Mayhem, Mortiis, Diablery @ Fuzz Club, 04/05/22

Τα χρόνια της πανδημίας επέφεραν στον συναυλιακό τομέα τόσες αλλαγές που πιθανολογώ πως είναι λίγο πολύ γνωστές. Οι συναυλίες και περιοδείες που αναβλήθηκαν ή και ακυρώθηκαν είναι αμέτρητες, και μαζί με αυτές ανατράπηκαν φυσικά και τα σχέδια και όνειρα κάθε εμπλεκομένου. Ευτυχώς όμως, αρκετές από αυτές βρίσκουν τον δρόμο της επιστροφής και διεξαγωγής υπό τις παρούσες συνθήκες. Μια τέτοια περίπτωση, ήταν η επίσκεψη των Mayhem στη χώρα μας έπειτα από τις μνημειώδεις εμφανίσεις του 2017 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όταν και απέδωσαν ζωντανά ολόκληρο το μυθικό "De Mysteriis Dom Sathanas". Με έναν σπουδαίο δίσκο στις αποσκευές τους, αλλά και ένα ταιριαστό συνοδευτικό «πανδημικό» EP, επέστρεψαν έχοντας στο πλευρό τους τον Mortiis, σε ένα νορβηγικό πακέτο ικανό να μας μεταφέρει σχεδόν 30 χρόνια πίσω.

Κατηφορήσαμε λοιπόν από νωρίς στο Fuzz, για να προλάβουμε και την εμφάνιση των εγχώριων blacksters, Diablery. Το σχήμα ανέβηκε στη σκηνή φουριόζο, και με σύμμαχο έναν διαυγή ήχο (που διήρκησε για όλη τη βραδιά), εξαπέλυσε το παραδοσιακό του take στο ιδίωμα. Επιθετικό black metal με αρκετά σκανδιναβικά riffs, υψηλές κατά βάση ταχύτητες, βλάσφημο κλίμα, ενώ τα σποραδικά πιο τελετουργικά (ή και ελαφρώς majestic) μέρη βοηθούσαν στον εγκληματισμό του κοινού με το υλικό. Η σκηνική παρουσία, με το μικρό επί σκηνής ιερό και το θυμιάτισμα ήταν αρκούντως ταιριαστή, ενώ το γεγονός πως η μπάντα επικεντρώθηκε στο υλικό του δεύτερου δίσκου της, "Candles", την δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό.

Έπειτα από το προβλεπόμενο κενό για να προσαρμοστεί το stage (γενικότερα το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε), o Håvard Ellefsen, η αλλιώς Mortiis ανέβηκε σε πλήρη αποθέωση στη σκηνή. Η εμφάνιση σφήνα ανάμεσα σε παραδοσιακά black metal σετ μιας τέτοιας εμφάνισης δεν είναι εύκολη δουλειά από άποψη διαμόρφωσης κλίματος. Με το synth και τον εξοπλισμό του στο κέντρο της σκηνής, περιτριγυρισμένος από banners και με έναν προτζέκτορα σε πλήρη αρμονία με τη μουσική, ο Νορβηγός ξεδίπλωσε το ιδιαίτερο dungeon synth του. Επί περίπου 50 λεπτά, επικεντρώθηκε στο ύφος που τον ανέδειξε σε πρωτοπόρο του ηχοχρώματος, στο οποίο πλέον, όπως πιστοποίησε και το άκρως ενδιαφέρον "Spirit Of Rebellion" του 2020, πάνω στο οποίο βάσισε το σετ του, έχει δόσει εντόνως πιο κινηματογραφικές και επικές διαστάσεις.

Μια εμφάνιση τέτοιου ύφους όμως, για να μεταδόσει πλήρως την εικονοπλασία του μινιμαλισμού καθώς και των ρυθμικών χτισιμάτων, απαιτούσε και κατάλληλες συνθήκες. Ενώ ηχητικά, όσο και σκηνικά, ο Mortiis μαζί με το άτομο στα κρουστά που είχε δίπλα του, είχαν χαθεί εντελώς στον φανταστικό τους κόσμο, με τα μικρά φωνητικά περάσματα να κλέβουν τις εντυπώσεις, οφείλω να ομολογήσω πως δεν υπήρχε, σε σημαντικό βαθμό, η επιθυμητή προσήλωση από το κοινό. Οι μακροσκελείς συνθέσεις όμως, και ειδικά η εναλλαγή των μερών τους ως σκηνές, κυριάρχησαν, και οι νοητικές μεταβάσεις από σκοτεινά δάση σε πεδία μαχών και ερειπωμένα κάστρα ήταν καλοδεχούμενες. Προσωπικά οφείλω να ομολογήσω, πως αν και δεν γνωρίζω πλήρως το ιστορικό «φιλίας» μεταξύ Mortiis και black metal κοινού, η παρακολούθηση μιας συναυλίας του ήταν κάτι που ήθελα να βιώσω και, αν και ελαφρώς περαστικός από το ιδίωμα, μαγνητίστηκα από το εντελώς προσωπικό στυλ ενός καθοριστικού μουσικού για μια ολάκερη αισθητική άποψη που έχει απόνερα μέχρι και στο σύγχρονο underground.

