«A Beginner’s Guide»: Heavy Metal Made In France

Τα τελευταία χρόνια, η Γαλλία έχει αναδειχθεί σε μια σταθερή μεταλλική δύναμη, παράγοντας συγκροτήματα που έχουν να προσφέρουν νέες ιδέες και ριζοσπαστικές δουλειές στον χώρο του σκληρού ήχου. Ωστόσο, συνήθως μιλάμε για μπάντες όπως οι Deathspell Omega, οι Alcest και οι Gojira, όπου, καλώς ή κακώς, κατατάσσονται στον χώρο των ακραίων metal ιδιωμάτων. Τι συμβαίνει, όμως, με τις πιο παραδοσιακές εκφάνσεις του μεταλλικού ήχου της Γαλλίας;

Αυτό, λοιπόν, έρχεται να διαλευκάνει το παρόν αφιέρωμα, παρουσιάζοντας μπάντες και κυκλοφορίες που αποδεικνύουν πως το γαλλικό metal, από το 1978 κι έπειτα, έχει να προσφέρει αρκετές συγκινήσεις ακόμη και στους σύγχρονους ακροατές.

Βεβαίως, κάτω από την ταμπέλα του heavy metal, για χάρη μιας εκτενέστερης και πιο πλήρους παρουσίασης της σκηνής, κατατάσσονται μπάντες από τον hard rock έως και τον power metal χώρο, σε μια παραδοχή με διευρυμένα τα περιοριστικά όρια.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια σαφής αιτία για το παραγνωρισμένο της ύπαρξης αρκετών μπαντών της σκηνής, ιδιαίτερα των παλαιότερων εξ αυτών, και δεν είναι άλλη από τον γαλλικό στίχο. Αναμφίβολα, η γαλλική γλώσσα είναι ιδιαίτερα εύηχη, ωστόσο σε ένα heavy metal περιβάλλον αρχικά ξενίζει τον ακροατή, πόσο μάλλον από τη στιγμή που (όχι άδικα) έχει επικρατήσει η αγγλική ως «επίσημη» γλώσσα των στιχουργικών σκέψεων στον σκληρό ήχο. Παρ' όλα αυτά, τελικά η φινέτσα της δεν κρύβεται, χαρίζοντας επιπλέον πόντους γοητείας έπειτα από ορισμένες ακροάσεις.

Έτσι, αφού πρώτα αναφέρουμε επιγραμματικά μπάντες όπως οι H-Bomb, Dream Child, Warning, Ocean, Mistreated, Attentat Rock, Stators, Qantice, Manigance, Resistance, οι οποίες δεν αναφέρονται παρακάτω λόγω χώρου, πάμε να περιπλανηθούμε στο σύμπαν του Heavy Metal Made In France.

Adagio - Underworld
Point Music (2003)

Συμφωνικό, προοδευτικό, εκλεπτυσμένο, το δεύτερο άλμπουμ των εκ Μονπελιέ ορμώμενων progressive metallers αποτελεί ένα κορυφαίο δείγμα μουσικής ευφυΐας που έχει περάσει στη σφαίρα του σχεδόν παραγνωρισμένου. Οι εμφανείς Symphony X επιρροές της μουσικής τους και ο νεοκλασικός αέρας σε ρυθμούς και lead μέρη εκλαμβάνονται μονάχα με τις θετικότερες των διαθέσεων, αφού ο δίσκος μας παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα κιθαριστικά και συνθετικά ταλέντα της Γαλλίας, τον φοβερό Stephan Forte. Παράλληλα, η φωνάρα του David Readman (των Pink Cream 69) ταιριάζει απόλυτα με το σκοτεινό υλικό του άλμπουμ, βρίσκοντας στο μπαλαντοειδές "Promises" την ευκαιρία να ηγηθεί της μουσικής, χαρίζοντάς μας ανατριχίλες. Με την ελπίδα να ακούσουμε νέα τους σύντομα (έχουν να κυκλοφορήσουν άλμπουμ από το 2009), το "Underworld" αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να εισαχθεί κανείς στους δαιδαλώδεις κόσμους των Adagio.

