Alt-J

Φέτος ολοκληρώνεται μία δεκαετία από την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των βρετανών Alt-J. Ο σταθερός ρυθμός ηχογραφήσεων και περιοδειών έφερε την τριάδα από το Leeds στο προσκήνιο και την καταξίωσε στο ευρύ κοινό, στο βαθμό που όλα μας μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την μελωδία ενός "Left Hand Free", ή να σιγομουρμουρίσουμε ένα "Taro". Έκτοτε ακολούθησε μία μακρά και αναγκαία περίοδος αγρανάπαυσης, και το μόνο που είχαμε για να προβλέψουμε τι μας περίμενε στο επόμενο πόνημά τους ήταν μία «από το πουθενά» αναθεώρηση του τελευταίου τους δίσκου "Relaxer" σε συνεργασία με hip hop καλλιτέχνες, όπως η Little Simz.

Στο "The Dream", οι Bρετανοί είναι για τέταρτη συνεχόμενη φορά ο εαυτός τους. H εκκεντρική μουσική τους πρόταση, παρά τις διαφοροποιήσεις από δίσκο σε δίσκο, παραμένει συνεπής: χορωδιακές διφωνίες, πάντρεμα οργανικών με ηλεκτρονικούς ήχους, και μία σκοτεινή θεματολογία στίχων να αντιπαραβάλλεται σε μία ευδιάθετη, θεατρική μουσική, που αντλεί από τις πιο λεπτοδουλεμένες στιγμές της indie και alternative ιστορίας. Με μία πραγματική μαεστρία στην σύνθεση άμεσα αναγνωρίσιμων μελωδιών, συμπυκνώνουν την μέχρι τώρα πορεία τους, ενώ παράλληλα εξερευνούν και νέο έδαφος. Ανεβαστικά χιτάκια όπως το "U&ME" και το "Hard Drive Gold" συνυπάρχουν με πιο μελαγχολικές συνθέσεις, όπως το ευάλωτο "Get Better", που κονταροχτυπιέται με το "Last Year" του 2017 ως το πιο συγκινητικό τραγούδι στη δισκογραφία τους.

Κάθε ένα από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου είναι μία πολυεπίπεδη αφήγηση, που δεν διστάζει να ξεστρατίσει από το βασικό μουσικό θέμα. Με την προσφιλή τους τακτική να συνθέτουν «τραγούδια μέσα στα τραγούδια» όπως οι ώριμοι Beatles του "A Day In Life", δεν διστάζουν να στοιβάξουν σε πέντε λεπτά ιδέες που θα γέμιζαν ένα τέταρτο. Το εναρκτήριο "Bane" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της αποσπασματικής μουσικής τους ταυτότητας, χτίζοντας μια μακροσκελή εισαγωγή πάνω σε ένα οριακά υμνικό θέμα, μόνο και μόνο για να το εγκαταλείψει με μία αποστροφή της κιθάρας. Ηχητικά εφέ, διάλογοι, οπερατικά φωνητικά, και beats, συμπληρώνουν την εικόνα ενός συγκροτήματος που φέρνει στο τραπέζι όλες τις ιδέες και τις επιρροές του. Σ’ αυτό προσθέστε μια γενικότερη στροφή στην κουλτούρα των ΗΠΑ, είτε με άμεσες αναφορές στους τίτλους τραγουδιών όπως "Philadelphia" ή "Chicago", είτε με έμμεσες, όπως το "Happier When You’re Gone", το οποίο απαντάει με τον δικό του τρόπο στο "Hey Joe" του Jimi Hendrix.

Ο Gus Unger-Hamilton, πληκτράς και δεύτερος τραγουδιστής, σημειώνει για την α λα barbershop quartet εισαγωγή του "Walk A Mile" πόσο εντυπωσιασμένος είναι που έχουν ακόμη έμπνευση να δοκιμάσουν νέα πράγματα. «Έχουμε μπει σε έναν νέο κύκλο» θα αναφέρει σε μία συνέντευξη. Η απότομη επιτυχία προκάλεσε εξ αρχής προβληματισμούς στους Alt-J σε σχέση με το ποιοι είναι, κι αν όντως υπάρχει κάτι πραγματικά αξιόλογο στη μουσική τους (ο τραγουδιστής και κιθαρίστας, Joe Newman, είπε χαρακτηριστικά ότι ένιωθαν υποκριτές όταν κέρδισαν το βραβείο Mercury για το ντεμπούτο "An Awesome Wave"). Απέναντι σε ένα τέτοιο υπαρξιακό ερώτημα, οι Alt-J απαντούν με ειλικρίνεια. Παίρνουν το χρόνο τους, μένουν πιστοί στο όραμά τους, και ωριμάζουν.

Στο "The Dream" μας προσφέρουν ένα έργο πλούσιο κι εκλεκτικό, το οποίο ανά στιγμές απαιτεί προσοχή κι αφοσίωση. Οι διάρκειες μεγαλώνουν, και με τη βοήθεια μίας εξαιρετικής παραγωγής, κάθε σύνθεση αποκτά βάθος, απλώνεται σε έναν δικό της χώρο. Έχοντας ακόμη την ίδια σπιρτάδα στην συγγραφή στίχων, κανένα θέμα δεν είναι αρκετά περίεργο για να εκφράσει την ανθρώπινη εμπειρία. Σαν το δέλτα κάποιου ποταμού, το "The Dream" δεν κινείται σε μία ευθεία, αλλά απλώνεται σε διάφορες κατευθύνσεις, ανοίγοντας αυλάκια, και δημιουργώντας πολύχρωμους παραπόταμους που δεν φοβούνται να ξεστρατίσουν. Ας μην φοβηθούν, λοιπόν, ούτε οι Alt-J. Ας δοκιμάσουν κι ας πειραματιστούν, και θα διαπιστώσουν ότι αν υπάρχει κάτι άξιο λόγου σε αυτό που κάνουν, είναι ακριβώς πως μας προσφέρουν τα πιο αλλόκοτα όνειρα σε ήχους.

Spotify
Youtube Music