Ανασκόπηση 2017: Progressive Rock/Metal

You can’t stop progress...

Άλλη μια χρονιά επιβεβαίωσε πως η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει την στάση της απέναντι στην progressive μουσική του rock και metal χώρου. Σαφώς και πλέον δεν θεωρείται κάτι αρνητικό ή αντί-εμπορικό όπως πριν κάποια χρόνια, αντιθέτως είναι ένας όρος που πολλοί επιζητούν και προσθέτουν για να αυτοχαρακτηριστούν, καθώς αποτελεί ένα niche της αγοράς με αξιόλογη δυναμική και πιστό ακροατήριο.

Οι ορισμοί γύρω από το τι ο καθένας μπορεί να θεωρεί ή όχι prog διαφέρουν και θα διαφέρουν, αλλά δεν είναι σκοπός του εν λόγω άρθρου να μπει σε αυτή την ανάλυση. Εδώ παραθέτουμε όσα ξεχωρίσαμε μέσα στη χρονιά από τον prog χώρο, όσα θέλουμε να θυμόμαστε ή θα θέλαμε να ξεχάσουμε, αποδίδοντας τα δέοντα σε αυτούς που διέπρεψαν, ενθυμούμενοι σημαντικά γεγονότα και επισημαίνοντας αυτά που μας απογοήτευσαν.


Σημαντικά γεγονότα στον χώρο του Prog

Πάμε να δούμε τα γεγονότα που απασχόλησαν περισσότερο τον prog κόσμο για τη χρονιά που μας άφησε:

1. RIP John Wetton

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του προοδευτικού rock, με πληθώρα συμμετοχών σε γίγαντες του κινήματος όπως οι King Crimson, οι Asia, οι Uriah Heep και οι Wishbone Ash μεταξύ άλλων, μας «άφησε» στα 67 του χρόνια, έπειτα από χρόνια μάχη με τον καρκίνο. Η κληρονομιά του, έτσι όπως εκείνη λάμπει μέσα από έργα όπως τα "Larks' Tongues In Aspic", "Starless And Bible Black" και "Red" των King Crimson, αλλά και του πρώτου, ομότιτλου κι υπέρ-επιτυχημένου Asia άλμπουμ δεν πρόκειται να ξεχαστεί, ενώ οι συνοδοιπόροι του στους Asia τον τίμησαν με μια συναυλία αφιερωμένη στα έργα και τις ημέρες του, στα μέσα της χρονιάς που μας πέρασε. 

2. RIP Allan Holdsworth

Ακόμη μια τεράστια απώλεια μας επεφύλασσε η περασμένη χρονιά, με τον τεράστιο Allan Holdsworth να «φεύγει» σε ηλικία 70 χρόνων λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Ο Βρετανός κιθαρίστας, ο οποίος ζούσε μόνιμα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 στην Καλιφόρνια, αποτέλεσε έναν από τους επιδραστικότερους μουσικούς στο είδος, χάρη στις πρωτοποριακές εκτελεστικές του αρετές και την πληθώρα ποιοτικών κυκλοφοριών στις οποίες άφησε το στίγμα του. Έχοντας συνεργασθεί με τα περισσότερα μεγάλα ονόματα του χώρου την εποχή που δρούσε, και πέραν της διευρυμένης solo καριέρας του, αποτέλεσε μέλος των Soft Machine, Gong, αλλά και ενός εκ των πρώτων supergroup του είδους, των U.K. (μαζί με τους John Wetton, Bill Bruford και Eddie Jobson), επεκτεινόμενος σε διάφορα, φαινομενικά ετερόκλητα μεταξύ τους,  είδη κατά τη διάρκεια της πεντηκονταετούς καριέρας του. 

3. Dream Theater: Images And Words 25th Anniversary Tour

Μετά το αμφιλεγόμενο "The Astonishing", οι Dream Theater γύρισαν τον κόσμο παίζοντας το "Images And Words" στην ολότητά του, θυμίζοντας σε όλους τι μας έκανε να τους λατρέψουμε. Μπορεί το κατεβασμένο κούρδισμα να δείχνει πως δυστυχώς γερνάνε, ωστόσο η συναυλιακή επιστροφή του "A Change Of Seasons" δεν μπορεί να επισκιαστεί από τίποτα.

