Desertfest (Uncle Acid & the Deadbeats, The Obsessed, Corrosion Of Conformity, Crowbar, Fatso & Jetson, Mono, Mantar κ.α) @ Βερολίνο, Γερμανία, 19-21/05/23

Εισαγωγή

Βερολίνο ή αλλιώς "a city to become and never to be" ΄όπως μας τόνισε μια local persona. Και πόσο δίκιο είχε. Το Columbiahalle (Main Stage) και το Columbia Theatre (Club Stage) άνοιξαν τις πύλες τους στον πολυπολιτισμικό μποναμά που ξεχύθηκε από κάθε πλευρά του κόσμου, για την ετήσια γιορτή της βαριάς ψυχεδελικής μουσικής.

Ημέρα 01 | ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Παίρνοντας την πρώτη μπύρα ανα χείρας, έτρεξα προς το Columbia Theatre για το πρώτο act της μέρας. Την αρχή έκαναν οι σχετικά άγνωστοι Might, που ξεδίπλωσαν την πειραματική Sludge Metal πραμάτεια τους στο κοινό που πραγματικά πιάστηκε εξαπίνης. Τα shoegaze φωνητικα της Αna Muhi (Μπάσο) και του Sven Μissulis (Κιθάρα) έκαναν γκέλ με το καλημέρα. Το συμπαθέστατο ντουέτο απ’ το Ανόβερο με τον ντράμερ ολόγραμμα (από προτζέκτορα) άφησε θετικές εντυπώσεις.

Περιμένοντας καρτερικά το set των Godsleep, προλάβαμε να πούμε μια-δυο κουβέντες με τους Έλληνες Heavy Rockers και κάποιους με φίλους από την πατρίδα, που συμμετείχαν στο Desertfest με merch. Ο κόσμος από νωρις γέμισε το Venue, δείχνοντας την μεγάλη δυναμική των Αθηναίων, η μετοχή των οποίων όλο και ανεβαίνει στο μουσικό χρηματιστήριο. Η εκρηκτική είσοδος της μπάντας με το "Booster" έφερε πανδαιμόνιο. Λίγο μετά η Άμυ πέταξε τα παπούτσια της μακριά ξαφνιασμένη και η ίδια με την θερμή υποδοχή. Η εμφάνιση των Godsleep ήταν απολαυστική και συνολικά αν όχι ισάξια σε απόδοση, ελάχιστα μακριά από αυτήν των Headliners της πρώτης μέρας. Highlights τα "Cracks of Hell" και "Pavement" από το εξαιρετικό "Lies To Survive".

Ακολούθησε η πρώτη επίσκεψη στο Main Stage για την πολυπόθητη εμφάνιση των Dozer, οι οποίοι φυσικά και ήθελαν να ξεκινήσουν δυνατά με το blockbuster "Big Sky Theory", όμως ατύχησαν. Μεγάλα τα προβλήματα στον ήχο του Lead κιθαρίστα Tommi Holappa αλλά και του μπασίστα Johan Rockner. Φυσιολογικά λοιπόν υπήρξε αμηχανία για ένα από τα πιο αγαπητά σχήματα του τριημέρου. Τα "Dust For Blood" και "Ex-Human, Now Beast" από πολύ πρόσφατο "Drifting In The Endless Void", έδωσαν καύσιμο στην φωτιά για headbanding αλλά τα φωνητικά ήταν εμφανώς πιο μπροστά σε σχέση με το σύνολο. Αν και έγινε φιλότιμη προσπάθεια, για τους παραπάνω λόγους θεωρώ ότι η εμφάνιση των Σουηδών στο DF θα ξεχαστεί γρήγορα.

Μετά από ένα μακροσκελές soundcheck το Power Trio των Kanaan ξεκίνησε με πολύ διάθεση παίζοντας τις πρώτες μελωδίες από το "Amazon". Ο ήχος θα μπορούσε να είναι και καλύτερος αλλά κοιτώντας το πρόσωπο του Ask, του κιθαρίστα με το λευκό ταυράκι, δεν έβλεπες ούτε μια ρωγμή στην αυτοπεποίθηση της Νορβηγικής μπάντας. Οταν ο ήχος στην ηχοληψία αποκαταστάθηκε στο 100% και παίζοντας σχεδόν αυτοτελές το "Downpour" έδειξαν τι μπανταρα είναι. Το "Blacktime fuzz" για το οποίο ο Eskild Myrvoll (Μπάσο, πλήκτρα) αναφέρθηκε ώς "Pop Song from Our Last Album" μόνο pop δεν το λές. Απεναντίας οι Kanann μας έκαναν μια ισχυρή κατήχηση στην ιστορία της Fusion και στις δοξασμένες στιγμές των 70’s. Αφού έπαιξαν το Pink Riff όπως το ονόμασαν εν είδη Inside Joke, απογειώθηκαν με τα "Solaris Part One" και "Solaris Part Two", πέρνωντας μαζί 300 πιστούς κοσμοναύτες!

