Ανασκόπηση 2018: Modern Hard N' Heavy

Οι κυκλοφορίες του πιο «μοντέρνου» σκληρού ήχου

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Αντώνη Μαρίνη, 28/01/2019 @ 12:27

Η αλήθεια είναι πως όλες αυτές οι ταμπέλες και όλες αυτές οι μουσικές κατηγορίες έχουν αρχίσει να κουράζουν. Alternative metal, grunge, post-grunge, nu-metal, alt-prog, heavy rock και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Σε αυτήν εδώ την ανασκόπηση συνηθίζουμε να συλλέγουμε ό,τι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες και αυτά που - για κάποιον λόγο - δεν χωράνε στις πιο παραδοσιακές κατηγορίες.

Το 2018 είχε κι αυτό τις απώλειές του όσον αφορά στα σημαντικά γεγονότα, αλλά κυρίως επικεντρωνόμαστε σε κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε μέσα στη χρονιά, είτε για καλό είτε για κακό λόγο.

Η εγχώρια κίνηση στα εν λόγω μουσικά εδάφια παραμένει λίγη και σε συναυλιακό επίπεδο είδαμε τουλάχιστον για πρώτη φορά τους Volbeat και τους Tremonti στο πλαίσιο του Rockwave, ενώ ήδη αναμένουμε για το 2019 τους Alice In Chains και τους Disturbed επίσης για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Release Festival.

Remember To Forget
Τρεις θάνατοι και οι Tool

RIP Vinnie Paul

Κάποιοι λένε ότι ο Vinnie Paul ένιωθε πολύ μόνος χωρίς τον αδερφό του κι ότι ποτέ δεν συνήλθε, μετά τον τραγικό τρόπο με τον οποίο άφησε πρόωρα αυτό τον κόσμο ο Dimebag. Το ότι πλέον ο Vinnie υπάρχει ενδεχόμενο να βρήκε ξανά τον Dimebag είναι μια κάποιου παρήγορη σκέψη που κάνει την απώλειά του λιγότερο στενάχωρη. Ο θρυλικός drummer των Pantera ήταν μόλις 54 ετών.

RIP Caleb Scofield

Ο μπασίστας και τραγουδιστής των Cave In και Old Man Gloom έφυγε άδικα και πρόωρα από τούτο τον κόσμο, στα 41 του χρόνια, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη τον περασμένο Μάρτιο. Τη μνήμη του τίμησαν επί σκηνής οι πρώην συμπαίκτες του και οι Isis που επανενώθηκαν για μια μόνο εμφάνιση (και με διαφορετικό όνομα) για αυτό τον σκοπό. 

RIP Oli Herbert

Άλλη μια απώλεια νέου μουσικού ήρθε μέσα στη χρονιά, καθώς ο κιθαρίστας των All That Remains, Oli Herbert έφυγε από τη ζωή στα 44 του χρόνια. Ο Herbert ήταν εκ των ιδρυτικών μελών της αμερικάνικης μπάντας που θεωρείται εκ των πιο επιδραστικών στον metalcore χώρο την προηγούμενη δεκαετία.

Οι Tool ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ

Σιγά το σπουδαίο νέο θα πουν κάποιοι, καθώς όλοι έχουμε γίνει πλέον δύσπιστοι με το εν λόγω θέμα. Αλλά όπως μάθαμε (σχεδόν επίσημα) τις πρώτες ημέρες του 2019 οι Tool ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να κυκλοφορήσει σύντομα. Το οποίο σύντομα για τους Tool μπορεί να σημαίνει φέτος ή του χρόνου. Ή πιο μετά. Πάντως, το καλοκαίρι θα τους βρει headliners σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Γιατί σκεφτήκατε την Ελλάδα

The Big Ones
Αυτοί που θα ακουστούν ό,τι κι αν βγάλουν

Muse

Γεμάτη χρονιά για ένα από τα ηγετικά ονόματα του σύγχρονου alternative χώρου. Η μεταφορά του "Drones World Tour" στη μεγάλη οθόνη, που άλλοι θα την είχαν ως highlight καριέρας, ήταν απλά το ορεκτικό. Το "Simulation Theory" ήρθε, δίχασε οπαδούς και κριτικούς, ταρακούνησε τα παγκόσμια charts, κι εν τέλει διατήρησε ανέπαφο το status των Bellamy/Wolstenholme/Howard. Απέχει αρκετά από την καλύτερη δουλειά τους, αλλά αυτό δεν λέει απαραίτητα πολλά. Περιέχει αρκετά κομμάτια που έχουν κάθε λόγο να μείνουν μελλοντικά στα ζωντανά σετ, επαναφέροντας τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς και διατηρώντας ανέπαφο τον σήμα κατατεθέν ήχο της μπάντας.

