Mike Shinoda

Post Traumatic

Warner Bros. (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 12/09/2018
Από την κορυφή στον πάτο, και πάλι πίσω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ευρύ κοινό έχει συνδέσει τους Linkin Park με τη φωνή και την παρουσία του Chester Bennington. Μεγάλο μερίδιο από την επιτυχία του σχήματος, ωστόσο, οφείλεται να πιστωθεί στον Mike Shinoda. Γιατί όσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην καθιέρωσή του οι ερμηνείες και τα μεγάλα ρεφρέν, άλλο τόσο συνέβαλαν το μπαστάρδεμα ετερόκλητων ήχων και οι πειραματισμοί γύρω από κατανοητά για το mainstream μοτίβα. Καθόλου παράλογα, η πρώτη σόλο κυκλοφορία του Shinoda, φέρνει συχνά στο μυαλό την μπάντα με την οποία καθιερώθηκε, χωρίς να πλησιάζει στο ελάχιστο τον θόρυβο που θα έκανε αν κυκλοφορούσε κάτω από το όνομά της.

Η επιλογή του δημιουργού του να μη μοστράρει στο εξώφυλλο το λογότυπο των Linkin Park ή να χρησιμοποιήσει την ταμπέλα των Fort Minor, κρίνεται απολύτως δικαιολογημένη. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, το ύφος είναι αυστηρά προσωπικό, χωρίς να ακολουθεί κατά γράμμα προφανείς συνταγές. Όχι ότι το "A Thousand Suns" μπορεί να χαρακτηριστεί προβλέψιμο· ακόμα κι εκεί όμως, τα βασικά συστατικά υπήρχαν σε αρκετά μεγάλες δόσεις για να λειτουργούν ως σημείο αναφοράς. Όπως, σε σημαντικά μικρότερο βαθμό, και στο "One More Light". Στο "Post Traumatic" τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον Shinoda και το μετά-τραυματικό concept που υποδηλώνεται από τον τίτλο.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται κι ο ουσιαστικότερος λόγος που αυτός ο δίσκος στέκεται ως σόλο κυκλοφορία. Είναι το δημιούργημα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεπεράσει κάτι πραγματικά δύσκολο. Πιστεύω ακράδαντα πως καμία δισκογραφική δεν θα διαφωνούσε ότι οι ιδέες που υπάρχουν εδώ μέσα θα μπορούσαν εύκολα να είχαν χρησιμοποιηθεί ως βάση, πάνω στην οποία θα χτιζόταν ένα LP-memorial-album. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όμως, για τον Shinoda, η διαδικασία ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Ξεκίνησε καταγράφοντας τις σκέψεις του βήμα προς βήμα, από το αρχικό σοκ και την άρνηση που αποτυπώθηκε στο ομώνυμο EP, για να καταλήξει σε μια περίπου αισιόδοξη αποδοχή που βγαίνει στη ροή των κομματιών.

Το σκοτάδι των "A Place To Start"και "Over Again" δίνει τη θέση του στον προβληματισμό των "Nothing Makes Sense Anymore" και "About You", κι από κει στην εσωτερική γκριζάδα του οργανικού "Brooding" και του πανέμορφου "Promises I Can't Keep". Η παραγωγή κυμαίνεται σε αναμενόμενα άψογα επίπεδα, ενώ είναι αξιοπρόσεκτο το ότι όχι απλά δεν υπάρχει κοιλιά, αλλά η κορύφωση του δίσκου έρχεται μετά τη μέση του. Το "Ghosts" κουβαλάει έναν εναλλακτικό αέρα, το "Make It Up As I Go" λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι οι Linkin Park είχαν εξαιρετικές pop στιγμές μέχρι τέλους, ενώ στα "Lift Off" και "Running From My Shadow" τα ταξίδια στα μέσα των zeroes (σε "Meteora" και "The Rising Tied" αντίστοιχα) είναι δεδομένα.

Οι πιστοί του αμερικανού δημιουργού θα ξέρουν κάθε στίχο, και πιθανότατα το έχουν λατρέψει πριν ακόμα κυκλοφορήσει. Οι σκεπτικιστές ας γκρινιάζουν για εκμετάλλευση καταστάσεων και επίκληση στο συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι ο Mike Shinoda μάζεψε ένα σκασμό από σκέψεις και προβληματισμούς και τις εξωτερίκευσε, μέσα από τη μουσική του. Όσοι ακούν rock θα την πουν hip-hop, όσοι ακούν hip-hop θα την πουν rock, κάποιοι θα βάλουν στο παιχνίδι και τον όρο pop, κι άδικο δεν τους δίνω. Το θέμα είναι ότι μιλάμε για μια κυκλοφορία που έχει λόγο ύπαρξης και ξεχειλίζει συναίσθημα. Στη σύγχρονη mainstream μουσική βιομηχανία, αυτό είναι μια νίκη από μόνο του.

Υγ: Αν διαβάζετε μέχρι εδώ και σας έχει ξεφύγει το πρόσφατο σετ στον KROQ, κάντε την χάρη στον εαυτό σας. Το πλήρως σόλο στήσιμο μπορεί να ξενίσει αρχικά, αλλά πριν το κλείσιμο του "Waiting For The End"/"Where'd You Go" mashup, τα πάντα έρχονται στη θέση τους.

  • SHARE
  • TWEET