Επόμενη στάση οι Νεοϋορκέζοι King Buffalo. Το συγκεκριμένο act το είχα κυκλώσει απο την αρχη και είναι αλήθεια ότι το περίμενα με ανυπομονησία. Το φιλικό κλίμα, ο όμορφος κόσμος που γνώριζε από καλή μουσική και τα τσιγαριλίκια που έπαιζαν εδω και εκεί, απλά μπούσταραν την διάθεση μου μέχρι να ανέβει στο σανίδι ο Βασιλάς Βούβαλος. Το διαστημικό "Silverfish" και το Proggy "Heberation" από το -μάλλον υποτιμένο- "The Burden Of Restlessness" άνοιξαν τον επιτυχημένο διάλογο με το ασφυκτικά γεμάτο Main Stage και οι King Buffalo με σύμμαχο τον αψεγάδιαστο ήχο παρέδωσαν μαθήματα ψυχεδέλειας και επαγγελματισμού. Το πιασάρικο "Mammoth", το καθαρτικό "Firmament" από το πολυβραβευμένο περσινό "Regenerator" αλλά και τα παλαιότερα εκρηκτικά "Kerosene" και "Cebrerus" «ανατίναξαν» ώτα και παρέδωσαν ψυχές, αφήνοντάς μας σε nirvana. Άξιοι διάδοχοι του θρόνου της βαριάς ψυχεδελικής μουσικής, επιβεβαίωσαν πλήρως το ορθό του ντόρου γύρω από το ονομά τους.

Κοντά 23:00 και είχε τόσο πολύ κόσμο, που αποφασίσαμε με τον φίλο και συνοδοιπόρο Νίκο, να παραμείνουμε για μία ακόμα μπύρα στο Columbiahalle, αναμένοντας τους βετεράνους The Obsessed του θρυλικού Wino και να «πιστολιάσουμε» τους The Great Machine. Η αλήθεια είναι ότι το Occult Heavy Metal που παίζουν είναι μιας άλλης εποχής. Χωρίς τον Scott Reeder (Kyuss) αλλά με τον εκπληκτικό Brian Costantino πίσω από το Drum Kit, οι γερόλυκοι από το Maryland με τους πολλούς και φανατικούς οπαδούς γέμισαν κάθε τετραγωνικό του χώρου, με την προσμονή να είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Βίωσαμε μια τεράστια επιστροφή και μια πορωτική εμφάνιση. Φυσικά και δεν έλειψαν τα προβλήματα, αφού στο τελευταίο σκέλος του live έκλεισε εντελώς ο ενισχυτής του μπάσου καθώς και ότι κάθε φορά έπιανε το μικρόφωνο ο Wino ήταν ας το πούμε χαριτωμένα, μια μικρή εξασκηση Listening στην Αργκό του Αμερικάνικου Νότου. Ουσιαστικά κανείς δεν καταλάβαινε γρι. Τα δύο encore που ακολούθησαν με την εξαιρετική εκτέλεση στο "Lost Sun Dance" από Spirit Caravan, όπως και το "Stoned Back To The Bomb Age" ήταν η πιό τρανή απόδειξη της κ@υλας που έχουν για ζωντανές εμφανίσεις και αληθινή μουσική. Τrue To The Bone!

