεία καταφέρνουν να τιμήσουν εξίσου το ιστορικό παρελθόν με το τίμιο παρόν τους και ταυτόχρονα να κρατήσουν το συναυλιακό τους επίπεδο σε δυσθεώρητα ύψη.

H μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα και έτσι, χωρίς να πάρουμε ανάσα, τρέξαμε να προλάβουμε τους Black Flag. Φυσικά η σύνθεση της μπάντας περιλαμβάνει μόνο τον κιθαρίστα Greg Ginn ως ιδρυτικό μέλος αλλά το βαρύ και ιστορικό όνομα της τόσο επιδραστικής μπάντας υπερτερούσε του γεγονότος. Στην τελική, ο frontman Mike Vallely έχει ουκ ολίγα χρόνια συμμετοχής στην μπάντα και ταυτόχρονα διαθέτει την απαραίτητη «τρέλα» που απαιτεί ο ρόλος του. Όλα τα κομμάτια που θα επιθυμούσε κανείς σε ένα live των Black Flag αλλά και η διασκευή στο "Louie Louie" από το 1981 πέρασαν από μπροστά μας μέσα σε μια ώρα. Το τελευταίο λειτούργησε ιδανικά αφού εμείς στεκόμασταν πλέον κάτω από το μεγαλειώδες άγαλμα του Lemmy με το αγαπημένο του ποτό στο χέρι.

Όσο περνά η ώρα και όσο η ποσότητα αλκοόλ αυξάνεται τόσο και επιθυμούσαμε πιο οικείες μουσικές. Τι καλύτερο λοιπόν από τους συνήθεις ύποπτους Clutch οι οποίοι ούτως ή άλλως αποτελούν ιδανική επιλογή heavy rock διασκέδασης. Οι Αμερικανοί δεν μπήκαν στην διαδικασία να προωθήσουν το πολύ δυνατό και καινούργιο τους "Sunrise On Slaughter Beach" και έτσι αρκέστηκαν στο ομώνυμο κομμάτι. Η ιστορική αναδρομή της τελευταίας εικοσαετίας από το "Punk Rock Fury" μέχρι το σήμερα λειτούργησε ιδανικά και ο μπροστάρης Neil Fallon γνώριζε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει για να κερδίσει το κοινό. Με χαρακτηριστική άνεση ένας από τους καλύτερους frontmen του είδους.

Φινάλε της ημέρας με τους Meshuggah τους οποίους θα προτιμούσαμε να είχαμε παρακολουθήσει νωρίτερα μέσα στην διάρκεια της ημέρας αφού είχαμε κλείσει ήδη ένα γεμάτο, συναυλιακό 12ωρο. Φυσικά όταν έχεις μπροστά σου μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει μερικούς από του πιο ιδιαίτερους extreme δίσκους και με ταυτόχρονη σκέψη ότι η μπάντα αυτή έχει κλείσει ήδη τρεις δεκαετίες ζωής, δεν έχεις και πολλά περιθώρια για γκρίνια. Έτσι λοιπόν,τερματίσαμε τις δυνάμεις μας και το level 3 του τετραημέρου νοιώθοντας όμως πλέον ανίκητοι βλέποντας μπροστά μας μικρότερη απόσταση από αυτή που είχαμε ήδη διανύσει.

Κυριακή 18/06

Η τέταρτη και τελευταία μέρα μας επιφύλασσε μια μικρή δόση ξεκούρασης η οποία μας προφύλαξε επίσης από την βροχή που είχε ξεκινήσει από νωρίς το πρωί. Φτάσαμε λοιπόν στον χώρο την ώρα που ο ήλιος είχε επιστρέψει και οι Hatebreed ετοιμάζονταν να ανέβουν στο main stage. "This is the sound of the lost, beaten and broken" ουρλιάζει o Jamey Jasta και το κοινό τα «δίνει όλα». Ο 46 εξάχρονος frontman παραμένει γεμάτος ενέργεια και μας θυμίζει ότι ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί. Αυτός είναι και ο λόγος που, λόγω προσωπικού γούστου και βιωμάτων, συνθέσεις όπως το ξέφρενο "Driven By Suffering", το «αρχαίο» "Smash Your Enemies" (από εποχή που δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα full length album) καθώς και το anthem-ικό "Live For This" έγιναν αποδεκτά με εφηβικό ενθουσιασμό. "I Will Be Heard" για αναμενόμενο και ιδανικό κλείσιμο ενός σετ που μας έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι της τελευταίας μέρας.

