Legend Of The Seagullmen

Ένα ακόμα super, hyper, fantastic, big -δεν ξέρω κι εγώ τι άλλη λέξη να κολλήσω- project διασήμων καλλιτεχνών! Μια παρέα που τριγυρνάει στο Los Angeles και αποφάσισε να φτιάξει έναν δίσκο για να καλύψει το κενό (;) στον χώρο. Αν δεν τα ξέρετε ήδη, θα τα αναφέρω επιγραμματικά παρακάτω. 

Στα τύμπανα είναι ο Danny Carey των Tool. Στις κιθάρες από τους Mastodon ο Brett Hinds, ο animator Jimmy Hayward, γνωστός από τα Toy Story, Monsters Inc, A Bug's Life και Robots και σκηνοθέτης του Jonah Hex και ο Tim Dawson. Οι δυο πρώτοι ουσιαστικά δημιούργησαν αυτό το project μετά από μια γνωριμία τους μέσω του Josh Homme (Queens Of The Stone Age). Στο μπάσο είναι ο Pete Griffin (Giraffe Tongue Orchestra, Deathklok, Steve Vai) και στα φωνητικά ο εκκεντρικός καλλιτέχνης David "The Doctor" Dreyer. Στα πλήκτρα είναι ο επίσης animator Chris "Maddog" Digiovanni. Στο ξεκίνημα τους ακούστηκε (στο γενικότερο concept του σούπερ-ντούπερ project) ότι παίζουν μαζί τους (μπορεί και να βοήθησαν ποιος ξέρει) και οι Troy Van Leeuwen (Queens Of The Stone Age) και Dimitri Coats (OFF!) αν και μάλλον στο τελικό line-up του συγκροτήματος δεν υπάρχουν. 

Όποιοι κι αν συμμετέχουν τελικά οι -σε ελεύθερη μετάφραση- άνθρωποι των γλάρων, τι κατάφεραν; Έχουν ένα εξαιρετικό δυναμικό. Βγάζουν τον Danny από την μιζέρια και την βαρεμάρα, όσο δεν λέει να βγει νέος δίσκος από τους Tool. Παράγουν εικόνες, αναμνηστικά, μπλουζάκια και διάφορα άλλα αντικείμενα προς αγορά. Κάνουν και χαίρονται το σταριλίκι τους! Έβαλαν μια επιτηδευμένη ψυχεδέλεια, έχωσαν με το ζόρι σημεία που μπορείς να κουνήσεις τον σβέρκο σου και παραφόρτωσαν τον ήχο για να φτιάξουν πιασάρικα και εναλλακτικά metal χιτάκια σαν τα "Shipswreck" και "The Orca". Βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα, σε σχέση με τα υπόλοιπα, τα "Curse Of The Red Tide" και "Ballad Of The Deep Sea Diver", τα οποία περιέχουν λίγο καλύτερη ιδέα, σχετικά όμορφη ενορχήστρωση και επιεικώς καλοφτιαγμένο σε progressive στυλ metal. Άντε να αναφέρω και το riff στο ομώνυμο κομμάτι το οποίο αν και παλιομοδίτικο μαζί με το γρήγορο ρυθμό έχει κάτι να σου προσφέρει. Μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο. 

Στο σύνολο του είναι μέτριο. Πάσχει σε έμπνευση. Δεν περιέχει όμορφες συνθέσεις. Δεν έχει τίποτα από αυτά που υποσχόταν. Είναι πιθανά μια αρπαχτή. Ενδεχομένως κάποιοι φίλοι των Mastodon να βρουν μερικά σημεία που να γουστάρουν, αλλά ειλικρινά ακόμα κι αυτό απίθανο το βρίσκω. Όσες φορές (με το ζόρι) το άκουσα δεν πέρασα καλά. Ζορίστηκα και έχω την εντύπωση, έως και σιγουριά, ότι δεν επιθυμώ να το ξανακούσω ποτέ.

Bandcamp