Smashing Pumpkins

Στριμμένα, συγκεχυμένα, σχεδόν νοσηρά δεκαοκτώ χρόνια δεν είναι αρκετά για να διαλύσουν την δημιουργικότητα των Billy Corgan, James Iha και Jimmy Chamberlin και ως The Smashing Pumpkins δίνουν ένα μάθημα στον νιχιλισμό των προηγούμενων ετών και ξαναμπαίνουν για ηχογράφηση. Αποτέλεσαν αναμφισβήτητα μία από τις πιο σημαντικότερες μπάντες της εναλλακτικής rock της δεκαετίας του 1990 κρατώντας ψηλά το αίσθημα του πειραματισμού, το οποίο είτε δούλευε προς όφελός τους, είτε εισέπρατταν την αδιαφορία των ακροατών που ήταν συνδεδεμένοι με τις προηγούμενες επιτυχίες τους, όπως τα "Siamese Dream" και "Mellon Collie And The Infinite Sadness".

Έπειτα, λοιπόν, από ένα solo άλμπουμ, μια μισή επανένωση στο "Zeitgeist" του 2007, δύο άλμπουμ χωρίς τον drummer Chamberlin (το "Oceania" του 2012) και το "Monuments To An Elegy" του 2014) και δύο περιοδείες που προσπαθούσαν να αναστήσουν το ιστορικό συγκρότημα του Σικάγο, αυτήν τη φορά επιστρέφουν στο studio με παραγωγό τον Rick Rubin ο οποίος είχε συνεργαστεί μαζί τους στο παρελθόν κατά την διάρκεια των sessions για το "Adore" το 1997. Βέβαια, στο reunion αυτό δεν πήραν πρόσκληση όλοι και συγκεκριμένα η D'Arcy Wretzky, η μπασίστρια του συγκροτήματος με το κοινό να αναρωτιέται αν υφίστανται Smashing Pumpkins χωρίς αυτήν και γενικότερα χωρίς γυναίκα μπασίστρια. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Corgan δηλώνει πως μαζί της το reunion θα κατέληγε ένα reality show, προκαλώντας έτσι αντιδράσεις και από το κοινό αλλά και από την ίδια την Wretzky.

Παρόλο το δράμα που έχει στηθεί γύρω από αυτό το θέμα μετά την κυκλοφορία του "Shiny And Oh So Bright", αν εστιάσουμε στον ήχο του φαίνεται πως η μπάντα κρατάει ακόμη τον βασικό κορμό της με το μίγμα των γοητευτικών εναλλακτικών riff, αλλά τίποτα δεν θυμίζει την κοφτερή γυαλιστερή κιθάρα στο ακαταμάχητα μηδενιστικό "Zero". Ο νέος δίσκος δεν έχει σχέση με το απόσταγμα της shoegaze, electro rock γοητείας του "Mellon Collie And The Infinite Sadness" που το 1995 πούλησε δέκα εκατομμύρια αντίτυπα και έκανε πολλούς να παραμιλούν για την ηγετική φιγούρα  του συγκροτήματος με το ασημένιο παντελόνι και το μπλουζάκι Zero.

O Corgan γνωστός για την αυταρχική του συμπεριφορά στο συγκρότημα, έχει μια κλασική φόρμα στην μουσική που παράγει και αυτή συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Ακούγοντας το άλμπουμ φαίνεται πως αν και εξαιρετικά δημιουργικοί είναι παγιδευμένοι στο ίδιο μοτίβο μελωδιών καθώς το "Silver Sometimes [Ghosts]" ακούγεται σαν ένα κακέκτυπο του "1979". Επίσης, ομοιότητες εντοπίζονται ανάμεσα στο "Alienation" και στο "Tonight, Tonight" καταφέρνοντας όχι απαραίτητα να σε δυσαρεστούν αλλά σίγουρα να σου προκαλούν μικρές δόσεις νοσταλγίας για το μεγαλείο που είχαν κάποτε.

Βέβαια, το άλμπουμ είναι η απόδειξη της εξαιρετικής χημείας ανάμεσα στην μοναδική gothic φωνή του Billy Corgan που με το πέρασμα του χρόνου έχει γίνει λιγότερο ρινική και στα αέρινα τύμπανα του Jimmy Chamberlin που με την jazz αισθητική τους έκαναν πάντα το συγκρότημα να εξελίσσεται. Στο "Shiny And Oh So Bright" τα drums πρωταγωνιστούν στο "Solara", στο "Seek And You Shall Destroy", και στο ελαφρώς κλασσικό heavy metal "Marchin' On" τα οποία έχουν και το περισσότερο ενδιαφέρον απ' όλο τον δίσκο γιατί τουλάχιστον σε αυτά δεν ακούμε pop ανησυχίες με ακαταλαβίστικους στίχους όπως, "Are we human or are we dancer?" που δεν θα πιάσουν ποτέ την αίγλη του "The world is a vampire".

Προχωρώντας στο εύπεπτο "Travels" αντιλαμβάνεται κανείς πως αν ήμασταν στο 2000 ίσως γίνοταν τεράστια επιτυχία, στο σήμερα, όμως, πολλά συγκροτήματα όπως οι Imagine Dragons μπορούν να ικανοποιήσουν την ανάγκη μας για pop indie rock κομμάτια και να μας κινήσουν περισσότερο το ενδιαφέρον γι’αυτό το είδος.

Τα δύο τελευταία κομμάτια, "With Sympathy" και "Seek And You Shall Destroy" προτείνουν μια γλυκειά καταθλιπτική μελωδία με ένα απλά αδιάφορο riff, που σίγουρα δεν μας βάζει σε ανυπομονησία για το επόμενο album που ετοιμάζουν εν όψει των Χριστουγέννων. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ "Monuments To An Elegy" έτσι και στο "Shiny And Oh So Bright" ο Corgan ισορροπεί ανάμεσα στην ατέρμονη θλίψη του και την πηγαία δημιουργικότητα του δίνοντας μας πλέον ελάχιστα αξιόλογα κομμάτια. Εν ολίγοις, αν δεν γνωρίζαμε πως ακούμε Smashing Pumpkins, ίσως και να μας πέρναγε αδιάφορο το καινούργιο τους άλμπουμ.