Ανασκόπηση 2018: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

Είναι διαφορετικά στο σκοτάδι

Από τους Αντώνη Μαρίνη, Νικόλα Ρώσση, 22/01/2019 @ 11:49

Τι είναι ατμοσφαιρικό rock και metal; Κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα να μας πει. Η αλήθεια έχει χαθεί κάπου στα βάθη των ατελείωτων συζητήσεων πόλωσης, πώρωσης, αδιαφορίας και ελευθερίας χρόνου. Ή απλά έχει προσαράξει στα αβαθή των συνειδητών ενδοσκοπήσεων  των σκέψεων, των πράξεων και των συναισθημάτων μας. Η χαμένη ταυτότητα του ατμοσφαιρικού, τελικά, λειτουργεί σαν ένα ασφαλές καταφύγιο όσων δεν ήταν αρκετά σκληροί την χρονιά που μας πέρασε. Είναι η ομπρέλα που προστατεύει τα πλήκτρα όλων των συγκροτημάτων που δεν τους πήγαν στο prog σχολείο με τα κουλ παιδιά. Είναι απλά ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών του metal.

In the red room
Κορυφές

Anna Von Hausswolff

Το "Dead Magic" είναι ένας βαθιά ατμοσφαιρικός δίσκος. Μέχρι και στη μικρότερη λεπτομέρειά του, βγάζει ένα ανεπιτήδευτο σκοτάδι. Είναι πολύ βαρύ για να το χαρακτηρίσεις rock, αλλά με διαφορετικό τρόπο τον συνηθισμένο. Οι πειραματικές δομές και ο συνδυασμός ετερόκλητων ήχων γίνεται με μαεστρικό τρόπο. Όσοι περιμένουν τον στερεοτυπικό ατμοσφαιρικό metal ήχο της δεκαετίας του '90, καλά θα κάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι άλλαξε ο αιώνας. Οι απαραίτητες ακτίνες φωτός υπάρχουν, παραμένουν όμως ακριβώς αυτό: λεπτές δεσμίδες σε ένα πανέμορφο, μαύρο σύνολο.

Kontinuum

Βάσει του κοινού μελαγχολικού και κλαψιάρικου ορισμού του είδους, το ατμοσφαιρικό αριστούργημα της χρονιάς ανήκει στους Kontinuum. Αφήνοντας πίσω τις "ακρότητες", η συνεχώς εξελισσόμενη πορεία των Ισλανδών και η αλλαγή γλώσσας των στίχων προς τα αγγλικά έκαναν τα πράγματα πιο εύκολα. Οι Solstafir ας τα βλέπουν αυτά. Οι δακρύβρεχτες, αλλά ποτέ μελοδραματικές στιγμές του κορυφαίου "No Need To Reason" θα παραπέμψουν τον  ακροατή προς τους Anathema και τους Katatonia όταν είχαν ακόμα έμπνευση, ενώ όσοι ακούσουν πιο προσεκτικά ίσως να εντοπίσουν και μερικά στοιχεία από τους ανεπανάληπτους Type O Negative.

Amorphis

Η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως, και οι Φινλανδοί θα συνεχίσουν μέχρι να το καταλάβουν στο τελευταίο θρανίο· είναι μια από τις πιο σταθερές αξίες στο σύγχρονο metal. Οι πειραματισμοί στο "Queen Of Time" είναι μετρημένοι και πάντα σε δεύτερο πλάνο, αλλά μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες ποιος περίμενε κάτι διαφορετικό; Οι σήμα-κατατεθέν κιθάρες των Holopainen/Koivusaari και τα πλήκτρα του Kallio είναι εκεί, δίπλα στις παγωμένες ατμόσφαιρες, και τα άψογα φωνητικά του Joutsen. Για το πέρασμα της Anneke στο "Amongst Stars", τα σχόλια περιττεύουν.

Deafheaven

Η σωτηρία του metal θα είναι λέει στην σύντηξη διαφόρων μουσικών ειδών. Δεν ξέρουμε αν οι Deafheaven είναι ο μεσσίας ή μερικά άτακτα παιδιά, αλλά η διχασμένη προσωπικότητα τους γεφύρωσε το indie με το black metal και κατάφερε για ακόμη μία φορά να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά με το "Ordinary Corrupt Human Love". Κολοκυθόπιτα.

