Kristof

Να ξεκινήσω με ένα μικρό disclaimer; Έχω μια απροσδιόριστη συγκίνηση που γράφω για τον νέο δίσκο του Kristof, καθώς πριν τρία χρόνια έκανα το μουσικοκριτικό μου ντεμπούτο με το τρίτο του άλμπουμ, το "Ψυχαγωγία". Έκτοτε άλλαξα αρκετά: εκτίμησα πολύ περισσότερο μουσικές που δεν περίμενα, το γούστο μου διαφοροποιήθηκε, και το ομώνυμο κομμάτι από εκείνο το άλμπουμ αποτελεί πρωινή σταθερά ως ξυπνητήρι, καθώς έχει την απαραίτητη ομορφιά για να προοιωνίζει θετικά την μέρα.

Το "Τέλος του Παιχνιδιού" το δέχτηκα με πολύ ενθουσιασμό, αλλά και με περιέργεια, καθώς δεν έμοιαζε πολύ με τον προκάτοχό του. Η σκοτεινή εσωστρέφεια διαλύεται αίφνης με το πρώτο κομμάτι "Διαιτητής", για να πάρει τη θέση της μία electro-pop ένταση, με αρκετό χιούμορ, που δίνει τα ρέστα της με υπέροχο "Scherzo". Όχι πως δεν μας είχε προϊδεάσει το καρτουνίστικο εξώφυλλο, που συνδυάζει αρλεκίνους με gender-bending drag, πως εδώ στρεφόμαστε στο θεατρινισμό και την παιδικότητα.

Από ηχητική συνέπεια, ο δίσκος παίρνει μηδέν στο πηλίκο, αφού οι διαθέσεις και τα είδη εναλλάσσονται εν ριπή οφθαλμού. Το trip hop σκοτάδι του "Παντομίμα" συμπιέζεται ανάμεσα στο "Μανικιούρ Πεντικιούρ" (ένα απ’ τα πιο ανορθόδοξα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ ο Kristof, στο οποίο συνομιλεί με την Nalyssa Green για Αλμοδόβαρ, κάλλους, και την πατριαρχία) και το "CAKE", που η μετα-μαστουρική λιγούρα κάνει κόλπα περίεργα με τη ζαχαροπλαστική και τη σεξουαλική φαντασίωση.

Η ρευστότητα των ήχων εμφανίζεται και στους στίχους, με παιχνίδια ομοηχίας που θα ζήλευε ο James Joyce (αναμμένο/αναμένω εδώ και ώρα ("Παντομίμα"), εμφιλοχωρώ σ’ έναν άφυλο χορό ("Παρενδυσία")), με λογοπαίγνια τύπου "Katastrof", και με επανάληψη στίχων με μία λέξη διαφορά, που συνεισφέρει στην αστάθεια του νοήματος και της εικόνας. Γενικώς, ο δίσκος δείχνει να μην θέλει να καθίσει σ’ ένα σημείο, ήδη απ’ τον τίτλο του που στα αγγλικά έχει μεταφράζεται διττά, σε endgame, δηλαδή την τελευταία πράξη, ή game over, λήξη του παιχνιδιού. Όχι τυχαία αυτή η απροσδιοριστία, αφού αποτελεί κι αυτή μία ψηφίδα στον καλλιτεχνικό κόσμο του Kristof.

Όπως ανέφερε και στην συνέντευξη που μας παραχώρησε, το ρευστό και το ακατάτακτο έρχονται να συναντήσουν το παιχνίδι και το παιχνίδισμα, που κι αυτά με τη σειρά τους απαιτούν την αμφισημία για να σταθούν. Για να δέσει το γλυκό, πρόκειται για ένα έργο «multimedia», αφού πέρα από μουσική, θα αποτελέσει και επιτραπέζιο παιχνίδι. Γύρω απ’ αυτήν την αμφισημία οργανώνεται ο δίσκος, που απ’ τη μία παιδιαρίζει, κι απ’ την άλλη δείχνει τη σκοτεινή πλευρά της παιδικής ηλικίας (πόσο γλυκόπικρο είναι το "Τρικ!"), που θέλει να σπάσει πλάκα, αλλά και να φτύσει βιτριόλι για το πώς μεγαλώνει η Αγία Ελληνική Οικογένεια παιδιά-τέρατα, στο συναυλιακό hit "Τρομεροί Γονείς (Το Τραγουδάκι)".

Το "Τέλος του Παιχνιδιού" ξεχωρίζει αβίαστα πρώτα με την προσωπικότητά του, κι έπειτα με την ισχύ των συνθέσεων, που χτίζονται γύρω από καθαρές, έξυπνες, και εναργείς ιδέες, που αναδεικνύει η εξαιρετική παραγωγή της Nalyssa Green. Ο Kristof προσαρμόζεται σε κάθε κομμάτι σαν να μιλάει κι ένας διαφορετικός θεατρικός χαρακτήρας, κι έχει την ικανότητα να συνδυάζει σε μισή ώρα ανορθόδοξα θέματα με έρωτες, βιώματα, πάθη, και κοινωνική κριτική, σ’ ένα μίξερ funk, electro, trip hop, πιανιστικής μουσικής και ραπ (με feature της Dolly Vara). Στο τέταρτο άλμπουμ του, δεύτερο με ελληνικό στίχο, αισθάνομαι ότι αγγίζει μία καλλιτεχνική πληρότητα - μέχρι να παρέλθει κι αυτή στην ρευστότητα για να αναδειχθεί αργότερα ως κάτι άλλο. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ακόμη δεν μας την έχουν αφηγηθεί.

Bandcamp | Spotify