Rockwave Festival: Satchvai Band (Joe Satriani & Steve Vai) @ Terra Vibe, 29/07/25

Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι μέχρι να έρθει ο πλούσιος Σεπτέμβρης, τουλάχιστον για την περιοχή των Αθηνών και τους ανοικτούς χώρους, έμελλε να ολοκληρωθεί με μία συναυλία σχεδόν εμπειρία ζωής, καθώς θα βλέπαμε μαζί για πρώτη φορά στην Ελλάδα δύο από τους κορυφαίους δεξιοτέχνες της ηλεκτρικής κιθάρας για τις τελευταίες δεκαετίες. Ο λόγος φυσικά για τους Joe Satriani και Steve Vai, οι οποίοι περιοδεύουν φέτος υπό το όνομα Satchvai Band, προκαλώντας μάλλον μικρά εγκεφαλικά στους λάτρεις της εξάχορδης.

Η αλλαγή του venue προϋπέθετε καθίσματα καθώς ήδη είχαν διατεθεί τα αντίστοιχα εισιτήρια, εντούτοις η ορατότητα προς τη σκηνή για τους ορθίους ήταν αρκετά καλή, καθώς υπήρχε χώρος όχι μόνο πίσω από τους καθιστούς αλλά και στα πλάγια, δεξιά και αριστερά, ακόμη και λίγο πριν την έναρξη. Για το ξεκίνημα επιλέχθηκαν τα δύο καινούρια κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει οι Satriani και Vai φέτος και πέρυσι. Το "The Sea Of Emotion, Pt. 1" ήταν σαφώς ανώτερο από το "I Wanna Play My Guitar" όπου τα φωνητικά ανέλαβε ο μπασίστας Marco Mendoza. Ενώ βρισκόμασταν μόλις στην αρχή, ήταν ήδη σαφές ότι το live θα ήταν σίγουρα απολαυστικό, με βασικό κριτήριο καταρχάς τον πάρα πολύ καλό ήχο και τα αναμενόμενα άψογα παιξίματα. Όλα τα κομμάτια συνοδεύονταν στο video wall είτε από τα αντίστοιχα video clip, είτε από σχετικά visuals, δίνοντας μια επιπλέον οπτική.

Ο Vai μένει μόνος του πρώτα για το "Zeus In Chains", όπου παραδίδει μια μεγαλοπρεπή σολάρα και κατόπιν για το πιο μυστήριο, κατάτι γκρουβάτο και μεγάλο σε διάρκεια "Little Pretty" όπου έκανε τα γνωστά του κόλπα. Αφού οι δύο κιθαρίστες απευθυνθούν για πρώτη φορά στο κοινό, εξαίροντας την υπέροχη τοποθεσία και συστήνοντας τα υπόλοιπα μέλη, θα παραδώσουν το πρώτο μεγάλο highlight της βραδιάς, ήτοι το mashup που τους αρέσει να αποκαλούν "Ice Machine". Καθώς μπήκε το "The Crying Machine" του Vai με αυτή την απίστευτη μελωδία βρεθήκαμε σε άλλον τόπο, τα solo ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, ενώ σόλαρε μέχρι και ο Pete Thorn που μέχρι εκείνο το σημείο είχε περιοριστεί στις ρυθμικές.

Κατόπιν ο Vai θα αποχωρήσει για να μείνει μόνος του ο Satriani και με δύο κλασικές συνθέσεις του από τα '80s, τα ομότιτλα κομμάτια του τρίτου και του δεύτερου άλμπουμ του, να μας βάλει στον δικό του κόσμο. Το μελωδικό και ατμοσφαιρικό "Flying In A Blue Dream" έστρωσε το έδαφος για να έρθει το μαγικό "Surfing With The Alien". Και σκάει εκείνη το κλασικό «κελάηδισμα», for sure από τις magic moments της βραδιάς, για να μας κάνει να αναρωτηθούμε εάν βλέπουμε όνειρο ή κάποιον εξωγήινο. Στο φινάλε του κομματιού ο καταπληκτικός Kenny Aronoff θα κάνει κι εκείνος το κομμάτι του, όπως θα κάνει και στο φινάλε αρκετών κομματιών, γιατί μάλλον δεν του έφτανε το «εκνευριστικά» μετρονομικό του παίξιμο καθ' όλη τη διάρκεια.