Antimatter

Όσο οι Anathema πειραματίζονται σε μονοπάτια μακριά από εκείνα που τους καθιέρωσαν, ο Mick Moss έχει πάρει τη σκυτάλη και συνεχίζει ακάθεκτος το έργο με τους Antimatter. Τα τελευταία χρόνια τα αποτελέσματα μπορεί να μην ήταν τόσο εμφατικά όσο στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας, όταν συμμετείχε στο project ο πολύς Duncan Patterson, αυτό όμως άλλαξε με το "Black Market Enlightenment". Γκριζάδα βγαλμένη από το φθινοπωρινό Liverpool, ερμηνείες γεμάτες προσωπικότητα, προσεκτικά τοποθετημένοι πειραματισμοί και στίχοι που χτυπάνε, και όχι μόνο λόγω θεματολογίας.

The heart of the house
Στο ύψος τους

In The Woods

Τελικά η επιστροφή των In The Woods δεν ήταν ένας διάττοντας αστέρας πριν δυο χρόνια.  Η τροχιά τους έχει διάρκεια, ποιότητα και σθένος, αλλά όπως όλα τα αστέρια που βλέπουμε στον ουράνιο θόλο μας μπορεί να έχουν εξαφανιστεί πριν εκατομμύρια χρόνια. Όπως και το ενδιαφέρον δηλαδή του κόσμου για την πάλαι ποτέ προοδευτική παρέα των Νορβηγών, που κυκλοφορεί εξαιρετικούς δίσκους (βλ. "Cease The Day") που αντικατοπτρίζουν μόνο το παλιό καλό καιρό. Και γιατί όχι;

Barren Earth

Η κορυφαία Amorphis-esque κυκλοφορία της χρονιάς ανήκει, προφανώς, στους ίδιους τους Amorphis. Δεν είναι τυχαία η παρουσία τους στην παραπάνω πεντάδα. Πάραυτα, το "A Complex Of Cages" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος-φόρος τιμής στη atmo-metal κληρονομιά της χώρας των χιλίων λιμνών της δεκαετίας του ’90. Η απουσία του Kasper Masterson καλύπτεται με το παραπάνω, ενώ ο Jón Aldará φαίνεται πως έχει ταιριάξει πλήρως στο ρόλο του. Το μπλέξιμο του μελωδικού death με ψυχεδελικά, προοδευτικά και folk στοιχεία ακούγεται μαγευτικό όσο τότε.

Sirenia

Εδώ και κάμποσα χρόνια ο Morten Venland έχει βρει μια μανιέρα και την ακολουθεί σε βαθμό ψυχαναγκασμού. Στο "Arcane Astral Aeons", ωστόσο, οι χρυσές μετριότητες του προκατόχου του (προκατόχων για τους πιο αυστηρούς) ξεχνιούνται και το σύνολο μοιάζει ικανό να σταθεί δίπλα στις καλύτερες στιγμές των Sirenia του δεύτερου μισού της περασμένης δεκαετίας. Το πρώτο το ξεχνάμε, αλλά και πάλι. Μια δυνατή υπενθύμιση ότι ο Νορβηγός είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς δημιουργούς στον symphonic χώρο, και μια νίκη για την Emmanuelle Zoldan.

Dimmu Borgir

Μετά από οκτώ χρόνια απουσίας, ένα από τα πιο love-to-hate ονόματα του ακραίου χώρου επέστρεψε, δίνοντας ακόμα περισσότερες αφορμές στους πιστούς στο αγνό ατσάλι να τους κοιτούν με μισό μάτι. Συνεχίζοντας από εκεί που άφησε ο προκάτοχός του, το "Eonian" έχει περισσότερο σχέση με το symphonic παρά με το black. Τα blast beats, οι μαύρες θεματολογίες και τα σκισμένα φωνητικά δε λείπουν. Αλλά σε τελική ανάλυση, τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι οι μελωδίες και η παρουσία της ορχήστρας ως full-time μέλος του σχήματος.

Sinistro

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Sinistro, είναι ότι ακολουθούν τον εύκολο δρόμο. Μετά το "Semente" και την αποδοχή του στους κύκλους του χώρου, θα ήταν πολύ λογικό η πεντάδα από τη Λισαβόνα να φτιάξει ένα άλμπουμ που να ακολουθεί κατά γράμμα εκείνη τη συνταγή. Αντί για αυτό, στο "Sangue Cassia" τραβάνε τα όρια του ήχου τους, δημιουργώντας μια πραγματικά απαιτητική δουλειά. Ιδιότροπο doom, που δεν ακολουθεί κανέναν από τους συνήθεις κανόνες. Τα πιο βαριά μοιρολόγια που κυκλοφορούν εκεί έξω.

