Atreyu

Την έχουμε δει πολλές φορές την ιστορία. Μεγάλου, σεβαστού έστω, μεγέθους συγκρότημα ανακοινώνει την απόσυρσή του. Τα μέλη ρίχνουν βαριές κουβέντες. Οι οπαδοί απογοητεύονται. Κάποιοι ίσως να χαίρονται και λίγο, γιατί πάντα έχει άλλη χάρη η αγαπημένη σου μπάντα να το έχει διαλύσει. Τα χρόνια περνάνε. Τα μέλη τρώγονται να επιστρέψουν στις παλιές δόξες. Το κοινό έχει προχωρήσει. Μερίδα του κοινού, βέβαια, πάντα ελπίζει και γενικά κανένας δεν έχει πρόβλημα να γυρίσει νοητά, έστω και για λίγο, μερικά χρόνια πίσω. Εξάλλου, όπως λέει το γνωμικό, όλοι αγαπούν ένα καλό comeback story.

Σε γενικές γραμμές, τα παραπάνω ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση των Atreyu. Μόνο τα πολύ βαριά λόγια έλειψαν, πράγμα όχι ιδιαίτερα παράξενο, έχοντας κατά νου το χαμηλό προφίλ της πεντάδας. Από την άλλη, το "Long Live" είχε τικ σε όλα τα κουτάκια της λίστας ενός back-in-the-saddle δίσκου. Πρώτο και καλύτερο εκείνο της προσέγγισης αλά επιστροφή στις ρίζες. Δεν είναι ότι ξέγραψαν τελείως την μετά-2007 περίοδό, αλλά αναλογικά το σύνολο έκλινε περισσότερο προς την πιο παλιομοδίτικη metalcore πλευρά του σχήματος. Προβλέψιμη και ασφαλής επιλογή και ποιος να τους κατηγορήσει. Δεν είναι δα ότι στις εμπορικές στιγμές τους άγγιξαν πραγματικά μεγάλα ακροατήρια.

Η παρέα από το Orange County, ωστόσο, δεν φαίνεται διατεθειμένη να αρκεστεί στη νοσταλγία. Στην έβδομη ολοκληρωμένη δουλειά τους, τα core κοψίματα κάνουν μερικά βήματα στο πλάι και αφήνουν τις πιο εναλλακτικές/radio friendly/μελωδικές πτυχές να ξαναβγούν μπροστά. Με βάση τα singles που προηγήθηκαν και την παραγωγή, δε θα ήταν παράλογο κάποιος με μια γρήγορη ακρόαση να σκεφτεί το "Lead Sails Paper Anchor". Ως συνήθως, όμως, η πρώτη εντύπωση κρύβει τη μισή αλήθεια. Ναι, το ρεφρέν του ομώνυμου σου καρφώνεται στο μυαλό χωρίς κόπο και ναι, το "The Time Is Now" θα μπορούσε να παίξει σε ραδιόφωνα, ακόμα και στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού. Ελλάδα; Ας μην το παρακάνουμε.

Το σύνολο δίνει την εντύπωση ότι η μπάντα προσπάθησε να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στα δύο πρόσωπά της σε βαθμό ψυχαναγκασμού. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Συνειρμικά, το μυαλό μου πήγε αρκετές φορές στο "Congregation Of The Damned", με τη διαφορά ότι αυτή τη δόση το αποτέλεσμα ακούγεται περισσότερο upbeat και λιγότερο σκοτεινό. Αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα από την αντίθεση ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος του άλμπουμ δε νομίζω πως υπάρχει. Από το Beastie Boys-ικό "Blind Deaf And Dumb" και τις ακουστικές του "Terrified", στα κοψίματα του "Safety Pin" και το break του "Into The Open", η αλλαγή είναι προσεγμένη, αλλά απότομη.

Όσοι έχουν έστω κι ελάχιστη επαφή με τους Καλιφορνέζους, θα βρουν στο "In Our Wake" τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν από τον σωρό των metalcore σχημάτων. Οι εναλλαγές του Varkantzas με τον Saller, η προσοχή στα κιθαριστικά θέματα των Jacobs/Miguel, ο core τσαμπουκάς, οι μεγάλες μελωδίες. Αναμενόμενα, εδώ μέσα δεν υπάρχει "Doomsday", "The Crimson" ή "Lip Gloss And Black". Υπάρχουν, όμως, "House Of Gold", "No Control" και "Anger Left Behind". Και δίπλα σε αυτά, το "Super Hero", με την ορχήστρα να δίνει ξεχωριστό αέρα και τα περάσματα των Shadows/Gillespie γυρίζουν τα ημερολόγια μια δεκαετία πίσω.

Όπως και με το δεύτερο άλμπουμ, το βήμα μετά το comeback δεν είναι εύκολο, αλλά οι Atreyu τα κατάφεραν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά.