Dozer

Δε νομίζω να το περίμενε κανείς, άλλο αν το επιθυμούσαμε άπαντες. Ένας νέος δίσκος από τους Dozer δεν φάνταζε πιθανός, ειδικά με την άκρως πετυχημένη παρουσία των Greenleaf, του alter ego τους. Οπότε προς τι η νεκρανάσταση; Υπάρχει λόγος ή είναι απλά μια προσπάθεια εκμετάλλευσης του τωρινού status του αδελφού σωματείου;

Όχι μόνο ένας, χίλιοι δυο λόγοι υπάρχουν. Οι Σουηδοί έχουν τέτοιο δισκογραφικό παρελθόν και υπόβαθρο που δύσκολα θα επανερχόντουσαν στη μουσική αρένα αν δεν είχαν κάτι να πουν και όντως οι πρώτες νότες του "Mutation/Transformation" σε πάνε μια βόλτα κάμποσα χρόνια πίσω. Τότε που με το που έσκαγε το μηνιάτικο, αφήναμε το μισό στο stonerrock.com.

Τότε που λόγω κι αυτών εκτεθήκαμε, ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα, στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα. Ο trademark ήχος της μπάντας προφανώς και είναι εδώ, δεν είναι να απορεί κανείς. Το δικό μου ζητούμενο ήταν, μιας και μας έχουν κακομάθει αμφότεροι, η ύπαρξη τουλάχιστον 2-3 κορυφαίων συνθέσεων. Είναι μάστορες σ’ αυτό είτε πρόκειται για low είτε για high tempo μελωδίες.

Το "Dust For Blood" είναι η πρώτη. Και δεν είναι η μοναδική. Το στοιχείο όμως που με ιντρίγκαρε και με κέρδισε περισσότερο τελικά, είναι πως δεν υπονόμευσαν με κανέναν τρόπο τη δουλειά των Greenleaf. Ίσα ίσα που τους τίμησαν κιόλας με την παρουσία πιο παραδοσιακών ροκ φορμών. Όχι ότι απουσιάζει το desert/heavy στοιχείο, όχι.

Είναι που στο "No Quarter Expected, No Quarter Given" γκραντζάρουν λίγο και που στο "Missing 13" μας παραθέτουν ακράδαντα στοιχεία περί της πατρότητας του stoner rock, αλλά και του τρόπου που θα έπρεπε να ακούγεται τόσα χρόνια μετά τον ερχομό του. Απλά και ουσιαστικά, χωρίς φανφάρες και καπνογόνα, οι Dozer επέστρεψαν στον θρόνο που ποτέ δεν θέλησαν ούτε διεκδίκησαν, τον κοίταξαν και δεν έκατσαν ούτε τώρα σ’ αυτόν. Έριξαν μια ματιά στους υποψήφιους κι ανέκφραστοι γύρισαν πίσω στο λαγούμι τους.

You Know Nothing Dozer