Μέχρι να ξαναφύγει ο Satriani, ο Vai θα επιστρέψει κατά την διάρκεια του φοβερού "Sahara", γιατί πάντοτε οι ανατολίτικοι ρυθμοί θα ασκούν μία ακαταμάχητη γοητεία, όπου μεταξύ άλλων θα λύσει και θα δέσει το τρέμολο. Το πασίγνωστο "Tender Surrender" θα επιφέρει επιφώνημα ενθουσιασμού (σε αυτόν τομέα ο Steve μάλλον κέρδισε τον Satch), το πνεύμα του Hendrix και του εμβληματικού "Little Wing" θα ζωντανέψει, και στο φινάλε το κοινό θα μπει στο παιχνίδι, προσπαθώντας να απαντήσει στις «ακατανόμαστες» φράσεις του Vai. Κάπου εκεί έρχεται και highlight και magic moment και ότι θες. Θα δούμε με τα μάτια μας την τρομακτική Hydra, θα δούμε έναν άνθρωπο με δύο χέρια να παίζει παράλληλα σε τρεις ταστιέρες. Εντάξει,  τίποτε ιδιαίτερο εδώ που τα λέμε, τέτοια πράγματα άλλωστε τα βλέπουμε κάθε μέρα.

Για μία ακόμη φορά, ο Joe Satriani έρχεται και ο Steve Vai φεύγει. Γρήγορο, σύντομο και περιεκτικό "Satch Boogie", παίξιμο με δόντια και κόλπα με το τρέμολο στο φινάλε. Συνηθισμένα πράγματα. Το "If I Could Fly" θα μας θυμίσει την υπόθεση Coldplay, ο Vai θα επιστρέψει για μία ακόμη σολιστική μονομαχία με τον Satch και στο τέλος του κομματιού οι πενιές των δυο τους θα σμίξουν, προφέροντας απλόχερα ένα ακόμη highlight. Από εδώ και πέρα, κανένας δεν θα ξαναφύγει μόνος του, οπότε είχαμε προσδεθεί για την κορύφωση της βραδιάς. Τέτοια live αξίζουν ακόμη περισσότερο για όσα προσφέρουν στο κοινό εκτελέσεις όπως εκείνη του "For The Love Of God". Αρκετά μεγάλο μέρος του οι παικταράδες το πήγανε μαζί προκαλώντας ανατριχίλες, ο Vai έκανε για μία ακόμη φορά «παπάδες» και στο τέλος οι δύο τους, χωρίς συνοδεία, έκαναν για μία ακόμη φορά τα κόλπα τους. Το "Always With Me, Always With You" έκλεισε ιδανικά το main set. Satriani και Vai από κοινού ανέβασαν την ένταση, η κατάνυξη του Woodstock-ικού "Freedom" κυρίευσε το Terra Vibe και οι τέσσερις έγχορδοι παρατάχθηκαν μπροστά από τον Kenny Aronoff που κοπανούσε απίστευτα, δίνοντας εικόνα στην έννοια rock 'n' roll.

Το πρώτο κομμάτι του encore, το φτιαγμένο στοχευμένα για συναυλιακό sing along "Crowd Chant" θα δώσει το σύνθημα για μια μικρή επανάσταση. Οι περισσότεροι καθήμενοι σηκώνονται μαζικά από τις θέσεις τους, συρρέουν μπροστά στη σκηνή και όλοι μαζί τραγουδάμε στον σκοπό του Satch. Ο επίλογος θα γραφτεί μετά από περίπου 110 λεπτά κιθαριστικών οργίων όχι με την διασκευή του "Enter Sandman" όπως ίσως κάποιοι θα περίμεναν, αλλά με μια επική εκτέλεση του εμβληματικού "Born To Be Wild", ίσως την καλύτερη δυνατή που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ο Vai μοιράστηκε τα φωνητικά με τον Marco Mendoza, ο Gus G έγινε ο τέταρτος κιθαρίστας επί σκηνής, κάνοντας τον πολλαπλασιασμό βρήκαμε ότι ακούσαμε συνολικά δώδεκα σόλο, καθώς, οι τέσσερις κιθαρίστες σόλαραν από τρεις φορές ο καθένας, και στο τέλος τέλος μας βγήκε ένα «αχ» όταν ακούσαμε μερικές μόλις νότες από το riff του "Sunshine Of Your Love".

Αυτά τα ωραία συνέβησαν τέλος Ιουλίου του 2025 στο Terra Vibe, μία Δευτέρα μετά από καύσωνα. Κάποιος μπορεί να πει ότι θα ήθελε διαφορετική επιλογή κομματιών. Κάποιος άλλος ίσως επιθυμούσε περισσότερο jam σε rock stantards. Ίσως ένα περισσότερο συναυλιακό στήσιμο να έφτιαχνε ακόμη καλύτερη ατμόσφαιρα. Ίσως θα έπρεπε ο κόσμος να είναι ακόμη περισσότερος, δεδομένου ότι ειδικά ο Satriani είχε έρθει προηγουμένως στην χώρα μας δύο μόλις φορές, το 2002 και το 2007. Για να είμαστε όμως όσο γίνεται ρεαλιστές, με τον Satriani να έχει μπει στα 70 και τον Vai στα 66, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα έχουμε ξανά την τύχη να βιώσουμε την κιθαριστική πανδαισία που συνδυαστικά μας προσέφεραν απλόχερα. Τί ζήσαμε!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής