Five Finger Death Punch

Μερικές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ ο ίδιος πως μπορεί να μου αρέσουν οι Fiver Finger Death Punch. Ok, όχι και τόσο πλέον, αλλά δεν μπορώ να πω ότι στα καλά τους δεν τους απολαμβάνω...

Όταν τους πρωτο-άκουσα και κόλλησα με το "War Is The Answer" δεν είχα καμία εικόνα περί της αισθητικής τους, ούτε είχαν προλάβει φυσικά να τυποποιήσουν τον ήχο τους σε βαθμό που να μοιάζει πως τα πάντα γίνονται με τις ρυθμίσεις προκαθορισμένες. Μα και τώρα που τα ξέρω αυτά συνεχίζω να το απολαμβάνω, όπως και τα "Wrong Side Of Heaven, Righteous Side Of Hell". Τα υπόλοιπα άλμπουμ δυσκολεύομαι να τα ακούσω από την αρχή ως τη μέση...

Το έβδομο στούντιο άλμπουμ της μπάντας έρχεται μετά από μια ταραγμένη περίοδο, κατά την οποία ο τραγουδιστής της κλήθηκε να διαχειριστεί την εξάρτησή του από το αλκοόλ και φυσικά όλα έγιναν με την απαιτούμενη «διακριτικότητα». Έφυγε από την μπάντα, έγιναν μανούρες, αντικαταστάθηκε για λίγο, επανήλθε κι όλα καλά... Φαντάζομαι για αυτό χρειάστηκαν για πρώτη φορά τρία χρόνια αντί για δύο, αν και κυκλοφόρησε ενδιάμεσα και μια best of συλλογή για να μην χάνεται άσκοπα χρόνος...

Ηχητικά, υφολογικά, δομικά και συνθετικά δεν υπάρχει καμία έκπληξη στο "And Justice For None". Υπάρχουν τα δυναμικά τραγούδια με τους τσαντισμένους στίχους και τα πολλά fuck, υπάρχουν τα μπαλαντοειδή, mid-tempo τραγούδια για να παιχτούν στο αμερικάνικο ραδιόφωνο και υπάρχουν οι πάντα πανέξυπνα επιλεγμένες και αριστοτεχνικά αλλαγμένες διασκευές. 
Στα δεκαπέντε τραγούδια θα ήταν αδύνατο να μην υπήρχαν filler, ειδικά όταν μιλάμε για τον βαθμό τυποποίησης που τους χαρακτηρίζει, οπότε τραγούδια σαν το "Stuck In My Ways", "Rock Bottom", "Bloody" θα φλερτάρουν πάντα με το κουμπί που γράφει next. Επίσης, αν βρίσκει κάποιος cheesy τις mid-tempo, μπαλαντοειδές στιγμές τους υπάρχουν κι εδώ αρκετές από αυτές, άλλοτε αδιάφορες σαν το "When Seasons Change" κι άλλοτε πιο συμπαθητικές σαν το "I Refuse".

Οφείλω να τους αναγνωρίσω, όμως, ότι τραγούδια σαν το δυναμικό "Trouble" - που περιλαμβανόταν στην προαναφερθείσα συλλογή κι εδώ στην deluxe έκδοση -, το "Top Of The World", το "Sham Pain" ή το "It Doesn’t Matter" ακούγονται παραπάνω από ευχάριστα για κάποιο λόγο. Προσθέτοντας στις κάποιες καλές στιγμές και τις δυο εξαιρετικές διασκευές - με το "Blue On Black" του Kenny Wayne Shepherd να είναι φουλ ραδιοφωνικό και το "Gone Away" των The Offspring να γίνεται βαρύ και φορτισμένο - το άλμπουμ αποκτά τις 5-6 στιγμές που του δίνουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και κάνουν αρκετά ευχάριστη την ακρόασή του. Εν τέλει, είναι ένα άλμπουμ κατώτερο των καλών άλμπουμ της μπάντας και καλύτερο τον κακών της, οπότε κάθεται κάπου στη μέση, με μια μικρή θετική κλίση.

Δεν χρειάζεται ούτε να εθελοτυφλούμε, ούτε να κλαίμε την μοίρα της metal μουσικής επειδή οι Five Finger Death Punch είναι μεταξύ των πιο δημοφιλών και μεγάλων σύγχρονων σχημάτων της. Κάνουν αυτό που κάνουν και συχνά το κάνουν καλά. Μπορεί οι περιφερειακοί παράγοντες να είναι ως κι εκνευριστικοί, αλλά μουσικά παραμένουν διασκεδαστικοί και η μουσική της πιάνει σε μια πιο νέα γενιά οπαδών, η οποία έχω την αίσθηση ότι θα ικανοποιηθεί από το "And Justice For None" και θα κρατήσει ψηλά τη δημοτικότητά τους. Αυτό που πρεσβεύουν φαίνεται να λειτουργεί καλά για τους Αμερικανους και δεν βλέπω να το πειράζουν.