ADX - Suprematie​
Sydney Productions (1987​)

Η κυρίαρχη γαλλική speed metal μπάντα, οι πρωτευουσιάνοι ADX, αποτελούν από τις πιο αξιόλογες προτάσεις στο ιδίωμά τους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αναλογιζόμενοι την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν, όπως και την ελαφρά καθυστέρηση των γαλλικών μπαντών να ακολουθήσουν τις εξελίξεις που συνέβαιναν στον σκληρό ήχο, οι τρεις πρώτες τους δουλειές κρίνονται εξαιρετικές. Έτσι, με καθαρά προσωπικά κριτήρια, επιλέχθηκε μεταξύ αυτών η τρίτη τους κυκλοφορία, το εντυπωσιακό "Suprematie". Ανάμεσα, λοιπόν, στις υψηλές ταχύτητες και την ψυχωμένη φωνή του Phil Grelaud, βρίσκουμε κιθαριστικά και ρυθμικά θέματα υψηλών προδιαγραφών, που φέρνουν στο μυαλό από Flotsam & Jetsam και Heathen μέχρι Agent Steel και Paradox. Ωστόσο, υπάρχει μια παρατήρηση που κάνει το έργο τους άξιο θαυμασμού˙ με εξαίρεση τους Agent Steel, οι οποίοι ντεμπούταραν την ίδια χρονιά με τους ADX, οι υπόλοιπες μπάντες που αναφέρθηκαν, ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία τουλάχιστον έναν χρόνο έπειτα από εκείνη ετούτων εδώ των φοβερών Γάλλων. Έστω κι αργά, οι ADX (οι οποίοι παραμένουν ακόμη ενεργοί, κυκλοφορώντας φέτος το δέκατο άλμπουμ τους) αξίζουν να ακουστούν από περισσότερο κόσμο, καθώς οι δουλειές τους, έστω κι αν ο χρόνος τους φέρθηκε λίγο αυστηρά, μπορούν και στέκονται ακόμη παραπάνω από αξιοπρεπώς. 

Anthropia - The Ereyn Chronicles Part I: The Journey Of Beginnings​
Magna Carta (2006​)

Πριν κάμποσα χρόνια, δίσκος που έφερε τη σφραγίδα της Magna Carta Records, αυτομάτως μπορούσε να θεωρηθεί τουλάχιστον αξιόλογος, δίχως να ακούσεις νότα του. Οι Νικαιώτες Anthropia δεν ξεφεύγουν από αυτόν τον άτυπο κανόνα, μιας και το ντεμπούτο τους αποτελεί ένα ανταγωνιστικό δείγμα prog/power concept-ικής στιχουργικής (όπως εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει από τον βαρύγδουπο τίτλο του). Πράγματι εντυπωσιακό σαν άκουσμα, οι συνθετικές και στιχουργικές δομές του οποίου αποτελούν προϊόν του δημιουργικού (αλλά κι εκτελεστικού) ταλέντου του Hugues Lefebvre, το "The Ereyn Chronicles..." στα αυτιά μου ακούγεται σαν ένα power metal άλμπουμ με prog rock οραματισμούς, πολυφωνικά ξεσπάσματα και heavy metal αύρα. Ενδιαφέρον, δεν νομίζετε;

Blaspheme - Desir De Vampyrv
Lizard (1985​)

Μαζί με τους Sortilege, αποτελούν την επιτομή του γαλλικού heavy metal ήχου, αλλά και τις περιπτώσεις όπου ο γαλλικός στίχος και οι λιγότερες ευκαιρίες που προσφέρονταν στις μπάντες της Γαλλίας, αδίκησαν τις προοπτικές του ταλέντου τους. Άλλωστε, το υλικό και των δύο '80s δίσκων τους παρουσιάζει μια κορυφαία μπάντα, με τις επικολυρικές κιθάρες τους να αλληλοσυμπληρώνουν τη φωνάρα του Marc Fery, προσδίδοντας έναν ήχο που μονάχα στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού μπορούσαμε να συναντήσουμε εκείνη την περίοδο. Το "Desir De Vampyr" επιλέγεται εδώ ως η πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους, μα οπωσδήποτε τσεκάρετε το ντεμπούτο τους (με τις κομματάρες "Jehovah" και "Excalibur", μεταξύ άλλων) αλλά, αν βρείτε, και το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2010, έπειτα απ' την επανασύνδεσή τους. 

