Roadburn Festival @ Tilburg, Netherlands, 17-18/04/25

Εισαγωγή

Το ετήσιο ταξίδι της ομάδας του Rocking.gr στη νότια Ολλανδία για το φεστιβάλ που ακολουθεί τα υπόγεια κάθε πτυχής του σκληρού και σκοτεινού ήχου αποτελεί ένα ραντεβού για το οποίο διψάμε και περιμένουμε με ανυπομονησία ένα χρόνο ολόκληρο. Το Roadburn Festival έχει αποδείξει πως παρά τις αντιξοότητες, παρά τον συναυλιακό και μουσικό χάρτη που συνεχώς αλλάζει με μορφές συχνά δυσοίωνες, βρίσκει τον τρόπο να προσαρμόζεται χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο στόχο του, που είναι αν μη τι άλλο να αναδεικνύει και να εξυψώνει την ομορφιά του underground χώρου της σκληρής μουσικής, τόσο της τοπικής σκηνής της Ολλανδίας όσο και σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, ενώ συγκεντρώνοντας εμφανίσεις και συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν, διαμορφώνει μια εμπειρία που θα μείνει στην ψυχή σου ανεξίτηλη, μέχρι την επόμενη. Σαν ένα είδος προοικονομίας, θα πούμε πως το φετινό Roadburn Festival ξεπέρασε τον εαυτό του σε θέμα απόδοσης εμφανίσεων των καλλιτεχνών, αφού όλες μα όλες οι εμφανίσεις, από τις αναρίθμητες που παρακολουθήσαμε, είχαν ως χειρότερες τις πάρα πολύ καλές, κι από εκεί και πέρα ο πήχης μόνο ανέβαινε. Τα πιο σημαδιακά και συναισθηματικά, θα τα αφήσουμε για τον επίλογο. Σε μια κατ’ εξοχήν λοιπόν ηλιόλουστη νότια Ολλανδία για φέτος, η εμπειρία μας ξεκίνησε με ζεστασιά και απόλυτη δίψα για μουσική.

Ημέρα 1

Και είμαστε πάλι εδώ. Πρώτη στάση για απαραίτητο καφέ στο αγαπημένο μας χωμένο ντονατσάδικο, μια παράδοση που δεν κόβεται, κι έπειτα, στο δρόμο της μουσικής. Μπορεί η είσοδος για τα The Terminal Stage και The Engine Room να είχε αλλάξει προσωρινά για φέτος λόγω των ανακαινίσεων στο Koopelhall και να ψάχναμε το merch αλλού, κατά τα άλλα όμως η αίσθηση ήταν λες και η τέταρτη μέρα του περσινού Roadburn Festival να ήταν μόλις χθες. Σύνδεση με το παρελθόν, το μεγάλο, εναρκτήριο set των Xiu Xiu στο Terminal stage. Σαν μια γέφυρα με το πέρυσι όπου η εμφάνιση τους στο Next Stage στέφθηκε αυτή με τη μεγαλύτερη ουρά εισόδου, το Roadburn δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο κι έτσι η ηλεκτρονική μανία των Xiu Xiu επέστρεψε μέσα σε παράξενα όργανα και χρήση αυτών, να κόψει την κορδέλα εγκαινίων για τα ηχητικά τερτίπια του αγαπημένου μας φεστιβάλ, με έμφαση στην πανέμορφη, τελευταία τους κυκλοφορία "13" Frank Beltrame Italian Stiletto With Bison Horn Grips".

Μικρό διάλειμμα με την ομάδα να αρχίζει να χωρίζεται - ναι, στο Roadburn "you do split the party" - και επενδύουμε άμεσα στις σκληρές εμφανίσεις της απέναντι μεριάς, επιλέγοντας την εμφάνιση των Glassing στο Engine Room. Τα ντουβάρια αρχίζουν να τρίζουν με το post-metal /screamo και ως παιδί πλέον της Pelagic Records, οι Glassing απέδειξαν τον εκλεκτικό της χαρακτήρα αποδίδοντας ζωντανά μεγάλο μέρος του πρόσφατου "From The Other Side Of The Mirror". Στην απέναντι μεριά της λεωφόρου και το Next Stage, ένα από τα πιο πρωτότυπα projects του Roadburn έλαβε σάρκα και οστά, αφού το τριετές σετ της Lane Shi -Otay: Onii έφερε στην σκηνή την πρώτη του πτυχή, αυτή της ζωντανής απόδοσης του "True Faith Ai'nt Blind", συγκλονίζοντας με την εκκεντρική της εμφάνιση μα πάνω από όλα το συγκλονιστικό της ταλέντο. Μόνο εικασίες έμειναν, για το τι θα παρουσιάσει τα επόμενα χρόνια.

