Coroner: «Θέλουμε ν’ αποδείξουμε πως το ‘χουμε ακόμα!»

 Και μόνο που μπορούμε να μιλάμε για ένα νέο Coroner άλμπουμ, 32 ολόκληρα χρόνια έπειτα από τον τελευταίο τους studio δίσκο και 15 (!) από την επανασύνδεση τους, αποτελεί για πολλούς από εμάς όνειρο, πόσο μάλλον όταν το "Dissonance Theory" είναι μια πραγματικά θαυμάσια δουλειά. Μία από τις πιο πολυαναμενόμενες επιστροφές στο metal είναι πλέον γεγονός και ποια θα ήταν καλύτερη αφορμή για μια εφ’ όλης κουβέντα με τον θεό της κιθάρας και ιθύνοντα νου του γκρουπ, Tommy Vetterli.    

Φυσικά, η συζήτηση μας με τον Tommy ήταν απλώς απολαυστική: είχε πολλά να μοιραστεί για τα πράγματα που συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια, για την μακρά διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ, τις δυσκολίες, τις ανασφάλειες αλλά και τον μοναδικό τρόπο σκέψης τους για την μουσική, την ζωή και την τέχνη. Κι όπως αναμενόταν, ως ένας σημαντικός παραγωγός ο ίδιος, ο Tommy είχε και πολλά τεχνικά/αισθητικά πράγματα να σχολιάσει.

Είτε τους ξέρεις από παλιά, είτε τους ανακαλύπτεις τώρα, ήρθε η ώρα να δώσεις αγάπη στους Coroner!

Καλησπέρα και καλώς ήλθες στο Rocking.gr! Πως είναι τα πράγματα στο στρατόπεδο των Coroner αυτή την στιγμή;

Όλα πάνε σούπερ! Δίνω πολλές συνεντεύξεις, σαν τρελός! Υποθέτω πως αυτό είναι καλό σημάδι. Φαίνεται πως οι fans μας υποδέχτηκαν πολύ καλά τα δύο singles, οι αντιδράσεις τους είναι γεμάτες ενθουσιασμό κι είμαστε πολύ χαρούμενοι.

Έχουν περάσει 32 ολόκληρα χρόνια από το "Grin" κι επιστρέφετε επιτέλους με ένα νέο άλμπουμ. Η ανυπομονησία των οπαδών είναι μεγάλη αλλά θέλαμε να μάθουμε ποια είναι τα συναισθήματα από την δική σας πλευρά; Ποιες είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα κι οι προσδοκίες σας;

Καλή ερώτηση. Δεν έχουμε προσδοκίες, αν έχεις προσδοκίες ίσως και να απογοητευτείς. Δουλέψαμε πολύ γι αυτό το άλμπουμ, στην σύνθεση, την ηχογράφηση και την παραγωγή του. Μας πήρε πολύ καιρό αλλά περάσαμε καλά κάνοντας το. Εύχομαι οι ακροατές να περάσουν το ίδιο καλά, αυτό θα ήταν σπουδαίο.

Ο Marky δεν ήθελε να κάνουμε καινούριο άλμπουμ, έλεγε συνεχώς πως θα καταστρέψουμε το παλιό μας status

Είμαστε σίγουροι πως θα συμβεί! Μια προφανής ερώτηση: αφού η επανασύνδεση συνέβη το 2010, γιατί σας πήρε 15 ολόκληρα χρόνια για να το κυκλοφορήσετε; Επίσης, ποια ήταν τα πιο σημαντικά γεγονότα όλο αυτόν τον καιρό;

Όταν επανασυνδεθήκαμε το 2011, θέλαμε απλώς να παίξουμε μερικές συναυλίες, κανένα φεστιβάλ ή ίσως κάποιο μικρό tour. Ο Marky δεν ήθελε να κάνουμε καινούριο άλμπουμ, έλεγε συνεχώς πως θα καταστρέψουμε το παλιό μας status και άλλα τέτοια. Αφού κάναμε κάποια shows για δυο χρόνια, αποφάσισε να φύγει από την μπάντα, όλο αυτό ήταν αρκετό για εκείνον. Αλλά εγώ κι ο Ron το διασκεδάζαμε πολύ και θέλαμε να συνεχίσουμε. Επίσης έγινε κάποια στιγμή αντιληπτό πως έπρεπε να γράψουμε και νέα τραγούδια, δεν θα μπορούσαμε να παίζουμε για πάντα τα παλιά classics. Υπογράψαμε λοιπόν ένα συμβόλαιο το 2015 και ξεκίνησα να συνθέτω.