4. Mike Portnoy's Shattered Fortress - 12 Steps Suite Tour

Κλείνοντας τον κύκλο των Dream Theater όπως ο ίδιος ανέφερε, ο Mike Portnoy μάζεψε τους υπέρ-ταλαντούχους Haken και τον Petrucci-ακό Eric Gillette, παρουσιάζοντας το 12 step suite όπως και άλλα αγαπημένα κομμάτια με στίχους του, θέλοντας να δώσει και στο κοινό του το prog metal fix που είχε λείψει. Σίγουρα εμπορική κίνηση, σίγουρα επιτυχημένη εκτέλεση.

5. Steven Wilson - To The Bone - UK Charts #3

Ακόμα είναι νωπές οι μνήμες των εποχών που το progressive ήταν «κακή» λέξη για τους καλλιτέχνες κι απαγορευτική για τις δισκογραφικές εταιρείες. Αν και το "To The Bone" είναι μια από τις λιγότερο progressive δουλειές του Wilson, αυτό δεν αναιρεί πως η τρίτη θέση την οποία κατέκτησε στα Βρετανικά charts την εβδομάδα της κυκλοφορίας του, αποτελεί σημαντικό επίτευγμα τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μουσικό χώρο που τον έχει αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια.


Κυκλοφορίες από παλιές καραβάνες

Κάποια ιστορικά ονόματα στον χώρο του prog συνεχίζουν να κυκλοφορούν νέες δουλειές, εκ των οποίων οι σημαντικότερες ήταν οι εξής:

1. Roger Waters - Is This The Life We Really Want?

Ο σπουδαίος μουσικός επέστρεψε δισκογραφικά με έναν «κανονικό» δίσκο, 25 χρόνια έπειτα από το "Amused To Death", και σίγουρα κυκλοφορίες από δημιουργούς τέτοιου διαμετρήματος έχουν συνήθως πράγματα να προσφέρουν. Το "Is This The Life We Really Want?", όμως, όντας ένας δίσκος άρρηκτα συνδεδεμένος με το παρελθόν του δημιουργού του, τόσο συναισθηματικά, όσο και μουσικά, αναδεικνύεται μονάχα συναρτήσει εκείνου, αδυνατώντας να σταθεί ως μια αυτόφωτη καλλιτεχνική δουλειά. 

2. Styx - The Mission

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των πιο εμπορικά προσκείμενων  προοδευτικών ήχων επέστρεψε έπειτα από σχεδόν 15 χρόνια σιωπής, με ένα άλμπουμ που δίνει στην έννοια του κλασσικού την σημασία που της αρμόζει. Απροσδόκητα σχεδόν, οι Styx ξανανιώνουν στην τελευταία τους δουλειά, χαρίζοντας μας έναν δίσκο που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα κολοσσιαία παρελθοντικά δημιουργήματα τους.  

3. Eloy - The Vision, The Sword And The Pyre (Part I)

Σε ακόμη μια ανέλπιστη επιστροφή, οι Γερμανοί πρωτομάστορες του space/progressive rock κυκλοφόρησαν πέρυσι το πρώτο μέρος της θεματικής τους rock opera με θέμα την ιστορία της Ιωάννας της Λωρραίνης. Μουσικά, οι δίσκος στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς, διακατεχόμενος από μια ιδανική ροή και με επιμέρους συναρπαστικά μέρη, κάνοντας μας, εκτός από το να αναγνωρίσουμε για ακόμη μια φορά το συνθετικό μεγαλείο του Frank Bornemann, να ανυπομονούμε για τον ερχομό του δεύτερου μέρους. 

4. Steve Hackett - The Night Siren

Το εικοστό πέμπτο solo πόνημα του θρυλικού Βρετανού κιθαρίστα τον βρήκε να συνεργάζεται με μια πληθώρα πρωτοκλασάτων μουσικών από ολόκληρο τον κόσμο, μπλέκοντας πολλά και ιδιαίτερα ηχοχρώματα μεταξύ τους. Το progressive rock του "The Night Siren", πράγματι, πιστοποιεί τον προοδευτικό χαρακτηρισμό του, αφού αποτελεί ένα δημιούργημα που απαιτεί πολλές ακροάσεις για να αφομοιωθεί σε επαρκή βαθμό, αλλά τελικά αποζημιώνει στο έπακρο για το χρόνο και την προσοχή μας. 

