Muse

Στο μυαλό μου οι Muse είναι από εκείνες τις μπάντες που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη μου - ενδεχομένως και επειδή ήρθα σε επαφή μαζί τους σε μικρή ηλικία - και κάθε τους δισκογραφική δουλειά, ακόμα και αν δεν είναι αριστούργημα, θεωρώ ότι έχει πάντα κάτι να μου πει. Ένα μεγαθήριο, που για κανέναν λόγο δεν πρόκειται να με δυσαρεστήσει, οτιδήποτε και αν κάνει στην πορεία του. Αφού ξεκαθάρισα την καθόλου αντικειμενική σχέση που έχω με την μπάντα, πάμε να δούμε κατα πόσο δικαιολογούν αυτή τους τη ιδιότητα στην προσωπική μου, αλλά και σε πολλών ακόμα, δισκοθήκη.

Με το προ τριετίας "Drones" επετεύχθει ένας δύσκολος στόχος. Η επιστροφή σε πιο ηλεκτρικό ήχο, με τις κιθάρες να αποκτούν ξανα πρωταγωνιστικό ρόλο. Χωρίς να αγγίζουν τις κορυφές του παρελθόντος, οι Muse απέδειξαν ότι μπορούν να πειραματιστούν όσο θέλουν και με την ίδια ευκολία να γράψουν ένα κομμάτι με τον όγκο του "Reapers" ή του "The Handler". Θα ήταν μια αρκετά safe επιλογή να κατασταλάξουν στο στυλ αυτό - το οποίο ικανοποιεί σαφώς και τους οπαδούς τους, που προέρχονται κυρίως από τις τάξεις του rock. Ειδικά μετά από 7 δίσκους όπου έχουν παίξει - σχεδόν - τα πάντα. 

Ωστόσο, επειδή η μηχανή των Muse απαιτεί διαρκώς μετατροπές, ώστε να συνεχίσει να δουλεύει, το "Simulation Theory" δεν (έπρεπε να) έχει καμία σχέση με ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν. Ό,τι είχε προηγηθεί της κυκλοφορίας του είχε δείξει σαφώς τις προθέσεις της μπάντας να κάνει κάτι αρκετά διαφορετικό, με το concept να πιάνει την σύγχρονη τάση προς μια νεο-φουτουριστικη '80s pop κουλτούρα. Τα "Dig Down", "The Dark Side", "Pressure", "Thought Contagion" και "Something Human" είχαν δώσει το πρώτο στίγμα τόσο ηχητικά, όσο και αισθητικά.

Το «κακό» στο "Simulation Theory" είναι ότι η βαρύτητα δίνεται στην εμφάνιση. Η υπερβολική αλλά εξαιρετική προσπάθεια να στηθεί ένα περιβάλλον με '80s αισθητική, προφανώς επηρεασμένη από την απρόσμενη επιτυχία του "Stranger Things" (το εξώφυλλο και των δυο επιμελήθηκε ο Kyle Lambert) , αφήνει σε δεύτερη μοίρα τις συνθέσεις. Ωστόσο, αν απογυμνώσουμε αρκετές από τις συνθέσεις από το concept και τα επιπλέον εφέ, αποκτούν διαφορετική - πιο ενδιαφέρουσα - οντότητα. Γι' αυτό και πολλές από τις ακουστικές εκτελέσεις είναι πολύ καλύτερες από τις αυθεντικές. Ας περάσουμε όμως στα επιμέρους. 

Ο δίσκος έχει μερικά instant hits, στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Muse, όπως το "The Dark Side", το "Thought Contagion" και το "Pressure", τα οποία είναι αρκετά πιασάρικα. 

Στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες στιγμές περιλαμβάνεται το "Algorithm", του οποίου η ατμόσφαιρα φέρνει κάτι από την εποχή του "Absolution". To "Something Human", στην ακουστική version που θα βρούμε στην deluxe κυκλοφορία, ανήκει επίσης σε αυτές τις στιγμές, με τον έντονο folk χαρακτήρα του. Τέλος, το "The Void" δουλεύει εξαιρετικά καλά ως outro. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η ακουστική του εκτέλεση είναι πολλά σκαλιά πιο πάνω. 

Στις καλές, αλλά ως εκεί στιγμές του, θα βρούμε επίσης αρκετά κομμάτια. Το "Dig Down", που φαίνεται να πατάει πάνω στο "Madness". Το "Propaganda", το οποίο στην αρχή με έβαλε στον πειρασμό να το προσπεράσω, αλλά τελικά με κέρδιζε με κάθε ακρόαση, όπως έκανε και στο παρελθόν το "Undiclosed Desires". Βοηθάει και το πέρασμα με τη slide κιθάρα. Δεν ξέρω αν γίνεται επίτηδες, αλλά ακόμα μια φορά στον δίσκο έχουμε ξεκάθαρες αναφορές στο παρελθόν των Muse. Το "Blockades" έχει ξεκάθαρο άρωμα από "Knights Of Cydonia". Και είναι το πιο κιθαριστικό κομμάτι του δίσκου.

Δυστυχώς, όμως, το "Simulation Theory" έχει και δυο αδιάφορα εως κακά κομμάτια. Το πρώτο δεν είναι άλλο από το "Break It To Me" - εύκολα το χειρότερο κομμάτι του δίσκου. Οι πειραματισμοί στους Muse ήταν το αλατοπίπερο στις συνθέσεις τους, αλλά εδώ κάτι μάλλον δε δούλεψε σωστά. Προφανώς εδώ έχει βάλει το χεράκι του και ο Timbaland, σε μια ακόμα ανεπιτυχή rock συνεργασία μετά από αυτήν με τον Chris Cornell στο "Scream". Στη δεύτερη άτυχη στιγμή του, το "Get Up And Fight", έχουμε να κάνουμε με το χειρότερο ίσως κομμάτι, όχι στον δίσκο, αλλά συνολικά στη δισκογραφία των Muse. Έχει λίγα κιθαριστικά ξεσπάσματα, αλλά είναι πολύ απλοϊκό.

Μετά από αρκετές ακροάσεις, το συμπέρασμα είναι ότι το "Simulation Theory" λύνει τα χέρια της μπάντας. Η μετριότητα - για Muse, πάντα - του φετινού δίσκου πιστεύω πως δεν απαιτεί πολλή προσπάθεια από τους αγαπητούς Βρετανούς για να ξεπεραστεί. Επομένως, σημειώνουμε εδώ το πρώτο ατόπημα στα 24 χρόνια καριέρας τους. Ένα ατόπημα που ενδεχομένως να μην είχε συμβεί αν το concept ήταν διαφορετικό, το οποίο μαρτυρούν και οι απογυμνωμένες εκτελέσεις αρκετών συνθέσεων του.