Ημέρα 02 | ΣΑΒΒΑΤΟ

Μετά από μια χορταστική βόλτα σε πολύ ενδιαφέρουσες περιοχές του Βερολίνου, και αφού είδαμε αρκετή τέχνη στο Staatlichen Museen zu Berlin, πήραμε τις θέσεις μας στην κεντρική σάλα του Desertfest για τους θρυλικούς Fatso Jetson που άνοιξαν την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ. Για όσους ίσως δεν γνωρίζουν, οι Fatso Jetson, το side-project του Mario Lalli των Yawning Man, έχει μακρά ιστορία και δραστική επιρροή στην Desert Rock σκηνή. Επι του πεδίου ξεκίνησαν αμέσως να τζαμάρουν το instrumental "Dream Homes" και το "Monoxide Dreams" από το πιο πρόσφατο υλικό τους. Στα Highlights το πασίγνωστο "Too Many Skulls" αλλά και μια σπουδαία guest εμφάνιση. Τελευταίο Jam-άρισμα και ενώ ο Lalli μας τρίπαρε με το ebow του, ο ιδιότροπος Sean Wheeler (Desert Sessions) εμφανίστηκε στην σκηνή αυτοσχεδιάζοντας πάνω στα μουσικά χαλιά των Fatso Jetson. Ο καταραμένος ποιητής της ερήμου κήρυξε με πύρινο λόγο την αρχή του τέλους μιας μίνι ψυχεδελικής επανάστασης. Κλείνοντας και αφού πέταξε τα ρούχα του με τρόπο τελετουργικό, αποθεώθηκε από το κοινό που κατέκλυσε το Columbiahalle. «Αυτό είναι όσο πιο κοντά στο σπίτι γίνεται» δήλωσε ο Wheeler. Η πιο συγκλονιστική στιγμή του τριημέρου μόλις είχε περάσει. Πριν αποχωρήσουν μας έδωσαν και μια πολύ ενδιαφέρουσα εκτέλεση του "Goin’ Out West" του Tom Waits.

Όλες οι συζητήσεις στα πηγαδάκια είχαν έναν κοινό παρανομαστή, όλοι μιλούσαν για τους GreenLeaf. Με τα προβλήματα σε κιθάρα και μικρόφωνο να στρώνουν πριν καλά καλά το καταλάβουμε, οι Σουηδοί Heavy Rockers, τράβηξαν υλικό κυρίως από τα εντυπωσιακά "Trails & Passes" και "Hear The Rivers". Όλοι τραγουδήσαμε με τα χέρια ψηλά (...)Hey Moma, Sweet Is the Sound(...) και ναι, χτυπηθήκαμε υπεύθυνα με το διαχρονικό πλέον "Tides". Στο "Let It Out", το άξιο Greenleaf all-time classic, είδα και το πρώτο pit spin της δεύτερης ημέρας. Μια εντυπωσιακή εμφάνιση με πολλές καλές στιγμές, με σκονισμένα riffs, με sing-along και με καλά πειράγματα μεταξύ των μελών της μπάντας, που φυσικά και δεν παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρα. Εύγε.

Ξεκινώντας με το γκαζιάρικο "Paranoid Οpioid" έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα μια γιγαντιαία Rock’n’roll μπάλα να παρασέρνει το κοινό! Ένα από τα βαριά χαρτιά του Southern Metal οι βετεράνοι Corrosion Of Conformity έκαναν άλλο ένα περήφανο Check στο κουτάκι με τα 100+1 συγκροτήματα που πάντα ήθελα να δώ. Σκηνική παρουσία μπετόν αρμέ, με πολλά αγαπημένα τραγούδια όπως τα "Seven Days", "Diablo Bld" και "Shake Like You". Στα λίγα αρνητικά, τα μικροπροβληματάκια στον ήχο, με το υπερβολικά τραβηγμένο low-end στο μπάσο να «κρύβει» ανά διαστήματα τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες της παρέας του Woody και του Pepper. Χωρίς να είναι Super προβαρισμενοι απέδωσαν τα "Albartoss" και "Clean My Wounds" με όλες τις τιμές, κλείνοντας μία ιστορική εμφάνιση. Μετά από τόσες αλλαγές στο line-up και τον θάνατο του Reed Mullin (τύμπανα) στα αλήθεια πιστεύω ότι με από τέσσερις δεκαετίες και μόνο που πατάνε ακόμα το σανίδι είναι ένας μικρός άθλος.