Μπαίνοντας στην κεντρική σκηνή του 013, το αίσθημα δέους ήταν αναπόφευκτο. Ακόμα κι αν η κάπνα και τα λιβάνια που παραδοσιακά συνοδεύουν τις εμφανίσεις των Oranssi Pazuzu απουσίαζαν, το πρώτο σκισμένο χτύπημα των synth και η παραμορφωμένη μπασαδούρα που ακολούθησε, έβαλαν τα πάντα στη θέση τους μέσα λίγα δευτερόλεπτα. Η μαυρίλα και ο όγκος του "Muuntautuja" παρουσιάστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Το δέσιμο της εξάδας ξεχώριζε με γυμνό μάτι. Οι κραυγές έσκιζαν τον αέρα. Η ισορροπία ανάμεσα στα όργανα έμοιαζε βγαλμένη από όνειρο. Τα συνοδευτικά οπτικά και τα φώτα από εφιάλτη. Η κορύφωση στο "Valotus" και το γύρισμα στο άνοιγμα του "Ikikäärme" άγγιξαν την τελειότητα, την έσκισαν σε χίλια κομμάτια και την πέταξαν ψηλά.

Λίγο πριν το τέλος, στη σκηνή του The Terminal θα αντιμετωπίζαμε ένα άλλου τύπου δέος, αυτό της ζωντανής εμφάνισης των Buñuel, του βασικού δηλαδή σχήματος που απασχολεί τον Eugene Robinson μετά την αποχώρησή του από τους Oxbow. Σαν άλλος Blade, o Eugene οδήγησε το πλήθος στο μανιασμένο noise rock, βασισμένο στο πρόσφατο "Mansuetude" και αποδεικνύοντας πως η θεατρικότητα σε συνδυασμό με τη φωνή του, είναι προσόντα ασύγκριτα. Με το hammered dulcimer να δεσπόζει, το τρίο των Alora Crucible παρατάχθηκε στο Next Stage και δεν δυσκολεύτηκε να μας βυθίσει με τους γλυκούς, σχεδόν ambient ήχους του. Κι αν τα περισσότερα βλέμματα δικαιολογημένα κατευθύνονταν προς τον Toby Driver, το βιολί και τα πλήκτρα έπαιζαν τέλεια σαν κρυμμένοι άσσοι από τις σκιές.

Καμία ψυχραιμία, καμία αντικειμενικότητα. Η πρώτη εμφάνιση των Kylesa μετά την παύση εργασιών πίσω στο μακρινό 2016, καρφώθηκε αυτόματα στην κορυφή της λίστας με τα πλέον άχαστα πραγματάκια του φετινού Roadburn και δεν ξεκουνήθηκε ποτέ από εκεί. Στο σβήσιμο των φώτων η αίθουσα ήταν όσο γεμάτη γινόταν και η προσμονή διάχυτη. Η εισαγωγή με "Firestarter" άναψε τη σπίθα. Η έκρηξη στο μπάσιμο με "Tired Climb" & "Bottom Line" ακολούθησε προβλέψιμα. Η χημεία της Laura Pleasants με τον Philip Cope δεν έχει χάσει ούτε λίγο τη μαγεία της. Το "Static Tensions" σερί από "Only One" μέχρι το "Unknown Awareness" γύρισε τα ημερολόγια μερικές δεκαετίες πίσω. Η απουσία δεύτερου ντράμερ σε στιγμές άφηνε ένα κενό, χωρίς ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό να στοιχίσει. Θα τους χαζεύαμε καμία ώρα ακόμα, εύκολα.

