Kristof: «Δεν μπορώ τις ταμπέλες, μ’ αρέσει όλα να είναι ρευστά!»

Ο Kristof αποτελεί μία απ’ τις πιο ιδιαίτερες φωνές της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Με χαρακτηριστική αισθητική που ενώνει το neo-classical με το electro-pop, και το θέατρο με το drag, έχει κυκλοφορήσει ήδη τέσσερις δίσκους, με αγγλικό και ελληνικό στίχο, μεταπηδώντας από ύφος σε ύφος και από τη σοβαρότητα στο κωμικό. Η ρευστότητα, αν θέλετε, αποτελεί μία σταθερά, ρευστότητα ήχων, εικόνων, μηνυμάτων, και ατμόσφαιρας.

Με αφορμή την τελευταία του κυκλοφορία, "Το Τέλος Του Παιχνιδιού", επικοινωνήσαμε μαζί του, για να μας ξεδιπλώσει τις σκέψεις του γύρω απ’ την μουσική, τις επιρροές του, τα τέρατα που δεν γίνονται ξανά παιδιά, και τα όσα ενώνουν την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή.

Μιας και δεν σ’ έχουμε φιλοξενήσει ξανά σ’ αυτές τις σελίδες, θα ήθελες να μας κάνεις μία πρώτη σύσταση; Ποιος είναι ο Kristof;

A Show-human.

Βέβαια προτιμώ να ακούσετε το "τέλος του παιχνιδιού" και ίσως καταλάβετε ποιος είμαι…

Αν περιγράψεις το queer, παύει να είναι πια queer

Θα έλεγες ότι κάνεις queer τέχνη; Πώς θα την περιέγραφες σε άτομα που είτε δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει, είτε ενδιαφέρονται να εκφραστούν μέσα απ’ αυτήν και ψάχνουν το «λεξιλόγιό» της;

Αν για κάθε ερώτηση με τη λέξη queer μέσα έπαιρνα 1 ευρώ θα είχα πάει εκείνο το ταξίδι στην Ιαπωνία που τόσο λαχταρώ. Πέρα απ’ την πλάκα όμως, ναι , υπάρχει το queer βίωμα μέσα στη μουσική και τους στίχους μου. Δυσκολεύομαι πάντα να περιγράψω τι είναι queer και δεν ξέρω αν αυτό είναι το νόημα. Αν το περιγράψω ίσως να μην είναι queer πια. Δεν μπορώ και τις ταμπέλες. Μ’ αρέσει όλα να είναι ρευστά!

Παρατηρώ μία πλεξούδα στις κυκλοφορίες σου, το πρώτο σου άλμπουμ μοιράζεται μουσικά στοιχεία με το τρίτο, και το "TALKSHOW" με το "Τέλος του Παιχνιδιού". Συμφωνείς με μία τέτοια παρατήρηση;

Θα μπορούσε ναι!

Δεύτερος δίσκος με ελληνικό στίχο, λοιπόν. Τι διαφορά έχει να γράφεις στα ελληνικά, στα αγγλικά, ή σε άλλη γλώσσα; Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις σε ξενόγλωσσο;

Τα ελληνικά είναι η μητρική μου και υπάρχει σίγουρα μια άλλου τύπου έκθεση όταν γράφεις και τραγουδάς στα ελληνικά. Το προτιμώ πλέον για να είμαι ειλικρινής καθότι δίνω μεγάλη σημασία ποια λέξη θα χρησιμοποιήσω, σε ποια σειρά και με ποιον τρόπο. Αλλιώς ηχεί το "Φάτε από αυτό το κέικ"…

Δεν αποκλείω βέβαια να επιστρέψω σε ξενόγλωσσο. Προς το παρόν με ενδιαφέρει πολύ το ελληνόστιχο τραγούδι.