«Στις θέσεις σας για ακόμα περισσότερη λάσπη» έπιασα εαυτόν να παραμιλά. Είναι γνωστό ότι τους COC και τους Crowbar ενώνουν καρμικοί δεσμοί από την κοινή -σχεδόν 20ετή- συνύπαρξη των Pepper Keanan και Kirk Windstein στους Down. Έχει μάλιστα ριχτεί αρκετό μελάνι για τις σχέσεις τους αλλά δεν είναι της παρούσης. Το live των Crowbar στην κεντρική σάλα του Desertfest ξεκίνησε και το κοινό τους υποδέχθηκε θερμά, όπως και αξίζει στην ιστορία τους. Κομμάτια όπως τα "Self Inflicted", "High Rate Extinction" και "Like Broken Glass" τιμούν την ιστορία αυτή και θα έμπαιναν χωρίς συζήτηση στο playlist οποιασδήποτε Sludge/Doom μπάντας. Τεράστια εντύπωση μου προκάλεσε η αφοσίωση και η χειρουργική ακρίβεια του Τommy Buckley στα τύμπανα αλλά και η σπουδαία εμφάνιση από τον Matt Brunson στην σόλο κιθάρα. Το ανθεμικό "Planets Collide", ένα από τα σπουδαιότερα Heavy Metal κομμάτια ever, ήταν το κερασάκι στο κλείσιμο της εμφάνισης τους στο Βερολίνο. Κάποια στιγμή ο Kirk Windstein μην χαμπαριάζοντας από την πραγματικά θερμή ανταπόκριση του κόσμου, μας ζήτησε να φωνάξουμε ακόμα πιό δυνατά, θυμίζοντας μας -κατα λεγόμενα του- ότι είναι «πολύ γέρος και πολύ κουφός». Θαυμάσια εμπειρία.

Λόγο overlapping δυστυχώς δεν πρόλαβα να ακούσω αρκετά το χαοτικό κουαρτέτο των noise rockers GNOD. Στα δύο κομμάτια που κατάφερα να στήσω αυτί αντιλήφθηκα πως πρόκειται για μια πολύ δουλεμένη μπάντα, που έχει ξεκάθαρο καλλιτεχνικό όραμα και το υποστηρίζει μέχρι το τέλος. Το Columbia Theatre για την επόμενη ώρα επρόκειτο να μεταμορφωθεί στο θέατρο των ονείρων για χάρη των Ιταλών μάγιστρων Messa που πέταξαν αυθημερόν στο Βερολίνο μέσω Βαρσοβίας για να παίξουν στο Desertfest. Στο πρώτο μέρος της εμφάνισης των Messa γίναμε μάρτυρες μιας μεγαλης έκπληξης, καθώς τους απολαύσαμε να αυτοσχεδιάζουν ζωντανά ως επταμελής μεσαιωνική συμφωνική ορχήστρα. Ήταν τόσο ασυνήθιστη η μουσική προσέγγιση όσο και ευχαριστή. Τα Τούρκικα μακάμια και οι γλυκόπικροι αμανέδες σε μπουζούκι και μαντολίνο είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ το φλάουτο έκλεψε τις δρύινες καρδιές μας. Η νέα ορχηστρική σύνθεση της μπάντας άνοιξε το εύρος και τις δυνατότητες των τραγουδιών τους, ενώ θα μπορούσε να είναι και μια νέα κατεύθυνση για τη περαιτέρω καλλιτεχνική ανάπτυξη αυτού του εξαιρετικά ταλαντούχου σχήματος. Η αποχώρηση τριών μουσικων άφησε τους Μessa ως κλασικό κουαρτέτο και έδωσε την εκκίνηση για το δεύτερο μέρος του act και την ηλεκτρική μεταμόρφωση. Τα βαριά "Suspended", "Pilgrim" και το uptempo "Dark Horse" από το εξαιρετικό "Close" έδωσαν πίσω λιγάκι από την χαμένη μονολιθική ταυτότητα της μπάντας που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μία ξεχωριστή βραδιά για τους πιστούς που επέλεξαν το ιερό προσκύνημα.

Πίσω στην σάλα για τους Γερμανούς Mantar που θα παρουσίαζαν εντός έδρας το εξαιρετικά ενδιαφέρων Blackened Hardcore Punk τους. Ήταν μια καλή ευκαιρία να τους δω σε όλο τους το μεγαλείο, καθώς πρόκειται για ένα πολύ αναγνωρίσιμο μέγεθος στον Ευρωπαϊκό ακραίο ήχο. Ο Ηanno (Κιθάρα, Φωνή) ανεβαίνει στη σκηνή μεταμφιεσμένος ως ζιγκολό με σακάκι, σκαρπίνια αλλά με punk attitude. Απέναντί του και πίσω από τα τύμπανα ο Erinc Sakarya συνένοχος και συνέταιρος στο γλυκό έγκλημα που ονομάζεται Mantar. Απλό σέτ, δύο τύποι, ο ένας απέναντι από τον άλλον χωρίς να υπάρχει μπάσο. Κέρδισαν αμέσως τον κόσμο με την θεατρικότητα και την αμεσότητα της σκηνογραφίας. Σαφώς και η έλλειψη μπάσου ήταν ένα θέμα όμως το double bass από το drum kit του Erinc κατάφερε να καλύψει κάποια από τα κενά στις πιο χαμηλές συχνότητες. Highlight της βραδιάς τα "Hang 'Em Low (So the Rats Can Get 'Em)" και "Age Of The Absurd" από το "Pain Is Forever And This Is The End". Αφού μίλησαν πολύ με το κοινό έκλεισαν απλά, όμορφα και δορικά με το "Era Borealis" από το κλασικό πλέον "Οde To The Flame".