The other thing: Sylvaine

Η επιστροφή της Kathrine Shepard με το "Atoms Aligned, Coming Undone" δεν κρύβει εκπλήξεις. Το μελαγχολικό post-ίζον ύφος μένει ακλόνητο, με τις ερμηνείες σε πρώτο πλάνο και τα ταξιδιάρικα layers σε δεύτερο. Αιθέρια φωνητικά, brutal, ξεσπάσματα, όλα είναι στη θέση τους. Οι αναφορές στους μεγάλους του είδους δεν εγκαταλείπονται ούτε τώρα. Ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς μπορεί να έχει χαθεί, αλλά το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.

A ghost can be a lot of things
Ανεξαρτήτως είδους

Manes

Ακόμα και οι ιδιοφυίες -που και που- για το ξεκάρφωμα έχουν στιγμές προσιτές και κατανοητές προς τους κοινούς θνητούς. Οι ιδιόρρυθμοι Manes, παραμένοντας αντισυμβατικοί κυκλοφόρησαν έναν σχετικά πιο εύπεπτο δίσκο για τα δεδομένα των μελών που τους αποτελούν. Το "Slow Motion Death Sequence", χωρίς να είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους (βλ.  "Vilosophe") δεν παύει να εμπεριέχει ένα από τα πιο ιδιαίτερα και όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.

Emma Ruth Rundle

Μια από τις πιο όμορφες και συναισθηματικές κυκλοφορίες της χρονιάς. Από εκείνες τις φορές που για να εκφράσεις μια αλήθεια πέφτεις στα κλισέ. Το "On Dark Horses" δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Η Emma Ruth Rundle διατηρεί σταθερά τον πειραματικό αέρα, τις post-rock βάσεις και τις folk λεπτομέρειες, κάνοντας την ίδια στιγμή ένα σαφές βήμα μπροστά. Το βαθύ μαύρο κάνει για λίγο στην άκρη και το σύνολο πλησιάζει μια σχετικά πιο φωτεινή προσέγγιση. Όσο φωτεινά μπορούν να θεωρηθούν στιγμές σαν το "You Don’t Have To Cry".

Messa

Το "Feast For Water" είναι ένα άλμπουμ που μπορεί εύκολα να χωρέσει κάτω από κάμποσες ταμπέλες. Είναι doom, είναι progressive, είναι old-school metal, είναι post, και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είναι ατμοσφαιρικό. Όχι δεν το λέω αυτό λόγω της παρουσίας πίσω από το μικρόφωνο. Στη μισή occult σκηνή θα βρείτε χροιές που λιγότερο ή περισσότερο θυμίζουν τη Sara. Εδώ, όμως, οι αργοί ρυθμοί σε συνδυασμό με τα ογκώδη riff και τις jazz επιρροές, δημιουργούν ένα πραγματικά αποπνικτικό κοκτέιλ. Ακούστε τις εναλλαγές από το "The Seer" στο "She Knows" κι από 'κει στο "Tulsi" και θα καταλάβετε.

Auri

Δεν τυχαίνει συχνά να θέλεις να βάλεις ταμπέλα σε έναν δίσκο και να μην τα καταφέρνεις. Ακόμα και κάτι τόσο γενικό όσο το rock. Το "Auri" είναι ένας τέτοιος δίσκος. Ο ήχος του project του Tuomas Holopainen, της Johanna Kurkela και του Troy Donockley έχει κάμποσα συμφωνικά στοιχεία, άλλα τόσα folk και στηρίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στις όμορφες ατμόσφαιρες. Αν η απουσία ηλεκτρισμού δεν είναι αρκετή, τα φωνητικά και η συνολική προσέγγιση αρκούν για να στείλουν οποιονδήποτε παραλληλισμό με τους Nightwish κάπου μακριά. Όχι ότι υπάρχει τίποτα κακό με αυτό.

Esben And The Witch

Πέμπτος δίσκος για το τρίο από το Brighton, και η στροφή από γκριζαρισμένα indie-related σοκάκια σε σκοτεινά post-doom καταγώγια μοιάζει να ολοκληρώνεται. Το σύνολο ακούγεται πιο βαρύ από ποτέ και οι συνθέσεις περισσότερο ουσιώδεις. Όσοι τους είχαν αφήσει κάπου μετά τα EPs ή το ντεμπούτο, με το "Nowhere" πιθανότατα θα νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με άλλη μπάντα. Τα φωνητικά της Rachel Davies κυριαρχούν για μια ακόμα φορά, με τις βροχερές ατμόσφαιρες, τις ταξιδιάρικες λεπτομέρειες και τις ιδιότροπες δομές να μένουν ελάχιστα παραπίσω.