Το album cover έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, ξεφεύγει κατά πολύ απ’ το πιο στητό και αρτιστίκ των προηγούμενων, μοιάζει λίγο σαν παιδική ζωγραφιά, κι η εικόνα του αρλεκίνου συναντάει την gender bending αισθητική. Ποια είναι η ιστορία πίσω απ’ την «εικόνα» του δίσκου;

Θέλαμε μαζί με τον Πέτρο Αρώνη (ο οποίος έχει επιμεληθεί όλη την τριπλέτα των cover "TALKSHOW", "Ψυχαγωγία" και τώρα "Το Τέλος του Παιχνιδιού") να φτιάξουμε μια φιγούρα που να είναι σαν να έχει βγει από anime, επιτραπέζιο, λίγο σα μάγος-αρλεκίνος, και να είναι όντως και σαν παιδική ζωγραφιά, όπως πολύ σωστά περιγράφεις. Παγιδευμένος σε ένα παιχνίδι, κάπως. Μην ξεχνάς ότι ο δίσκος θα βγει και σε μορφή επιτραπέζιου παιχνιδιού το φθινόπωρο! Ακούς και παίζεις :) Το gender bending είναι πάντα τόσο γοητευτικό…

Η παιδικότητα πάντα με απασχολεί, έχει κάτι πολύ διφορούμενο μέσα

Μετά από την "Ψυχαγωγία", έναν αρκετά εσωστρεφή και σκοτεινό δίσκο, περνάμε σε μία αιχμηρή παιδικότητα. Θα το έβλεπες ως εξισορροπιστική κίνηση να στραφείς σε κάτι πιο παιχνιδιάρικο και διαφορετικό μετά τον τελευταίο σου δίσκο;

Η "Ψυχαγωγία" είναι ο πιο εσωστρεφής δίσκος μου, διότι γράφτηκε στον covid την περίοδο της καραντίνας. Έχει και αρκετό πιάνο μέσα. Με "Το Τέλος του Παιχνιδιού", έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ πιο σύνθετο δίσκο, και σαν κόνσεπτ και ηχητικά και στιχουργικά. Η παιδικότητα - παιχνίδισιμα είναι στοιχείο που πάντα με απασχολεί. Έχει κάτι πολύ διφορούμενο μέσα.

Ποια άλλα ερεθίσματα, μουσικά και μη, επηρέασαν τη δημιουργία του "Τέλος του Παιχνιδιού";

Η ιστορία της "Μπλε Φάλαινας", τα επιτραπέζια που τόσο αγαπώ, αλλά και η γενικότερη σκέψη τόσων παιχνιδιών που παίζουμε από μικρά παιδιά, μεγαλώνουμε και συνεχίζουμε να παίζουμε άλλα παιχνίδια, που μοιάζουν με αυτά, πλέον ως μεγάλα παιδιά…

Ένα απ’ τα πιο ανατρεπτικά κομμάτια είναι σαφώς το «Μανικιούρ Πεντικιούρ». Πώς γράφει κανείς ένα τέτοιο τραγούδι;

Έχοντας δει σίγουρα την Κίκα του Almodóvar και ξεκινώντας από τη φα δίεση μείζονα.

Το μανικιούρ-πεντικιούρ είναι ωδή στη φιλία, στις θηλυκότητες και στην αγάπη μου για τον Πέδρο!

Ποιοι είναι οι «Τρομεροί Γονείς» και τι τα παιδιά-τέρατα; Το τέρας μπορεί να ξαναγίνει παιδί;

Οι τρομεροί γονείς ανήκουν στην οικογένεια τεράτων. Ένας τεράστιος κύκλος βίας που ξεκινά και δεν τελειώνει. Είναι γραμμένο για εκείνα τα παιδιά που βασάνισαν, δολοφόνησαν και εξαφάνισαν άλλα παιδιά, για παιδιά που νομίζουν ότι "παίζουν" επιδεικνύοντας δύναμη σε άλλα, πιο "αδύναμα" και "διαφορετικά". Αυτά τα παιδιά μιμούνται τους γονείς, μεγαλώνουν, κάνουν κι αυτά παιδιά, γίνονται οι γονείς τους και όλα μαζί κρατούν καλά μυστικά. Δυστυχώς το τέρας δεν μπορεί να ξαναγίνει παιδί. Έτσι πιστεύω ως τώρα τουλάχιστον. Βασική παθογένεια της ελληνικής οικογένειας.