Fairyland - The Fall Of An Empire
Napalm (2006)

Η Γαλλία φημίζεται για πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι για το συμφωνικό της metal. Υπάρχουν, ωστόσο, κι εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα και μια απ’ αυτές ακούει στο όνομα Fairyland. Το πνευματικό παιδί του Philippe Giordana, ενός πληκτρά με λατρεία στα film scores και τους Rhapsody, αποτελεί μια περίπτωση μπάντας που ό,τι αναμένεις να ακούσεις, στο δίνει και με το παραπάνω. Εδώ, στον δεύτερο από τους τρεις δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής, τους βρίσκουμε στην καλύτερη τους στιγμή, μιας κι από το εντυπωσιακό εξώφυλλο κιόλας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πομπώδη, μεγαλοπρεπή κυκλοφορία που επιτυγχάνει επακριβώς τους σκοπούς της. Η soundtrack-ική διάσταση του υλικού τους είναι ξεκάθαρη, όπως βέβαια ξεκάθαρος είναι και ο σχεδόν υποστηρικτικός ρόλος των υπολοίπων σταθερών του δίσκου, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, από τη στιγμή που η ποιότητα της μουσικής είναι αναντίρρητη. Αν αρέσκεστε, λοιπόν, σε μια συνύπαρξη των συμφωνικών ιδεών από μπάντες όπως οι Rhapsody και οι Ισπανοί Dark Moor, οι Fairyland αποτελούν μια εξέχουσα πρόταση. 

Heavenly - Dust To Dust
Noise (2004)

Είσαι από εκείνους που θεωρούν πως το euro-power metal έπεσε σε τέλμα στην προηγούμενη δεκαετία; Δηλώνεις απογοητευμένος από τη δισκογραφική πορεία αγαπημένων σου μπαντών, όπως οι Gamma Ray, οι Helloween και οι Stratovarius, τα τελευταία χρόνια; Δείχνεις ιδιαίτερη προτίμηση σε φωνές όπως του Kai Hansen και του Andre Matos; Τότε οι Παριζιάνοι Heavenly είναι η μπάντα που ψάχνεις! Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι ένα δελτίο τύπου για μια από τις πέντε συνολικά δουλειές των Γάλλων power metallers και θα αποτελούσε την ιδανική περιγραφή για το ποιόν τους σαν μπάντα. Η παρέα του Ben Sotto αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα «δευτερεύοντα» σχήματα του προαναφερθέντος ιδιώματος, με το "Dust To Dust" και το επόμενο "Virus" να διεκδικούν τον τίτλο του καλύτερου τους δίσκου. Έτσι, με υποκειμενικά τα κριτήρια επιλογής (στο μυαλό μου το "Dust To Dust" μοιάζει πιο ποικιλόμορφο και λιγότερο Gamma Ray worshiping από το "Virus"), ο εδώ παρουσιαζόμενος δίσκος φαίνεται σαν μια όαση στη μέση της ερήμου, για τον οπαδό του παραδοσιακού, μελωδικού power metal.

Killers - Resistances
Sydney Productions (1989​)

Από όσες μπάντες παρουσιάζονται εδώ, οι Killers (καμία σχέση με το project του Paul Di’ Anno) είναι πιθανόν το πιο συνεπές δισκογραφικά σχήμα, κυκλοφορώντας δουλειές από το μακρινό 1985 μέχρι και τις μέρες μας, δίχως διακοπές ή μεγάλα διαστήματα σιωπής. Έτσι, παρά το γεγονός πως, αναμενόμενα, ανάμεσα στις κυκλοφορίες τους βρίσκουμε από διαμαντάκια μέχρι πραγματικές μετριότητες, η μπάντα δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα, πόσο μάλλον έχοντας έναν δίσκο όπως το "Resistances". Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας από το Bardos, την βρίσκει στην καλύτερη της φόρμα μέχρι τότε, επιδιδόμενη σε ένα πρωτόλειο heavy/power metal, συγγενικό με τις δουλειές των Rage και των Grave Digger εκείνης της περιόδου, αλλά και του "Walls Of Jericho" των Helloween. Στα συν του δίσκου και η αισθητή βελτίωση του Serge Pujos, σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, καθώς τα γρυλίσματα έχουν δώσει τη θέση τους σε μια πιο ισορροπημένη, μελωδικότερη ερμηνεία, που δεν κουράζει τον ακροατή, παρά τον γαλλικό στίχο.