Ύστερα όμως συνέβησαν πολλά πράγματα. Ήρθε ο COVID, πέθαναν άνθρωποι, ο πατέρας μου, ο πατέρας του Ron, εγώ πέρασα ένα διαζύγιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ήταν η κανονική μου δουλειά, μου είναι αδύνατο να δουλεύω όλη μέρα με μπάντες και μετά να γράψω τραγούδια, μετά από εννιά ώρες δουλειάς. Οπότε το πράγμα πήγαινε καλά μόνο όταν πήγαινα μόνος μου στα ελβετικά βουνά κι άρχιζα να συνθέτω με ροή. Όμως αυτό μπορούσα να το κάνω μόνο για τρεις ή τέσσερις μέρες πριν επιστρέψω στο studio για την επόμενη μπάντα. Ήταν δύσκολο.

Είμαι όμως και λίγο αναβλητικός. Κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ πως ίσως να φοβόμουν και λίγο. Πάντα είχα άλλες προτεραιότητες. Επίσης μου πήρε πολύ χρόνο, ήμουν εμμονικός με την σύνθεση. Για να καταλάβεις, για κάθε τριάντα ή πενήντα riffs, μόνο ένα έμπαινε στο άλμπουμ. Τα ίδια και με την ηχογράφηση… μου πήρε δυο βδομάδες μόνο για να βρω ήχους για την κιθάρα. Όταν το κάνω για πελάτες μου, χρειάζομαι μόνο ένα δίωρο. Ήθελα να κάνω κάτι πολύ καλό, αλλιώς τι νόημα έχει να φτιάξεις ένα άλμπουμ στις μέρες μας;

Ίσως δεν είναι για όλους, είμαστε όμως περήφανοι για το άλμπουμ

Μια που ανέφερες πως ο Marky φοβόταν πως θα καταστραφεί η κληρονομιά σας, έχει ακούσει το άλμπουμ, και τί γνώμη έχει;

Ναι, άκουσε τα δυο singles και του άρεσαν πάρα πολύ. Έτσι μου είπε τουλάχιστον. Ίσως απλώς ήταν ευγενικός. Εγώ πάντως ξέρω πως έχουμε φτιάξει κάτι καλό. Ίσως δεν είναι για όλους, είμαστε όμως περήφανοι για το άλμπουμ.

Οπότε πότε γράφτηκαν τα τραγούδια του άλμπουμ, στην αρχή της διαδικασίας ή τα τελευταία χρόνια;

Σε διάφορες περιόδους. Έγραψα το "Renewal" το 2015 ενώ ήμουν σε διακοπές στην Ταϊλάνδη. Δεν άρεσε σε κανέναν, όλοι είπαν πως μοιάζει με Slayer και Metallica κι εγώ είπα "ΟΚ, ας το αφήσουμε". Και ήταν επίσης το τελευταίο τραγούδι που τελειώσαμε! Ξέρεις, είχαμε ηχογραφήσει τα υπόλοιπα και θυμήθηκα εκείνο το riff και λέω για να δούμε αν μπορεί να βγει κάτι απ’ αυτό. Κι έφτιαξα νέο verse, chorus και το μεσαίο μέρος πολύ γρήγορα. Κάποιες φορές απλώς χρειάζεσαι χρόνο. Δεν γίνεσαι δημιουργικός πατώντας ένα μαγικό κουμπί. Εκείνη την περίοδο έκανα παραγωγή σε δυο άλμπουμ των Eluveitie, τα παιδιά ήρθαν για δυο με τρεις μήνες κάθε φορά. Σε αυτό το διάστημα δεν έπαιζα καθόλου κιθάρα, κι όταν τελειώναμε ήθελα μια βδομάδα να θυμηθώ ξανά τα skills μου, να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου, κλπ. Τώρα, από απόσταση, φαίνεται πως πήρε πολύ καιρό, αλλά έπρεπε να δουλεύω και να κάνω τα πράγματα να τσουλάνε. Ευτυχώς τα τραγούδια είχαν χρόνο να ωριμάσουν σαν καλό κρασί και να βελτιωθούν με τον καιρό.

