Shinedown

Attention Attention

Atlantic (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 09/05/2018
Αν είναι να βάλει κάποιος λίγο pop στοιχείο στη rock ζωή του, δύσκολα θα βρει καλύτερη ευκαιρία από το νέο άλμπουμ των Shinedown
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι δικαίωμα του καλλιτέχνη να αλλάζει με τα χρόνια και είναι δικαίωμα του οπαδού να μην αλλάζει (και τούμπαλιν). Κι έχει πάντα ενδιαφέρον το πώς διαμορφώνονται οι δυναμικές στις μεταξύ τους σχέσεις με τα χρόνια.

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι οι Shinedown. Σήμερα, δεν μοιάζουν ιδιαίτερα με την μπάντα που δέκα χρόνια πριν έθετε τον πήχη ψηλά για το μοντέρνο hard rock με το "Sound Of Madness". Είτε οργανικά, όμορφα και επιτυχημένα (βλέπε "Amaryllis"), είτε απότομα, άκομψα και (μάλλον) αποτυχημένα (βλέπε "Threat To Survival") οι Αμερικανοί επέλεξαν στη συνέχεια ένα διαφορετικό, πιο «γυαλισμένο» και πιο mainstream μονοπάτι στην καριέρα τους. Πολλοί κατέβηκαν από το τρένο, αλλά περισσότεροι ανέβηκαν, διότι και στα καλά τους και στα κακά τους συνεχίζουν να είναι μια εξαιρετική μπάντα.

Όμως, μετά από ένα άλμπουμ που δίχασε κι απογοήτευσε, το έκτο τους άλμπουμ μοιάζει ιδιαίτερα κομβικό. Θα επιμείνουν στον pop προσανατολισμό ή θα επιστρέψουν στις πιο hard rock φόρμες του παρελθόντος; Ο Brent Smith και η παρέα του δεν έχουν δείξει πως κάνουν εύκολα πίσω και το "Attention Attention" κάνει και τα δύο, όμως αυτήν τη φορά πολύ πιο εύστοχα και ισορροπημένα. Αλλά, αυτό δεν λέει και πολλά από μόνο του.

Ας αρχίσουμε με το δεδομένο ότι το νέο τους άλμπουμ είναι κάτι διαφορετικό - ηχητικά και υφολογικά. Αν και δεν πετάνε την pop προσέγγιση των μελωδιών τους, επαναφέρουν το νεύρο μέσα από τις κιθάρες και την πιο rock ενορχήστρωση των συνθέσεων. Κυρίως, όμως, το άλμπουμ καθορίζεται από το γεγονός ότι ο Smith γράφει το πρώτο concept άλμπουμ της μπάντας, το οποίο παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς προέρχεται από δύσκολα, προσωπικά βιώματά του ιδίου και των υπόλοιπων μελών της μπάντας.

Έτσι, το ξεκίνημα του άλμπουμ, βρίσκει τον πρωταγωνιστεί να εισέρχεται σε ένα δωμάτιο, μέσα στο οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσει όλα όσα τον έχουν φέρει στο κατώτατο ψυχολογικό σημείο στο οποίο βρίσκεται. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να πει κανείς ότι το όλο concept συμβολίζει μια συνεδρία ψυχανάλυσης/ψυχοθεραπείας...

Μέσα από αυτή, αντιμετωπίζει τον τρόμο που τον έχει κατακλύσει ("Devil"), αμφισβητεί τον εαυτό του ("Attention Attention"), έρχεται αντιμέτωπος με τον αρνητισμό του κόσμου των social media που έχει μάθει να κρίνει χωρίς να σκέφτεται ("Kill Your Conscience"), αναζητάει την πηγή του κακού στην οικογένειά του ("Pyro"), αναλογίζεται τις εξαρτήσεις του ("Monsters") και ξεκινάει να έχει παραισθήσεις ("Darkside"). Όμως, μέσα από την όλη διαδικασία, βρίσκει σταδιακά τον τρόπο να σταθεί ξανά στα πόδια του, να πιστέψει στις δυνάμεις του ("Creatures"), να κινητοποιήσει τον εαυτό του ("Get Up"), να δώσει στα πράγματα την πραγματική τους διάσταση ("Special"), να βρει την στήριξη από τον έξω κόσμο ("The Human Radio") και τελικά να βγει ανανεωμένος ("Brilliant").