5. Yes - Topographic Drama-Live Across America

Ακόμη ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των μυθικών progressive rockers, με το "Topographic Drama", όπως ίσως μαρτυρά και ο τίτλος του, να αποτελεί μια επιλογή ηχογραφήσεων από την πιο πρόσφατη αμερικανική περιοδεία του σχήματος, όπου κι έπαιζε ολόκληρο το "Drama" άλμπουμ του (μαζί με το μισό "Tales From Topographic Oceans" και μια επιλογή άλλων σπουδαίων συνθέσεων του). Η λεπτομέρεια, βέβαια, που προσδίδει στον παρόντα δίσκο μεγαλύτερη σημαντικότητα από ότι ίσως του πρέπει, είναι το γεγονός πως αποτελεί την πρώτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντα δίχως την παρουσία του Chris Squire από την αρχή της πορείας της, κλείνοντας και τυπικά ένα κύκλο που είχε ανοίξει πριν από 50 σχεδόν χρόνια.


Οι καλύτερες progressive rock κυκλοφορίες του 2017

1. Lunatic Soul - Fractured

Έχοντας φαινομενικά αστείρευτη έμπνευση, ο Mariusz Duda μας έδωσε άλλο ένα πολύπλευρο και βαθύ άλμπουμ, χωρίς να μένει στάσιμος η να επαναλαμβάνεται. Παραμένοντας καινοτόμος και εξελίσσοντας τον ήχο του, με το "Fractured" έδειξε πως αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες της γενιάς του στο χώρο της προοδευτικής μουσικής. 

2. Big Big Train - Grimspound

Δουλειές όπως το "Grimspound" αποδεικνύουν γιατί το παραδοσιακό progressive rock αποτελεί πρωτίστως υπόθεση της Γηραιάς Αλβιόνας, μπλέκοντας ιδεατά τη βρετανική αισθητική με το πλούσιο ταλέντο και τον ουσιαστικό σεβασμό για τις μουσικές ρίζες της  με την ανάγκη για αυτόνομη δημιουργική έκφραση. 

3. Steven Wilson - To The Bone

Αψηφώντας τις προσδοκίες αλλά και τις επιταγές του απαιτητικού του κοινού, ο Steven Wilson εξακολουθεί να κάνει του κεφαλιού του, παρουσιάζοντας έναν αρκετά πιο pop δίσκο, με λιγότερους ακροβατισμούς και πιο συμπαγείς δομές, παραμένοντας σταθερά ποιοτικός χωρίς να συμβιβάζει τη δημιουργικότητά του.

4. Wobbler - From Silence To Somewhere

Η τέταρτη κατά σειρά κυκλοφορία των Νορβηγών ήρθε για να τους καθιερώσει στις συνειδήσεις μας ως ένα από τα πλέον συναρπαστικά προοδευτικά σχήματα εκεί έξω, αναζωογονώντας  τον κλασσικό '70s progressive rock ήχο και φέρνοντας την ηχητική μαγεία του τότε πολύ πιο κοντά στο σήμερα. 

5. Motorpsycho - The Tower

Έχοντας ως κυριότερο γνώμονα τη δημιουργία καλής μουσικής, μακριά από τα «πρέπει» και τις ανησυχίες του να ακολουθήσουν ένα προκαθορισμένο μοτίβο δημιουργίας, οι Motorpsycho στέκονται ως ένας από τους ποιοτικότερους και πιο ουσιαστικούς εκπροσώπους του progressive rock της εποχής μας.


Πέντε ακόμα progressive rock κυκλοφορίες που αξίζει να θυμόμαστε

1. The Dear Hunter - All Is As All Should Be

Χωρίς την πολυπλοκότητα ενός concept δίσκου, αλλά με την ίδια μουσική ποικιλομορφία, το "All is As All Should Be" είναι ένα όμορφο EP γεμάτο μελωδίες και πλούσιες ενορχηστρώσεις, αφήνοντας υποσχέσεις για το επόμενο βήμα των The Dear Hunter. 