Ανέφερες την αναχώρηση του Marky, τι καινούριο όμως έφερε στο τραπέζι ο Diego; Ποια ήταν η συνεισφορά του στο "Dissonance Theory";

Ο Diego είναι ντράμερ άλλου επιπέδου. Τον ξέρω πολλά χρόνια κι έχω δουλέψει ξανά μαζί του, ήταν session ντράμερ σε πολλές παραγωγές μου. Έχει παίξει πολλά διαφορετικά στυλ και συνεργαζόμαστε πολύ καλά. Μπορεί να παίξει τα πάντα. Αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία στο να γράψω τραγούδια απ’ όση είχα στο παρελθόν.

Δεν μπορώ πια να γράψω τραγούδια σαν του "No More Colour", είμαι διαφορετικός άνθρωπος τώρα

Πιστεύεις πως το νέο άλμπουμ σηματοδοτεί την εξέλιξη των Coroner από εκεί που σταματήσατε στα 90s ή αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα;

Για μένα, είναι ένα νέο ξεκίνημα που τιμάει όμως και την κληρονομιά μας. Έτσι κι αλλιώς, εγώ γράφω τα πάντα οπότε ομοιότητες θα υπήρχαν έτσι κι αλλιώς. Πριν ξεκινήσω την σύνθεση αναρωτιόμουν αν πρέπει το υλικό να ακούγεται όπως η περίοδος του "Grin". Για πολλούς αυτό είναι το αγαπημένο τους, άλλοι το μισούν και προτιμούν τα τρία πρώτα. Σύντομα ανακάλυψα πως δεν μπορώ πια να γράψω τραγούδια σαν του "No More Colour", είμαι διαφορετικός άνθρωπος τώρα. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω και περίμενα να δω που θα με πάει το υλικό.

Το συναισθηματικό βάρος της μουσικής είναι πολύ πιο σημαντικό από το να παίζεις συνέχεια γρήγορα

Πιστεύω πως ο κόσμος θα δει το "Dissonance Theory" σαν έναν συνδυασμό όσων έχετε κάνει. Υπάρχουν στοιχεία από παντού, είναι όμως ένα πιο εξωστρεφές άλμπουμ, περισσότερο εστιασμένο στο songwriting και στην ενέργεια παρά στο να είναι proggy και "πνευματικό". Ήταν αυτή η πρόθεση σας;

Απλώς βγήκε έτσι. Μια διαφορά με το παρελθόν είναι πως στα δυο πρώτα άλμπουμ θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο πως έχουμε εξασκηθεί. Στο παρόν, το συναισθηματικό βάρος της μουσικής είναι πολύ πιο σημαντικό από το να παίζεις συνέχεια γρήγορα. Ήταν ΟΚ όταν ήμασταν νέοι και μπορούμε ακόμα να το κάνουμε και υπάρχουν τέτοια μέρη. Δεν παίζουμε όμως τεχνικά απλώς για να παίξουμε τεχνικά, τα τραγούδια και τα συναισθήματα προηγούνται…

Ναι, το καταλαβαίνω αυτό.

Ίσως όλο αυτό έρχεται με την ηλικία ή με την εμπειρία μου σαν παραγωγός. Κάνω παραγωγή σε πολλά pop τραγούδια, ξέρεις, με πιασάρικα ρεφρέν και τέτοια. Μου αρέσει η pop, χαχαχα! (σσ: η ακριβής φράση ήταν "I’m a pop slut, anyway."!)

Ίσως πρέπει να κάνεις ένα pop Coroner άλμπουμ. ΟΚ, αστειεύομαι.

Πάντως είναι ακόμα heavy, έτσι δεν είναι; Δηλαδή, μπορεί ενίοτε να σκεφτόμουν πως "α, εδώ θα ταίριαζε ένα γρήγορο thrash riff", όχι όμως έτσι για την τρέλα μας, αλλά επειδή η αφήγηση της μουσικής και των στίχων το απαιτούσε. Όλα μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν εκεί για κάποιο λόγο.