Μην ξεχνάμε ότι η παρενδυσία ξεκίνησε ως ψυχιατρικός όρος

Πώς έγινε η επιλογή της Dolly Vara στο εκρηκτικό "Παρενδυσία"; Με ποιο άλλο άτομο θα ήθελες να συνεργαστείς αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμη το κατάλληλο πλαίσιο;

Η Dolly Vara, την οποία μ’ αρέσει να αποκαλώ "ιέρεια της fem rap", ήταν το ιδανικό άτομο να γράψει ένα ραπ για την παρενδυσία. Τη θαυμάζω και την εκτιμώ. Μοιραζόμαστε μια πολύ βαθιά φιλία και εμπειρία, που ξεκίνησε από τη συνεργασία μας στο Εθνικό Θέατρο πέρυσι. Ως queer άτομα μοιραζόμαστε κοινές σκέψεις και εμπειρίες σε σχέση με αυτό που μιλάει το κομμάτι: τη ρευστότητα, τη φετιχοποίηση των άλλων σε σχέση με το ντύσιμο, το reclaim της λέξης παρενδυσίας. Μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησε ως ένας ψυχιατρικός όρος. Παρενδυσία είναι πλέον τα πάντα. Όπως λέει και η Rupaul "We all born naked, and the rest is drag" …

Τώρα, όσον αφορά άλλα άτομα που θα ήθελα να συνεργαστώ, μερικά ονόματα που εκτιμώ: η Vassilina, η Krista Papista, ο Tsolimon ο Johnny Labelle, o Tango Mangalore, o Prince Obi, οι S.W.I.M και η Sommerdust.

Πώς ήταν να συνεργάζεσαι με την Nalyssa Green στην καρέκλα της παραγωγού; Με ποιον τρόπο επηρέασε η συμβολή της την πορεία του άλμπουμ;

Η Nalyssa Green είναι Δίδυμος. Το ζώδιο της παιδικότητας. Δεν υπήρχε λοιπόν καταλληλότερο άτομο για ένα τέτοιο δίσκο. Είναι φίλη, οπότε με ξέρει πολύ καλά, ξέρει τα τραγούδια και τον ήχο που θέλαμε να έχουμε. Είχε ψυχραιμία, υπομονή και είναι από τα πιο υποστηρικτικά και δοτικά άτομα που ξέρω!

Επίσης, δεν έχεις ακούσει τη φράση "περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω;"

Η "ελληνόφωνη ανεξάρτητη σκηνή" είναι εδώ, στο τώρα, έχει κοινό, ενώνεται και φτιάχνει κάτι μαγικό

Πρόσφατα κάνατε μία μουσική «γιορτή» στο Λυκαβηττό, με την Nalyssa Green και πληθώρα μουσικών και καλλιτεχνών. Αισθάνεστε ότι ανήκετε σε μία κοινή «σκηνή»; Κι αν ναι τι χαρακτηριστικά έχει;

Επιβεβαιώνει το πόσο δοτικό άτομο είναι η Nalyssa. Κάλεσε φίλα και συνεργάτες για ένα λάιβ από το οποίο δεν έχω συνέλθει ακόμα. Εκτελούσαμε και χρέη παρουσιαστών μαζί με τη Nalyssa - κάτι που απολαμβάνω πάρα, μα πάρα πολύ! Αυτό το λάιβ απέδειξε πως η "ελληνόφωνη ανεξάρτητη σκηνή" είναι εδώ, στο τώρα, έχει κοινό, ενώνεται και φτιάχνει κάτι μαγικό. Μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες, συνεργαζόμαστε, κρατώντας μεν την αισθητική του το κάθε άτομο αλλά η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε είναι κοινή. Η αγάπη κι η υποστήριξη του κόσμου σε αυτό το λάιβ ήταν αδιανόητη.

Τι συναυλιακά πλάνα υπάρχουν για την προώθηση του άλμπουμ; Υπάρχει συζήτηση για περιοδεία εκτός Αθηνών;

Στις 12 Αυγούστου παίζουμε με Nalyssa και Tsolimon στο Fortuna The Other Wind Festival στην Κρήτη! Αρχές Οκτώβρη του 2025 παρουσίαση δίσκου στην Αθήνα!

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου να απαντήσεις τις - εξαντλητικά πολλές! - ερωτήσεις μου. Μπορείς να κλείσεις με όποιο τρόπο θέλεις!

3,2,1 και !