Η ώρα όμως αυτή δεν ήταν διαθέσιμη, και το σπριντ για τις απέναντι σκηνές ζέστανε τα πόδια μας. Στάση πρώτη, τα εγκαίνια για φέτος του Skate Hall που φιλοξενούσε τριπλάσιο κόσμο, με την απότομη ανακοίνωση του ντόπιου προϊόντος των Teardrinker. Ολόφρεσκια μπάντα, side project των Vulva, DIY πρόταγμα, σημαίες της Παλαιστίνης μοιράζουν χρώμα στο Skate Park. Παρότι τους είδαμε ένα τεταρτάκι, τους ερωτευτήκαμε και τους βάλαμε στο ραντάρ - τους δίνουμε και καρδούλες για το φθηνότερο merch του φεστιβάλ που επίσης τιμήσαμε. Στάση δεύτερη οι Καλιφορνέζες Faetooth, στην πρώτη τους εμφάνιση επί ευρωπαϊκού εδάφους, ισορρόπησαν το σε στιγμές εμφανές τρακ με ενθουσιασμό και γέμισαν το Koepelhal με τους φωτεινούς-αλλά-με-λασπωμένες-πινελιές doomy ήχους τους. Η πρεμιέρα του "Death Of Day", μια μέρα πριν την κυκλοφορία του, ήρθε σαν αναπάντεχο δωράκι. Την ίδια ώρα, λίγο πιο δίπλα, η τρίτη στάση πραγματοποιείται περνώντας από το Skate Hall στο απέναντι Hall, το Hall Of Fame, εκεί όπου θα πατούσαμε για πρώτη φορά απολαμβάνοντας τους Great Falls. Μία μπάντα που συγκλονίζει εφτά φορές περισσότερο ζωντανά παρά δισκογραφικά, οι Great Falls τραντάζουν τα ντουβάρια του Hall Of Fame. Με το "Dragged Home Alive" από το τελευταίο "Objects Without Pain" να ανοίγει το σετ και τον Demian Johnston να ουρλιάζει χωρίς μικρόφωνο τους πρώτους στίχους, οι Great Falls μας είπαν στις μούρες μας παιδάκια, δίδαξαν post metal κι έφυγαν.

Γρήγορο περπάτημα και πάλι από την άλλη τη μεριά, αφού στο Main Stage θα ζούσαμε μια μοναδική εμφάνιση σε επανάληψη για όσους την έχασαν, και μιλάμε φυσικά για τη σύμπραξη των The Body με την Dis Fig, που επικεντρώνεται γύρω από την κυκλοφορία "Orchards Of A Futile Heaven". Εμείς που δεν γνωρίζαμε, τα πάθαμε όλα. Άμεση άνοδος σε ένα από τα highlights του τεραημέρου, η τερατώδης μα και υπερβολικά απλή σκηνική παρουσία της Dis Fig, που κοπανιόταν σαν δαιμονισμένη από ανείπωτες παρουσίες που χόρευαν στα τρομακτικά ηχοτοπία των The Body. Συγκλονιστική καλλιτέχνης που πρέπει οπωσδήποτε να της δώσετε ευκαιρία να σας συνεπάρει ζωντανά. Κάπως βρήκαμε το κουράγιο να συρθούμε μακριά από αυτό το σετ. Σε ένα από τα πιο «εντός έδρας» σετ του φεστιβάλ, η τετράδα των The Ex γέμισε ασφυκτικά το Next και με το χαμόγελο της εμπειρίας δεν γύρισε από Ολλανδικά σε Αγγλικά, ούτε για καλησπέρα. Οι παλαιάς κοπής punk ρυθμοί κούμπωσαν με χαρακτηριστική φυσικότητα, και τα λικνίσματα άρχισαν αυτόματα, μέχρι και στον εξώστη.

Δεύτερη ωστόσο ανακοίνωση έκπληξη - φαίνεται πως για σήμερα το μενού των secret shows του Skate Hall θα απασχολούσε το Ολλανδικό underground - έρχεται για τους Karnabahar. Ένα συγκρότημα με πολιπολιτισμικό υπόβαθρο που τραβά από Ισπανία, Τουρκία και Αργεντινή, οι Karnabahar συναντήθηκαν στην Ολλανδία και γράφουν ένα screamo που εφραίνει ψυχές, εμάς μας θύμισαν και λίγο Tenue που υπεραγαπάμε και έχουν παίξει και συχνά μαζί απ’ ότι μάθαμε. Αγαπημένη ανακάλυψη του φεστιβάλ για φέτος. Από πρώτες γνωριμίες σε παλιούς γνωστούς που περιμέναμε, τα έχει πει άλλωστε ξανά και ξανά ο αγαπημένος Αντώνης Καλαμούτσος για τους Fire!, και ήρθε η ώρα κάποιοι εδώ γύρω να παραδεχθούμε τα σφάλματά μας. Μόνο με ένα σαξόφωνο, ένα μπάσο κι ένα ντραμ κιτ, το σχήμα από το Βορρά κέρασε hits από το περσινό "Testament", κάνοντας και τους πλέον ανυποψίαστους να υποκλιθούν στη δύναμη της τζαζ γρούβας.

Την ίδια ώρα, το Ιαπωνικό takeover του φεστιβάλ έφτανε στην ακμή του, αφού στο Main Stage οι Envy, η πιο εγκάρδια screamo, post-rock, post-hardcore post-ζωή μπάντα που περπατάει αυτή τη στιγμή των πλανήτη, μας μετέδωσε μια συγκλονιστική απόδοση του δίσκου της, "A Dead Sinking Story". Φώτα, ακουστικό αποτέλεσμα, συναισθηματισμός, λυρισμός, η ψυχή του αδιαφιλονίκητου μπροστάρη Tetsuya Fukagawa που την έβλεπες να απαγγείλει τους στίχους έξω από το σώμα του, μας έπεισαν πως ούτε το δεύτερο τους set χανόταν. Μας μαγνήτισαν για πάντα με την υπέροχη παρουσία τους. Ωστόσο ακριβώς δίπλα, στηνόντουσαν δύο τεράστιες κονσόλες, δύο σετ πλήκτρων, δύο κρουστά, ένα μικρόφωνο, όλα τα μπάσα και λούπες, λούπες, λούπες. Οι Dame Area έκαναν για λίγο το Τίλμπουργκ να μοιάσει με Βαρκελώνη κι άνοιξαν το πρώτο και, αν δεν χάσαμε κάτι, μοναδικό dance pit του τετραημέρου στο Next - αλλά όχι γενικά!

Απέναντι πάλι στο The Terminal, το post punk έβαλε την πρώτη υπογραφή στη λίστα που το θέλει να είναι ο νέος ήχος που ορίζει το Roadburn Festival. Οι Gilla Band άρχισαν να βαράνε ρυθμικά τα πόδια του στη σκηνή και μας είπαν χορέψτε. Με υλικό που βασίστηκε κυρίως στην πορεία τους ως The Girl Band, οι Gilla Band έδωσαν την ευχάριστη νότα που η πρώτη κουραστική μεν αλλά τόσο γεμάτη μέρα του Roadburn Festival χρειαζόταν για να αντέξουμε το συναισθηματικό και κυριολεκτικό βάρος τηε τελευταίας μεγάλης εμφάνισης. Με το ρολόι να δείχνει περασμένες έντεκα, η Main Stage καλύφθηκε απ' άκρη σ' άκρη με καπνό, ο φωτισμός γύρισε αυστηρά στο κόκκινο και ο Kevin Martin, AKA The Bug, πήρε τη θέση του πίσω από την κεντρική κονσόλα. Ανάμεσα στα ξεχειλωμένα μπάσα και τη Silent Hill ατμόσφαιρα, η έξοδος έγινε πιο στριφνή απ' όσο περιμέναμε.

Ημέρα 2

Μασάζ στα πόδια (ο καθένας τα δικά του), ασκήσεις stretching και μια αναπάντεχη λιακάδα που θα κρατούσε για δυόμιση ολόκληρες μέρες (πρωτοφανές για Απρίλη στο Τιλμπουργκ!) χαρακτήρισαν το πρωινό της Παρασκευής. Ο λαός του Roadburn για πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια με γυαλιά ηλίου, χρωματίζει ακόμη περισσότερο τους ήδη πολύχρωμους δρόμους του κεντρικού Τιλμπουργκ και το φεστιβάλ φανερώνει το πιο όμορφό του ταλέντο - να λειτουργεί σαν μονάδα ασφάλειας κι αποσυμπίεσης για όλους μας.

Με αυτή την ευχάριστη διάθεση, η επιλογή μας να παρακολουθήσουμε το τελευταίο commissioned project αυτής της χρονιάς μας επιβράβευσε με ένα ακόμη highlight. Η Ολλανδική underground σκηνή παράγει διαμάντια, και ο Walter γνωρίζει καλά να τα ξεχωρίζει. Για φέτος, επιστρέτευσαν τους Ontaard και τους Throwing Bricks και τους είπαν γράφτε μουσική μαζί, το έχετε ξανακάνει ("Oud Zeer"), δουλεύει. Και τα παιδιά το πήγαν σε άλλο επίπεδο. Στην καθ’ όλα ταιριαστή, industrial σκηνή του Engine Room, δώδεκα άτομα έκαναν rotation σε όλα τα όργανα, στα φωνητικά, όπου ένα σταυροδρόμι συνάντησης post metal, screamo, hardcore, punk, sludge και black στοιχείων δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα στη δουλειά "Something To Lose", που θα πληρώναμε ένα νεφρό άνετα για να ηχογραφηθεί. Η επί σκηνής σύμπραξη των Midwife & Vyva Melinkolya μπορεί να μην είχε τις πολύχρωμες υπογραμμίσεις άλλων σετ, ωστόσο η παρουσίαση του συνεργατικού "Orbweaving" δεν γινόταν να χαθεί. Κλασική περίπτωση που το όλον ξεπερνά αισθητά το άθροισμα των μερών του, τα διπλά φωνητικά και οι ολόγκριζες αποχρώσεις έδωσαν ένα υπέροχο highlight. Σύντομο πέρασμα από το Next Stage όπου ο τοπικός ήρωας CHVE μαζί με τον Tonnie Dieleman παρουσίασαν μια συγκινητική εκδοχή των De Mannens Broeders με ζωντανή χορωδία, πιάνο, μπάντζο και το έμπιστο για δημιουργία φολκ ατμόσφαιρας hurdy durdy. Τόσο όσο για να μας γλυκάνουν για την ανατριχιαστική συνέχεια που επιλέξαμε.

Ενδέχεται μόνο άνθρωποι που ζουν κάτω από μία πέτρα να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται με το νέο δίσκο των Messa, "The Spin". Η ομάδα μας τον αγάπησε, τον επέλεξε ως εξέχουσα κυκλοφορία για τον Απρίλιο του 2025 και φυσικά δεν θα έλειπε από την παρουσίασή του στην ολότητα του στο Main Stage. Έχοντας μοιράσει τις εμπειρίες μας σε άτομα που θα ακούγαμε το δίσκο για εκατοστή φορά και σε αυτά που πεισματικά επέλεξαν τη ζωντανή του εκδοχή ως πρώτη ακρόαση, τα συμπεράσματα υπήρξαν κοινά: δέος. Οι γείτονες Ιταλοί είναι η νέα μεγάλη μπάντα του ήχου μας. Η απλή, με έναν αλήτικο τρόπο αλλά απροσπάθηστα πανέμορφη, Sara οδηγούσε με τη φωνή της μηχανές αδάμαστες από ανθρώπινο χέρι, ο Alberto απλά νίκησε με διαφορά στην κατάταξη καλύτερου κιθαρίστα του φεστιβάλ, όλη η μπάντα συγκίνησε. Η απόδοση του "Immolation" μας πάτησε την καρδιά με τακούνι. Τα gothic στοιχεία των "Void Meridian" και "At Races" όρισαν τη μουσική πολυμορφία. Το "The Dress" τραγουδήθηκε ως ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Και όλη η εμφάνιση έμοιασε με κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτή η εμπειρία, αξίζει, ξανά ή και πρώτη φορά σε όλους μας.

Συγυρίζοντας κάπως τα ζουμιά στα μάγουλά μας που εικάζεται πως έτρεξαν, το μόνο πράγμα που ίσως και να μας συγκινούσε ήταν η κατραπακιά των The HIRS Collective στο The Terminal. Τα βασικά μέλη μιας κολλεκτίβας που συγκινεί σε ποικιλομορφία, Jenna Pap και Scott Esem μαζί με ένα καθόλου ταπεινό drum machine, εξαπέλυσαν τις queer ψυχές τους χορεύοντας τυχαία samples από τεράστια χιτς, ενώ μας έδιναν στη μούρη τα highlights του λατρεμένου "We’re Still Here". Ανάμεσα σε πολλά υπέροχα πράγματα που η JP μοιράστηκε μαζί μας ξεχωρίσαμε πως "this goes to the depressed or sad people, cause you don’t owe anyone shot just for not having a good day". Μετά από αυτή την απαραίτητη δόση αδρεναλίνης και την ψυχή πλέον στη θέση της, η δεύτερη εμφάνιση των Envy στο main Stage αλλά και το νεότερο υλικό τους αυτή τη φορά - επίκεντρο φυσικά το πρόσφατο "Eunoia" συγκινεί για άλλη μία φορά, πραγματικά συγκρότημα με ζωντανές εμφανίσεις που δεν χορταίνεις. Ευτυχώς, θα τους συναντήσουμε και σε άλλα καλοκαιρινά φεστιβάλ, και ανυπομονούμε! Σε ένα ψυχρό πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ που κινείται σε heavy κατευθύνσεις, το indie-ζον, σκοτεινό folk των Pygmy Lush θα μπορούσε εύκολα να μοιάσει παράταιρο. Στο Roadburn, μάλλον συνέβη το αντίθετο. Το κουιντέτο από τη Virginia δρόσισε το Engine Room, μοιράζοντας γούστα απευθείας από την ανατολική ακτή.

Το ένα εκ των δύο μεγαλύτερων χαστουκίων που μας έριξαν οι ανακοινώσεις των secret shows, ήρθε την Παρασκευή με την ανακοίνωση της εμφάνισης των Officer Jones And His Patrol Car Problems. Αν δεν τους γνωρίζετε δεν θα σας αδικούσαμε, πρόκειται περί της πρώτης μπάντας του Wim Coppers, του drummer δηλαδή των Oathbreaker και Wiegedood. Με έναν δίσκο, αλλά κρυφό διαμάντι Βέλγικου παραδοσιακού metalcore σχολής Converge στο ενεργητικό τους, το "Memorial" ζωντάνεψε στα φώτα του Skate Hall, και οι Officer Jones.. ντυμμένοι ειρωνικά θα πούμε για τις ανάγκες της αρθρογραφίας «αστυνομικοί», συγκίνησαν κι εμάς και τους εαυτούς τους. Πολύτιμο σετ. Έχοντας βέβαια κατά νου το μέγεθος του Paradox σε συνδυασμό με την αγάπη προς το πρόσωπο του Patrick Walker των 40 Watt Sun, το στήσιμο από νωρίς στο συμπαθές jazz venue του Paradox ήταν δεδομένο. Το 'this doesn't look very comfortable' για καλησπέρα του μπροστάρη ήταν κάτι παραπάνω από περιγραφικό. Το αυστηρά σόλο πλαίσιο υποστηρίχτηκε στο απόλυτο.

Μια μέρα αφού τσάκισαν την κεντρική σκηνή παρέα με τη Dis Fig, το ντουέτο των The Body επέστρεψε για τα ρέστα του. Χαοτικό με τον πιο μινιμαλιστικό τρόπο, αμετανόητα θορυβώδες και βαρύ μέχρι εκεί που δεν πάει, το σετ τους ήταν πολλά περισσότερα από ένα απλό επιδόρπιο. Εξασφάλιση θέσης στο Next Stage που έβριθε από ζωή για να παρακολουθήσουμε την πρώτη εμφάνιση του μεγάλου Steve Von Till, αυτή τη φορά ως Harvestman με σκοπό να παρουσιάσει την πρόσφατη δουλειά του με αυτό το προσωνύμιο, δηλαδή το επιβλητικό σε μέγεθος και περιεχόμενο "Sounds From Triptych". Εμφάνιση που σήκωσε την τρίχα και στον περαστικό ακροατή, ο Steve μίλησε στις ψυχές μας απλώνοντας στη σκηνή τη δική του και αποδεικνύοντας πόσο ένα με τη μουσική του είναι η ίδια του η ύπαρξη.

Από την πρώτη ανακοίνωση του ονόματός τους, ελπίζαμε σε κάτι παραπάνω από ένα σετ Big Brave. Οι θεοί της λάσπης μας άκουσαν, και το απογευματινό secret gig στο Skate Park ήταν το τελειότερο δώρο. Οι χαμηλές συχνότητες, τα χτισίματα και τα ξεσπάσματα, οι αναφορές στο εκπληκτικό "Nature Morte", όλα ήταν ξεδιπλώθηκαν εκεί, πάνω στις ράμπες. Στο ασφυκτικά γεμάτο Engine Room, η εμφάνιση των Human Impact ήταν ηχηρή, αποκαλύπτοντας μας τον σκοτεινό θόρυβο τους και ο Spencer με τα ακατέργαστα φωνητικά του μας καλούσε να αναλάβουμε δράση: "Now is the time to resist/ Destroy to rebuild".