Μου δίνεις την τέλεια πάσα γιατί ήθελα να ρωτήσω για τους στίχους. Καταρχάς, ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στην ψυχολογική θεωρία με το ίδιο όνομα; Και γενικά, με ποια θέματα καταπιάνεται στιχουργικά το άλμπουμ;

Πολύ σωστά, αναφέρεται στην γνωστική ασυμφωνία (cognitive dissonance). Είναι όταν έχεις δύο διαφορετικές πεποιθήσεις ή αντιλήψεις ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, κάποιος που τρώει κρέας αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει να βλάπτει τα ζώα και το περιβάλλον. Τι κάνεις λοιπόν; Στο κεφάλι σου υπάρχει μια σύγκρουση. Και είτε προσπαθείς να δικαιολογήσεις το γιατί δεν είσαι χορτοφάγος ή παίρνεις την απόφαση. Αυτό το θέμα, σε κάποιο βαθμό υπάρχει σε όλα τα τραγούδια. Διότι, δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια, υπάρχουν διαφορετικές αλήθειες κι υπάρχουν τουλάχιστον δυο πλευρές σε κάθε ιστορία. Πιστεύω πως πρόκειται για πολύ ενδιαφέρον θέμα.

Ίσως πολλά προβλήματα στον κόσμο έρχονται από το γεγονός πως οι άνθρωποι τείνουν να βλέπουν μόνο την μία πλευρά…

Σωστά. Ή απλώς το να πυροβολείς όποιον έχει διαφορετική άποψη από σένα. Όλο αυτό είναι τρελό και με θυμώνει.

Το να σκεφτείς τη οπτική του άλλου είναι δύσκολο, απαιτεί να σκέφτεσαι και να επαναξιολογείς τα πράγματα.

Έχεις απόλυτο δίκιο, συμφωνώ.

Οι άνθρωποι αποφεύγουν τις προκλήσεις, είναι ευκολότερο να μένεις σε όσα ήδη πιστεύεις…

Απολύτως! Όπως το intro μας που λέγεται "Oxymoron", Oxy σημαίνει έξυπνος, κοφτερός και moron σημαίνει χαζός…

Ναι, είναι ελληνική λέξη.

Ναι, σωστά! Οπότε το χρησιμοποιούμε για την γλώσσα αλλά και για την ανθρωπότητα γενικά, για την τεχνολογία και τα πάντα. Είναι τρομερό πόσα έχουμε πετύχει αλλά πως αυτοκαταστρεφόμαστε με τα ίδια εργαλεία. Αυτό είναι βασικό θέμα του άλμπουμ.

Θέλαμε ν’ αποδείξουμε πως είμαστε ακόμα επίκαιροι, ότι ακόμα "το ‘χουμε" και πως μπορούμε να είμαστε καλύτεροι απ’ το παρελθόν

Ωραία! Λοιπόν, στο metal έχουμε δει πολλά reunion, μπάντες που επανασυνδέονται και reunion άλμπουμ σαν το δικό σας. Για σένα, ποιος είναι ο απόλυτος στόχος ενός reunion άλμπουμ; Το να επανασυνδεθείς ξανά με τους παλιούς σου οπαδούς ή το να επιχειρήσεις να τοποθετήσεις την μπάντα μέσα στην μουσική βιομηχανία σε ένα καλύτερο σημείο από 30 χρόνια πριν;

Λίγο και από τα δύο. Μου συμβαίνει καμιά φορά άνθρωποι που δεν ξέρουν από metal να με ρωτάνε "παίζεις σε μπάντα, μπορώ να ακούσω;", κι εγώ μετά πρέπει να πω ότι το τελευταίο πράγμα που κάναμε ήταν το 1995… Συνεπώς, θέλαμε ν’ αποδείξουμε πως είμαστε ακόμα επίκαιροι (σσ: χρησιμοποίησε την λέξη relevant), ότι "το ‘χουμε" ακόμα και πως μπορούμε να είμαστε καλύτεροι απ’ το παρελθόν. Το πιστεύω. Και φυσικά, όλο αυτό θα μας βοηθήσει να παίξουμε περισσότερες συναυλίες, σε περισσότερα φεστιβάλ κλπ. Οπότε ισχύουν και τα δύο.

