Black Stone Cherry

Family Tree

Mascot (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 03/04/2018
Ο δρόμος από το μοντέρνο στο κλασσικό rock δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Λίγο πριν φτάσει τα χέρια μου το έκτο στούντιο άλμπουμ των Black Stone Cherry, σκεφτόμουν πως λιγότερο ή περισσότερο τα έχουν καταφέρει πολύ καλά και στις πέντε προηγούμενες δουλειές τους. Συνυπολογίζοντας και το πόσο δυνατοί είναι επί σκηνής (τους έχω δει δυο φορές και είναι εντυπωσιακοί) δικαιολογημένα θεωρούνται από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα hard rock συγκροτήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας. Μάλλον, όμως, μάτιασα το σερί τους...

Το "Family Tree" είναι το δεύτερο άλμπουμ υπό την στέγη της Mascot, μιας εταιρείας που τους έδωσε μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία σε σχέση με την Roadrunner, κάτι που είναι λογικό. Η πρώτη έχει ολόκληρο τμήμα αφιερωμένο σε blues/classic rock καλλιτέχνες, ενώ η δεύτερη υπήρξε η καλύτερη στο να παράγει εμπορικά επιτυχημένα σχήματα στον μοντέρνο σκληρό ήχο, της εκάστοτε εποχής. Η καλλιτεχνική αυτή ελευθερία που βρήκαν οι Black Stone Cherry τους βοήθησε να κυκλοφορήσουν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ σαν το "Kentucky", όμως, η διαχείριση της ελευθερίας είναι μια πιο δύσκολη υπόθεση από όσο φαντάζει...

Το καλό για την μπάντα είναι ότι έχει κάποια ευδιάκριτα δυνατά σημεία, που διατηρούνται και στη νέα δουλειά της. Γράφουν καλά riff ("Bad Habit", "Burnin'"), ξέρουν να γκρουβάρουν ("New Kinda Feelin"), ο Chris Robertson έχει χαρακτηριστικά δυνατή φωνή και ο ήχος είναι ιδανικά καθαρός και ισορροπημένος. Παράλληλα, δείχνουν πως έχουν τα κότσια να εκμεταλλευτούν σωστά τους ανοιχτούς χώρους που προκύπτουν, προσθέτοντας κιθαριστικά σόλο και εντάσσοντας ακόμα περισσότερο κάποια νέα στοιχεία, όπως τα gospel φωνητικά και τα πλήκτρα ("My Last Breath", "Ain't Nobody", "James Brown") όπου αυτά επιστρατεύονται.

Όμως, είναι ξεκάθαρο πως οι Black Stone Cherry προσπαθούν να γίνουν περισσότερο classic rock και λιγότερο modern rock κι ο εν λόγω δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Διότι, μακροπρόθεσμα μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός τους, αλλά προς το παρόν τους αφαιρεί αρκετό από το catchiness στο οποίο μας είχαν συνηθίσει και τα επιμέρους καλά στοιχεία δεν αθροίζουν απαραίτητα σε καλές συνθέσεις.

Ακόμα κι όταν παίζουν σε πιο μοντέρνα πεδία ("Southern Fried Friday Night") ή όταν συνεργάζονται με τον μεγάλο Warren Haynes ("Dancin' In The Rain") δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν και γενικά η αίσθηση μένει είναι ότι τα τραγούδια αυτή τη φορά υστερούν στον τομέα των ρεφρέν, κάτι που ως τώρα ήταν στα ατού της μπάντας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι συνθέσεις να είναι συμπαθητικές μεν, χωρίς κάτι το ξεχωριστό δε, κάτι που σε ένα σύνολο δεκατριών συνθέσεων καταλήγει ως και λίγο κουραστικό.

Κάπως έτσι, η ετυμηγορία λέει πως το "Family Tree" είναι η λιγότερο καλή δουλειά των Black Stone Cherry ως τώρα. Ίσως αποτελεί απαραίτητο βήμα για την ομαλή μετάβαση από τον μοντέρνο στον πιο κλασσικό (και southern) ήχο, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως είναι ένα άλμπουμ κατώτερο του αναμενομένου.

  • SHARE
  • TWEET