The other thing: Møl

Η μεγάλη του blackgaze σχολή στα πιο αγριεμένα της. Η επιστροφή των Deafheaven τράβηξε τα περισσότερα βλέμματα, ωστόσο οι Δανοί παρέδωσαν ένα από τα αρτιότερα άλμπουμ στο ύφος για τα τελευταία χρόνια. Το ότι δεν υπήρξαν τυμπανοκρουσίες ελάχιστη σημασία έχει, όπως και το ότι πρακτικά δεν υπάρχει κάποια καινοτομία. Το "Jord" έχει κιθάρες που φωνάζουν "σκανδιναβία" από χιλιόμετρα και αρκετές μαυρισμένες ατμόσφαιρες για να πείσει ακόμα και τον πιο στριφνό hipster που γκρινιάζει ότι η φάση πέθανε πριν μια πενταετία.

All those colours, they're all gone
Οι απογοητεύσεις

Therion

Ο θρύλος λέει ότι οι λίγοι που άκουσαν ολόκληρο το "Beloved Antichrist" έβλεπαν εφιάλτες ότι το repeat έχει κολλήσει και ότι άκουγαν τον δίσκο στον αιώνα τον άπαντα. Άλλοι έβλεπαν ότι πάθαιναν κρίση κολικού του νεφρού και εκρηκτικής διάρροιας ταυτόχρονα, το φάρμακο ήταν το “stop”, αλλά δεν το έβρισκαν πουθενά. Αλλά δεν ήταν όνειρο. Το απύθμενο μέγεθος της απογοήτευσης, της χαμένης φαιάς ουσίας, πολύτιμων πόρων και εργατοωρών που χάθηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το πληκτικό και μονότονο αποτέλεσμα, δεν συγκρίνεται με την οδύνη του ακροατή μέχρι να φτάσει στο -άνευ ενδιαφέροντος- επίλογο αυτού του concept δίσκου.

Leaves' Eyes

Ζήσαμε να δούμε τους Leaves’ Eyes χωρίς τη Liv Kristine. Κι αν από καιρό είχαν πάψει να εντυπωσιάζουν, πλέον τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο. Μετά το διαζύγιο της Νορβηγίδας με τον Alexander Krull, ο τελευταίος αποφάσισε να κρατήσει το brand name της μπάντας που δημιούργησαν μαζί, να επιστρατεύσει την Elina Siirala και να συνεχίσει, λες κι αυτό ήταν το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. Το "Sign Of The Dragonhead" δεν είναι εντυπωσιακά κακό, αλλά δεν πείθει ούτε δευτερόλεπτο ότι αυτή η εκδοχή του σχήματος έχει κάτι να δώσει στο μέλλον.

Sinsaenum

Δίσκος νούμερο δύο για το supergroup των Frédéric Leclercq/Joey Jordison/Attila Csihar/Sean Zatorsky, κι όσοι θυμάστε έστω και αμυδρά το ντεμπούτο ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε. Ακραίες βάσεις, αραχνιασμένες ατμόσφαιρες, blast beats, εναλλαγές φωνητικών, και παραγωγή γυαλισμένη όσο δεν πάει. Πέρα από τα θεωρητικά, στην πράξη τα déjà-vu παραμένουν πολλά για να παραβλεφθούν. Ακριβώς όπως ο προκάτοχός του, το "Repulsion For Humanity" δεν πέφτει κάτω από τη βάση, αλλά μόνο μετά βίας κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στο extreme και το mainstream.

Visions Of Atlantis

Η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη αν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα απογοητευτείς; Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τους Visions Of Atlantis τα τελευταία χρόνια και με το "The Deep & The Dark" ειδικότερα. Οι οπαδοί του παλιομοδίτικου συμφωνικού ήχου θα βρουν σε αυτό πράγματα για να εκτιμήσουν. Δυσκολεύομαι, όμως, να πιστέψω πως ακόμα κι εκείνοι θα το χαρακτηρίσουν ως κάτι περισσότερο από "απλά καλό". Για τους υπόλοιπους, που δεν θα αντιμετωπίσουν τόσο θετικά τα (περίπου άπειρα) κλισέ, το "επιεικώς μέτριο" μοιάζει μονόδρομος.