Συγκρίνοντας το παρελθόν με το παρόν, αν ρωτήσεις δέκα άτομα που ασχολούνται με τη metal μουσική αν προτιμούν το πώς είναι τα πράγματα τώρα ή όπως ήταν τη δεκαετία του ’80, τα οκτώ από αυτά θα σου πουν ότι προτιμούν τα ’80s. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι προϊόν νοσταλγίας. Εσύ όμως έχεις δει και τις δύο πλευρές, οπότε ποια εποχή είναι καλύτερη και πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα; Ήταν καλύτερα τη δεκαετία του ’80, όταν τα πήγατε καλά με τα πρώτα σας άλμπουμ αλλά σε ένα δύσκολο περιβάλλον, ή τώρα που υπάρχουν άλλου είδους δυσκολίες αλλά και πλεονεκτήματα;

Από πλευράς ήχου και μιλώντας τεχνικά, σίγουρα προτιμώ τις σύγχρονες παραγωγές, όταν γίνονται σωστά. Πολλοί όμως χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία υπερβολικά. Ηχογραφούν ένα take και μετά περνούν ώρες κάνοντας editing. Και αυτό δίνει έναν ψηφιακό, τεχνητό ήχο, που για πολλές μπάντες λειτουργεί, αλλά νομίζω ότι πολλές από αυτές τις νέες παραγωγές ακούγονται πανομοιότυπες. Για μένα ήταν σημαντικό να έχουμε έναν μοντέρνο, «μεγάλο» ήχο — καθαρό, ζεστό, με όγκο — αλλά με μια old school προσέγγιση. Γι’ αυτό κάναμε περισσότερες ηχογραφήσεις· μπορεί έξι ή κάποιες φορές και δέκα takes, μέχρι το σημείο το κομμάτι να ακούγεται σωστό. Και μετά το ηχογραφούσαμε, κρατώντας το editing στο ελάχιστο. Νομίζω ότι βασικά αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στον ήχο μας.

Αν δεν είχα το δικό μου στούντιο, δεν θα μπορούσα ποτέ να φτιάξω αυτό το άλμπουμ… τουλάχιστον όχι σε αυτό το επίπεδο

Πέρα από τον ήχο, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της μουσικής βιομηχανίας βρίσκονται σε καλύτερη ή σε χειρότερη κατάσταση για μια νέα μπάντα ή έναν νέο καλλιτέχνη;

Καλή ερώτηση. Από οικονομικής άποψης, είναι πολύ δύσκολα σήμερα όσον αφορά τις πωλήσεις. Από την άλλη, όμως, οι μικρότερες μπάντες έχουν πλέον την ευκαιρία να παρουσιάσουν την τέχνη τους στο κοινό. Στο παρελθόν έπρεπε να υπάρχει δισκογραφική εταιρεία· αν η δισκογραφική έλεγε όχι, δεν μπορούσες να ηχογραφήσεις άλμπουμ. Ξέρεις, τη δεκαετία του ’80 και του ’90 χωρίς δισκογραφική δεν ήταν εφικτό, αυτό άλλαξε πολύ με τα χρόνια. Οπότε υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτό. Αυτό που μισώ στο σήμερα είναι αυτός ο τύπος από το Spotify, είναι απλά μαλάκας. Οι μουσικοί δεν πληρώνονται. Αν δεν είχα το δικό μου στούντιο, δεν θα μπορούσα ποτέ να φτιάξω αυτό το άλμπουμ… τουλάχιστον όχι σε αυτό το επίπεδο. Έτσι, πολλοί άνθρωποι ή πολλές μπάντες ηχογραφούν μόνοι τους, σαν χόμπι, και στην καλύτερη περίπτωση το δίνουν σε κάποιον να το μιξάρει ώστε να ακούγεται «κάπως ΟΚ», αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό δεν βοηθά καθόλου τη μουσική. Αυτό είναι το πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά, πλέον πληρώνεσαι λίγο καλύτερα για τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά αυτό πάει μαζί με τις τιμές των εισιτηρίων. Οπότε ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί πόσες συναυλίες μπορεί να παρακολουθήσει μέσα στον μήνα, τουλάχιστον η πλειοψηφία.

Οπότε υπάρχει μια θετική και μια αρνητική πλευρά στο κάθε τι.