Η μεγάλη ώρα όμως είχε φθάσει. Tα drums του Hellhammer δέσποζαν πάνω στη σκηνή, το ίδιο και το άκρως ταιριαστό σκηνικό. Οι Mayhem πλέον δεν μπορούν να σοκάρουν τον κόσμο, το μέγεθος τους υπερβαίνει αυτό μιας ολόκληρης σκηνής. Το ασφυκτικά γεμάτο Fuzz, και εν δυνάμει ετερόκλητο κοινό, το μαρτυρούν όσον αφορά και τη χώρα μας. Οι Νορβηγοί είναι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που έχει γεννήσει ο σκληρός (και όχι μόνο ακραίος) ήχος. Η παρούσα τους σύνθεση, αλλά και καλλιτεχνική πορεία, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση της επιβεβαίωσης και διεύρυνσης του status τους, καλώς ή κακώς. Και έτσι ακριβώς χύμηξαν στη σκηνή. Η προσωπική μου αμφιβολία ήταν κατά πόσο θα μπορούσε ένα all around set να μην είναι μια ακόμα best-of εμφάνιση ενός σχήματος αναλόγου μεγέθους, αλλά κάτι εγγενώς διαφορετικό. Ε, με διέψευσαν. Μέγας είσαι Attila και θαυμαστά τα έργα σου.

Ξεκίνημα με "Falsified And Hated" λοιπόν, για να πεισθεί και ο τελευταίος πως το "Daemon" δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συμπαγέστατη και άκρως ποιοτική ανανέωση του μοναδικού ύφους της μπάντας. Ήχος καμπάνα από την αρχή, τεχνικό λάθος κανένα, ακόμη και όταν οι ταχύτητες ανέβαιναν ιλιγγιωδώς. Ghul, Necrobutcher και Telloch στέκονταν μπροστά στο κοινό, μεταδίδοντας ένταση. Λειτουργώντας συμπληρωματικά για τον κυρίαρχο frontman. Ο Attila Csihar είναι καθηλωτικός ερμηνευτής, αυτό είναι γνωστό. Όσοι/ες έχουν παρευρεθεί σε συναυλίες του στο παρελθόν, ή έχουν έστω μια στοιχειώδη εικόνα της δισκογραφίας του, το γνωρίζουν. Οι κινήσεις του, ο τρόπος που σωματικά μετέδιδε κάθε λέξη που ξεστόμιζε, ήταν καθηλωτικές. Η προσαρμογή του στο πολυσχιδές ύφος της μπάντας, σεμιναριακή. Αναλογίσου μόνο πως στα καπάκια πραγματοποιήθηκε πέρασμα από το συγκλονιστικό "Grand Declaration Of War" και συγκεκριμένα με "To Daimonion" παρακαλώ, και ο τύπος ήταν ανατριχιαστικός.

Η εμφάνιση των Mayhem χωρίσθηκε σε τρία σετ- περιόδους. Η πρώτη, περιελάμβανε, σε πλήρη αποδοχή από το κοινό, το "My Death" από το "Chimaira" καθώς και "Symbols Of Bloodswords" από το "Wolf’s Lair Abyss". Βεβαίως. Το σετ αυτής της περιοδείας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα όπλα της, να το γνωρίζετε. Και ας ήθελα και κάτι από το αδικημένο "Esoteric Warfare" ή το modern classic που ονομάζεται "Ordo Ad Chao". Ο τρόπος που έδεναν μεταξύ τους οι εναλλαγές από τις κυκλοφορίες ανέβλυζε ουσιώδες black metal, με το σχήμα να αποδίδει σε πλήρη ένταση. Τα ψαλμωδικά φωνητικά του "Malum" και του "Voces Ab Alta" από το "Atavistic Black Disorder / Kommando" έδεσαν ιδανικά με παλαιότερες στιγμές και το πρώτο μέρος έλαβε τέλος. Αλλαγή σκηνικού, φαντάσματα στήνονται εκατέρωθεν των banners, και βρισκόμαστε πλέον στο εσωτερικό μιας εκκλησίας, λογικά ενός καθεδρικού στο Nidaros. Το κλασικό intro του Dead από το "Live In Leipzig" ακούγεται όπως συνηθίζεται, και το hit (καλώς ή κακώς) ξεκινά. Ο κόσμος στις πρώτες νότες του "Freezing Moon" ξεσπά με κάθε πιθανό τρόπο, με την απόδοσή του να αποκτά γηπεδικό χαρακτήρα. Το σόλο μας παγώνει, τα ρολαρίσματα των τυμπάνων το ίδιο, το "darkness is growing" θα τρυπάει το μεδούλι παντού και για πάντα.

