Parkway Drive

Είναι γραφικό στα όρια του αστείου όταν, μιλώντας για σκληρή μουσική γενικά και για το metal παρακλάδι της ειδικότερα, τα πάντα καταλήγουν στους Metallica. Σε κάποιες περιπτώσεις, όμως, οι παραλληλισμοί είναι τόσο βολικοί, που δεν γίνεται να αντισταθείς. Δε μπορώ να κρύψω ότι εδώ και χρόνια, η πορεία των Parkway Drive μου φέρνει στο μυαλό τους Hetfield, Ulrich & Co. συχνότερα απ' ότι θα ήθελα να το παραδεχτώ. Αρχικά ήταν λόγω της σταδιακής εξέλιξης του ύφους που τους καθιέρωσε και λίγο αργότερα η στροφή τους σε έναν πιο "απλουστευμένο" ήχο, χωρίς την πλήρη απομάκρυνση από εκείνον. Η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά, ωστόσο, ήταν οι αντιδράσεις των οπαδών τους.

Για να είμαστε δίκαιοι, η μερίδα του κοινού των Αυστραλών με τις ξεπουληθήκατε-σας-μισώ-αυτό-δεν-είναι-metalcore παρωπίδες πρακτικά αποτελεί μόνο ένα σχετικά μικρό ποσοστό. Αλλά πάντα έτσι δεν πάνε αυτά; Όπως, επίσης, είναι απόλυτα κατανοητό κάποιοι από εκείνους που παρακολουθούσαν την πορεία του σχήματος από χρόνια, να μην βρίσκουν ενδιαφέρον στην λιγότερο ακραία προσέγγιση των τελευταίων κάμποσων δίσκων. Από μια τέτοια στάση μέχρι τα σχόλια υστερίας που μπορεί κάποιος να πετύχει στα social media, η απόσταση είναι χαοτική. Είπαμε, έχουν αλλάξει τα πράγματα από τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, αλλά ήδη από τότε (βλ. "Sleepwalker", "Home Is For The Heartless") είχαν αρχίσει να φαίνονται τα σημάδια για τα όσα θα ακολουθούσαν.

Ο περισσότερος κόσμος μπορεί να φωνάζει για το προ τριετίας "IRE", αν ρωτάτε εμένα όμως τα πρώτα ξεκάθαρα βήματα προς τη νέα κατεύθυνση της πεντάδας είχαν γίνει στο, κοινά αποδεκτό, "Atlas". Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά τα sing-along περάσματα του "Wild Eyes", τα διάσπαρτα hooks και τα μελωδικά περάσματα όπως στο "The River" ή στο ομώνυμο δεν θα μου έβγαζαν ιδιαίτερα νόημα στο textbook-core του ντεμπούτου. Σε κάθε περίπτωση, ο PWD 2.0 ήχος έδειξε να ολοκληρώνεται στο πέμπτο LP της μπάντας και όσοι περίμεναν μια απότομη επιστροφή στις ρίζες από το έκτο, θα απογοητευτούν τα μάλα. Ξεδιάντροπη μπαλάντα δυστυχώς δεν υπάρχει, ωστόσο τα hooks αυξάνονται, η παραγωγή παραμένει υπερβολικά προσεγμένη και η οργή είναι απολύτως ενήλικη.

Γιατί, μη γελιόμαστε, μπορεί τα bpms να μειώθηκαν και τα breakdowns να μοιάζουν περισσότερο προσγειωμένα, το νεύρο όμως είναι σταθερά εκεί, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κι αν χρειάζεται απόδειξη, το "Wishing Wells" από μόνο του φτάνει και περισσεύει. Ομολογουμένως η επιλογή του για πρώτο δείγμα και ως πρώτο κομμάτι του δίσκου δεν είναι η πιο αντιπροσωπευτική, αλλά σιγά τα ωα. Το "Prey" μέσα στην απλότητά του είναι τρομερά πιασάρικο, το "Absolute Power" πρέπει να είναι ό,τι πιο groovy έχουν γράψει και μπορώ από τώρα να φανταστώ τις φωνές που θα ακούγονται όταν θα παίζεται ζωντανά το "The Void". Και, διάολε, το "I Hope You Rot" είναι heavy to the core (pun not originally intended).

Οι Parkway Drive αργά αλλά σταθερά πέτυχαν κάτι που λίγα σύγχρονα  συγκροτήματα έχουν καταφέρει· να ξεφύγουν από το είδος στο οποίο καθιερώθηκαν. Η νίκη μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθός τους, ενώ βάζοντας στις μεταβλητές και το πώς διαχειρίζονται την κατάσταση επί σκηνής, το επίτευγμα αγγίζει δυσθεώρητα επίπεδα. Το "Reverence" είναι γεμάτο με riff φτιαγμένα για χτύπημα, δυνατούς στίχους, κολλητικά lead και καλοδουλεμένους μικρούς πειραματισμούς (βλ. "Shadow Boxing", "Chronos"). Αν του αξίζει μια ταμπέλα, αυτή είναι του σύγχρονου heavy metal, με την ίδια λογική που, επανερχόμενοι στον αρχικό γραφικό παραλληλισμό, κάποιος το '91 θα προσπαθούσε να κατηγοριοποιήσει το "Black Album".