Συνέχεια με τους Electric Callboy τους οποίους είχαμε μεγάλη περιέργεια να παρακολουθήσουμε αφού η φήμη τους προηγούταν. Οι Γερμανοί είναι γνωστοί για τις ζωντανές εμφανίσεις τους, το χιούμορ τους αλλά και για την ιδιαίτερη μίξη Techno/EDM με heavy σημεία και αρκετά brutal φωνητικά. Το party είχε στηθεί με το κοινό να διασκεδάζει απεριόριστα, οι Electric Callboy πραγματοποιούν μια εμφάνιση γεμάτη ενέργεια και επαγγελματισμό αλλά εμείς διαπιστώνουμε ότι το μεσημέρι δεν διαθέτουμε τόσο χιούμορ και έτσι αποχωρήσαμε για κάτι πιο κοντά στα γούστα μας.

Holy Moses λοιπόν στο Altar stage. Old school γερμανικό thrash από την Sabina Classen η οποία έδειξε τον δρόμο σε όλες τις γυναίκες που ήθελαν να τραγουδήσουν σε ακραία metal μπάντα. Πολύ δυναμική εμφάνιση από όλη την μπάντα αλλά τα βλέμματα έπεφταν αναμφίβολα στην εξηντάχρονη Sabina η οποία δείχνει να μην καταλαβαίνει από ηλικίες και λοιπά στερεότυπα. Η Sabina θα γιορτάσει τα γενέθλια της, όπως μας δήλωσε, στις 27 Δεκεμβρίου στο Αμβούργο με το τελευταίο live των Holy Moses, κλείνοντας έτσι ένα σημαντικό κεφάλαιο του γερμανικού thrash metal.

Στο main stage το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ετοιμαζόταν να «τραβήξει κουπί» με τους Amon Amarth αλλά εμείς προτιμήσαμε to εκκωφαντικό post-punk των Grave Pleasures. Οι Φινλανδοί, κάποτε γνωστοί ως Beastmilk, επέστρεψαν φέτος με το "Plagueboys" και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το minimal αλλά τόσο ιδιαίτερο σετ τους. Mια μπάντα που δεν είχε μεγάλη τύχη σε ένα φεστιβάλ όπως το Hellfest αλλά κατάφερε να προσελκύσει λίγους αλλά πιστούς οπαδούς.

Συνέχεια με τους αγαπημένους Benediction οι οποίοι βγήκαν ορεξάτοι και χαμογελαστοί, αποκάλεσαν τους Grave Pleasures…Depeche Mode πριν επιδοθούν σε ακόμα ένα τίμιο και απολαυστικό death metal live. H επιστροφή του Dave Ingram στα φωνητικά τους έδωσε την ευκαιρία να δώσουν βαρύτητα στο παλιότερο υλικό τους και σε δίσκους όπως τα "Transcend The Rubicon" και "Subconscious Terror" αλλά ταυτόχρονα και στο νεότερο υλικό του "Scriptures". O πανύψηλος κιθαρίστας Darren Brookes ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος αλληλεπίδρασης με το κοινό ενώ γενικότερα οι Benediction απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι σε έναν δίκαιο κόσμο θα είχαν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στην death metal σκηνή.

Γράψαμε νωρίτερα ότι δεν διαθέτουμε χιούμορ στην μουσική αλλά αυτό φυσικά δεν ισχύει για τους Tenacious D. Ο Jack Black και ο Kyle "Spicy Meatball" Gass δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις και το show τους περιείχε όλες τις επιτυχίες τους, τόνους χιουμοριστικών ατακών και γεγονότων, τον διάβολο να διακοσμεί το stage και ένα σωρό ακόμα. Ένα γιγαντιαίο μεταλλικό ρομπότ ανέβηκε στην σκηνή για το "The Metal", Jack και Κyle έβγαλαν να μετρήσουν...τα σαξόφωνά τους στο "Sax-a-boom" πριν ο τελευταίος παίξει μέρος του "Baker Street" του Gerry Rafferty ενώ η προσωρινή παραίτηση του Kyle έληξε με το "Dude (I Totally Miss You"). Πολλά «προβλήματα» αντιμετώπισαν επίσης με τον πυροτεχνουργό του Biffy Pyro τα οποία είχαν και αυτά αίσιο τέλος. Για το "Tribute" δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. The greatest and best song in the world!