Mike Shinoda

Ενώ το μέλλον των Linkin Park μοιάζει αβέβαιο, ο ιθύνων νους τους επέστρεψε ένα χρόνο μετά τον χαμό του Chester Bennington με έναν φορτισμένο δίσκο, γεμάτο προβληματισμό και σκέψεις γύρω από το γεγονός. Το "Post-Traumatic", όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, δεν είναι ελαφρύ. Τα κομμάτια, παρά τα hooks και ορισμένες φωτεινότερες λεπτομέρειες που αναμενόμενα υπάρχουν, είναι βαθιά προσωπικά και η ατμόσφαιρα ξανοίγει μόνο σε στιγμές. Τα θεμέλιά του είναι στο hip-hop, ο αέρας του εναλλακτικός και το σύνολο δε μοιάζει εκτός τόπου στο σύγχρονο rock στερέωμα. Τα Ghosts/Make It Up As I Go/Lift Off είναι εκεί για του λόγου το αληθές.

Tom Morello

Για τον Tom Morello δεν χρειάζονται συστάσεις· είναι ένας από τους πιο επιδραστικότερους κιθαρίστες και ένας από τους πιο ιδιαίτερους, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους μουσικούς των τελευταίων δεκαετιών. Χαλαρώνοντας κάπως τους ρυθμούς με τους Prophets Of Rage, οι οποίοι μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησαν μόνο το "Heart Afire", ο Αμερικάνος βρήκε την ευκαιρία να ολοκληρώσει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ. Γεμάτο εκλεκτούς καλεσμένους και προσεγγίζοντας κιθαριστικές δομές με ηλεκτρονική λογική, το "The Atlas Underground" μπορεί να μην είναι άψογο, αλλά ακούγεται φρέσκο και πηγαίο όσο λίγοι σύγχρονοι rock δίσκοι.

The Smashing Pumpkins

Η επιστροφή του original lineup των The Smashing Pumpkins απασχόλησε περισσότερο με τη φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από αυτό τη δημιουργία του νέου άλμπουμ και τη μη συμμετοχή της D'Arcy Wretzky, παρά με τη μουσική που περιείχε τελικά το "Shiny And Oh So Bright Vol.1". Ο Billy Corgan έχει βγάλει και σίγουρα λιγότερα ενδιαφέροντες δουλειές και το άλμπουμ στέκεται απλά καλά, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και παρά τις τυμπανοκρουσίες που το συνόδευσαν το άλμπουμ της επιστροφής των Pumpkins δεν τάραξε ακριβώς τα νερά.

Dave Grohl

Ο πολυπράγμων Dave Grohl αποφάσισε για μια ακόμα φορά να κάνει κάτι διαφορετικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπήκε σε ένα στούντιο και αποφάσισε απλά να παίξει μουσική για να το ευχαριστηθεί και κατέληξε με ένα 25λεπτο τραγούδι. Το ονόμασε "Play" και παίζει όλα τα όργανα μόνος του (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, drums) γιατί απλά μπορεί. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως progressive τόσο λόγω διάρκειας, όσο και λόγω μέτρων και αλλαγών και θυμίζει μια μοντέρνα εκδοχή του θρυλικού "Tubular Bells" του Mike Oldfield. Ο πολύς κόσμος πάντα θα κρίνει επιφανειακά τα πράγματα, αλλά ο Grohl είναι πολλά περισσότερα από όσα νομίζει ο κόσμος ότι βλέπει στην επιφάνεια.

Best Of Modern Hard Rock
Οι hard rock κυκλοφορίες που πρέπει να ακούσεις

Myles Kennedy

Εδώ και χρόνια ο Myles Kennedy σχεδίαζε την κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου, αλλά ήθελε να είναι τελείως διαφορετικός από τους δίσκους που κάνει με τους Alter Bridge και τον Slash. Όντας ένας μουσικός με blues και jazz παιδεία (μεταξύ άλλων), απομάκρυνε τους μεγάλους ενισχυτές και τις ηλεκτρικές κιθάρες και έμεινε μόνο με την ακουστική κιθάρα και την ιστορία της ζωής του, την οποία καθόρισε η απώλεια του πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Το "Year Of The Tiger" είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων με αφετηρία το σκοτάδι και προορισμό το φως. Και είναι καθηλωτικό σε κάθε στιγμή του.

Alice In Chains

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο σαφές γίνεται πως αυτό που έχουν καταφέρει οι Alice In Chains με την επιστροφή τους από το 2009 και το "Black Gives Way To Blue" ως και σήμερα είναι μοναδικό. Με το τρίτο άλμπουμ της «δεύτερης ζωής», με τον William DuVall, η θρυλική αυτή μπάντα γελάει στα μούτρα όποιου τη θεωρεί nostalgia act ή τολμά να ξεστομίσει ότι δεν θα έπρεπε να συνεχίζει χωρίς τον τεράστιο Layne. Όποιος τους προσάπτει οτιδήποτε από τα δυο δεν ξέρει τίποτα ούτε για την μπάντα, ούτε από rock μουσική. Τι δισκάρα είναι αυτό το "Rainier Fog" ρε φίλε...

Audrey Horne

Όταν οι Νορβηγοί Audrey Horne αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους το alternative metal ύφος των τριών πρώτων άλμπουμ (και ειδικά του τεράστιου ομότιτλου) και να το γυρίσουν στο καθαρό hard rock, πολλοί ήμασταν διστακτικοί. Μετά από άλμπουμ σαν το "Youngblood" και κυρίως το "Blackout" που κυκλοφόρησε πέρσι δεν μας νοιάζει καθόλου. Ξέρουν να γράφουν τραγούδια για τα ωραιότερα hard rock party. Αλήθεια, πρέπει να τους δούμε ζωντανά κι εδώ, όσο πιο άμεσα γίνεται.

