Ανασκόπηση 2013: Ελληνόφωνο Rock

Ρε λες κάτι να κινείται;

Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/12/2013 @ 15:26
Συνήθως η ανασκόπηση της χρονιάς για το rock με ελληνικό στίχο είναι η ευκαιρία μου να γκρινιάξω μάλλον. Για του λόγου το αληθές μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δύο χρονιές εδώ και εδώ. Φέτος όμως σαν κάτι να αλλάζει. Τίποτα το κοσμογονικό, δεν έχουμε κάποιο ρεύμα ούτε μία τάση παλινόρθωσης του πάλαι ποτέ ελληνικού rock. Είναι όμως που φέτος υπήρξαν καλές κυκλοφορίες σχεδόν σε κάθε επίπεδο και σχεδόν για κάθε γούστο, και αυτό μας κάνει κάπως πιο αισιόδοξους, πώς να το κάνουμε. Mainstream και underground, παλιοί και νέοι, άγριοι και μελωδικοί, βρέθηκαν καλλιτέχνες που προσέφεραν κάτι για να δικαιολογηθεί τέλος πάντων μία περισσότερο θετική και λιγότερο νοσταλγική ματιά σε αυτό το άλλοτε κραταιό είδος στην ελληνική δισκογραφία. Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή.

Αυτά λοιπόν τα νέα...

Αν υπάρχει ένα εξωμουσικό θέμα που απασχόλησε τον ελληνόφωνο χώρο (καταχρηστικά μόνο εδώ ο όρος rock) είναι φυσικά η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Μία δολοφονία που είχε έναν φυσικό αλλά χιλιάδες ηθικούς αυτουργούς, ξεγύμνωσε ταυτόχρονα πολλούς καλοθελητές και μας υπενθύμισε με τον άσχημο τρόπο τόσο το πρόσωπο του φασισμού όσο και το πόσο ανυπεράσπιστους αφήνουμε όσους δημόσια τον αντιμετωπίζουν.

Στα καθαρά μουσικά, οι επανακυκλοφορίες κλασικών δίσκων του ελληνικού punk συνεχίστηκαν και φέτος με εξέχουσα θέση να κατέχουν οι θρυλικές "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας" και "Συνταγή Αντί Θανάτου" που αθροιστικά ίσως και να αποτελούν το καλύτερο παράθυρο για το ελληνικό punk των μέσων των 80s. Για χρόνια κάποιοι πλουτίζουν από τη σπανιότητα και το συλλεκτικό επίπεδο των συλλογών αυτών, μακάρι να έβγαλαν και κάτι οι πραγματικοί συντελεστές τους. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι επανακυκλοφορίες των Αδιέξοδο και Stress. Όπως ειπώθηκε και στην punk ανασκόπησή μας, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίασε και το ντοκιμαντέρ "Μέχρι Να Γίνεις Ο Βασιλιάς Των Ηλιθίων", η ιστορική αξία του οποίου είναι ανεκτίμητη σε μία χώρα όπου οι πληροφορίες για την ελληνική μουσική είναι σπανιότερες και συχνά πολύ περισσότερο παραπλανητικές από ότι για την ξένη.

Είχαμε και μία σημαντική επιστροφή, αυτή των Ονειροπαγίδα, ενός συγκροτήματος που κάποτε αγαπήθηκε πολύ και το νέο δίσκο του αναμένουμε από την πάντα ποιοτική Inner Ear.

Τέλος ίσως θα πρέπει να αναφερθεί ότι σε μέγα ...διανομέα της ελληνικής μουσικής (όχι μόνο rock) αναδεικνύεται πλέον η Real News κυκλοφορόντας με τις κυριακάτικες εκδόσεις δίσκους των Πανούση και Παπακωνσταντίνου (ανάμεσα σε διάφορους μουσικούς άλλων χώρων αλλά και χωρών).

Σπύρος ΓραμμένοςΔιαμαντένια Προβλήτα

Όπως είπαμε και στην εισαγωγή, το θετικό είναι ότι οι καλές κυκλοφορίες της χρονιάς δεν περιορίζονται σε ένα ύφος. Από το εναλλακτικό και ανάλαφρα σοβαρό ύφος του Σπύρου Γραμμένου που μοίρασε το "Σι-Ντι" του δωρεάν (στο τέλος του '12 αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς) και έχει δημιουργήσει ένα κοινό που τον ακολουθεί, έως τους επίδοξους νέους φορείς της εμπορικότητας στο ελληνικό rock, Κίτρινα Ποδήλατα που φιλοδοξούν να φέρουν την πιο εύπεπτη πλευρά του rock και πάλι στο προσκήνιο, στο ραδιόφωνο (καλά από εκεί δεν έφυγε και ποτέ) αλλά κυρίως σε νέους ακροατές. Από την άλλη έχουμε ίσως ό,τι πιο ποιοτικό και ταυτόχρονα με δική του προσωπικότητα κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο είδος, και αυτό βρίσκει σύμφωνους τόσο ακροατές όσο και κριτικούς, στο πρόσωπο των Κόρε. Ύδρο. οι οποίοι με "Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό" συμπληρώνουν τον τρίτο πόλο έλξης. Στην αντίθετη πλευρά οι Γκρόβερ με το "Γέννημα Θρέμμα" αλλού ανεβάζουν τις εντάσεις όπως από παλιά ξέρουν να κάνουν και πολύ μας έχει λείψει και αλλού ρίχνουν τις ταχύτητες σε μάλλον ασυνήθιστες για το punk μπαλαντοειδείς καταστάσεις.

Παύλος ΠαυλίδηςΕπώνυμοι, ανώνυμοι και γενικώς...

Μέσα στη χρονιά δεν ήταν και λίγοι οι ...διάσημοι του ελληνόφωνου rock που κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους, όλοι κυκλοφορόντας δουλειές από αξιόλογες και πάνω, κάποιοι ...λίγο αναπάντεχα. Αναπάντεχα ας πούμε μετά από σιωπή πολλών ετών ο Τζιμάκος ο Πανούσης μας παρέδωσε ένα εκκαθαριστικό της καριέρας του με το "Obi Obi Bi" που αποδεικνύει ότι ο μουσικός Πανούσης έχει ακόμα ζωή και έμπνευση. Αναπάντεχα και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε δύο δίσκους φέτος, δηλαδή τρεις σε δύο χρόνια. Και αν το ένα είναι σε καθαρά λαϊκούς δρόμους και εκτός ενδιαφέροντος της παρούσας ανασκόπησης (και εκτός ενδιαφέροντος γενικά), ο "Δραπέτης" είναι αναπάντεχα καλός, ανακτώντας έτσι κάποια από τη χαμένη αίγλη του πιο δημοφιλούς Έλληνα «rocker».

Η αμέσως επόμενη γενιά του ελληνικού rock αντιπροσωπεύτηκε φέτος καταρχήν από τους συνοδοιπόρους κατά μία έννοια Γιάννη Αγγελάκα και Παύλο Παυλίδη, οι οποίοι, αμφότεροι μακριά πλέον από τον ήχο των συγκροτημάτων που οδήγησαν στο παρελθόν, κυκλοφορούν δίσκους με προσωπική σφραγίδα. Επιτυχημένη αλλά χωρίς εκπλήξεις πλέον η "Γελαστή Ανηφόρα" του πρώτου, λυρικές και ώριμες οι "Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί" του δεύτερου. Από την ίδια εποχή και με παρόμοια πορεία, δηλαδή ηγέτης ενός ιστορικού συγκροτήματος, μας έρχεται ο Κ. Βήτα, με την "Αντήχηση" να τον βρίσκει σε γνώριμους ηλεκτρονικούς δρόμους χωρίς ούτε αυτός να εντυπωσιάζει, ούτε όμως και να απογοητεύει.