Ακριβώς αυτό.

Αν προσπαθούσαμε να πάμε για έναν ‘80s ήχο της, θα έπρεπε να συγκεντρωθώ για να τον κάνω χειρότερο!

Έχω μία ακόμη ερώτηση σχετικά με την παραγωγή και τον ήχο του άλμπουμ, γιατί με εξέπληξε να βλέπω μερικούς οπαδούς να σχολιάζουν ότι δεν περίμεναν μια τόσο πιο μοντέρνα προσέγγιση στον ήχο σας. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν να ακούσουν… Μια απομίμηση του ήχου των ’90s ή των ’80s; Απλώς νομίζω ότι είναι η νοοτροπία των metal οπαδών μερικές φορές, που θέλουν πάντα οι μπάντες να ακούγονται όπως παλιά…

Για μένα, αν προσπαθούσαμε να πάμε για έναν ‘80s ήχο, θα έπρεπε να συγκεντρωθώ για να τον κάνω χειρότερο! Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Έχει νόημα για μπάντες όπως οι Opeth· αυτοί ακούγονται λίγο σαν τα ’70s ξανά, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Αλλά για το metal, όχι! Όπως είπες και πριν, αυτό είναι νοσταλγία. Το θεωρώ χαζό. Άκου τους παλιούς δίσκους, δεν υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτό, ξέρεις;

Συμφωνώ, είμαι μαζί σου σ’ αυτό. Λοιπόν, το ξεκούρδισμα στο "Transparent Eye" είναι ιδιοφυές. Πως το έκανες; Με κάποιο pedal effect;

Όχι, το έκανα με το τρέμολο. Έπρεπε να κατεβάζω τη νότα σταδιακά, ήταν δύσκολο. Το μπάσο το κάνει με τα κλειδιά, θα είναι λοιπόν δύσκολο να το παίξουμε ζωντανά. Θα δούμε αν γίνεται, διότι το μπάσο θα χάνει το κούρδισμα του.

Φτιάχνοντας ένα άλμπουμ μετά από 30 χρόνια, βρήκες ότι κάποιες από τις μπάντες που έχεις ακούσει ή με τις οποίες έχεις συνεργαστεί σε έχουν επηρεάσει με κάποιον τρόπο ή έχουν «περάσει» στον ήχο σου; Ίσως νεότερες μπάντες; Για παράδειγμα, νομίζω ότι ένιωσα κάποια Gojira vibes σε μερικά σημεία του άλμπουμ. Το βλέπεις κι εσύ αυτό; Διαπίστωσες εκ των υστέρων ότι μπορεί να επηρεάστηκες από κάποια μπάντα;

Ναι, είναι πιθανό. Μου αρέσουν οι Gojira. Ακούω τη μουσική τους, έχω αγοράσει τους δίσκους τους. Και μου αρέσουν και οι Meshuggah. Τους ακούω πολύ όταν είμαι στο γυμναστήριο και κάνω προπόνηση και τέτοια. Είναι απλά τέλειοι γι’ αυτό. Οπότε ναι, είναι πιθανό, αλλά ποτέ δεν κάθισα να πω «ΟΚ, θα προσπαθήσω να γράψω ένα κομμάτι έτσι». Ίσως όμως να μου κόλλησε κάπου στο μυαλό. Δεν νομίζω ότι αντλώ έμπνευση από άλλες μπάντες. Περισσότερο εμπνέομαι από ταινίες, soundtracks ταινιών και διάφορα άλλα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή.

Με το πέρασμα του χρόνου έχει γίνει προφανές ότι η κληρονομιά των Coroner δεν ξεχάστηκε. Αντίθετα, πιστεύω ότι πήρε ακόμη μεγαλύτερη αξία, ανάμεσα στους metal οπαδούς. Πώς αισθάνεσαι τώρα για τους παλιούς δίσκους και για όσα καταφέρατε τότε;

Είμαστε πραγματικά περήφανοι. Νομίζω ότι το κλειδί σε αυτό ήταν ότι ποτέ δεν είπαμε «ΟΚ, ας φτιάξουμε ένα κομμάτι σαν τους Metallica, ίσως να πετάξουμε κι εμείς με ιδιωτικό τζετ». Δεν το κάναμε ποτέ. Πάντα γράφαμε τη μουσική για εμάς τους ίδιους, έπρεπε να ευχαριστεί πρώτα εμάς. Και έτσι αλλάζαμε κάθε φορά και προσπαθούσαμε να εξερευνήσουμε νέα πράγματα. Και ναι, πολλοί άνθρωποι είπαν ή έγραψαν ότι ήμασταν μπροστά από την εποχή μας, ίσως τώρα να είναι η στιγμή, ποιος ξέρει.