2. Von Hertzen Brothers - War Is Over

Οι Φινλανδοί στο προηγούμενο άλμπουμ στράφηκαν λίγο περισσότερο προς την alternative πλευρά τους, αλλά αυτή τη φορά ενίσχυσαν ξανά το prog στοιχείο στη μουσική τους, κάτι που κάνουν σαφές από το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι, του οποίου η διάρκεια ξεπερνά τα δέκα λεπτά. Γενικά, κρατούν υψηλά τα συνθετικά τους στάνταρ, προσφέροντας ένα ακόμα πολύ όμορφο άλμπουμ, με την απαραίτητη ποικιλία που τους χαρακτηρίζει.

3. For All We Know - Take Me Home

Ο Ruud Jolie των Within Temptation επανακάμπτει με το δεύτερο άλμπουμ των For All We Know και αποδεικνύει ξανά ότι ξέρει να γράφει μεστά progressive rock/metal τραγούδια. Στο πρόσωπο του Wudstik έχει βρει έναν ερμηνευτή με αρκετές ικανότητες, που δείχνει να βελτιώνεται συνεχώς και το "Take Me Home" είναι μια αξιολογότατη δουλειά στον χώρο.

4. Rikard Sjöblom's Gungfly - On Her Journey to the Sun

Ο τρίτος - και καλύτερος - δίσκος του προσωπικού σχήματος του ιθύνοντα νου των αδικοχαμένων Beardfish αποτελεί μια υπερβατική κυκλοφορία που καθοδηγείται από το άστρο του '70s prog. Άλλοτε πιο jazz/fusion και απροσδιόριστη, άλλοτε τόσο αναγνωρίσιμα παλαιωμένη - αλλά ουδέποτε παλιακή, οριοθετείται και προσδιορίζεται μονάχα από την ανάγκη του δημιουργού της για καλλιτεχνική έκφραση στα χνάρια των μεντόρων του και καταφέρνει να καθηλώσει. 

5. Bent Knee - Land Animal

Μια από τις ελάχιστες σύγχρονες μπάντες που καταφέρνουν τόσο μαεστρικά να συνδυάζουν την pop αισθητική με την ουσιαστική προοδευτική έκφραση, κυκλοφόρησε πέρυσι την πιο ώριμη δουλειά της μέχρι στιγμής. Με το ηχητικό αποτέλεσμα του "Land Animal" να περιγράφεται μονάχα υπό τον όρο του avant-garde και την φωνάρα της Courtney Swain να ηγείται των συνθέσεων, το τέταρτο πόνημα των Αμερικάνων τους εδραιώνει ως ένα από τα ονόματα που οφείλουμε να παρακολουθούμε από κοντά.


Οι καλύτερες progressive metal κυκλοφορίες του 2017

1. Need - Hegaiamas: A Song For Freedom

Μια κορυφαία δουλειά που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας μας και ανάγει την έννοια της ακρόασης σε βιωματική διαδικασία. Πραγματικά, οι Need στο "Hegaiamas" ξεπερνάνε εαυτούς, επιτυγχάνοντας το ασύλληπτο ˙ να δημιουργήσουν ένα μουσικό έργο που μπορεί να μνημονεύεται ως κλασσικό στα επόμενα χρόνια, δίχως αντιγνωμίες και λοιπές ενστάσεις.  

2. Leprous - Malina

Έχοντας δυο επιτυχημένα άλμπουμ σαν το "Coal" και το "The Congregation", με τα οποία έφτιαξαν μια νέα βάση οπαδών, θα περίμενε κανείς οι Leprous να παγιοποιήσουν τον ήχο τους. Αντιθέτως, τολμούν να πάνε παρακάτω και καταφέρνουν να τον εξελίξουν, γράφοντας ταυτόχρονα καταπληκτικά τραγούδια. Τον ήχο τους τον αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα, τα τραγούδια σου κολλάνε στο κεφάλι, η ποιότητα παραμένει υψηλή και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνούμαστε ότι το "Malina" είναι δισκάρα και οι Leprous υποψήφιοι ηγέτες της επόμενης ημέρας του prog metal.

3. Threshold - Legends Of The Shires

Μια από τις πιο περιπετειώδεις κι εντυπωσιακές προτάσεις της πολυετούς πορείας των Βρετανών progressive metallers, τους βρίσκει να ξεπερνούν την αποχώρηση του Damian Wilson με τον καλύτερο τρόπο. Συνθετικά, εκτελεστικά κι ερμηνευτικά, μιλάμε ξεκάθαρα για μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες στον σκληρό ήχο για την περασμένη χρονιά, μια δουλειά που οφείλουν να ακούσουν όλοι οι φίλοι της καλής μουσικής. 

4. Pain Of Salvation - In The Passing Light Of Day

"It is what it is, I’ll find my way", λέει στο τέλος του άλμπουμ και του ομότιτλου τραγουδιού ο Daniel Gildenlow. Και με το "In The Passing Light Of Day" φαίνεται να βρήκε ξανά τον δρόμο που του πάει καλύτερα, αυτόν του progressive metal. Φρέσκο, ιδιαίτερο και με προσωπικότητα, το νέο άλμπουμ των Pain Of Salvation διαφέρει από όλες τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, λόγω της μεγάλης συνεισφοράς (συνθετικά και ερμηνευτικά) του Ragnar Zolberg, αλλά τελικά διαθέτει αυτό το feeling του προσωπικού στίγματος του Daniel, που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Και φυσικά είναι σπουδαίο. 

5. Mother Of Millions - Sigma

Με το "Sigma", οι Mother Of Millions κάνουν όχι απλά ένα βήμα, αλλά ένα άλμα προς την κορυφή του χώρου. Μεστοί, ώριμοι και ατμοσφαιρικοί, μπαίνουν στην ελίτ της εγχώριας προοδευτικής σκηνής, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν τα φτερά τους και για το εξωτερικό.


Πέντε ακόμα progressive metal κυκλοφορίες που αξίζει να θυμόμαστε

1. Soen - Lykaia

Βρίσκοντας τον δικό τους χαρακτήρα, οι Soen γλυκοκοιτάζοντας και πάλι τις αναπόφευκτες Opeth-ικές επιρροές, παρουσιάζουν ένα μεστό δίσκο γεμάτο από πλούσιες και ουσιαστικές συνθέσεις. 

2. Caligula’s Horse - In Contact

Η μεγάλη της Αυστραλίας σχολή του progressive metal ξαναχτυπά με τους καλύτερους μαθητές της, προσφέροντας μας μια ποιοτικότατη δουλειά σύγχρονης αισθητικής. Δεδομένα, το "In Contact" δύναται να εδραιώσει τους Caligula’s Horse ως μια από τις καλύτερες μπάντες των ημερών μας στον προοδευτικό metal ήχο, με το μεγάλο ατού του δίσκου να βρίσκεται στις συγκλονιστικές του κιθάρες και τα θέματα που εκείνες χαρίζουν απλόχερα. 

3. Major Denial - Duchess Of Sufferings

Μελωδικό, συναισθηματικό, εσωστρεφές κι, εν τέλει, υπέροχο, το ντεμπούτο άλμπουμ των Major Denial φέρει εύκολα τον τίτλο μιας εκ των πιο απροσδόκητα ευχάριστων εκπλήξεων για το 2017. Με συνθέσεις που πρωτίστως πηγάζουν από την καρδιά, αλλά δεν χάνουν διόλου σε τεχνοκρατικό επίπεδο κι έναν συγκλονιστικό Γιάννη Παπαδόπουλο να παραδίδει ακόμη ένα σπάνιο δείγμα αλαβάστρινων ερμηνειών, το "Duchess Of Sufferings" στέκεται ευθυτενώς κι αγέρωχα ανάμεσα στις υπόλοιπες σπουδαίες προοδευτικές κυκλοφορίες, μην έχοντας να ζηλέψει κάτι από εκείνες. 

4. Ayreon - The Source

Η μουσική διάνοια που ακούει στο όνομα Arjen Lucassen σκαρφίστηκε ακόμη ένα μεγαλεπίβολο concept άλμπουμ με πληθώρα κορυφαίων καλεσμένων, καταφέρνοντας να δημιουργήσει την πιο άμεσα προσβάσιμη δουλειά των Ayreon από εποχής "Universal Migrator", αλλά κι ένα από τα πιο πολυποίκιλα άλμπουμ για την χρονιά που μας άφησε. 

5. Pyramaze - Contigent

Περισσότερο εμπορικό και πιασάρικο παρά progressive, το "Contigent" είναι ένα μάθημα ποιοτικού songwriting. Χωρίς να καινοτομεί, καταφέρνει να είναι διασκεδαστικό σε κάθε ακρόαση.


