Godsmack

When Legends Rise

Spinefarm (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 30/04/2018
Γνωστός ήχος με νέο περιτύλιγμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι οι Godsmack και παίζουν μοντέρνα heavy μουσική. Τι περιμένατε, εκπλήξεις; Ας σοβαρευτούμε. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, οποιοσδήποτε λογικός καλλιτέχνης έχει πάρει απόφαση ότι, αφού φτιάξει στο βαθμό του δυνατού το όνομά του, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για πειραματισμούς. Στο underground ή σε μικρότερους χώρους ίσως τα πράγματα να είναι ευκολότερα, αλλά για ένα σχήμα που παίζει με mainstream όρους η κατάσταση είναι διαφορετική. Το να έχει κάποιος την απαίτηση από τον Sully Erna και την παρέα του να ξεγράψουν το ύφος που τους καθιέρωσε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από ανούσιο μέχρι παράλογο.

Πριν από κάμποσα χρόνια η τετράδα είχε επιχειρήσει μια μικρή στροφή σε περισσότερο κλασικές φόρμες, ενώ έκτοτε τα πειράματα μπορεί να μην εγκαταλείφθηκαν πλήρως, σίγουρα όμως μειώθηκαν στο ελάχιστο. Από αυτή την άποψη, το έβδομο άλμπουμ των Βοστονέζων βρίσκεται πιο κοντά στο "IV" απ' ότι στις δύο δουλειές που το ακολούθησαν· με τη διαφορά ότι αυτή τη δόση, το σύνολο δε μοιάζει δεμένο με βάση συνταγές από το παρελθόν του rock, αλλά είναι προσανατολισμένο στα σύγχρονα δεδομένα. Αν χρειαζόταν κάτι ενδεικτικό της όλης κατάστασης, η co-headline περιοδεία με τους σύγχρονους rock ήρωες (στο Αμέρικα) Shinedown, πιστεύω ότι είναι αρκετή.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του δίσκου, δεν υπάρχει στιγμή που να αμφιβάλεις για το τι είναι αυτό που ακούς. Ταυτόχρονα, όμως, αρκετά πράγματα μοιάζουν τόσο διαφορετικά ώστε να αχρηστεύεται οποιαδήποτε υποψία ξαναζεσταμένου φαγητού. Το ξεκίνημα με το ομώνυμο και το "Bulletproof" είναι αντιπροσωπευτικό, με τα tribal κρουστά και τη χροιά του Erna να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα, αλλά κάποια κοψίματα και τα ρεφρέν να αφήνουν μια "εναλλακτική" (for lack of a better word) αίσθηση. Και πριν προλάβεις να συνέλθεις, έρχεται το "Unforgettable" να επισφραγίσει την κατάσταση, μπασταρδεύοντας riff που θα στέκονταν στο "The Oracle" με παιδικές χορωδίες κι ακουστικά περάσματα.

Θεωρώ δεδομένο ότι αρκετός κόσμος θα βάλει στους νεοτερισμούς του "When Legends Rise" την ταμπέλα του ξεπουλήματος. Οι ψύχραιμοι θα μιλήσουν για την πιο ραδιοφωνική απόπειρα στην πορεία της μπάντας, κι αν ρωτάτε εμένα αυτή η εκδοχή βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Όσο γυαλισμένη κι αν είναι η παραγωγή, οι κιθάρες του Rombola, οι γραμμές του Merill και τα γεμίσματα του Larkin είναι όλα εκεί, ενώ ο Erna δείχνει απολύτως συνειδητοποιημένος. Αντίστοιχα, το break του "Every Part Of Me" μοιάζει βγαλμένο από το "Awake", το "Someday" θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει το 2004 και το "Say My Name" έχει λίγο από τον αέρα του ομότιτλου.

Είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Godsmack μπορεί να μην πρωτοπορούν, αλλά συνεχίζουν να τα καταφέρνουν αξιοθαύμαστα καλά.

  • SHARE
  • TWEET