Ημέρα 03 | ΚΥΡΙΑΚΗ

Βερολίνο πρωί Κυριακής, ποσοστό σκόνης 90%! Το λέει η επιστήμη όχι εγώ. Τρελό? Η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ με βρήκε να τρέχω να προλάβω τους Perilymph. Η πρώτη εικόνα του Club με σόκαρε καθώς ήταν σχεδόν γεμάτο και οι Γάλλοι progsters μας τίμησαν ώντας άψογοι στα καθήκοντά τους και αλάνθαστοι παικτικα. Αυτό έκανε έκπληξη σε πολλούς, όχι όμως σε μένα. Θα ακουστώ ιερόσυλος αλλά το στυλ τους μου θυμίζει αρκετά τους Τιτάνες Jaga jazzist στην μεγάλη τους στροφή προς την ψυχεδέλεια. Highlight της εμφάνισης τους το ταξιδιάρικο "La Genese" και το εκλεκτικό "Τout En Hout". Στο κλείσιμο του "Sept" πήραν και τα εύσημα για την πολύ μεστή τους παρουσία στην σκηνή με ένα παρατεταμένο standing ovation χειροκρότημα!

Από το πρώτο τους κομμάτι οι Blood Ceremony μας έδωσαν πολλά στοιχεία για τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το κλασικό "Goodbye Gemini" με το την φλάουτο να ξεσηκώνει τον κόσμο και το εκπληκτικό "Ipsissimus" από το νέο δίσκο "The Old Ways Remain" έκαναν αμέσως γκέλ στις σκοτεινές μας καρδιές. Κάπου εκεί ακούσαμε και το πρώτο κιθαριστικό σόλο της ημέρας. Οι μυημένοι βίωσαν μια πρώτο-μεταλλική ψυχεδελική εμπειρία με το μπάσο σε διακριτή θέση και την τραγουδίστρια- φλαουτίστρια-οργανίστρια Alia O’Brien να ηγήται πρώτη μεταξύ ίσων. Οι αναγνωρίσιμες αλλά και εξεζητημένες «ατάκες» στα πληκτρα ήταν η μυστική σως σε ένα θεσπέσιο Occult θέαμα.

Οι συμπαθείς Bongzilla και οι Γερμανοί Daily Thompson σερβιρίστηκαν πρίν από τους Ecstatic Vision. Πίσω στο Club ήμουν αρκετή ώρα στριμωγμένος με φίλους περιμένοντας τους Αμερικανούς Heavy Psych Rockers, που ερίστω εν παρόδω τα έσπασαν σε μία επιεικώς αχαλίνωτη rock and roll εμφάνιση. Κεντρικό πρόσωπο των Ecstatic Vision ο Douglas Sabolick (Κιθάρα, Φυσαρμόνικα, Φωνή), του οποίου η ενέργεια ξεχείλιζε πάνω στην σκηνή. Πραγματικός δυναμίτης! Ξεχώρισα το "Elusive Mojo" με την ιντριγκαδόρικη ατάκα του σαξόφωνου που πρόσθεσε ακόμα περισσότερο βάθος στο ζεστό και οργανικό ήχο του κουαρτέτου από την Φιλαδέλφεια. Τα δύο έξτρα κομμάτια που έπαιξαν εν είδη encore αντανακλούν πλήρως την ψυχοσύνθεση της μπάντας και τη πώρωση του κόσμου. We want more, We want more!