Flat Earth

Το εν δυνάμει supergroup από την Φινλανδία με μέλη από HIM και Amorphis δίχασε. Όπως και να έχει, το "None For One" είναι ακριβώς η χρυσή τομή μεταξύ των δύο αυτών σχημάτων. Τα κλασικά riff των Amorphis  βρίσκουν τις πιο pop/rock ευαισθησίες των HIM και δημιουργούν ένα heavy metal grunge rock που δεν έχει βρει ακόμα την ταυτότητα, αλλά συνθέτει μερικά εκπληκτικά τραγούδια από το πουθενά. Ειδική μνεία στις φανταστικές μπαλάντες, που αν τις πάρoυν χαμπάρι στον Red FM και Rock FM, μπορεί και να βγάλουν ένα από 6 εκατομμύρια τραγούδια Scorpions από τα playlist τους.

People just wishing out loud
Τα εγχώρια

On Thorns I Lay

Η επιστροφή έγινε το 2015, και πλέον οι On Thorns I Lay έφτασαν στο δύσκολο βήμα μετά το comeback. Δύσκολο; Όχι δα. Το "Aegean Sorrow" είναι ένα άλμπουμ που τιμά τις ρίζες του αξιοσέβαστου σχήματος και του τιμημένου death-doom ήχου, χωρίς να ακούγεται πιεσμένο ή ξεπερασμένο. Τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά lead είναι εκεί, δίπλα στα βγαλμένα από τη Βρετανία της δεκαετίας του '90 πλήκτρα, τα περάσματα με το βιολί και τις ακουστικές. Αν κάποιος έλεγε ότι το σύνολο κοιτά στα μάτια το "κλασικό" υλικό της μπάντας, δεν θα το θεωρούσα υπερβολή.

Chaostar

Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το ομότιτλο ντεμπούτο των Chaostar, οι πειραματισμοί του Χρήστου Αντωνίου συνεχίζονται προς ακόμα πιο ακραίες κατευθύνσεις. Με την Ανδρονίκη Σκουλά πίσω από το μικρόφωνο και μια σειρά εξαιρετικών συντελεστών, το "The Undivided Light" κερδίζει μια θέση ανάμεσα στις κορυφές του δημιουργού του. Οι εναλλαγές είναι προσεγμένες, οι ενορχηστρώσεις ακόμα περισσότερο, ενώ το ιδιαίτερο σκοτάδι του απλώνεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ουσιαστικό avant-garde, μακριά από κατηγοριοποιήσεις, γεμάτο συναίσθημα.

Spineless

Πέρα από σκηνές και ταμπέλες, το "Speaking Of Chaos And Relative Peace" είναι μια από τις πιο ξεχωριστές εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων. Είναι βαρύ, σκοτεινό, αντισυμβατικό και πέρα για πέρα προσωπικό. Η Χρύσα Τσαλταμπάση δεν κρύβει τις επιρροές της, δεν περιορίζει τους εκλεκτούς καλεσμένους της, αλλά τελικά το αποτέλεσμα πιστώνεται απόλυτα σε εκείνη. Δεν περιέχει single-material και δεν είναι ένα άλμπουμ που μπορείς να το βάλεις να παίξει οποιαδήποτε ώρα. Και αυτό δεν το λέω σαν κάτι αρνητικό.

Message In A Cloud

Με μια βιαστική ματιά, κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το "Anassa" ως έναν ακόμα post-rock δίσκο. Όσοι δεν μείνουν στην επιφάνεια, θα βρουν σε αυτό κάμποσα στοιχεία που το διαχωρίζουν από τον σωρό των κυκλοφοριών του είδους. Το χτίσιμο των συνθέσεων και οι ταξιδιάρικες ατμόσφαιρες είναι εκεί, αλλά δίπλα σε αυτά υπάρχουν ξεσπάσματα με blast beats και μπόλικο σκοτάδι, από εκείνα με τις χαμηλές θερμοκρασίες. Μια κυκλοφορία προσεγμένη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, που δεν χρειάζεται φωνητικά για να σου μιλήσει.

Nochnoy Dozor

Νέο όνομα, με αρκετές γνώριμες φυσιογνωμίες και μια ξεχωριστή ηχητική πρόταση. Το ομότιτλο EP των Nochnoy Dozor απευθύνεται σε όσους αγαπούν τη μουσική τους σκοτεινή, τόσο στην βαριά εκδοχή της, όσο και στην πιο ανάλαφρη. Ο ήχος κινείται ανάμεσα σε heavy λογική και pop ευαισθησίες, χωρίς να αγγίζει εξόφθαλμα κάποιο από τα δύο άκρα. Οι κιθάρες και ο όγκος είναι εδώ, περισσότερο σιγοντάροντας, παρά πρωταγωνιστώντας. Ο πρώτος λόγος ανήκει στις φωνητικές γραμμές, που σε συνδυασμό με τα ambient στοιχεία, δημιουργούν ένα ταξιδιάρικα γκρίζο κλίμα.

Talk about ghosts and spirits
Ειδήσεις

Σχετικά με την απουσία των My Dying Bride

Ο Aaron Stainthorpe και οι My Dying Bride είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις στον σύγχρονο μουσικό κόσμο που δικαιούνται όλο το σεβασμό. Όχι μόνο για τα όσα έχουν δώσει από τις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά για την συνολική παρουσία τους. Η επιλογή να μην ακολουθήσουν το δρόμο του επαγγελματισμού, η ακεραιότητα των έργων τους, η ειλικρίνεια και η σοβαρότητά τους. Με μια αναπάντεχη δήλωση, ο ιθύνων νους του σχήματος αποκάλυψε τις δύσκολες στιγμές που πέρασε η οικογένειά του τα τελευταία χρόνια, με απίστευτη αξιοπρέπεια, χωρίς δακρύβρεχτες λεπτομέρειες. Ας πάνε όλα καλά, και η μουσική ας μείνει πίσω.

Η επιστροφή των Within Temptation

Τα απρόσμενα νέα της χρονιάς. Η ανακοίνωση της επιστροφής αμφιβάλλω αν ξάφνιασε κανέναν. Η στάση του σχήματος, ωστόσο, ήταν πάντα τόσο μετρημένη που μόνο οι κοντινότεροι πρέπει να συνειδητοποίησαν πόσο κοντά έφτασαν στην οριστική παύση εργασιών. Σε κάθε περίπτωση, η επαναδραστηριοποίηση της Sharon Den Adel ως My Indigo φαίνεται πως λειτούργησε καταλυτικά, δίνοντας στην ίδια και τον Robert Westerholt την ώθηση για να επαναφέρουν τη μπάντα από τον λήθαργο. Αρχικά το περιμέναμε τον Δεκέμβριο, θα αντέξουμε μέχρι τον Φεβρουάριο.

Nightwish και νοσταλγία

Το brand name των Φινλανδών δικαιολογεί μεγαλύτερα δισκογραφικά κενά από το συνηθισμένο, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη να βγουν στο δρόμο. Ακολουθώντας την προφανή, αν και όχι πάντα εύκολη, λύση της νοσταλγίας, η μπάντα κυκλοφόρησε το "Decades", μία συλλογή-επισκόπηση της εικοσαετούς πορείας της. Όπως και στην επακόλουθη περιοδεία, οι επιλογές έχουν έναν λιγότερο-greatest-hits-περισσότερο-best-of χαρακτήρα, με κάμποσα παραγνωρισμένα κομμάτια δίπλα στις επιτυχίες. Bonus throwback, η βινυλιακή επανακυκλοφορία του "End Of An Era".

Ένα sequel για την Chelsea Wolfe

Από τις αρχές της δεκαετίας, η Chelsea Wolfe έχει καθιερωθεί ως μια από τις πιο αξιόλογες παρουσίες στον μουσικό χάρτη. Χωρίς να μένει προσκολλημένη σε ένα ύφος, οι πειραματισμοί με διαφορετικούς ήχους και μοτίβα ξεκινούν έχοντας ως σημείο αναφοράς τις μαυρισμένες ατμόσφαιρες και τα στοιχειωτικά φωνητικά. Προς τέρψη όσων έχουν επαφή με το έργο της, η Αμερικανίδα ανακοίνωσε ότι η επόμενη κυκλοφορία της, άγνωστο ακόμα πότε μέσα στη χρονιά θα έρθει, θα έχει ακουστικό περιεχόμενο, ξυπνώντας μνήμες από το υπέροχο "Unknown Rooms" του 2012.

Η επιστροφή των Swallow The Sun

Τέσσερα χρόνια μετά το "Songs From The North", οι Swallow The Sun επανέρχονται με την έβδομη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Έχοντας κατά νου το αψεγάδιαστο σερί τους, και τις ανατριχιαστικές κυκλοφορίες του Juha Raivio κάτω από τις ταμπέλες των Trees Of Eternity και των Hallatar, οι προσδοκίες βρίσκονται υπερβολικά ψηλά. Κρίνοντας από τα πρώτα δείγματα, ωστόσο, οι πιθανότητες να έχουμε τον ατμοσφαιρικό δίσκο της χρονιάς από τον Ιανουάριο μοιάζουν πολλές.

How to see things that aren't there
Ζωντανά (από τον καναπέ)

Lacuna Coil

Τον περασμένο Ιανουάριο οι Lacuna Coil γιόρτασαν τα εικοστά τους γενέθλια, με ένα μεγάλο επετειακό live στο O2 Forum του Λονδίνου. Τηρώντας την υπόσχεσή της, η μπάντα έδωσε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Από τα πρώτα EPs και το υποτιμημένο "In A Reverie", μέχρι παραγνωρισμένα singles (βλ. "Closer", "End Of Time"), και horror-themed stage show, στο δίωρο του "The 119 Show" υπάρχουν όλα. Στην οπτικοακουστική μεταφορά το σύνολο χάνει σε μικρές λεπτομέρειες, αλλά το πακέτο είναι αρκετά δυνατό για να αφήσει εύκολα πίσω το "Visual Karma".

Moonspell

Παρά την τουλάχιστον σταθερή δισκογραφική παρουσία, ο Fernando Ribeiro και η παρέα του είχαν να κυκλοφορήσουν live album από το μακρινό 2008 και το εξαιρετικό "Lusitanian Metal". Χαλάλι η αναμονή, καθώς το "Lisboa Under The Spell" όχι απλά κρατάει το επίπεδο ψηλά, αλλά το ανεβάζει ακόμα περισσότερο. Τρία δισκάκια, τρεις εμφανίσεις, που περιλαμβάνουν παρουσιάσεις των πρώτων δύο και του τελευταίου δίσκου των Πορτογάλων. Το αποτέλεσμα είναι χορταστικό, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν θα έλεγα όχι σε ένα ακόμα σετ με επιλογές της ενδιάμεσης περιόδου.

Anneke Van Giersbergen

Δεν θα ήταν ατμοσφαιρική ανασκόπηση χωρίς Anneke και το "Symphonized" είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική αφορμή. Η συνεργασία της αγαπημένης Ολλανδής με την Residentie Orkest The Hague, κρίνοντας από το άλμπουμ, ήταν τόσο ιδιαίτερη στην πράξη, όσο και στη θεωρία. Το εγχείρημα ίσως αρχικά να ξενίσει μερίδα των οπαδών, αλλά το νόημα της κυκλοφορίας βρίσκεται ακριβώς στην ιδιαιτερότητά της. Η αυστηρά ορχηστρική προσέγγιση των κομματιών αφήνει διαφορετικές πτυχές τους να βγουν στην επιφάνεια, διατηρώντας πάντα σε πρώτη γραμμή τις γραμμές της μεγάλης ερμηνεύτριας.

Apocalyptica

Ο Phil Collins κάποτε τραγουδούσε "this is the world we live in", και δεν μπορώ να βρω περισσότερο αντιπροσωπευτική έκφραση για τις κινήσεις των Apocalyptica τα τελευταία χρόνια. Η επανακυκλοφορία του εμβληματικού "Plays Metallica By Four Cellos" ήταν αναμενόμενη, όπως και η σχετική περιοδεία, όπως και τα απανωτά sold-out, όπως και (τελικά) το "A Live Performance". Τουλάχιστον υπάρχει καταγεγραμμένη η ατάκα "έχουμε κυκλοφορήσει επίσης άλλα έξι άλμπουμ με δικό μας υλικό, τσεκάρετέ τα, είναι αρκετά καλά".

Tarja

Έξι χρόνια μετά την καλύτερη ζωντανή κυκλοφορία της, η Tarja Turunen επιστρέφει με το δεύτερο μέρος της. Όπως κάθε sequel που σέβεται τον εαυτό του, το "Act II" δεν πιάνει τις κορυφές του πρωτότυπου, όμως την ίδια στιγμή διατηρεί το επίπεδο αρκετά ψηλά για να μη μπορούν ούτε οι αυστηρότεροι να διαμαρτυρηθούν. Οι επιλογές είναι αρκούντως διαφορετικές, η απόδοση της μεγάλης frontwoman και της μπάντας της σε συνηθισμένα υψηλά επίπεδα και τεχνικά το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Σκάλες καλύτερο από τους δύο προκατόχους του.

Some things can't be told
Ζωντανά (στη σκηνή)

Myrkur

Η πρώτη επίσκεψη της Myrkur σε ελληνικό έδαφος ήταν ένας μικρός θρίαμβος, παρά την μία, αλλά σημαντική ατέλειά της. Η διάρκεια ίσως (σίγουρα) ήταν αισθητά μικρή για να παραβλεφθεί. Πέρα από αυτό, όμως, τα πάντα ήταν άψογα. Η φωνή της Amalie Bruun. Η απόδοση της τριάδας που τη συνόδευε. Οι σε σημεία πειραγμένες ενορχηστρώσεις των κομματιών που παρουσιάστηκαν. Ο ήχος. Ο φωτισμός. Η ατμόσφαιρα. Το κοινό, που δεν στράβωσε όταν κάποια brutal παρουσιάστηκαν εξευγενισμένα. Το αντισυμβατικό folk άνοιγμα της βραδιάς με την Labri Giotto. Μακάρι να δούμε κι άλλα τέτοια στο μέλλον.