Για τα επόμενα τρία κομμάτια η μπάντα θα μείνει στο "De Mysteriis Dom Sathanas". Στο "Pagan Fears" οι κινήσεις συντονίζονται με αυτές των riffs, ενώ το, συναισθηματικά φορτισμένο "Life Eternal" πιθανώς να αποτελεί το αποκορύφωμα της εμφάνισης της μπάντας (ίσως και της δισκογραφίας τους). Ο Scihar ανάμεσα στα κομμάτια αυτοσχεδιάζει φωνητικά προσφέροντας θεατρικές μεταβάσεις, μεταβαίνει από συνοδευτική νεκροκεφαλή σε μια κρεμάλα, προσαρμόζεται εμφανισιακά. Οι Mayhem παρουσιάζονται επιβλητικοί, αποδίδοντας με επαγγελματισμό τις κλασικές τους στιγμές. Το φινάλε του section αυτού με την αυξημένης έντασης απόδοση του "Buried By Time And Dust" θα μας μεταφέρει βαθύτερα μέσα στον χρόνο. Η κάπα φεύγει από τον Attila και στην θέση της εμφανίζεται αμάνικο δερμάτινο, "Μayhem 1984 Oslo". Το μαύρο με μωβ πινελιές πλαίσιο και ο φωτισμός κοκκινίζουν.

"Silvester Anfang" στα ηχεία, και ναι, όλα εκτροχιάζονται. Η riff-άρα του "Deathcrush" πέφτει στα κεφάλια μας και τα σκισμένα φωνητικά του Attila αποδίδουν πιστά το πρωτότυπο υλικό. Απίστευτης έντασης στιγμή και προσωπικό συναυλιακό απωθημένο, όπως και η διαδοχή με το "Chainsaw Gutsfuck" της οποίας η απόδοση ανέδειξε τον old-school πυρήνα της. Το αμάλγαμα επιρροών των πρώιμων Mayhem δεν μπορεί να αγνοηθεί ως ιστορικό αποτύπωμα στην εξέλιξη του ακραίου ήχου, ενώ η hardcore προσέγγισή του επί σκηνής ήταν ιδιαίτερα καλοδεχούμενη και ενθουσιώδης. Αφού φτάσαμε ως εκεί, το "Carnage" θα ήταν μονόδρομος. Τελευταία σύνθεση της βραδιάς το "Pure Fucking Armageddon". Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που πιουρίστες οπαδοί, νεότεροι και γενικά κάθε μέρος της γενεαλογίας του κοινού χαμογελούσε κατά τη διάρκειά του. Το οργιαστικό του πέρασμα ήταν μια εκτόνωση, τα solo ήταν πιο επαγγελματικά από την αρχική ηχογράφηση αλλά αρκούντως «βρώμικα» ενώ ο Hellhammer έπαιζε αβίαστα τα μέρη του.

Οι Mayhem με αυτήν τους την εμφάνιση άγγιξαν το τέλειο. Αντιμετωπίζοντας την μπάντα ως ένα σχήμα που δεν διακατέχεται πλέον από μια απόκοσμη, βλάσφημη μαγεία, αλλά έχει αναχθεί σε τοτέμ της σκηνής, είναι αναμενόμενη η εντελώς επαγγελματική τους προσέγγιση σε όλα (από επιλογές στο merch μέχρι στήσιμο επί σκηνής). Αν παρευρεθείς πλέον σε μια συναυλία τους, οφείλεις να έχεις τα άνω κατά νου καθώς, η πορεία τους πλέον δεν ευθυγραμμίζεται με τις «επιταγές» του σύγχρονου black metal underground, αλλά αντιθέτως αποκλίνει προς πιο καθιερωμένα χωράφια. Δικαίως, σε κάθε περίπτωση. Η δισκογραφία τους παραμένει μια από τις κορυφαίες στο ευρύτερο metal, και η εμφάνισή τους επιβεβαίωσε το μέγεθός τους. Οι Mayhem πραγματοποίησαν μια υπέρ του δέοντος πειστική και επιβλητική εμφάνιση που θεωρώ πως ικανοποίησε κάθε παρευρισκόμενο στο Fuzz, ανταποκρινόμενη πλήρως στις, υψηλές ομολογουμένως, προσδοκίες. Όπως και με κάθε αντίστοιχη περίσταση, εύχομαι να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για εξερευνήσεις και ανακαλύψεις από παρευρισκόμενα άτομα με σχετικά πιο επιφανειακή σχέση με τον σύγχρονο ακραίο ήχο, που γοητεύθηκαν από την αίγλη των Mayhem. Γιατί περί τέτοιας πρόκειται.

Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη