Bullet For My Valentine

Υπάρχουν δύο ειδών καλλιτέχνες στο ευρύτερο rock στερέωμα που ξεβολεύουν τους πιστούς στον ήχο. Εκείνοι που πειραματίζονται και τραβάνε τα άκρα της σκληρής μουσικής και εκείνοι που παίζουν στα όρια του mainstream. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκουν οι Bullet For My Valentine. Η παρέα του Matt Tuck εδώ και μιάμιση δεκαετία έχει πετύχει ξανά και ξανά κάτι που λίγοι συνοδοιπόροι τους μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν καταφέρει έστω και μια φορά. Έχουν κυκλοφορήσει κομμάτια που κόσμος άσχετος με τη rock και τη metal μουσική, όχι απλά έχει ακούσει, αλλά έχει αγαπήσει.

Οι πιουριστές μπορούν να γκρινιάζουν, οι true μπορούν να νιώθουν προσβεβλημένοι που οι Ουαλοί κυκλοφορούν με μπλούζες των Maiden και των Pantera, οι σοβαροφανείς ας το παίζουν υπεράνω και οι συνομωσιολόγοι ας φωνάζουν για μόδες και για σπρώξιμο. Στο τέλος της ημέρας, όποιος πει ότι κάπου, κάπως, κάποτε δεν έχει σιγοτραγουδήσει ένα ρεφραίν τους, πιθανότατα δε λέει αλήθεια. Όχι ότι αυτό σημαίνει απαραίτητα κάτι τρομερό, αλλά ακόμα και μια λεπτομέρεια μετράει. Γιατί κι εκείνοι που θα μάθουν το "Tears Don't Fall" από τη Margot Robbie ή όσοι θα πετύχουν τυχαία το κολλητικό "Over It" στο Spotify και θα ψάξουν πέντε πράγματα παραπάνω, κέρδος είναι.

Οι Bullet For My Valentine πάντα έπαιζαν στο μεταίχμιο του μελωδικού, μοντέρνου metal με το heavy rock. Η επιμονή τους στο συγκεκριμένο ύφος είναι από εκείνα τα πράγματα για τα οποία θα μπορούσε κάποιος να τους κατηγορήσει, χωρίς να έχει απόλυτα άδικο. Τα πρώτα δύο άλμπουμ, ωστόσο, ήταν τουλάχιστον εξαιρετικά και στο τρίτο, όπου οι πρώτοι πειραματισμοί έκαναν την εμφάνισή τους, το πρόσημο παρέμεινε έντονα θετικό. Το "Temper Temper", από την άλλη, είναι διαφορετική ιστορία. Ήταν εκείνη η μία φορά που η τετράδα δοκίμασε να ξεφύγει από το καθιερωμένο στυλ της, και το αποτέλεσμα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, είχε αρκετά εμφανείς αδυναμίες για να αποκηρυχθεί απ' όλους.

Βάζοντας την έκτη δουλειά του σχήματος να παίξει, κι έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού την πρόσφατη heavy στροφή του τρομερού "Venom", το πρώτο μεγάλο ερωτηματικό έρχεται από πολύ νωρίς. Οι μελωδίες έχουν βγει πιο μπροστά από ποτέ, οι κιθάρες ακούγονται μαζεμένες (πού είναι τα σόλο?!), και η παραγωγή είναι γυαλισμένη σε βαθμό που θα έκανε σύγχρονα mainstream acts να κατεβάσουν το βλέμμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, αυτός ο δίσκος είναι ο πιο rock που έχουν γράψει και, παρά το djent-ish "Piece Of Me" και τα breaks του "Under Again", είναι αδύνατο να διαφωνήσω. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο ήχος που προσπάθησαν να πετύχουν πριν από πέντε χρόνια, αλλά δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, ότι βρίσκεται πολύ κοντά.

Στο "Gravity" υπάρχουν σε ικανοποιητικό βαθμό αναγνωρίσιμα στοιχεία των δημιουργών του. Οι χαρακτηριστικές γραμμές του Tuck, οι εναλλαγές στα φωνητικά, τα μετρημένα, έστω κιθαριστικά περάσματα, η breakup θεματολογία και οι απλοϊκοί στίχοι, όλα είναι εκεί. Οποιαδήποτε σύγκριση με το πλην-Temper παρελθόν, όμως, μοιάζει άστοχη ή καταδικασμένη, σε πλήρη αντιστοιχία με το "That's The Spirit" των συμπατριωτών τους Bring Me The Horizon, κι ανάλογα με την οπτική του καθενός. Η επιλογή του "Don't Need You" ως προπομπός κρίνεται ως παραπλανητική, αστοχίες αναμφισβήτητα υπάρχουν, αλλά σε τελική ανάλυση, το σύνολο κυλά ευχάριστα και στέκεται ψηλότερα από τον λογικό προκάτοχό του.