Ανώνυμος μεταφορικά και κυριολεκτικά παραμένει ο Κύριος Κ. που όσα "Σήματα Καπνού" κι αν κάνει παραμένει ένας καλλιτέχνης συνειδητά περιθωριακός κυκλοφορόντας μόνο κασέτες αλλά αγαπητός σε όσους έχουν μπει στον κόσμο του.

LocomondoΕνώ στην αρχή είναι ωραία, στο τέλος παν στραβά...

Λίγα πράγματα απογοήτευσαν φέτος με πιο χτυπητούς ίσως του Locomondo που με την "Οδύσσεια" δεν μπόρεσαν ούτε το χιούμορ που τους έκανε γνωστούς να επαναλάβουν, ούτε και τις πιο ποιοτικές «σοβαρές» στιγμές τους αν και αυτό δε θα σταματήσει κανέναν από το να χορέψει με τα νέα τους τραγούδια σε μία από τις πολλές τους συναυλίες.

Ανάμικτα αποτελέσματα άφησε και η νέα δουλειά της Νατάσσας Μποφίλιου που ήταν ικανοποιητική μεν ως ακρόαση αλλά όχι ικανή να αφήσει «κληρονομιά» στο μέλλον.

Σωκράτης ΜάλαμαςΣκηνές rock - είμαστε ακόμα ζωντανοί

Όπως κάθε χρόνο ξεχωρίζουμε τις μεγαλύτερες «μαζώξεις» που έγιναν στο ελληνικό rock αφού τα live είναι καθημερινά σε μικρές και μεγάλες σκηνές της Ελλάδας. Οπότε φέτος αναγκαστικά το βραβείο του χειρότερου συντονισμού παίρνουν εξ ημισείας οι διοργανωτές του Rockwave και του Αγάπη Ρε+ που μοίρασαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής και τα έβαλα να παίξουν την ίδια μέρα καταφέρνοντας να τα ανταγωνιστούν το ένα το άλλο και με το πολύ ενδιαφέρον line-up και των δύο να μοιράσουν τον κόσμο. Από τη μία οι νεότεροι καλλιτέχνες έδωσαν στο Αγάπη Ρε+ την αίσθηση της παρουσίασης της σκηνής του σήμερα, από την άλλη όμως η συγκέντρωση για πρώτη φορά σε έναν χώρο και για χορταστικά σετ των τριών «(Ι)Ποτών της Στρογγυλής Τραπέζης» (Αγγελάκας - Θ. Παπακωνσταντίνου - Σ. Μάλαμας) κρίνεται πιο εντυπωσιακή τελικά. Μόνη παραφωνία ότι δεν τους απολαύσαμε μαζί επί σκηνής.

Τζίμης ΠανούσηςΕν κατακλείδι

Μέχρι να μαζικοποιηθεί και να πάρει και εμπορικές διαστάσεις θα απέχει πολύ από το να θεωρείται «επιστροφή του ελληνόφωνου rock» όμως η αλήθεια είναι ότι το 2013 μας κάνει πιο αισιόδοξους. Από τις κυκλοφορίες του είδους που φτάνουν στο ευρύ κοινό δυσκολεύεσαι να βρεις κάτι όντως κακό, με μία ευρεία γκάμα επιλογών να κινούνται σε αξιοπρεπή επίπεδα και κάτι παραπάνω, με βετεράνους του χώρου να δείχνουν ότι έχουν ακόμα πράγματα να δώσουν και μπορούν να συντηρήσουν τη σκηνή ενώ και κάποιοι νεότεροι δείχνουν να μπορούν να ανταποκριθούν στην πρόκληση και να πάρουν τη σκυτάλη. Μακάρι να βρεθεί μία ηγετική φυσιογνωμία που θα κάνει το κάτι παραπάνω και θα παρασύρει θετικά και όλους τους υπόλοιπους, για να γίνει αυτό θα πρέπει κάπως να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα σε εμπορικότητα και ποιότητα. Αναμένουμε ίσως το 2014.
  • SHARE
  • TWEET