Οι καλύτερες djent/modern prog κυκλοφορίες της χρονιάς

1. The Contortionist - The Clairvoyant

Μπορεί να «μαλάκωσαν» τον ήχο τους, να απλοποίησαν τις δομές τους, ωστόσο οι Contortionist δίνουν μαθήματα εξέλιξης και ουσιαστικής σύνθεσης, με το συναισθηματικά και μελωδικά φορτισμένο "The Clairvoyant".

2. Scale The Summit - In A World Of Fear

Από την γενιά των νέων, υπέρ-τεχνικών, instrumental σχημάτων, oι Scale The Summit ήταν πάντα εκ των πιο ενδιαφέροντών. Το "In A World Of Fear" είναι το πρώτο που ο βασικός συνθέτης τους Chris Letchford αποτελεί πλέον το μόνο ιδρυτικό μέλος της μπάντας, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να βγάλει ένα ακόμα ενδιαφέρον άλμπουμ. Οι εποχές του 2009 που ο Mike Portnoy τους καλούσε στην Progressive Nation περιοδεία των Dream Theater έχουν περάσει, ούτε το άλμπουμ πιάνει τα επίπεδα του "The Migration", αλλά οι Scale The Summit έχουν ένα καλά τοποθετημένο όνομα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το οποίο συντηρούν με αυτό το άλμπουμ.

3. Persefone - Aathma

Σε μια μίξη Death Metal, Theater-ικών ακροβασιών που θα μπορούσε άνετα να ακούγεται αχταρμάς, οι Persefone δείχνουν πως είναι μια ικανότατη μπάντα, παντρεύοντας επιτυχώς διάφορα στοιχεία. Το "Aathma" είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο για όσους θέλουν το prog τους ακραίο και όμορφα φορτωμένο. 

4. Sikth - The Future In Whose Eyes?

Πιθανότατα μια από τις πιο αμφιλεγόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς, ανεξαρτήτως είδους, η τελευταία πρόταση των djent πρωτοπόρων δίχασε ακροατές και κριτικούς, μιας και καταφέρνει να δομείται εξίσου από σημεία που συναρπάζουν αλλά κι από μέρη που προκαλούν αδιαφορία κι αποδοκιμασίες. Σίγουρα, πάντως, το πρόσημο είναι θετικό, αφού και μόνο οι προοπτικές που αφήνει η επανενεργοποίηση των Βρετανών prog/djent metallers είναι τεράστιες. 

5. Voyager - Ghost Mile

Η αλήθεια είναι πως οι Αυστραλοί Voyager έχουν κάνει έναν σχεδόν ανεξήγητο ντόρο στην prog σκηνή, με το ιδιαίτερο μίγμα alternative και progressive που παίζουν. Με το "Ghost Mile" παρουσιάζουν μια ακόμα καλή δουλειά, που σίγουρα έχει προσωπικότητα και ποιότητα και κυρίως εκτιμάται γιατί ήρθε σε μια χρονιά που η Αυστραλία - με την εξαίρεση των Caligula’s Horse - προσέφερε λιγότερα πράγματα από ότι συνήθως.


Οι καλύτερες ελληνικές prog κυκλοφορίες της χρονιάς

1. Need - Hegaiamas: A Song For Freedom

Μετά το εκπληκτικό “Orvam” λίγοι θα περίμεναν έναν θρίαμβο σαν το "Hegaiamas". Ένα αριστουργηματικό άλμπουμ, υπόδειγμα συνθετικής και λυρικής ικανότητας. Έχοντας ζήσει και τις live αποδώσεις των κομματιών του, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που θα μνημονεύουμε για πολλά χρόνια. 

2. Mother Of Millions - Sigma

Με απλά λόγια, οι Mother Of Millions έκαναν limit up της μετοχές τους, με το "Sigma". Μια δουλειά που είναι έτη φωτός μπροστά από το ντεμπούτο τους και έχει εκείνο το μαγικό συνθετικό που κάνει απολαυστική την ακρόαση είτε μεμονωμένων τραγουδιών, είτε του συνόλου του άλμπουμ, από αρχής μέχρι τέλους. Δεν είναι μόνο η τεχνική, δεν είναι μόνο οι μελωδίες, είναι η όλη αισθητική που αποπνέει αυτή η δουλειά κι αυτή η μπάντα. Αν παίζετε στο ελληνικό μουσικό χρηματιστήριο βάλτε λεφτά στους Mother Of Millions...