Άλλος ένας δίσκος που θα βλέπαμε στην ολότητα του, έμελλε να λάμψει το βράδυ της Παρασκευής στην κεντρική σκηνή. Από μια νέα κυκλοφορία σε μια κλασσική για τον ήχο, οι Cave In επιστρέφουν μετά από δύο χρόνια στο Roadburn Festival για να μας παρουσιάσουν το "Jupiter" στην ολότητά του. Ρίγος στη ραχοκοκαλιά νομίζουμε πως διατρέχει κάθε παρευρισκόμενο στην κεντρική σκηνή, ενώ μπροστά στα μάτια μας ιερά τέρατα του ήχου μας από τον ιδρυτή Stephen Brodsky έως τον πρόσφατο τιτάνα Nate Newton, έπη σαν τα "In The Stream Of Commerce" και "Requiem" τραγουδήθηκαν με συγκίνηση. Το πνεύμα του Caleb Scofield σίγουρα καθόταν σε μια γωνιά στις κερκίδες του Main Stage, με ένα χαμόγελο, προσφέροντας μας την προστασία του με περίσσια αγάπη και φροντίδα. "We’re so lucky to be alive", οι φωνές μας ενώθηκαν με αυτή του Brodsky και ανυψώθηκαν στην αιωνιότητα. Δεν κλαίμε, κάτι μπήκε στο μάτι μας.

Μετά από μία γενναία (τηρουμένων των αναλογιών) καθυστέρηση, οι Καναδοί New Age Doom και η Νορβηγίδα Tuvaband ανέβηκαν στο Next Stage για μια εμφάνιση αφιερωμένη στο συνεργατικό "There Is No End". Ανάμεσα στις ανατολίτικες μελωδίες και τις κινηματογραφικές ερμηνείες, το πράγμα δεν άργησε να ρολάρει. Η παράσταση πίσω από το κιτ ξεπέρασε κάθε, κάθε όμως, προσδοκία. Εν τω μεταξύ στο Terminal, μια άλλη συνεργασία, αυτή των Gnod και White Hills όπου παρουσίασαν την κυκλοφορία τους "Gnod Drop Out With White Hills" σαγήνεψαν με μια διαφορετικού είδους ψυχεδέλεια. Αντίστοιχες προσδοκίες με τις προαναφερθείσες, ξεπέρασε και η ουρά χιλιομέτρων που σχηματίστηκε έξω από το Skate Park μετά την ανακοίνωση της μυστικής εμφάνισης των Chat Pile, λίγο πριν την προγραμματισμένη επιστροφή τους στο Main Stage του φεστιβάλ. Το ρητό πως ο επιμένων νικά τήρησε την ισχύ του, και αφού στηθήκαμε για κάμποση ώρα στο τρενάκι ανθρώπων τελικά καταφέραμε τη θέωση. Chat Pile με φώτα και διαφορετικό setlist από αυτό που θα μας παρουσίαζαν την επόμενη μέρα, σε μια καθ’ όλα ωμή με την καλή έννοια εμφάνιση, ανέβασαν τον πήχη για όσα περιμέναμε από εκείνους σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Όχι ότι ήταν χρειαζόταν πολύ, αλλά με τη σκιά του "Umbiblical" να έχει πέσει βαριά στη χρονιά που έφυγε, η παρουσία των Thou στο lineup έμοιαζε τουλάχιστον φραγμένη. Η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου ήρθε μόνο δίκαια. Ο, αναπάντεχα βρώμικος για τα δεδομένα της μεγάλης σκηνής του 013, ήχος μας πήρε. Οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας σήκωσαν. Με κάθε επισημότητα, headline-worth. Για τους παλαίμαχους «έχω-δει-τους-δάου-ογδονταεπτά-φορές» όμως, η ευκαιρία της εναλλακτικής post-punk χορευτικότητας των Bambara κέρδισε τα line-up clashes, κι έτσι ενώ οι Thou γκρέμιζαν το Main Stage, κάποιοι χορεύαμε αγκαζέ στους ρυθμούς του "Birthmarks" εντός του Engine Room, με έναν από τους ίσως ιδανικότερους τρόπους για να κλείσει μια Roadburn βραδιά.

Photo Credits και πολύτιμη βοήθεια στα κείμενα:

Κώστας Λιλιόπουλος

Facebook
Instagram: @kostasliliopoulos

Μαριλένα Τσίγκου
Instagram: @earthbound42