Calexico

Δύσκολη υπόθεση οι Calexico αφού καταφέρνουν εδώ και δεκαετίες να κινούνται ανάμεσα σε ταμπέλες και είδη, ανοίγοντας και βαδίζοντας στο δικό τους μονοπάτι που περνάει από τις ερήμους της Tucson της Arizona και φτάνει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Έχοντας ξεκινήσει, εκεί στα μέσα των ‘90s, με τις καλύτερες προοπτικές, πετυχαίνοντας ένα σερί εξαιρετικών δίσκων, οι Calexico δεν βολεύτηκαν ποτέ αλλά συνέχισαν να διευρύνουν τη δισκογραφία τους, όχι με γνώμονα την επιτυχία, αλλά την καλλιτεχνική τους εξέλιξη. Το εξαιρετικό "Algiers" του 2012 αποτέλεσε και την αφετηρία μιας πιο indie folk κατεύθυνσης, την οποία ακολούθησαν πιστά μέχρι και το "Seasonal Shift" του 2020.

Όμως, εκτιμώ πως συγκρότημα και κοινό θα συμφωνούσαν πως πλέον αυτός ο ήχος είχε φτάσει σε ένα τέλμα. Άλλοι μπορεί να συνέχιζαν χωρίς να ενδιαφέρονται όμως οι Calexico δεν το κάνουν. Η νέα τους δουλειά αποτελεί ένα μείγμα ανανέωσης κι επιστροφής στις ρίζες τους. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Sergio Mendoza στην Tucson, από την οποία έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια οι Joey Burns και John Convertino, αφού έχουν μετακομίσει αντίστοιχα στο Boise και στο El Paso.

Οι δύο δημιουργοί, που αποτελούν στην πραγματικότητα και την "ψυχή" των Calexico, επέστρεψαν στη βάση τους και, συγκεντρώνοντας γύρω τους ένα πλήθος εξαιρετικών μουσικών, από τη μία, επέστρεψαν σε αυτές τις κινηματογραφικές, mariachi-κές νουάρ ατμόσφαιρες με τις οποίες τους αγαπήσαμε ενώ, από την άλλη, πειραματίζονται με latin ηχητικά περάσματα που παραπέμπουν στους Buena Vista Social Club. Συνδυάζοντας τη γνωστή τους americana με επιρροές από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι Calexico πετυχαίνουν να ακούγονται συγχρόνως "τοπικοί" και "διεθνείς" με την έννοια του ότι διατηρούν αυτά τα χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στη μουσική του τόπου τους και, παράλληλα, δείχνουν να έχουν μια αίγλη ενός παγκόσμιου συγκροτήματος χωρίς μία και μοναδική πατρίδα.

Αυτός βέβαια είναι κι ένας από τους σκοπούς της μουσικής. Να υπερβαίνει σύνορα. Και οι Calexico το κάνουν να φαίνεται πάρα πολύ εύκολο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις αλλά αφορά και τους στίχους οι οποίοι καταπιάνονται με ζητήματα όπως η φτώχια, οι αγώνες για ελευθερία, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η ανάγκη της ύπαρξης μιας κοινότητας που να βασίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης. Όπως εξάλλου δήλωσε και ο Burns "Η πανδημία έκανε σαφείς όλους τους λόγους που χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο, και η μουσική τυχαίνει να είναι ο τρόπος μου να χτίζω γέφυρες και να ενθαρρύνω τη συμπερίληψη και τη θετικότητα".

Έτσι νομίζω λοιπόν πως πρέπει να δούμε το "El Mirador". Ως μία γέφυρα από την Tucson σε όλο τον κόσμο και ως μια οπτική γωνία που τοποθετεί την έννοια της κοινότητας στο ανώτερο στάδιο της κοινωνικής ζυγαριάς. Ένας δίσκος για να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί, να χορέψουμε, να μεθύσουμε, να χαλαρώσουμε και στο τέλος να βγούμε έξω και να φωνάξουμε για όλα όσα μας θυμώνουν. Το ότι ένα τόσο σημαντικό μήνυμα εμπεριέχεται και σε έναν από τους καλύτερους μουσικά δίσκους της καριέρας του συγκροτήματος, αποδεικνύει γιατί, όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι Calexico παραμένουν σταθερή αξία. Με ενδιαφέρον λοιπόν αναμένουμε και τις επικείμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα προκειμένου να τους δούμε να ερμηνεύουν τα νέα τους κομμάτια. Κάτι μου λέει πως ζωντανά θα ακούγονται ακόμη καλύτερα.