3. Major Denial - Duchess Of Suffering

Τα είπαμε και παραπάνω, ας τα ξαναπούμε κι εδώ. Το πρώτο full length του προσωπικού project του Νεκτάριου Ντάγκα φαντάζει ως η αποκάλυψη της χρονιάς για τον prog/power χώρο, επιτυγχάνοντας τέτοια ισορροπία λυρισμού και δύναμης στις δέκα διαλεχτές συνθέσεις του, που θα ζήλευαν πολλές φτασμένες μπάντες του είδους. 

4. Fragile Vastness - Perception

Δώδεκα χρόνια μετά από έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της εγχώριας προοδευτικής σκηνής, οι Fragile Vastness επέστρεψαν ανανεωμένοι σε ύφος και line-up, προσφέροντας μας ακόμη ένα άκρως ενδιαφέρον σύνολο πραγματικά όμορφων τραγουδιών. 

5. Until Rain - Inure

Με την κομβική αλλαγή τραγουδιστή, ήρθε και η αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης για τους Until Rain, αλλά αυτό δεν άλλαξε ούτε την prog λογική, ούτε τα στάνταρ της ποιότητάς τους. Το "Inure" αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι υπάρχει μια δυνατή συνθετική ομάδα, που ξέρει να γράφει καλά τραγούδια, εξερευνώντας νέα, ενδιαφέροντα μουσικά πεδία.


Οι prog απογοητεύσεις της χρονιάς

1. Sons Of Apollo - Psychotic Symphony

Ξεκινάς με τις απαιτήσεις στα ύψη και καταλήγεις με ένα άλμπουμ που στην καλύτερη των περιπτώσεων έχει κάποιες συμπαθητικές συνθέσεις, οπότε χωρίς πολλές σκέψεις κατακτά τον τίτλο της «απογοήτευσης της χρονιάς» στον χώρο του progressive, ακόμα κι αν δεν είναι το χειρότερο που ακούσαμε. Η αλήθεια είναι ότι ο Mike Portnoy αποτελεί εγγύηση, αλλά εδώ η all-star ομάδα που έφτιαξε μπορεί να έχει εντυπωσιακές παικτικές δυνατότητες, αλλά συνθετικά στο "Psychotic Symphony" δεν καταφέρνει κάτι το τρομερό. Ίσως στο μέλλον τα πράγματα να γίνουν καλύτερα...

2. Operation: Mindcrime - The New Reality

Το βαρέλι της ανυπόφορης μετριότητας των τελευταίων πολλών κυκλοφοριών που φέρουν την υπογραφή του κάποτε πρωτοπόρου Geoff Tate μοιάζει να μην έχει πάτο, με την πιο πρόσφατη δουλειά του να μην αξίζει ούτε λεπτό από το χρόνο μας.

3. Anathema - The Optimist

Όταν η ανακύκλωση παλαιότερων ιδεών συναντά την καλλιτεχνική στασιμότητα, δεδομένα τα αποτελέσματα κρίνονται τουλάχιστον απογοητευτικά. Δυστυχώς για τους Anathema, το "The Optimist" χαρακτηρίζεται από όλα τα παραπάνω, με τις συγκινήσεις που τελικά προσφέρει να συγκρίνονται με εκείνες της θέασης μιας μελιστάλακτης ρομαντικής κομεντί και τη «φλόγα» του να είναι πιο χλιαρή και από μια παρατημένη κούπα τσάι. 

4. Anubis Gate - Covered In Black

Το έβδομο άλμπουμ των Δανών prog metallers παρουσιάζει την μπάντα να αδικεί τον εαυτό της, όντας αποπροσανατολισμένη μουσικά κι επιλέγοντας μια σχεδόν αταίριαστη πιο σκοτεινή δομική για τις συνθέσεις της. Εν τέλει το αποτέλεσμα δεν την δικαιώνει, αφού εκτός ελαχίστων περιπτώσεων φαντάζει τουλάχιστον αδιάφορο, αποτελώντας έναν ανάξιο διάδοχο για το προ τριετίας πολύ καλό "Horizons" άλμπουμ τους. 

