Φ hill Sessions: Fantastic Negrito @ Θέατρο Δόρα Στράτου, 22/07/25

Τρία χρόνια μετά την Τεχνόπολη είχαμε την τύχη να ξαναδούμε τον κύριο Xavier Amin Dphrepaulezz ή γνωστότερο ως Fantastic Negrito. Η φετινή του συναυλία στα πλαίσια των Φ hill Sessions έγινε στο Θέατρο «Δόρα Στράτου» στον λόφο του Φιλοπάππου, που αποδείχτηκε ότι εκτός από παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς μπορεί ωραιότατα να φιλοξενήσει και πολύ διαφορετικά πράγματα. Στην Αθήνα επικρατούσε ακραίος καύσωνας για μέρες, όμως καταφτάνοντας στο μισοάδειο θέατρο και παίρνοντας θέση στα καθίσματα, η ατμόσφαιρα θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ακόμα και ευχάριστη.

Ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται με διαρκή ροή ακόμα και μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης οπότε υποθέτω ότι αυτός ήταν και ο λόγος που το πρόγραμμα πήγε λίγο πίσω, χωρίς να ενοχληθεί κανείς. Ίσα-ίσα, είχαμε όλοι λίγο χρόνο να «χωνέψουμε» το νέο της εκδημίας του τεράστιου Ozzy Osbourne, το οποίο άρχισε να διαδίδεται την ώρα που μπήκαμε στο θέατρο. Στις δέκα παρά λίγο οι θέσεις είχαν σχεδόν γεμίσει και η πεντάδα βγήκε στο (κυριολεκτικά) σανίδι. Από τις πρώτες κιόλας νότες που ακούστηκαν φάνηκε πόσο καλή και δεμένη ήταν η μπάντα, πράγμα που δεν εξέπληξε τους υποψιασμένους.

Η αρχή με τα “The Nigga Song” και “Chocolate Samurai” ήταν καταιγιστική και έδειξε ότι θα κινούμασταν σε πολύ πιο ενεργητικούς ρυθμούς στα κομμάτια σε σχέση με τις στούντιο εκτελέσεις τους. Το “Night Has Turned To Day” αποδείχτηκε εξαιρετικά groovy και ανέδειξε το παίξιμο της Lily Stern, της νέας μπασίστριας του σχήματος. Τα κομμάτια έρχονταν ασταμάτητα το ένα πίσω από το άλλο χωρίς ο Negrito να λέει κουβέντα.

Σπουδαίο ήταν το “I Hope Somebody’s Loving You” αμέσως μετά, το οποίο όπως μας είπε ο ίδιος ο Negrito είναι ένα κομμάτι που αφορά τον πατέρα του. Συγκεκριμένα, οι στίχοι «επεξηγούν» τη σκληρότατη συμπεριφορά του αναζητώντας τα αίτιά της στην αγάπη που πιθανότατα αυτός ποτέ δεν πήρε ως παιδί. Σε αυτόν τον πιο χαμηλό τόνο «κόλλησε» εξαίσια και η μακρόσυρτη και αισθησιακή εκτέλεση του “An Honest Man”. Το “Living With Strangers” είχε κάτι πλήκτρα σαν από πανηγύρι, αλλά να με πάρει και να με σηκώσει, του ταίριαζαν πολύ!

Το διονυσιακό “Devil In My Pocket” διαδέχτηκε το “In The Pines”, δηλαδή ένα παραδοσιακό αμερικανικό folk κομμάτι του προπερασμένου αιώνα που έχουν πει καλλιτέχνες από τον Lead Belly μέχρι τον Lanegan και τον Cobain (με τίτλο “Where Did You Sleep Last Night?”). Κι όμως, ακόμα και σε ένα πολυακουσμένο τραγούδι η εκτέλεση του Fantastic Negrito είχε κάτι να δώσει με τις gospel πολυφωνίες της και τη δική μας συμμετοχή με σιγόντο και χειροκρότημα.

Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα να παιχτεί ένα νέο και ακυκλοφόρτητο κομμάτι, πράγμα που ο Fantastic Negrito διασκεδάζει πολύ να κάνει στις συναυλίες του. Με πιθανό τίτλο το “I Had A Dream Last Night”, ήταν το τραγούδι που άναψε το φιτίλι έτσι ώστε αρκετός κόσμος να σηκωθεί από τις θέσεις του για να χορέψει υπό τον φρενήρη ρυθμό που έδινε κυρίως ο καταπληκτικός James “StickNasty” Small με τα καλπάζοντα τύμπανά του. Ένας πραγματικός πάνθηρας πίσω από το kit που φυσιογνωμικά δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από το επίθετό του, μιας και ήταν δίμετρος.

Στο καπάκι πήραμε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας του Fantastic Negrito, δηλαδή το "The Bullshit Anthem”, το οποίο έχει να κάνει με το upcycling ή αλλιώς αναβαθμιστική ανακύκλωση. Ο κόσμος μπροστά από τη σκηνή αυξανόταν και πληθυνόταν και το κλίμα ήταν πραγματικά χαλαρό και διασκεδαστικό. Επόμενο κομμάτι ήταν το “Son Of A Broken Man”, το οποίο πλέον απολαύσαμε από τις θέσεις μας. Αυτό ήταν άλλο ένα συναισθηματικό κομμάτι για τον πατέρα του Fantastic Negrito, ο οποίος τον έκανε στα 63 του χρόνια, με τη μητέρα του να είναι μόλις 30.

Εκτός της Lily Stern στο μπάσο, την οποία αν δε βλέπαμε αλλά μόνο ακούγαμε, εύκολα θα θεωρούσαμε ότι ήταν μαύρη και όχι λευκή και του James Small στα τύμπανα, ο πληθωρικός Bryan Simmons στα πλήκτρα και ο φανταστικός Clark Sims στη lead κιθάρα συμπλήρωναν τέλεια το παζλ μιας καλολαδωμένης live μπάντας. Ο Negrito λόγω του γνωστού αυτοκινητιστικού ατυχήματος έχει περιορισμένη κινητικότητα στο δεξί του χέρι, αλλά αυτή τη φορά έπαιξε για αρκετή ώρα ρυθμική κιθάρα, έστω και χωρίς πολύ δεξιοτεχνικές κινήσεις.

Το «τυπωμένο» (χειρόγραφο ήταν, με κάτι κολυβογράμματα με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο, όπως είδαμε μετά) setlist είχε ήδη πάει περίπατο. Ο Negrito μας είπε ότι αν ποτέ έφτιαχνε φούρνο στη Bay Area, από την οποία κατάγεται, τότε αυτός ο φούρνος θα έβγαζε “Transgender Bisquits”. Έβαλε και μια δόση από το “Walk On The Wild Side” του Lou του Reed και τα μπισκότα του βγήκαν μούρλια, υπενθυμίζοντάς μας και πόσο δισκάρα είναι το “Please Don’t Be Dead”.

Ο αυτοσχεδιασμός, προβαρισμένος ή όχι, μπόλιασε το “Plastic Hamburgers” με το απολαυστικό "Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)" των Sly & The Family Stone, της μπάντας του πρόσφατα εκλιπόντος Sly, μιας μεγάλης προσωπικότητας της μαύρης μουσικής. Το “The Duffler” παίχτηκε χωρίς ανάσα και ήταν ακόμα μια κατάθεση ενέργειας, διατηρώντας το μοτίβο που είχαμε αντιληφθεί από την αρχή και που μετέτρεπε σχεδόν όλα τα τραγούδια σε δυναμίτες. Στο encore πήραμε ένα ακόμα νέο σκυκλοφόρητο κομμάτι με τίτλο (μάλλον) “Get A Good Feeling”. Ένα άκρως funky κομμάτι το οποίο χάρηκε με την ψυχή του ο κιθαρίστας Clark Sims, που είχε την ευκαιρία να παίξει το αγαπημένο του στυλ.

Η διαδικτυακή μας γλώσσα έχει μαλλιάσει να επαινούμε τον σπουδαίο Fantastic Negrito τόσο στη στούντιο όσο και στη ζωντανή του έκφανση και αυτό θα εξακολουθήσει να συμβαίνει μετά από μία ακόμα φοβερή εμφάνιση αυτού του καταπληκτικού performer. Μακάρι την επόμενη φορά που θα μας έρθει να παίξει σε μεγαλύτερο χώρο και για περισσότερο κόσμο. Το σίγουρο είναι πως εμείς που ήμασταν εκεί, θα είμαστε και την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου