Marina Satti

Υπάρχουν δίσκοι καλοί, κακοί, άψογοι, δύσκολοι και αδιάφοροι. Κάποιους από αυτούς θα χρειαστεί να ψάξεις για να τους ανακαλύψεις, ενώ κάποιοι άλλοι θα περάσουν από μπροστά σου σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχουν και δίσκοι όπως το ντεμπούτο της Μαρίνας Σάττι, που παίζουν σε μία διαφορετική κατηγορία. Που δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τους βάλεις κάτω από ταμπέλες ή να τους προσεγγίσεις με τετράγωνη λογική. Δίσκοι που φέρνουν κάτι νέο στο τραπέζι.

Για τον μουσικό κόσμο του σήμερα, το «νέο» είναι βαριά κουβέντα, αναμφισβήτητα. Το ίδιο ίσχυε και πέντε χρόνια πίσω, βέβαια, τότε που η "Μάντισσα" νικούσε το διαδίκτυο κι έδειχνε ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για την ελληνόφωνη pop. Πέρα από την ξεφωνημένη προσέγγιση που κατακλύζει την τηλεόραση, τα ραδιόφωνα και περίπου κάθε λογής mainstream μέσο εκεί έξω. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα ιδιοφυές θέμα, σωστά δομημένο, με ρίζες στην παράδοση αλλά απολύτως σύγχρονη ανεξάρτητη, indie που λέμε στα βαλκάνια, λογική.

Η επιτυχία της πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς της Σάττι είναι εξίσου μεγάλη, αν και σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο. Το άνοιγμα με τη διασκευή στο παραδοσιακό "Γιατί Πουλί Μ'" είναι για σεμινάριο. Όπως κάθε εισαγωγή που σέβεται τον εαυτό της, δίνει τον τόνο χωρίς να προδίδει τις ανατροπές που θα ακολουθήσουν. Πριν προλάβεις να συνέλθεις από τις πολυφωνίες, το "Πάλι" σε πιάνει από το χέρι και σε τραβάει για χορό. Οι μυρωδιές του παρελθόντος είναι έντονες. Η παρουσίασή τους γίνεται με σεβασμό και πάντα μέσα από το πρίσμα της δημιουργού.

Η προσοχή μέχρι και στις μικρότερες λεπτομέρειες του άλμπουμ φωνάζει από χιλιόμετρα. Ο τρόπος που ρέουν τα τραγούδια ξεχειλίζει φυσικότητα, αφήνοντας μία αφηγηματική αίσθηση, ενώ την ίδια στιγμή το κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε εύκολα να σταθεί αυτόνομα. Η παραγωγή αστράφτει από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι εναλλαγές από το αναπάντεχο hook του "Άσε Με Να Φύγω" στο ξεδιάντροπο κλείσιμο ματιού στο "Σπίρτο Και Βενζίνη" κι από εκεί στο πανέμορφο, σε στίχους Σωκράτη Μάλαμα, "Νάνι" είναι δυσκολότερες στην πράξη από ότι στο χαρτί.

Χρειάζεται ταλέντο για να φτιαχτεί ένα έργο που να μπορεί να μιλήσει σε πραγματικά ευρύ κοινό, πολύ περισσότερο αν απουσιάζουν οι κενοί εντυπωσιασμοί κι άλλο τόσο αν ληφθεί υπόψη το πάντρεμα εκ διαμέτρου διαφορετικών κόσμων. Η γραμμή που διασχίζει ισορροπώντας όλο στυλ η "Γέννα" μοιάζει τρομακτικά λεπτή. Λεπτότερη κι από εκείνη της παρέας από τα Γιάννενα κάποια χρόνια πίσω. Ίσως έχει να κάνει με το κάδρο. Ή με τις trappy πινελιές. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα κουβαλάει αρκετή καρδιά και ουσία για να κάψει κάθε κακοπροαίρετο σχόλιο.