Solstafir

Ύστερα από το απόλυτα πετυχημένο εντός συνόρων συναυλιακό ντεμπούτο, οι αγαπημένοι Ισλανδοί επέστρεψαν. Σε μεγαλύτερο χώρο, αλλά με την ίδια ενέργεια πάνω και κάτω από τη σκηνή, η εμφάνισή τους το Δεκέμβρη στο Fuzz επιβεβαίωσε την ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στο σχήμα και το ελληνικό κοινό. Οι παγωμένες ατμόσφαιρες για ακόμα μια φορά κυριάρχησαν, η απόδοση της τετράδας είχε τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό, ο ήχος ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικός, και το σετ κάλυψε σχεδόν κάθε πτυχή της μακρόχρονης δισκογραφίας τους.

The Gathering

Οι καιροί μπορεί να άλλαξαν, όμως οι Gathering είναι ακόμα εδώ, και παραμένουν μια από τις πιο σταθερές δυνάμεις  στον χώρο του ατμοσφαιρικού ήχου. Για καλό ή για κακό, η κλασική περίοδος της μπάντας έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μαζί με τις εποχές που ο όρος gothic έμοιαζε επίκαιρος. Βραδιές σαν εκείνες του Νοεμβρίου, ωστόσο, λειτουργούν σαν υπενθύμιση ότι η καλή μουσική είναι ανεξάρτητη από ταμπέλες και trends. Η ειλικρίνεια και η πίστη στο όραμα αρκούν. Οι Ολλανδοί δεν έμειναν προσκολλημένοι στο παρελθόν και, σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως.

Paradise Lost

Εκ των υστέρων, το πιο παράξενο σχετικά με την έβδομη εν Αθήναις εμφάνιση των Paradise Lost την τελευταία δεκαετία, ήταν ότι χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος από την κυκλοφορία του τελευταίου τους πονήματος για να γίνει. Κατά τα άλλα, η εμφάνιση των Βρετανών ήταν σε απολύτως προβλέψιμα επίπεδα· δυνατό σετ, αρκετή όρεξη από την πεντάδα, με το νέο υλικό να κερδίζει επιπλέον πόντους, τους ύμνους του παρελθόντος να λάμπουν, και την ενδιάμεση περίοδο σχεδόν να απουσιάζει. Τους έχουμε χαρεί (sic) σε δυνατότερες βραδιές, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.

Arcturus

Δεν χρειάζονται συστάσεις για το ποιόν των Arcturus. Η ποιότητα των μουσικών που απαρτίζουν το Νορβηγικό supergroup από μόνη της είναι αρκετή για να κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των metal σχημάτων να χαμηλώσει το βλέμμα. Δισκογραφικά δεν χρειάζεται αναφορά. Με δεδομένο το πολυετές κενό από την τελευταία επίσκεψή τους, το κοινό είχε κάθε λόγο να ανυπομονεί για τις συναυλίες στο Temple και το Eightball. Εκ των υστέρων, το αποτέλεσμα δίχασε, ιδιαίτερα στην Αθήνα, όχι για την απόδοση ή το ίδιο το σετ, αλλά για τον ήχο και ζητήματα που συχνα δεν δίνουμε βάρος σε ένα live.

The other things: Therion και In The Woods

Δύο συναυλίες τελείως διαφορετικές, με ένα βασικό κοινό σημείο: κάτι έλειπε. Ο Christopher Johnsson και η παρέα του έδωσαν μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση στο Piraeus Academy. Άψογος ήχος, φαντεζί κοστούμια, όλα τα παρελκόμενα. Το μοίρασμα του σετ, με το καινούριο υλικό για εισαγωγή και το παλιότερο να ακολουθεί, δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Στην αντίπερα όχθη, οι In The Woods παρουσιάστηκαν στο Κύτταρο με σαφώς πιο ερασιτεχνικό αέρα. Κανένα στήσιμο, λιγότερο γυαλισμένη απόδοση, περισσότερο άμεσο συναίσθημα κι ακόμα περισσότερη νοσταλγία. Βραδιά αυστηρά για οπαδούς.

 

  • SHARE
  • TWEET