Northward

Ποτέ δεν θα σταματήσω να ευχαριστιέμαι ακούγοντας ευθείς rock δίσκους από μουσικούς που, ενώ κινούνται στην ευρύτερη σκληρή μουσική σκηνή, δεν θα περίμενα να έχουν τόσο «απλοϊκές» ανησυχίες. Όχι ότι υπάρχει αμφιβολία πως όλοι όσοι βρίσκονται στον χώρο, κάπως, κάπου, κάποτε, έχουν αγαπήσει κάποια παλιομοδίτικη εκδοχή του rock. Είτε μιλάμε για εκείνες που παρουσιάστηκαν μέχρι και την τιμημένη δεκαετία του '70, είτε, καθώς το ημερολόγιο γράφει 2018, για εκείνη του '80. Σε κάθε περίπτωση, το νόημα βρίσκεται στο στήσιμο φωνή-κιθάρα-μπάσο-ντραμς. Άντε και πλήκτρα. Μια από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στη λίστα αυτού του άτυπου genre είναι οι Northward.

Το υλικό του ομότιτλου ντεμπούτου του σχήματος είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας της Floor Jansen με τον Jørn Viggo Lofstad. Αν έπρεπε να προσπαθήσω να αποδώσω χρονικά τις βάσεις πάνω στις οποίες χτίζεται ο ήχος του ντουέτου, θα έδειχνα κάπου ανάμεσα στα συνήθη ύποπτα '70s και '80s. Με μια σημείωση που να αναφέρει με μεγάλα γράμματα την σύγχρονη προσέγγιση. Για να φύγει η παραμικρή υποψία, καμία σχέση με ρετρό καταστάσεις. Βάζοντάς το δίπλα σε δύο πρόσφατες κυκλοφορίες, το σύνολο ακούγεται πιο κοντά στο "Living The Dream" του Slash, παρά στο "II" των Lucifer. Κάπου στο δελτίο τύπου αναφέρονται οι Alter Bridge και οι Foo Fighters, για να έχετε μια ιδέα. Όχι ότι προσωπικά βρήκα σημαντικά κοινά με αυτούς τους δύο.

Απολύτως αναμενόμενα, το βάρος των συνθέσεων μοιράζεται ανάμεσα στα φωνητικά της Jansen και τις κιθάρες του Lofstad. Κι αν ο τελευταίος καταφέρνει να κλέβει τους προβολείς σε σημεία, ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στη φωνή των Nightwish (και των After Forever και των ReVamp). Η αλήθεια είναι πως όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία της, εδώ δεν θα ακούσουν κάτι πιο εξεζητημένο απ' όσα έχει δοκιμάσει στο παρελθόν. Ακόμα με απλά συστατικά, όμως, μπορεί να φτιαχτεί κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο το "Get What You Give" ή κολλητικό όσο το "Storm In A Glass". Αντίστοιχα, τα αρπίσματα και το εισαγωγικό "Here I Go Again" του "Paragon" φέρνουν τόσο καλοστημένα μυρωδιά από λακ στην ατμόσφαιρα, που μέχρι κι ο Coverdale θα υποκλινόταν.

Στο "Northward" δεν υπάρχουν πειραματισμοί, παρά μόνο καλοπαιγμένο hard rock. Δεν υπερέβαλε η Jansen όταν μας έλεγε ότι το υλικό «ήταν πολύ καλό για να μείνει στην άκρη». Η παραγωγή του Jacob Hansen συμβάλλει ώστε το σύνολο να μην ακούγεται αναχρονιστικό, ενώ από μόνη της η back-to-basics λογική, για ανθρώπους συνηθισμένους στα σύγχρονα metal δεδομένα, είναι ένα είδος πειράματος. Ακούγοντας περάσματα σαν αυτά του "Let Me Out" και ερμηνείες όπως εκείνες του "Big Boy" ή του "Bridle Passion", γίνεται εύκολα προφανές ότι το αποτέλεσμα είναι έντονα θετικό. Αν ρωτάτε εμένα, θα είχε επιπλέον ενδιαφέρον αν τα μοντέρνα στοιχεία (βλ. "ομώνυμο") αυξάνονταν στη δοσολογία. Ας έχουμε και κάτι να περιμένουμε για τη συνέχεια.