Anathema

Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι λέει ο σοφός (;) λαός, και η αλήθεια είναι πως το ρητό πολλές φορές βγαίνει αληθινό. Όταν δημιουργείς, λοιπόν, προσδοκίες και λες μεγάλα λόγια, καλό είναι να μπορείς και να τα υποστηρίξεις. Και για το "The Optimist", η εντύπωσή μου είναι πως δημιουργήθηκε από τη μεριά της μπάντας και της δισκογραφικής αρκετός ντόρος με δηλώσεις τύπου "darkest material to date", ενώ και το πρώτο single "Springfield" νομίζω πως δεν είναι αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Γενικά, η όλη προώθηση του δίσκου με προδιέθεσε κάπως αρνητικά, γιατι προτιμώ να μιλά από μόνη της η μουσική.

Ξέρω πως πολλοί έχουν ξενερώσει με τους Anathema εδώ και αρκετό καιρό, ομολογώ, όμως, πως μέχρι και το κατά τη γνώμη μου εξαιρετικό "Distant Satellites" η διάθεση αλλαγής και πειραματισμού τους μου κράτησε το ενδιαφέρον και με συνέδεσε συναισθηματικά με τη μουσική. Νομίζω πως στο "The Optimist" ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ξεκάθαρα ένα deja-vu, τόσο στις μελωδίες, όσο και στις ενορχηστρώσεις των κομματιών.

Δεν με χαλάνε ούτε τα ηλεκτρονικά στοιχεία, ούτε οι κορυφώσεις των κομματιών που έχουν γίνει πλέον το trademark των σύγχρονων Anathema. Με χαλάει, όμως, όταν η μπάντα προωθεί το άλμπουμ σαν το πιο σκοτεινό υλικό που έχει βγάλει, αλλά το αποτέλεσμα είναι άνευρο και σχεδόν νερόβραστο. Με χαλάει όταν έχεις έναν Vincent που μπορεί ακόμη να συγκλονίσει με τις ερμηνείες του (και το κάνει σε κάποιες εκλάμψεις δυναμικότητας) και αναλώνεσαι στο να αξιοποιείς την Lee στις ίδιες μελωδικές γραμμές που θυμίζουν άλλα δεκαπέντε κομμάτια του παρελθόντος. Με χαλάει όταν λες πως γράφεις ένα θεματικό sequel για το "A Fine Day To Exit" χρησιμοποιώντας τη νοσταλγία των οπαδών σου. Και ναι, με χαλάει όταν οι κιθάρες έχουν γίνει ένα απλά αναγκαίο κακό και παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου στη μουσική.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως το "The Optimist" είναι ένας κακός δίσκος. Έχει ωραία στοιχεία και κάποια πολύ όμορφα κομμάτια. Το ομώνυμο είναι σίγουρα ένα από αυτά, όπως και το "Springfield". To "Wildfires" επίσης ξεχωρίζει, με το ξέσπασμα που χτίζει και φέρνει λίγο ξανά στο προσκήνιο αυτόν τον σπαρακτικό χαρακτήρα που έχουμε αγαπήσει στη μουσική των Anathema. Ενδιαφέρον, αν και χλιαρό, είναι και το "Close Your Eyes" με την jazzy αισθητική του, και φέρνει το κάτι διαφορετικό που τόσο λείπει σε αυτό το άλμπουμ.

Επίσης για να μην επικεντρώνομαι μόνο στα αρνητικά, η παραγωγή του "The Optimist" είναι εξαιρετική, και σίγουρα το ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά με την μπάντα να παίζει τα κομμάτια ολόκληρα βοηθά στον οργανικό χαρακτήρα του ήχου. Για παράδειγμα το intro του "Can't Let Go" έχει σίγουρα έναν από τους πιο γεμάτους ήχους τυμπάνων που έχω ακούσει τελευταία, δυστυχώς βέβαια το κομμάτι μου φάνηκε σαν διασκευή του παλιότερου "Get Off Get Out", επιβεβαιώνοντας γι' ακόμη μια φορά το deja-vu που νιώθεις ακούγοντας το άλμπουμ ξανά και ξανά.

Όπως έγραψα και νωρίτερα, δεν είναι ένας κακός δίσκος. Θα έλεγα απογοητευτικός, ειδικά για μας που έχουμε λιώσει τη δισκογραφία των Anathema. Έχει πολλά από τα στοιχεία που μας έχουν κάνει να τους αγαπήσουμε, ωστόσο η αίσθηση της ανακύκλωσης ιδεών και η άνευρη ροή του σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σε πολλές στιγμές. Ίσως να έχει έρθει η στιγμή για μια ανανέωση.