Συνέχεια με μια από τις πιο πολυσυζητημένες επανασυνδέσεις της χρονιάς και φυσικά αναφερόμαστε στους Pantera. Ένα, ομολογουμένως, συγκινητικό intro με πλάνα από το παρελθόν της μπάντας το οποίο έληξε με τις μορφές των αδερφών Abbott σήμανε την έναρξη και το "A New Level". Από τους «νέους» ο drummer Charlie Benante τα καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση στον ρόλο του ενώ ο Zakk Wylde παραμένει αρκετά πιστός στις συνθέσεις δίνοντας όμως και λίγο το προσωπικό του στίγμα. O Anselmo με αργές κινήσεις και μιλώντας με σεβασμό απέναντι στο κοινό για στο festival και την κληρονομιά των Pantera κατάφερε να μην προκαλέσει. Όπως ανάφερε και ο ίδιος, έχει παίξει σχεδόν με όλες τις μπάντες του στο Hellfest και έφτασε η ώρα, έστω και με αυτό τον τρόπο, να εμφανιστούν και οι Pantera.

Από πλευράς απόδοσης, ο Anselmo τα κατάφερε με ικανοποιητικό τρόπο χωρίς να καταφέρει να εντυπωσιάσει. To setlist ιδανικό, το ξύλο στις πρώτες σειρές ανελέητο αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν ανατριχιάσαμε κιόλας, γεγονός σημαντικό αν σκεφτεί κανείς ότι αναφερόμαστε σε μια μπάντα που συνόδευσε τα νιάτα μας. Για την ιστορία και την κληρονομιά των Pantera, είμασταν και εμείς εκεί, αν και δεν παραμείναμε μέχρι το τέλος. Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενες μπάντες, φτάνει μια στιγμή στην ζωή σου που προτιμάς τα αγαπημένα σου συγκροτήματα και όχι ένα συναυλιακό απωθημένο ή ένα υποτιθέμενο μεγαθήριο.

Paradise Lost headliners στο Temple και το "The Enemy" φαντάζει ιδανικό. Τo "The Requiem" μετρά δεκαέξι χρόνια ζωής και στα αυτιά μας πλέον ακούγεται κλασικό. Ήρθε και το ζευγάρι "Hallowed Land/Forever Failure" και όλα μοιάζουν υπέροχα. Το ίδιο συναίσθημα επικράτησε σχεδόν σε όλο το σετ των Lost αφού τα περισσότερα κομμάτια ερχόντουσαν από το μακρινό παρελθόν. Στο "Embers Fire" και στο "True Belief" σκεφτήκαμε τι όμορφα που θα ήταν αν η επετειακή περιοδεία του "Icon" περνούσε από την χώρα μας. Τελικά περνάει και θα είμαστε εκεί.

Μοναδικό μελανό σημείο, όπως πάντα, ο Nick Holmes ο οποίος ακόμα και όταν αποδίδει τα μέγιστα από πλευράς φωνητικών δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι δεν απολαμβάνει να βρίσκεται πάνω στην σκηνή. Έτσι ήταν, έτσι θα είναι και ακόμα και το «βαρύ» όνομα του Hellfest δεν καταφέρνει να το αλλάξει αυτό.

Τελευταία μπάντα του τετραημέρου, οι Slipknot. Αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες μπάντες των ημερών μας με ένα εντυπωσιακό show και μεγάλη αλληλεπίδραση με το κοινό. Αναμενόμενες λοιπόν οι ξέφρενες αντιδράσεις από τον κόσμο, όπως είχε συμβεί και το 2019 στον ίδιο χώρο. Εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε στα μετόπισθεν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το απολαύσαμε και ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι έξι από τα κομμάτια προέρχονταν από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Προσθέστε σε αυτά και τα "The Heretic Anthem", "People=Shit" και έναν σωρό hits από όποιο δίσκο και αν προέρχονται και έχεις την συνταγή της επιτυχίας την οποία οι Slipknot γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και χρόνια.

Για ακόμα μια χρονιά αποχωρήσαμε από το Clisson και το μαγευτικό Hellfest. Για άλλη μια φορά, γεμάτοι εμπειρίες, αναμνήσεις, εικόνες και ήχους. Κάθε χρονιά επιστρέφουμε πιο χορτάτοι αλλά ταυτόχρονα ακόμα πιο «εθισμένοι». Αυτά που σου προσφέρει το συγκεκριμένο φεστιβάλ μοιάζουν δύσκολα ως αδιανόητα να ξεπεραστούν από οποιοδήποτε άλλο και φυσικά σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τα ελληνικά δεδομένα. Πλέον δεν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένη την επιστροφή μας. Σίγουρα όμως το «κάλεσμα» του Hellfest θα είναι τόσο δυνατό που θα επιθυμούμε σαν τρελοί να γυρίσουμε πίσω.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας