Αυτός γέννησε το σκοτάδι, στο απόγειο της τρέλας του

Η είδηση με βρήκε στις διακοπές. Μου φαινόταν με κάθε τρόπο απίστευτη. Απίστευτη. Αυτό που λέμε δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, να το επεξεργαστώ. Το ότι είμαστε πλέον σε έναν κόσμο χωρίς Ozzy Osbourne δεν έβγαινε σωστά. Ακουγόταν ψεύτικο… γιατί το σκεφτόμουνα εντελώς λάθος.

Δεν υπάρχει το «χωρίς Ozzy». Δε φεύγει όπως ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος από ‘δώ. Ο Ozzy δεν ήταν φίλος μου, συγγενής ή γείτονας. Δεν τον γνώριζα και δε θα τον γνώριζα ποτέ. Αυτό που με έδενε, εμένα και όλα μας, με την πάρτη του ήταν η μουσική του. Η κληρονομιά που έχτισε και άλλαξε ολόκληρο το σύμπαν. Η κληρονομιά αυτή λοιπόν δεν έφυγε, δεν έσβησε. Θα συνεχίσει να μιλάει σε μένα, σε σένα και στο άλλο.

«Από όλα όσα έχασα, αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι το μυαλό μου»
- Ozzy

Στο τέταρτο άρθρο της στήλης And I'm Writing With Broken Pens, θα βάλουμε κάτω λίγες λέξεις για τραγούδια του Ozzy που μίλησαν στα αυτιά μου περισσότερο από άλλα. Όχι εκείνα που αντικειμενικά καθίσαν σε όλους μας, για εκείνα έχουμε όλοι φτιάξει λόγια δικά μας. Για τα άλλα, τα μερικά που είναι πιο προσωπικά δικά μου. Περίπου δηλαδή γιατί δεν υπάρχουν κομμάτια του θρύλου κρατημένα στα κρυφά.

Όχι επειδή πρέπει να τρέξουμε να γράψουμε όλα κάτι για τον Ozzy, αλλά γιατί… ε, να, θα ήταν άδικο απέναντι σε εκείνο τον πιτσιρικά που έλιωσε την πρώτη του μπλούζα Sabbath γιατί δεν βγήκε από πάνω του, χειμώνα καλοκαίρι.

"Steal Away (The Night)"
(Blizzard Of Ozz, 1980)

Ο θρίαμβος του Ozzy. Η πρώτη του κυκλοφορία μετά τους Sabbath. Ένα βήμα πριν το τέλος και με μήνες ατελείωτου αλκοόλ και ουσιών στην πλάτη βρίσκει - με το σπρώξιμο του Arden και της κόρης του, Sharon - στα χέρια του θρυλικού Randy Rhoads τον άνθρωπο που θα γράψει και θα παίξει μερικά από τα ιστορικότερα riff των 80s. “Crazy Train”, “Mr. Crowley”, “Goodbye To Romance”. Τεράστιες επιτυχίες και τραγούδια που έχουν ακουστεί παντού.

«Maybe it's not too late to learn how to love and forget how to hate»
 Ozzy ("Crazy Train")

Μέσα στο “Blizzard Of Ozz” υπάρχει όμως και το πολύ αγαπημένο “Steal Away (The Night)”. Για να τα λέμε σωστά, το κομμάτι πάει πακέτο με το θεόρατο σόλο του “Revelation (Mother Earth)”, που δουλεύει σαν είσοδος στη ριφάρα του τελευταίου τραγουδιού του δίσκου. Φανταστικό ρεφρέν και μνημειώδες μπάσο από τον Bob Daisley. Οποίο ακούει προσεκτικά μάλιστα, θα ακούσει και τους σπόρους που γέννησαν τα πρώτα χρόνια των Savatage, αλλά και τα δεύτερα των Maiden.

«Είχα περάσει ώρες προσπαθώντας να βρω ένα σόλο για το τραγούδι (το "Mr. Crowley")... και μόλις μπήκε ο Ozzy μέσα είπε: είναι χάλια – όλα αυτά που παίζεις είναι χάλια. Μου είπε να μπω εκεί μέσα και απλώς να παίξω όπως νιώθω. Με άγχωσε πολύ, οπότε απλώς έπαιξα ό,τι να ’ναι. Όταν γύρισα να το ακούσω, είπε ότι ήταν υπέροχο» - Randy Rhoads

"Diary Of A Madman"
(Diary Of A Madman, 1981)

Το δεύτερο άλμπουμ περιλαμβάνει ένα απ’ τα πιο αγαπημένα και σημαντικά κομμάτια της δισκογραφίας του Ozzy. Το ομώνυμο, που το κλείνει μάλιστα. Το μεγαλείο του έπλασε τη μουσική του King Diamond και των Mercyful Fate, επηρέασε το progressive metal των 80s όσο λίγα και σίγουρα είχε παιχτεί πολλές, πολλές φορές από τον άλλο αδικοχαμένο, Criss Oliva, στα νιάτα του. Και όχι μόνο βασικά.