Άριστες εντυπώσεις άφησαν oι Σουηδοί Gaupa με την πληθωρική τραγουδίστρια Emma Näslund που με την υπέροχη φωνή της «κάρφωσε» στην κυριολεξία τα "Febersvan", "Exοskeleton" και "Vakuum". Δυστυχώς λίγο αργότερα επέλεξα να κατηφορίσω στην κεντρική σάλα όπου θα έπαιζαν οι Slift. Οι Γάλλοι Space Rockers από την εισαγωγή κιόλας του "Ummon" αντιμετώπισαν μεγάλα προβλήματα στον ήχο, ο οποίος από το υπερβολικό echo και το reverb έχανε σε συνοχή και διαύγεια. Ειδικά στο "Ilion" τα προβλήματα στα φωνητικά ήταν δαιδαλώδεις και απροσπέλαστα. Κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι για τους Slift, με το κοινό να ανταποκρίνεται εν μέρη στο κάλεσμα για ευγενική συμπαράσταση αλλά μέχρι εκεί. Πολλοί οι φίλοι που άρχισαν να αποχωρούν για τις απαραίτητες ανάσες πριν την μεγάλη εμφάνιση των Uncle Acid & The Deadbeats.

Για τον μυστηριώδη Uncle Acid και τους The Deadbeats δεν χρειάζεται να γράψω πολλά. Τα projection στο Background μας έριξαν σε λήθη ενώ τα μονολιθικά riff του Θείου μας παρέσειραν σαν οδοστρωτήρας με τα "Mind Crawler", "Death’s Door" και "Over and Over Again" να ξεχωρίζουν από την αποκρυφιστική του lo-fi τελετή. Στο πιό πρόσφατο "Shockwave City" ο αεικίνητος Justin Smith έμοιαζε αψεγάδιαστος στις μπασογραμμες, ενώ και τα τέσσερα μέλη των Uncle Acid & The Deadbeats είχαν μαγική παρουσία στο φεστιβάλ, το οποίο υπήρξε η τελευταία στάση μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής περιοδείας που κράτησε αρκετούς μήνες. Τα "13 Candles" και "I Will Cut You Down" ίσως υπήρξαν οι κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης τους μπροστά στο Βερολινέζικο κοινό που αποχώρησε χορτασμένο από το ψυχεδελικό όργιο που ονομάζεται Desertfest.

​​Σύνοψη

Highlights: Η εμπειρία που ακούει στο όνομα Uncle Acid & The Deadbeats, η κομπανία των Messa, το τριπάρισμα στους King Buffalo, η ala Tom Waits εμφάνιση του Sean Wheeler στο σέτ των Fatso Jetson, η μουσικός παροξυσμός των Ecstatic Vision, Blood Ceremony και Godsleep.

Απογοήτευση: Για αυτούς που περιμέναμε να σπείρουν, απογοητεύτηκα από τον κάκιστο ήχος των Slift και το hype των Monolord, που μου έβγαλε μια μπάντα εν τέλη υπερεκτιμημένη. Η απρόσμενα σκουριασμένη απόδοση των Dozer όπως έγραψα και παραπάνω, είχε τουλάχιστον και μια πολύ καλή δικαιολογία.

Λυπάμαι που έχασα: Λόγο overlapping μεταξύ των δύο stages τους μοναδικούς Minami Deutsch, τους Ιάπωνες Church of Misery και τους αξιόλογους Τhe Valley of the Sun.

Η καλύτερή μου ανακάλυψη: Οι παντελώς άγνωστοι αλλά μαγευτικοί neo prog Perilymph!

Πιο παράξενη στιγμή: O τραγουδιστής και κιθαρίστας των Ecstatic Vision, αφού ξεσαλώνει παρέα με το κοινό, σκαρφαλώνει πάνω στους ενισχυτές οροφής, ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων!

Επίλογος

Στην ιδανική συγκυρία για τους φίλους του βρώμικου πλην ψυχεδελικού ήχου η πολυπολιτισμική πόλη του Βερολίνου φιλοξένησε μια ζωντανή εμπειρία, εμπειρία ζωής. Στα αρνητικά, οι αρκετά υψηλές τιμές της αιθυλικής αλκοόλης και η υπερβολική σχεδόν εμμονική φύλαξη του χώρου από την ομάδα Security. Επίσης, και τα δύο venues τμηματικά ήταν τόσα ασφυκτικά γεμάτα που φίλοι που έρχονταν στην μέση των σέτ, δεν μπορούσαν ούτε κάν να μπουν μέσα. Στα θετικά η άψογη οργάνωση στα stages, οι υπηρεσίες προς το κοινό, τους δημοσιογράφους και τους μουσικούς αλλά και ο σεβασμός προς τον ίδιο το χώρο και το περιβάλλον. Long live Desertfest!

Φωτογραφίες: Στέλιος Μπαρμπουνάκης, Νίκος Τζωρτζάκης, Jan Schwarzkamp, iam bamboleo