Όπως παλιά, όταν παίζαμε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, μερικές φορές ακόμα μιλάμε γι’ αυτά...

Από τη στιγμή που επανασυνδεθήκατε έχετε παίξει μερικές φορές στην Ελλάδα. Τι γνώμη έχετε γι’ αυτές τις συναυλίες; Και σκοπεύετε να επιστρέψετε, ίσως με σχέδια για μια νέα περιοδεία για αυτό το άλμπουμ;

Ναι, απόλυτα. Θα ήταν φανταστικό να παίξουμε ξανά στην Ελλάδα. Οι συναυλίες εκεί ήταν πάντα τρελές. Το κοινό είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, πραγματικά. Όπως παλιά, όταν παίζαμε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, μερικές φορές ακόμα μιλάμε γι’ αυτά… Κάποιες φορές δεν μπορούσαμε να ακούσουμε ούτε τους εαυτούς μας στα monitors σε πιο ήσυχα κομμάτια, επειδή το κοινό ήταν τόσο δυνατό. Είναι τρελό. Μακάρι να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατό, φυσικά. Αυτή τη στιγμή έχουμε νέα management και νέα booking agency, και δουλεύουν πολύ σκληρά για να τα οργανώσουν όλα αυτά. Πραγματικά θέλουμε να προωθήσουμε σωστά αυτό το άλμπουμ, βάλαμε όλη μας την καρδιά και το αίμα σε αυτό. Οπότε θα ήταν υπέροχο. Είμαι σίγουρος ότι θα παίξουμε στην Ελλάδα του χρόνου.

Θα σας περιμένουμε και θα είναι special όπως πάντα, στο εγγυόμαστε.

Το ξέρουμε και σας ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

Πέρα από τις περιοδείες, έχετε ήδη αρχίσει να σκέφτεστε το μέλλον; Όπως αν θα θέλατε να συνεχίσετε αυτή τη δεύτερη καριέρα των Coroner, αν έχετε σχέδια να κυκλοφορήσετε νέο άλμπουμ; Μακάρι να μην πάρει τόσα πολλά χρόνια…

(γελώντας) Νομίζω ότι δεν μπορεί να πάρει τόσα πολλά χρόνια, γιατί μεγαλώνουμε και θα γίνει λίγο επικίνδυνο. Δεν ξέρουμε ακόμα… Κάναμε αυτό το άλμπουμ. Τώρα θα περιοδεύσουμε και θα παίξουμε σε φεστιβάλ. Και αν όλα πάνε καλά και ο κόσμος θέλει ακόμα να το ακούσει, τότε η υποδοχή του θα έχει υπάρξει πολύ πετυχημένη. Και αν έχει και οικονομικό νόημα… Ακόμα περνάμε καλά και είμαστε σε καλή φυσική κατάσταση για να το κάνουμε. Μπορεί να υπάρξει άλλο άλμπουμ σε δύο ή τρία χρόνια. Αυτό είναι απολύτως πιθανό, γιατί τώρα όλοι είναι υπερβολικά ενεργοί και 100% αφοσιωμένοι σε αυτό.

Λοιπόν Tommy, αυτά από εμάς. Χάρηκα πολύ που είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε, το ευχαριστήθηκα πολύ. Συγχαρητήρια για το άλμπουμ κι εύχομαι ό,τι καλύτερο!

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Σας περιμένουμε στην Ελλάδα για να γιορτάσουμε το νέο άλμπουμ και τα παλιότερα τραγούδια, όπως πάντα.

Ήταν ευχαρίστηση μου να συνομιλήσουμε, ευχαριστούμε για την συνέντευξη. Και ναι, ελπίζω να τα πούμε στην Ελλάδα του χρόνου!

Photo credits: Manuel Schuez, Grzegorz Golebiowski