«Παίρνουμε ποτέ αυτό που πραγματικά θέλουμε; Όχι, όλα λειτουργούν με αντιθέσεις»
- Nikolai Gogol (Diary Of A Madman And Other Stories)

Πολλοί μελέτησαν το ημερολόγιο ενός τρελού, αλλά η μαγεία αυτής της σύνθεσης παραμένει μοναδική. Γιατί πραγματικά οι κιθάρες, οι μελωδίες από πίσω, οι φωνητικές γραμμές, η δημιουργική μανία, η ενορχήστρωση, όλα έχουν μια συγκλονιστική ουσία που μόνο μαγεία μπορεί να λέγεται. Τα παιξίματα του rhythm section, που στην πραγματικότητα ανήκουν στον Kerslake και τον Daisley, έχουν τόνους προσωπικότητας. Το σόλο απόλυτα σοκαριστικό, άγριο, τεχνικό και δύσπεπτο, θέτει βάσεις για το μέλλον του metal. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν επιλέξει να το διασκευάσουν οι Dream Theater. Το 1982 ο Randy φεύγει και η εξάχορδη χάνει έναν από τους κορυφαίους μαθητές της.

"Killer Of Giants"
(The Ultimate Sin, 1986)

Μπορεί το “The Ultimate Sin” να ήταν το λιγότερο αγαπημένο του, από όλα τα παιδιά του, το μόνο ίσως για το οποίο μιλούσε άσχημα, ή στην καλύτερη συγκρατημένα, αλλά η απλή αλήθεια είναι ότι είχε κομματάρες που πολλοί θα σκότωναν τότε για να είχαν γράψει. Δηλαδή, “Secret Loser”, “Fool Like You”, “Thank God For The Bomb”, το ομώνυμο και φυσικά “Shot In The Dark”. Τί να λέμε τώρα!

«Είμαι μουρλός από τη φύση μου, και οι μουρλοί δεν χρειάζονται εκπαίδευση, απλώς είναι»
- Ozzy (I Am Ozzy)

Μέσα σε αυτή τη δισκάρα, γιατί περί τέτοιας πρόκειται, υπάρχει το γιγαντιαίο “Killer Of Giants”. Βαθύ κόψιμο αυτό, στα μικρά μου χρόνια. Το λάτρευα. Και τώρα δηλαδή, όποτε το ακούω, ένα ταράκουλο το παθαίνω. Αντιπολεμικό, σε μια παράδοση αντιπολεμικών που έχει πει ο Ozzy. Ο Jake E. Lee συχνά περνάει στα ψιλά ανάμεσα στους κιθαρίστες που έχουν γράψει με τον Όζζαρο, αλλά κακώς. Η ατμόσφαιρα εδώ είναι τρομακτική. Η αλλαγή πριν το τελευταίο μπάσιμο των ρεφρέν συγκλονιστική. Το κλείσιμο το ίδιο.

"Won't Be Coming Home (S.I.N.)"
(No More Tears, 1991)

Το 1987 κάνει οντισιόν για τη θέση του Jake, που είχε ανοίξει, ένας εικοσάχρονος απ' το New Jersey. Και η ιστορία του Ozzy συνεχίζεται δίπλα σε τεράστιους κιθαρίστες. Ο Zakk Wylde, στον δεύτερο δίσκο γίνεται πιο θρασύς, βάζει περισσότερο από τον εαυτό και την προσωπικότητα του μέσα στο songwriting και αφήνει τα παιξίματα του να διαμορφώσουν το βαρύ χαρακτήρα του τεράστιου “No More Tears”. Προσωπικά ο αγαπημένος μου δίσκος από την αυτόνομη πορεία του Madman. Τα εμβληματικά “Mr. Tinkertrain”, “I Don't Want To Change The World”, “Mama I'm Coming Home”, “No More Tears”, “Hellraiser”, “Time After Time”, “Road To Nowhere” (πωπω, είναι πολλά τα εδώ μέσα), έχουν φτάσει και έχουν ακουστεί παντού.

«Πάντα πίστευα πως ό,τι είχα ήταν προσωρινό»
- Ozzy (I Am Ozzy)

Το “Won't Be Coming Home (S.I.N.)”, συχνά χάνεται στη θάλασσα από κομματάρες που παρουσίασε αυτό το άλμπουμ. Είναι όμως και τούτο τρομερό. Ένα άνοιγμα με λίγο από Schenker, riff που είναι ταυτόχρονα τόσο 80s ώστε να χωρούσαν στα πρώτα άλμπουμ, αλλά και τόσο φρέσκα που θα έμπαιναν σε μοντέρνους δίσκους της επόμενης δεκαετίας κι από πάνω αυτός ο μεγάλος τραγουδιστής. Τρομερό σόλο και φοβερές, συναυλιακές, φωνητικές μελωδίες, για ένα πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι.

"Thunder Underground"
(Ozzmosis, 1996)

Στα '90s το metal άλλαζε. Πολλοί από τους μεγάλους της προηγούμενης δεκαετίας μέναν πίσω ή δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στους νέους δρόμους. Όχι όμως ο Prince Of Darkness.

«Παλιά με στενοχωρούσε που οι άνθρωποι δεν με καταλάβαιναν, πλέον έχω χτίσει καριέρα σε αυτό»
- Ozzy

Το “Ozzmosis” είναι το πιο heavy άλμπουμ του Ozzy. Ο ήχος έχει βαρύνει πάρα πολύ με το ύφος του Zakk πλέον να είναι κυρίαρχο. Με μηδενικό άγχος ο θρυλικός frontman μπαίνει βαθιά στη νέα δεκαετία παράγοντας ένα άλμπουμ που κινείται σε τόσο υψηλά level όσο κι οι αντίστοιχες μπάντες που βγαίνουν μπροστά στον φρέσκο σκληρό ήχο. Μπορεί το “Perry Mason” και το “I Just Want You” να επαναδιατύπωσαν την έννοια του super metal hit, αλλά ο δίσκος είναι γεμάτος από πολύ ωραία τραγούδια.

«Ευχαριστώ καθημερινά τον Θεό που ευλόγησε τη ζωή μου με εσένα σε αυτήν»
- Zakk Wylde για τον Ozzy

Το “Thunder Underground” είναι χαρακτηριστικό. Μάλλον το πιο ογκώδες του άλμπουμ. Αργό, με μια στονερίλα που βρωμάει Metal και Black Label Society. Ο Ozzy τραγούδησε πρώτος stoner, οπότε η φάση εδώ είναι - στην μπάντα ρε μιξιάρικα, να σας δείξω λίγο πως γίνεται!

"The Almighty Dollar"
(Black Rain, 2007)

Μετά το “Ozzmosis” η προσωπική δισκογραφική πορεία του Ozzy ήταν σταθερά πτωτική. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ δίσκο που να ξανά έφτασε τις μεγάλες μέρες του αλλά υπήρχαν κάποια κομμάτια που κατάφεραν να ξεχωρίσουν. Σε κάθε δίσκο θα έμπαιναν και ένα με δύο χιτάκια που παίζανε πολύ. Πέρα από αυτά όμως, ήταν και κάποια τραγούδια πιο πίσω που είχαν κάτι παραπάνω να πουν.

«Είναι λυπηρό, ξέρεις, το τί κάνει το χρήμα στους ανθρώπους»
- Ozzy

Το “The Almighty Dollar” είχε αυτή τη μπασογραμμή, και τον ήχο να την υποστηρίξει, που κατάφερε να παίξει πολύ στο repeat όταν βγήκε. Με στίχο που βάζει στο κέντρο τη φθορά που προκαλεί στη ζωή το πάθος για λεφτά, φέρνει μπροστά το πιο «κοινωνικά προβληματισμένο» πρόσωπο του Ozzy. Έχει και ένα πολύ ιδιαίτερο σόλο που ανεβάζει το κομμάτι, ακριβώς πριν την αλλαγή που κερδίζει το παιχνίδι.

"Scary Little Green Men"
(Ordinary Man, 2020)

Προτελευταίος δίσκος, που όταν βγήκε πιστέψαμε ότι θα ήταν ο τελευταίος. Δεν κατάφερε να σταθεί στην εποχή του. Του έλειπε το songwriting και ο χαρακτήρας που θα το έκανε να ξεχωρίσει. Το “Scary Little Green Men” όμως θα ήθελα πάρα, πάρα, πάρα πολύ να το έχω δει live. Δεν πρέπει να παίχτηκε ποτέ ζωντανά αλλά φαντάζομαι τον κόσμο να χοροπηδάει στο ρεφρέν, κάθε μα κάθε φορά που το ακούω. Ειδική αναφορά σε κάτι γυρίσματα που πετάει το μπάσο, που σε τούτο το κομμάτι είναι ώπα ρε φίλε τί έγινε τώρα.

«Η ροκ μουσική δεν είναι φτιαγμένη για να είναι τέλεια»
- Ozzy

"No Escape From Now"
(Patient Number 9, 2022)

Ο τελευταίος δίσκος του Ozzy είχε περισσότερα να πει σε σχέση με τους προηγούμενους, αρκετούς, δίσκους του. Με ένα σκασμό συμμετοχές που τίμησαν το κλείσιμο της προσωπικής δισκογραφικής καριέρας του τεράστιου της μουσικής μας, ξεχώρισαν αρκετά κομμάτια. Αλλά θα ήταν λάθος, από κάθε άποψη και για κάθε λόγο, αν δεν έβαζα αυτό το “No Escape From Now” εδώ. Είναι η συμμετοχή του άλλου τρισμέγιστου της μουσικής, του Tony Iommi. Είναι η επιστροφή στις μουσικές ρίζες του Birmingham, με ένα κομμάτι μάλιστα που δεν είναι μόνο νοσταλγία αλλά έχει ριφάρες και ερμηνείες όπως ακριβώς πρέπει. Σωστό κλείσιμο για αυτήν εδώ την playlist. Κλείσιμο ε; Ναι…

Αυτά.

Αντίο John Michael Osbourne. Ευχαριστούμε για αυτό που έφτιαξε η ζωή σου. Ο Ozzy θα είναι για πάντα εδώ.

«I had to go back to the beginning»
- Ozzy