The Night Flight Orchestra

Τέταρτο άλμπουμ για τους Night Flight Orchestra, τέταρτη φορά που η χρονομηχανή με προορισμό το μεγαλύτερο rock party της δεκαετίας του '80 δουλεύει τέλεια. Πριν καλά-καλά σταματήσουν οι χοροί από το "Amber Galactic", ο 'Speed' Strid και η παρέα του επέστρεψαν με το "Sometimes The World Ain't Enough", μια ακόμα συλλογή κομματιών βγαλμένη από τη χρυσή περίοδο του AOR τοποθετημένα προσεκτικά στο σήμερα. Κομμάτια σαν το "Turn To Miami" και το "Can't Be That Bad" μπορούν να κάνουν μέχρι και τον πιο στριφνό να χαμογελάσει, μέχρι και τον πιο αμετανόητο μεταλλά να χορέψει.

Shinedown

Με μια επιφανειακή ματιά, θα έλεγε κανείς ότι οι Shinedown άφησαν εσπευσμένα πίσω τους τις poppy αναφορές και επέστρεψαν σε σκληρές φόρμες στο "Attention Attention". Κοιτώντας πιο προσεκτικά, οι ραδιοφωνικές πινελιές είναι ακόμα εκεί. Το σχήμα δεν προσπαθεί να κρύψει τις εμπορικές καταβολές του, ούτε μπορεί να απαρνηθεί το γεγονός ότι πλέον παίζει σε χωράφια πολύ μεγαλύτερα από τη μέση rock μπάντα. Η παραγωγή από μόνη της είναι ικανή απόδειξη. Αυτήν τη φορά, όμως, το σύνολο είναι σαφώς πιο δεμένο, με τα απαραίτητα τεράστια singles, κάποια εξαιρετικά outsiders (βλ. "Devil", "Creatures" και "Evolve", "Brilliant", αντίστοιχα) κι ένα τρομερά δυνατό concept.

Slash (Featuring Myles Kennedy And The Conspirators)

Όσο το mainstream περιμένει τη δισκογραφική επιστροφή των Guns N' Roses, ο Slash συνεχίζει ακάθεκτος να κυκλοφορεί διαμάντια ατόφιου σκληρού rock. Με τον Myles Kennedy σε συνήθη κέφια και τους Conspirators να ολοκληρώνουν το παζλ, το "Living The Dream" αποδεικνύει γι' άλλη μια φορά ότι τα πιο απλά συστατικά μερικές φορές είναι αρκετά. Τα πάντα μπορεί να είχαν παιχτεί ήδη πριν από τρεις δεκαετίες, το σύνολο μπορεί να χάνει στα σημεία από τους προκατόχους του, αλλά όταν η Les Paul κελαηδάει με τόση τσαχπινιά είναι αδύνατο να μην κατεβάσεις μια μπύρα με μεγάλο χαμόγελο.

The Temperance Movement

Δεν τους λες και τόσο μοντέρνους, αλλά το αμερικανοτραφές hard rock των Λονδρέζων The Temperance Movement δεν είναι ντε και καλά ρετρό. Για παράδειγμα, δεν τους αποκλείει από το να ανοίξουν συναυλίες των Nickelback. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να ξενίσει κανέναν. Αντιθέτως, θα έπρεπε να τους κερδίζουν όλους με τα refrain των τραγουδιών τους, με τα μετρημένα southern στοιχεία τους, με τις καλοστημένες μπαλάντες τους και με την αυθεντικά χαρντροκάδικη φωνή του Phil Campbell. Βάλε το "Built-In Forgetter", πιάσε μια μπύρα και θα νιώσεις.

Rest Of Modern Hard Rock
Hard Rock κυκλοφορίες που μπορείς να τσεκάρεις

Halestorm

Δυνατές μελωδίες, η φωνάρα της Lzzy Hale, μπόμπα παραγωγή, οι κιθάρες στο προσκήνιο, τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν Halestorm δίσκο; Καινοτομίες και πειραματισμοί δεν υπάρχουν, αλλά αυτό ήταν δεδομένο. Η τετράδα από την Pennsylvania έπαιζε με mainstream όρους από το ξεκίνημά της, δεν θα το αλλάξει τώρα. Στο "Vicious" οι ισορροπίες ανάμεσα στις σκληρές και τις πιο εμπορικές λεπτομέρειες επιστρέφουν σε ικανοποιητικά επίπεδα, με τις βάσεις να παραμένουν σε απλές κι αγαπημένες rock δομές, και τα κέφια σταθερά ψηλά. Αν κάποια στιγμή δουλέψουν λίγο παραπάνω στο στιχουργικό, δε θα έχω τίποτα άλλο να ζητήσω.

Stone Temple Pilots

Μετά τις απώλειες, τόσο του Soctt Weiland όσο και του Chester Bennington, ελάχιστοι θα πίστευαν πως τα αδέρφια DeLeo κι ο Eric Krezt θα είχαν το κουράγιο να συνεχίσουν την πορεία των Stone Temple Pilots. Κι, όμως, αφού κατέληξαν στον Jeff Gutt για τη θέση του τραγουδιστή το 2017, πέρσι κυκλοφόρησαν το δεύτερο (!) ομότιτλο άλμπουμ τους. Αν κάποιος μπορέσει να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και το ακούσει αποστασιοποιημένα θα δει πως κι ο Gutt αποτελεί εξαιρετική επιλογή και πως το άλμπουμ ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα από το αναμενόμενο. 

Tenacious D

Υπάρχουν δυο τρόποι να ακούσεις το νέο άλμπουμ των Tenacious D: είτε γνωρίζοντας ότι ακούς τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών, είτε γνωρίζοντας τι πρεσβεύουν ως μπάντα. Αλλιώς μην το ακούσεις καθόλου. Αλλά, να το ακούσεις και να γελάσεις με την ψυχή σου με τις πρόζες του Jack Black και του Kyle Gass και ενδιάμεσα να βρεις και τραγούδια που θα σε κάνουν να περνάς καλά όσο τα ακούς και όσο πιάνεις το (βαθύτερο) νόημα τους.

Don Broco

Ανάμεσα στη σοβαρότητα/σοβαροφάνεια που φαίνεται να κατακλύζει τη σύγχρονη rock σκηνή, δίσκοι σαν το "Technology" έρχονται για να υπενθυμίσουν ότι μερικές φορές δεν βλάπτει απλά να περνάς καλά. Με κάμποσα κολλητικά single ήδη στο βιογραφικό τους, οι Βρετανοί μεγαλώνουν τη λίστα στο τρίτο άλμπουμ τους. Η ομπρέλα του εναλλακτικού είναι αρκετά μεγάλη για να τους χωρέσει, αλλά η προσέγγισή τους είναι πολύ πιο μοντέρνα και upbeat σε σύγκριση με το τι περιμένει κάποιος όταν ακούει τον όρο alt-rock. Προσπεράστε την υπερβολική παραγωγή και τα αναμενόμενα fillers, κουνηθείτε ελεύθερα στα χιτάκια.

Dead Letter Circus

Οι Αυστραλιανοί Dead Letter Circus είναι ένα από τα σταθερά χαρτιά της σύγχρονης alt-prog σκηνής και στο τέταρτο ομότιτλο άλμπουμ του το επιβεβαιώνουν, αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν να χάνουν μια ακόμα ευκαιρία για να κάνουν το παραπάνω βήμα. Έχουν χτίσει τον χαρακτήρα τους, ξέρουν να γράφουν σχεδόν χιτάκια (“The Real You”) και δείχνουν στοιχεία συνθετικής ωριμότητας και με την ως τώρα πορεία τους έχουν καταφέρει να γίνουν σχεδόν μεγάλο όνομα στη χώρα τους. Το ομότιτλο άλμπουμ τους θα κρατήσει ζεστούς τους οπαδούς τους, αλλά η αίσθηση που συνεχίζει να μένει είναι πως αξίζουν να διεκδικήσουν περισσότερα.

Best Of Modern Metal
Modern Metal κυκλοφορίες που πρέπει να ακούσεις

Architects

Οι Architects είναι μια από τις καλύτερες απαντήσεις σε όσους γκρινιάζουν ότι το metal δεν έχει πλέον πράγματα να πει. Στην πρώτη της δουλειά χωρίς τον αδικοχαμένο Tom Searle, το έργο της παρέας από το Brighton ήταν κάθε άλλο παρά εύκολο. Έπρεπε αφενός να ξεπεράσουν την απώλειά ενός αδελφού/φίλου/συνθέτη και αφετέρου να συνεχίσουν την ανοδική πορεία στην οποία βρίσκονται περίπου από την αρχή της δεκαετίας. Εκ του αποτελέσματος, τα κατάφεραν με χαρακτηριστική άνεση. Το "Holy Hell" είναι ένα κορυφαίο δείγμα σύγχρονης σκληρής μουσικής. Μεγάλες μελωδίες, αρκετά ακραίο για το mainstream, με πολλά πράγματα να πει. Why do we fight what we can't define?

Daron Malakian And Scars On Broadway

Καλύτερα κάτι, παρά τίποτα. Κι αφού ο Malakian με τον Tankian δεν τα βρίσκουν για να γράψουν νέα μουσική με τους System Of A Down, κάνει ο καθένας το δικό του. Στο δεύτερο άλμπουμ των Scars On Broadway, αφού πρώτα ο Daron αποφασίζει να κοτσάρει δίπλα και το όνομά του, παρουσιάζει κάποιες από τις ιδέες που προόριζε για το ενδεχόμενο στουντιακό reunion των SOAD. Και η αλήθεια είναι πως στο "Dictator" υπάρχουν τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι - κάποια αυτούσια και κάποια μετά από περεταίρω επεξεργασία - τραγούδια των SOAD, αλλά και κάποια που μάλλον δεν θα πέρναγαν. Αλλά και μόνο το ψήγμα αυτής της αίσθησης και το ταλέντο του Daron αρκούν.

Marmozets

Το ντεμπούτο των Βρετανών είχε αφήσει πολλές προσδοκίες. Στο "Knowing What You Know Now", η πεντάδα πήρε το χαρτί που ήταν γραμμένη η λίστα, του έβαλε φωτιά και χόρεψε χαμογελώντας επιδεικτικά πάνω στις στάχτες του. Τα mathcore στοιχεία έκαναν ένα μεγάλο βήμα πίσω, αφήνοντας σε πρώτο πλάνο τις γραμμές της Becca Macintyre και την εναλλακτική αισθητική. Κάπως απότομη αλλαγή, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα σημάδια βρίσκονταν εκεί. Και από τη στιγμή που η στροφή γίνεται τόσο όμορφα όσο στο με-την-καλύτερη-δυνατή-έννοια ραδιοφωνικό "Run With The Rhythm", τα παράπονα μοιάζουν υπερβολικά.

Parkway Drive

Από αρχαιοτάτων χρόνων υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν μπορούν να επαναπαυθούν στις δάφνες τους. Η παρέα από Byron Bay σίγουρα ανήκει σε αυτή. Έχοντας ξεφύγει καιρό από το ύφος που τους καθιέρωσε, η πορεία τους σε πιο straightforward metal φόρμες συνεχίστηκε στο "Reverence". Η παραγωγή παραμένει πεντακάθαρη, τα hooks αυξάνονται και οι κολλημένοι στον metalcore ήχο της περασμένης δεκαετίας ας συνεχίσουν να φωνάζουν απογοητευμένοι. Οι υπόλοιποι θα βρουν εδώ μέσα δυνατά riff, τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, μερικούς μελωδικούς πειραματισμούς και στίχους ιδανικούς για live ξελαρύγγιασμα. 

Rolo Tomassi

Σε έναν δίκαιο κόσμο, το "Time Will Die And Love Will Bury It" θα ήταν ο δίσκος που θα έβαζε τη μπάντα από το Sheffield ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα του σύγχρονου metal κόσμου. Τα πενήντα λεπτά του είναι γεμάτα με ογκώδη riff, αιθέριες μελωδίες, μαθηματικά ξεσπάσματα, προσεγμένες εναλλαγές σκληρών-μελωδικών φωνητικών και αρκετές γκριζαρισμένες ατμόσφαιρες για να κάνουν μπάντες που κάπως, κάποτε χρησιμοποίησαν τον όρο goth να χαμηλώσουν το βλέμμα. Ο σχεδόν soundtrack-ικός αέρας είναι διάχυτος, ενώ το φως και το σκοτάδι ισορροπούν περισσότερο σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. Σε τούτο τον κόσμο, ας ανοίξουν μερικά μυαλά και δεν θα υπάρχει παράπονο.

Tremonti

Συνεχίζοντας την υπερπαραγωγικότητα που τον διακρίνει, ο Mark Tremonti επωφελείται κάθε κενό ανάμεσα στα άλμπουμ των Alter Bridge και κυκλοφορεί άλμπουμ με το προσωπικό του σχήμα, που κινείται σε κάποιος πιο metal μονοπάτια. Το "A Dying Machine" είναι και πάλι εξαιρετικό, συνδυάζοντας τα thrash metal riff, με τις modern metal μελωδίες και τους χαρακτηριστικούς αρπισμούς του. Σκοτεινό και μεστό, το τέταρτο άλμπουμ του/των Tremonti είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο καλός μουσικός είναι αυτός ο τύπος.

Rest Of Modern Metal
Modern Metal κυκλοφορίες που μπορείς να τσεκάρεις

Godsmack

Με την έβδομη δουλειά τους, οι Erna & Co. επιστρέφουν στα γνώριμα, contemporary heavy λημέρια τους. Τι κι αν πέρασαν τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη δουλειά τους και είκοσι από το ντεμπούτο, η τετράδα από τη Βοστώνη δε φαίνεται διατεθειμένη να αλλάξει συνήθειες. Τα ογκώδη κιθαριστικά θέματα, τα ρυθμικά που αρνούνται να μείνουν σε δεύτερη μοίρα, οι άμεσες δομές, οι χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές, όλα υπάρχουν στο "When Legends Rise". Το twist αυτή τη φορά βρίσκεται στην περισσότερο εκμοντερνισμένη παραγωγή. Το σύνολο δεν εντυπωσιάζει, αλλά στέκεται σε πολύ παραπάνω από απλά ικανοποιητικά επίπεδα.

Amaranthe

Το πάντρεμα pop νοοτροπίας με metal λογική δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Πολύς κόσμος το προσπάθησε, λίγοι κατάφεραν να μην ακούγονται λάθος. Μετρώντας αισίως πέντε άνω του απλά καλού ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, οι Σκανδιναβοί δικαιούνται μια θέση ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους. Χαμηλά κουρδίσματα εναλλάσσονται με ξεδιάντροπα κολλητικά ρεφρέν, δίκασες με χορευτικά περάσματα, brutal φωνητικά με ηλεκτρονικά περάσματα· λες κι όλα αυτά βρίσκονται τόσο κοντά όσο ένα thrash riff με τούπα-τούπα γεμίσματα. Στο "Helix", η πρώτη παρουσία του Nils Molin κρίνεται επιτυχημένη, ο θρόνος όμως ανήκει ξεκάθαρα πλέον στην Elize Ryd.

