Aurora

Για όσους ασχολούνται με τη σκληρή μουσική ο όρος pop λειτουργεί περισσότερο σαν κόκκινη σημαία παρά σαν οτιδήποτε άλλο. Κοιτώντας με όση ψυχραιμία γίνεται, κατά κανόνα, αυτή η στάση δεν είναι αβάσιμη. Την ίδια στιγμή, μία επιφανειακή ματιά είναι αρκετή για να αναγνωρίσει κι ο πιο δύστροπος τις εξαιρέσεις που υπήρχαν και υπάρχουν. Ακόμα περισσότερο, στο πέρασμα των χρόνων, οι γραμμές λεπταίνουν και τα είδη αρχίζουν να χάνουν το βάρος τους για το ευρύ κοινό. Η Aurora είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα μεταξύ κόσμων.

Μιλάμε αναμφίβολα για μία pop καλλιτέχνιδα. Οι συνθέσεις της έχουν απλές φόρμες. Οι μελωδίες αποτελούν πάντα το άλφα και το ωμέγα. Οι εντάσεις δεν ανεβαίνουν πάνω από το μέσο. Ο ήχος της κουβαλάει μία γλυκύτητα που δυνητικά μπορεί να μιλήσει σε οποιονδήποτε άνθρωπο διαθέτει ψυχή και ανοιχτά αυτιά. Τα περάσματα από τον κινηματογράφο κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Την ίδια στιγμή, η προσέγγισή της απέχει μίλια από την ξεφωνημένη εμπορικότητα του μέσου τραγουδιού μίας τυπικής contemporary pop λίστας που παράγεται αυτόματα από την όποια μεγάλη μουσική πλατφόρμα.

Δεν στηρίζεται σε τσιτωμένες παραγωγές. Δεν έχει έντονα ρυθμικά. Δεν κινείται σε πολυδιαφημισμένα σαλόνια με υπερβολικά προβαρισμένες χορογραφίες, αστραφτερά αλλά κενά χαμόγελα και τσιχλοφουσκί λεπτομέρειες. Στους στίχους της, δίπλα στις απαραίτητες αγάπες, υπάρχουν κάμποσοι μικροί προβληματισμοί κι άλλες τόσες αναφορές στη φύση. Μόνο ένα άκουσμα των "Everything Matters" και "Giving In To The Love" φτάνει και περισσεύει για να ζεστάνει την πιο κρύα ημέρα. Ή για να δροσίσει την πιο ζεστή. Προσεγμένες ενορχηστρώσεις. Ουσιαστικά οργανική λογική. Γουστόζικες εκπλήξεις.

Δεδομένου του πλαισίου, τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι μόνο μισή αλήθεια αν (α) η φωνή πίσω από το μικρόφωνο έπαιρνε έστω λίαν καλώς ή/και (β) το ζουμί του δίσκου περιοριζόταν στα singles του. Για το πρώτο δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ανάλυσης· επιστημονικά αποδεδειγμένα η γη είναι σφαιρική, ο ήλιος ανατέλλει από τα ανατολικά, η φωνή της Aurora (ιδιαιτέρως ζωντανά) είναι δώρο από το σύμπαν στην ανθρωπότητα. Για το δεύτερο, παρά το ότι αναμενόμενα στα πενήντα λεπτά του άλμπουμ κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν περισσότερο από άλλες, το επίπεδο παραμένει εντυπωσιακά ψηλά σε όλη τη διάρκεια.

Σε μία βιομηχανία που βλέπει τα πάντα ως αριθμούς, οι ιδέες και η προσωπικότητα του "The Gods We Can Touch" ξεχωρίζουν δια γυμνού οφθαλμού. Αντί για μια γυαλισμένη αισθητική και ντουέτα της πρώτης γραμμής, η δημιουργός του συνεχίζει στο δικό της μονοπάτι. Το αποτέλεσμα τη δικαιώνει πανηγυρικά. Τα έγχορδα του "Exist For Love". Οι χοροί του "The Innocent". Οι ερωτήσεις του "Exhale, Inhale". Το ακορντεόν της "Artemis". Το μπρίο του "Blood In The Wine". Το σβήσιμο του "A Little Place Called The Moon". Ένα μουσικό ταξίδι που ξεπερνά ταμπέλες και ξεχειλίζει συναισθήματα κι ανατροπές.