Till next time... γιατί ο Brent Smith έχοντας βγει καθαρός από την μάχη των εξαρτήσεων γνωρίζει πως, πιθανότατα, κάποια στιγμή η ζωή θα φέρει ξανά τον πρωταγωνιστή στο ίδιο δωμάτιο και το σημαντικότερο δίδαγμα είναι θα πρέπει να παλέψει ξανά από την αρχή και να βγει εκ νέου νικητής. Για κάποιους ανθρώπους, όπως τον μπασίστα της μπάντας (και βασικό συνθέτη του άλμπουμ) Eric Bass, ο οποίος πάσχει από κατάθλιψη αυτή είναι μια μάχη που ίσως χρειάζεται να δίνει κάθε μέρα.

Μουσικά το άλμπουμ ισορροπεί ιδεατά μεταξύ των pop μελωδιών και των δυνατών/rock στοιχείων. Έχει 5-6 έτοιμα, φανταστικά singlάκια: το δυναμικό "Devil", το "The Human Radio" με το φοβερό, ανθεμικό ρεφρέν, το εθιστικά πιασάρικο "Blacksoul", τη φορτισμένη μπαλάντα "Creatures", το πιάνο pop του "Get Up" και το υπέροχα διδακτικό "Special". Παράλληλα, έχει μια τρόπον τινά punk pop/rock χροιά σε τραγούδια όπως το "Pyro", το "Darkside" και στο κλείσιμο του "Brilliant", ενώ το pop στοιχείο κυριαρχεί σε τραγούδια όπως το "Kill Your Conscience" ή συνδυάζεται με το αντίστοιχο rock, όπως στο ομώνυμο τραγούδι, όπου το μιλητό verse φέρνει στο νου τον Mike Shinoda.

Γενικότερα, υπάρχουν σημεία που ο ήχος έχει μια συνάφεια με ο παρελθόν της μπάντας, αλλά κατά βάση η προσέγγιση του άλμπουμ αφήνει μια αίσθηση πως απευθύνεται πλέον περισσότερο στο ακροατήριο συγκροτημάτων όπως οι Linkin Park, οι Bring Me The Horizon ή οι My Chemical Romance. Είναι λογικό κι επόμενο αυτό να απομακρύνει ακόμα περισσότερο μια μερίδα των οπαδών των τριών πρώτων δίσκων, όμως, η αλήθεια είναι πως - σε αντίθεση με τον προκάτοχό του - το "Attention Attention" είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, που περιέχει μερικές καταπληκτικές συνθέσεις κι ακόμα περισσότερες εντυπωσιακές ιδέες/μελωδίες. Το δε γεγονός ότι τις δένουν μέσα από ένα δυνατό κι ειλικρινές concept κάνει το αποτέλεσμα ακόμα ελκυστικότερο, ενώ φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να αναφέρω ξανά το Brent Smith ανήκει στους καλύτερους σύγχρονους ερμηνευτές της rock μουσικής και την επιπρόσθετη αξία που δίνει.

Η προτροπή μου είναι να δώσετε την ευκαιρία που αξίζει η νέα δουλειά των Shinedown και θεωρώ πως αν κριθεί για αυτό που είναι, θα εκτιμηθεί δεόντως. Εν τέλει, αν είναι να βάλει κάποιος λίγο pop στοιχείο στη rock ζωή του, δύσκολα θα βρει καλύτερη ευκαιρία από το "Attention Attention".

  • SHARE
  • TWEET