5. Tuesday The Sky - Drift

Πέραν των Fates Warning, ό,τι κι αν κάνει ο Jim Matheos έχεις μια σιγουριά ότι θα είναι καλό/ποιοτικό. Από τους OSI ως τα δυο καταπληκτικά προσωπικά του άλμπουμ, η έμπνευση και το μοναδικό συναίσθημα που αποπνέουν οι μουσικές του ήταν πάντα εκεί, λιγότερο ή περισσότερο. Λιγότερο από ποτέ ήταν στο πιο πρόσφατο, instrumental project που έφτιαξε, τους Tuesday The Sky, οι οποίοι κινούνται περισσότερο προς post-rock μονοπάτια. Έχει τις στιγμές του, αλλά συνολικά μάλλον είναι η λιγότερο αξιόλογη δουλειά που φέρει την υπογραφή του Μαθιού...


Οι prog συναυλίες επί ελληνικού εδάφους που θα θυμόμαστε

1. Need, The Mighty N @ Κύτταρο, 21/04/17

Τον Απρίλιο οι Need γιόρτασαν την κυκλοφορία του "Hegaiamas: A Song For Freedom" και μάλλον έδωσαν την καλύτερη παράσταση της κάτι παραπάνω από δεκαετούς πορείας τους. Έκαναν μια αναδρομή σε κάθε κυκλοφορία από το πρώτο demo ως το "Orvam: A Song For Home" και μετά έπαιξαν ολόκληρο το τελευταίο τους αριστούργημα. Οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν το "Iota" και η χορωδία στο έπος "Hegaiamas" ήταν απλά κερασάκια σε μια μαγική βραδιά.

2. Prog Over Athens (Need, Poem, Tardive Dyskinesia) @ Piraeus Academy, 08/12/17

Κάτι παραπάνω από ένα κερδισμένο στοίχημα σχετικά με τις πραγματικές δυναμικές της εγχώριας progressive metal σκηνής, το Prog Over Athens αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας σειράς κορυφαίων κυκλοφοριών από τις μπάντες που έλαβαν μέρος κι επιβεβαίωσε πως τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη. 

3. Devin Townsend Project, Mother Of Millions @ Fuzz, 24/09/17

Θα πρέπει να θεωρούμε εαυτούς τυχερούς που οι γείτονές μας οι Βούλγαροι στήνουν κάθε Σεπτέμβριο μια εξαιρετική prog παράσταση, δίνοντας την ευκαιρία σε καλλιτέχνες όπως οι Opeth, οι Katatonia και φέτος ο Devin Townsend να παίξουν με συνοδεία ορχήστρας. Κάπως έτσι μάλλον πρέπει να βρέθηκε το παραθυράκι για να παίξει στην Αθήνα και να δώσει ένα συνηθισμένο, αλλά εξαιρετικά εντυπωσιακό και χορταστικό σόου, αποδεικνύοντας σε όσους δεν τον είχαμε δει ζωντανά ότι το στάτους που έχει κατακτήσει το υποστηρίζει με άνεση και στυλ...

4. Threshold, The Silent Wedding @ Κύτταρο, 12/11/17

Παραδόξως, η μια και μοναδική φορά που είχαν εμφανιστεί στη χώρα μας οι Threshold ήταν σε ένα φεστιβάλ στη Λάρισα, οπότε αυτή η πρώτη τους εμφάνιση επί Αθηναϊκού εδάφους ήταν πολύ-αναμενόμενη για τους φίλους του progressive metal στη χώρα μας. Μπορεί να ήμασταν λίγοι αριθμητικά, αλλά οι Βρετανοί - στην πρώτη τους εμφάνιση μετά την επιστροφή του Glenn Morgan πίσω από το μικρόφωνο - μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω, παίζοντας εκπληκτικά υλικό από σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους και φυσικά το υπέροχο φετινό "Legends Of The Shires".

5. Fates Warning, Need @ Gagarin 205, 12/02/17

Τα πολλά και σημαντικά προβλήματα ήχου που αντιμετώπισαν οι Αμερικάνοι progressive metal πιονέροι δεν επέτρεψαν σε πολλούς να απολαύσουν μια από τις πιο ανταγωνιστικές εμφανίσεις τους τα τελευταία χρόνια, ανοίγοντας μια τεράστια συζήτηση σχετικά με τον ήχο που αντιμετωπίζει το εγχώριο κοινό σε πολλούς συναυλιακούς χώρους. 

  • SHARE
  • TWEET