Atreyu

Μετά το comeback τι; Η επιστροφή της δεύτερης μεγαλύτερης σύγχρονης metal μπάντας από το Orange County (τι θα πει "ποια είναι ή πρώτη"?!) είχε έντονο άρωμα από το core παρελθόν της. Στο "In Our Wake" η τράπουλα μπερδεύεται και το αποτέλεσμα πέφτει πιο κοντά στο δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας απ' ότι στο πρώτο. Οι κοφτές κιθάρες και τα breaks είναι ακόμα εδώ, όπως και οι εναλλαγές στα φωνητικά. Η υπερβολικά γυαλισμένη παραγωγή και οι αυξημένες ραδιοφωνικές αναφορές, ωστόσο, ταράζουν τις ισορροπίες. Σε κάθε περίπτωση, κομμάτια σαν τα "House Of Gold" και "Anger Left Behind" στέκονται επάξια δίπλα στο παλαιότερο υλικό.

Bleeding Through

Όσο τίμια αποχώρηση από τα εγκόσμια ήταν το "The Great Fire" το μακρινό 2012, άλλο τόσο τίμια ήταν επιστροφή ήταν το "Love Will Kill All". Όχι ότι περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Ο Brandan Schieppati ήταν εκεί από τις μέρες που το metalcore έκανε τα πρώτα του βήματα μπροστά στο ευρύ κοινό, πάντα πιστός στη σκληρή εκδοχή των αρχών της περασμένης δεκαετίας και στο hardcore attitude. Οι κιθάρες που κλείνουν το μάτι στο σκανδιναβικό melo-death επανέρχονται, μαζί με τις κατάμαυρες ατμόσφαιρες, τα γεμάτα πλήκτρα και τους ειλικρινείς στίχους. Για να θυμούνται οι σχεδόν-παλιοί και να μαθαίνουν οι πολύ-νεότεροι.

Light The Torch

Κάποιο νομικό πρόβλημα προέκυψε και οι The Devil You Know έπρεπε να αλλάξουν το όνομά τους σε Light The Torch. Κατά τα άλλα, η μπάντα του εξαιρετικού Howard Jones (ex-Killswitch Engage) συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, ίσως λίγο πιο μελωδικά, γράφοντας τραγούδια-δυναμιτάκια 3-4 λεπτών, με catchy ρεφρέν, δυνατά riff και τον Jones να προσφέρει το κάτι επιπλέον με τις ερμηνείες του. Για κάποιον που θέλει ένα τυπικά όμορφο άλμπουμ μοντέρνου metal/metalcore, το "Revival" είναι μια καλή επιλογή.

Οι νεοσύλλεκτοι
Αυτοί που μας συστήθηκαν μουσικά για πρώτη φορά

Venues

Κάτι λέγαμε παραπάνω για τον συνδυασμό pop και metal στοιχείων. Μια από τις νεότερες προσθήκες στη λίστα με τους τολμηρούς που καταφέρνουν να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί είναι οι Venues. Το σχήμα από τη Γερμανία μοιάζει συνειδητοποιημένο ήδη από το ντεμπούτο του. Το "Aspire" στηρίζεται στις εναλλαγές πίσω απ' το μικρόφωνο, τις πιασάρικες alt-ish μελωδίες και τη μοντέρνα heavy επικάλυψη. Το γυάλισμα θα μπορούσε να είναι πιο μαζεμένο, καινοτομίες δεν υπάρχουν, αλλά και χωρίς αυτές κομμάτια σαν το "We Are One" ή το "Fading Away" δεν ξεκολλάνε με τίποτα.

Legend Of The Seagullmen

Να μια από τις περιπτώσεις που έχουν κάνει τον κόσμο να μην πιστεύει πλέον σε supergroups. Όταν σου λένε ότι σε ένα νέο project θα συμμετέχουν ο Danny Carey (Tool) κι ο Brent Hinds (Mastodon), ε τότε ποντάρεις όλα σου τα λεφτά… και τα χάνεις. Ίσως να φταίει το γεγονός πως κάποια μέλη ανήκουν ευρύτερα στον καλλιτεχνικό χώρο κι όχι στον απαραίτητα στον μουσικό, ίσως ότι απλά δεν είχαν καμία πραγματική έμπνευση. Και κάπως έτσι το πρώτο άλμπουμ των Legend Of The Seagullmen θα το είχαμε ήδη ξεχάσει αν δεν ψάχναμε στα τεφτέρια μας για μπάντες που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ μέσα στο 2018.

Bad Wolves

Αν οι Greta Van Fleet ήταν το αποκορύφωμα της σύγχρονης rock βιομηχανίας των τελευταίων ετών, η αντίστοιχη θέση για το εναλλακτικό/μοντέρνο metal ανήκει δικαιωματικά στους Bad Wolves. Κάποιοι μπορεί να μην ξέρουν το όνομά τους, αρκετοί δεν έχουν ακούσει δική τους σύνθεση και ακόμα περισσότεροι δεν μπήκαν στον κόπο να τσεκάρουν ολόκληρο το ντεμπούτο του σχήματος. Όλοι, όμως, ξέρουν τη διασκευή στο Zombie. Πέρα από αυτό, το "Disobey" έχει κάμποσες δυνατές στιγμές, κάποιες αδύναμες, εκνευριστικά γυαλισμένη παραγωγή και γενικά όλα όσα θέλει η μεγάλη μηχανή για να τους πλασάρει ως το next big thing.

Northward

Το αποτέλεσμα της συνεργασίας της Floor Jansen και του Jørn Viggo Lofstad ξεφεύγει από τα στυλ που καθιέρωσαν τους δημιουργούς του (βλ. Nightwish και Pagan's Mind αντίστοιχα). Ο ήχος των Northward είναι ευθύς, με τις βάσεις του στο παρελθόν του σκληρού rock και το στήσιμο να παραπέμπει ξεκάθαρα στη σύγχρονη εποχή. Απροβλημάτιστη ατμόσφαιρα, δυνατές κιθάρες, δυνατότερες ερμηνείες, με ογκώδες, μοντέρνο περιτύλιγμα. Μια δουλειά από δύο καλλιτέχνες που ζουν στο σήμερα, δε ντρέπονται να λοξοκοιτάξουν στις δεκαετίες του '70 και του '80, αλλά δεν θέλουν να πέσουν στο τριπάκι του ρετρό.

Diamante

Έχοντας ήδη κάμποσα singles, πάντα με τις ευλογίες του μουσικού mainstream της από ‘κει μεριάς του Ατλαντικού, η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της Diamante ήρθε για να τη βάλει και τυπικά στην κατηγορία των ανερχόμενων. Κολλητικές μελωδίες, απλές δομές, εφηβικές θεματολογίες, παραγωγή που βγάζει μάτι, η λίστα με τα ραδιοφωνικά must είναι γεμάτη τικ. Το "Coming In Hot" είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα χωρίς να εντυπωσιάζει. Το γυάλισμα και τα πειράγματα στα φωνητικά κόβουν αχρείαστα πόντους, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο αυτά θα απασχολήσουν το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Meh…
Θα περιμέναμε κάτι περισσότερο

Disturbed

Υπάρχει ένα αρχαίο ρητό που λέει: «Όταν μια μπάντα λέει ότι πρόκειται να βγάλει το δικό της "Black Album", τότε ετοιμάσου για πατάτα». Δυστυχώς, οι Disturbed δεν το γνώριζαν το ρητό και έπεσαν στην παγίδα. Από τη μια πλευρά είναι ωραίο το ότι δεν μένουν προσκολλημένοι στον ήχο που οι ίδιοι έφτιαξαν και τους έκανε τεράστιους και είναι λάθος να μην αναγνωρίζεται το ότι το "Evolution" έχει τις καλές στιγμές του, αλλά προσπάθησαν περισσότερο από όσο έπρεπε να γράψουν ένα mellow χιτάκι (για να χτίσουν πάνω στην επιτυχία του "Sound Of Silence") και στο τέλος το άλμπουμ αφήνει μια δικαιολογημένη απογοήτευση στους οπαδούς τους.

Black Stone Cherry

Μετά από πέντε σερί εξαιρετικά άλμπουμ (λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει σημασία), ήρθε η ώρα και για το πρώτο μέτριο άλμπουμ της παρέας των φίλων από το Kentucky. Δικαιολογημένα, όσο μεγαλώνουν ηλικιακά οι Black Stone Cherry απομακρύνονται από το modern hard rock με southern στοιχεία που πλάσαραν μέσω της Roadrunner και γίνονται μια classic/southern rock μπάντα με μοντέρνα στοιχεία. Αλλά η μεταστροφή αυτή δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη και μένει να δούμε αν θα συνεχίσουν σε αυτή την πορεία ή αν θα επιστρέψουν σε κάτι που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν καλά. Προς το παρόν στη μέση του δρόμου το "Family Tree" αποτελεί την πρώτη μέτρια/αδιάφορη δουλειά τους.

The Amity Affliction

Όσοι κάποια στιγμή έχουμε παραπονεθεί για τη στασιμότητα του metalcore, πήραμε ένα ωραιότατο χαστούκι με το "Doomsday". Δεν ήταν το πρώτο, ούτε το τελευταίο, ούτε το χειρότερο. Το σχήμα των Ahren Stringer και Joel Birch ποτέ δεν ήταν από τους πρωτοπόρους του ύφους, είχε όμως μια σταθερή πορεία. Αν τα τελευταία χρόνια σταδιακά ακολουθούσαν πιο εμπορικά μονοπάτια, στην έκτη δουλειά τους η κατάσταση ξέφυγε. Εκλάμψεις υπάρχουν, αλλά για κάθε στιγμή που οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί πετυχαίνουν το στόχο υπάρχει άλλη μία που μοιάζουν εκτός τόπου, και το σύνολο ακούγεται πιο άνισο από ποτέ.

Five Finger Death Punch

Αν υπάρχει mainstream metal στις Η.Π.Α., οι Five Finger Death Punch είναι μάλλον οι πιο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποί του. Και πιθανότερα οι πιο επιτυχημένοι εμπορικά. Ξέρω ότι αυτό άμεσα μεταφράζεται ως κάποιου είδους «κατάντια» στα μάτια του μέσου metal οπαδού της χώρας μας, αφού αναπαράγουν μια σειρά από κακά κλισέ και η αισθητική τους γίνεται λίγο αμφίβολη μερικές φορές, αλλά αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει ότι υπάρχουν και λόγοι για τους οποίους είναι τόσο επιτυχημένοι. Όπως το ότι γράφουν καλά τραγούδια. Και το "And Justice For None" που ήρθε μετά από μια περίοδο εσωτερικών ταραχών για την μπάντα έχει αρκετές καλές στιγμές, όπως έχει και τις μέτριες. Δεν είναι η χειρότερη δουλειά τους, αλλά μπορούν σίγουρα και καλύτερα. 
 
Black Label Society

Ό,τι και να γίνει τον Zakk Wylde τον αγαπάμε. Από τότε που είδαμε εκείνο τον τζόβενο κιθαρίστα δίπλα στον Ozzy να γεμίζει τα τραγούδια με τις αρμονικές του κι από τότε που μας σύστησε το heavy riffing των Black Label Society. Αλλά με εξαίρεση το σχεδόν ακουστικό, προσωπικό του "Book Of Shadows II", έχουμε ξεχάσει πότε έβγαλε τελευταία φορά καλό δίσκο. Το "Grimmest Hits" δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς για μια ακόμα φορά περιλαμβάνει δυο-τρεις καλές στιγμές και μερικά συμπαθητικά riff, αλλά μετά από λίγο καιρό μπαίνει στην άκρη και σχεδόν ξεχνιέται η ύπαρξή του.

Ακόμα πιο meh…
Θα περιμέναμε κάτι ακόμα περισσότερο

Bullet For My Valentine

Ύστερα από την καθολική αποδοχή της επιστροφής σε heavy φόρμες, ο λογικός δρόμος για την πάλαι ποτέ μεγάλη ελπίδα του σύγχρονου σκληρού ήχου ήταν προφανής. Όσοι περιμέναμε κάτι τέτοιο, λογαριάζαμε χωρίς τον Matt Tuck. Το ύφος του "Gravity" πέφτει πολύ πιο κοντά στο εμπορικό rock απ' ότι στο μοντέρνο metal, με τις μελωδίες να μαλακώνουν και την παραγωγή να γυαλίζει στα όρια της υπερβολής. Τα ξεσπάσματα κάνουν κάμποσα βήματα πίσω και τα σόλο παίρνουν απουσία. Καλύτερο αποτέλεσμα από την προηγούμενη φορά που επιχείρησαν (μεγαλύτερο) άνοιγμα στο mainstream, αλλά και πάλι κάτι λείπει.

Soulfly

Ο Max Cavalera είναι μια ακόμα περίπτωση μουσικού που παραμένει ιδιαιτέρως ενεργός τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως η ποιότητα να ακολουθεί την ποσότητα. Μετά από ένα σερί δίσκων με τους οποίους κατεύθυνε - όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα - τους Soulfly προς πιο death metal μονοπάτια, στο "Ritual" υποτίθεται πως κάνει μια απόπειρα επιστροφής στο groove metal που τους καθιέρωσε. Στην πραγματικότητα κάνει μια μίξη των πιο πρόσφατων δουλειών με κάποια παλιότερα στοιχεία, αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να προσεγγίσει τα επίπεδα των πέντε πρώτων (εξαιρετικών) δίσκων. 

Crossfaith

Το "Ex_Machina" έχει όλα όσα θα περίμενε κάποιος υποψιασμένος: πολύ distortion, πολύ ηλεκτρονικό στήσιμο, πολλά δυνατά ρεφρέν, πολλοί περίπου χορευτικοί ρυθμοί. Κι αν στο κοντινό παρελθόν το μπέρδεμα metalcore και electro/trance έμοιαζε να μη πατάει σταθερά, εδώ το αποτέλεσμα κάνει ένα μικρό μεν βήμα μπροστά δε. Οι μελωδικές στιγμές έχουν ακόμα δρόμο για να μην ακούγονται νερωμένες, αλλά οι πιο φασαριόζικες πετυχαίνουν τον commercial heavy στόχο της πεντάδας από την Osaka. Μέχρι να βρεθούν οι ισορροπίες, ας αρκεστούμε σε moshing υπό τους ήχους του "The Perfect Nightmare".

Jonathan Davis

Πιθανότατα το πιο στριφνό άλμπουμ στον ευρύτερο χώρο της σκληρής μουσικής για την περασμένη χρονιά. Καθόλου παράλογα, αφού το "Black Labyrinth" είναι μια συλλογή ιδεών του Davis που πηγαίνουν πίσω ως και περισσότερο από δέκα χρόνια. Μέσα στην ανομοιογένειά του, το σύνολο αποκτά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, φέρνοντας συχνά στο μυαλό τη δουλειά του στο "Queen Of The Damned". Οι ατμόσφαιρες και οι χαρακτηριστικές γραμμές σε κομμάτια σαν τα "Medicate" και "What It Is" δένουν ιδανικά, αλλά πειραματισμοί όπως εκείνοι των "Basic Needs" και "Gender" προσγειώνουν απότομα το σύνολο.

  • SHARE
  • TWEET