Lonewolf - The Dark Crusade
Karthago (2009)

Παρά το γεγονός πως η μπάντα άργησε σχεδόν μια δεκαετία να μπει στον δισκογραφικό χώρο, πλέον, μετά βεβαιότητας μπορούμε να πούμε πως οι Lonewolf αποτελούν ένα από τα πιο τίμια και σκληρά εργαζόμενα σχήματα της γαλλικής σκηνής. Συνδυάζοντας άψογα τον τραχύ ήχο των Grave Digger (με τον Jens Borner να θυμίζει μια νεότερη εκδοχή του Chris Boltendahl) με το χαρακτηριστικό riffing των Running Wild, οι Γάλλοι heavy/speed metallers συνέβαλαν, στον βαθμό που τους αναλογεί, στη μερική επιστροφή του κλασσικού ήχου, στα τέλη των '00s. Το "The Dark Crusade", το άλμπουμ πριν τη μεταπήδησή τους στην ισχυρή Napalm Records, τους βρίσκει στην καλύτερη φάση τους καριέρας τους. Παρουσιάζοντας τους εστιασμένους στο όραμα τους ως ποτέ άλλοτε, αποτελεί το μεταίχμιο από τις underground ημέρες στα «σαλόνια» του σκληρού ήχου και, τελικά, την καλύτερη μέχρι σήμερα κυκλοφορία τους.

Nightmare - Genetic Disorder
Regain (2007​)

Η εκ των βασικότερων πηγών έμπνευσης του παρόντος αφιερώματος, οι Nightmare δεν αποτελούν μονάχα μια από τις ιστορικότερες μπάντες της γαλλικής σκηνής, μα μια από τις κορυφαίες της. Μάλιστα, μπορεί να έχουν προσφέρει, πίσω στα '80s, δύο από τα καλύτερα δείγματα λυρικού γαλλικού heavy metal (με το "Waiting For The Twilight" να ξεχωρίζει), αλλά, από την επαναδραστηριοποίηση τους, στα τέλη των '90s, μέχρι και σήμερα, έχουν ξεκινήσει μια νέα, εξίσου ενδιαφέρουσα πορεία, με αρκετά διαφορετικό και πιο σύγχρονο ήχο αλλά και κορυφές που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Από αυτές, το "Genetic Disorder" αποτελεί προσωπική αδυναμία, καθώς η ποιότητα του επικού heavy/power metal που υπάρχει σε αυτό, δεν μπορεί να επισκιαστεί ούτε από την «ανισσόροπη» παραγωγή (από την άποψη πως η μίξη των φωνητικών του Jo Amore είναι «ριγμένη» σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα) ούτε από την περιορισμένη του διανομή από την Regain Records. Λίγες μπάντες έχουν δείξει τη σταθερότητα και τη συνέπεια των Nightmare τα τελευταία χρόνια και δίσκοι όπως η τριάδα των "The Dominion Gate", "Genetic Disorder" και "Insurrection" συνηγορούν για του λόγου το αληθές.

Satan Jokers - Les Fils Du Metal
Vertigo (1983)

Αν και το - αντίστοιχο του NWOBHM - μεταλλικό κίνημα της Γαλλίας άργησε σχεδόν μια τριετία και παρά τη μερική υποτίμηση του ακόμη και από τους Γάλλους μουσικούς της νεότερης γενιάς (βλέπε και τη συνέντευξη του Matt Asselberghs), είναι γεγονός πως οι μπάντες που εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο άξιζαν πολλά περισσότερα. Έτσι, για κάθε Sortilege, Blaspheme και ADX, τις κυρίαρχες δηλαδή μπάντες τις '80s σκηνής της Γαλλίας, υπήρχαν σχήματα όπως οι Παριζιάνοι Vulcain, οι Killers και φυσικά οι εδώ παρουσιαζόμενοι Satan Jokers, τα οποία και διατηρούσαν τη φλόγα του ανόθευτου heavy metal οράματος ζωντανή. Οι πρωτευουσιάνοι metallers, πριν την επαναδραστηριοποίηση τους το 2008, μας είχαν απασχολήσει με δύο ακατέργαστες δουλειές αλήτικου heavy metal, με το ντεμπούτο τους να είναι και η δουλειά αυτή που ξεχωρίζει των υπολοίπων τους. Θες το cult εξώφυλλο, θες το περιεχόμενο, που άνετα μπορεί να παρομοιαστεί σαν μια μίξη των Judas Priest, Saxon και Krokus εκείνης της εποχής, το "Les Fils Du Metal" αξίζει κάθε ακρόαση που θα του δώσει κάποιος, ακόμη και για ιστορικούς λόγους.

Sortilege - Metamorphose
Steamhammer (1984)

Πιθανόν μιλάμε για την πιο αδικημένη περίπτωση από τις γαλλικές μπάντες που δραστηριοποιήθηκαν στα '80s. Οι Sortilege υπήρξαν η γαλλική απάντηση στο καυτό metal των Judas Priest, απ’ όποια πλευρά και να το πιάσει κανείς. Ο Christian Augustin αναμφίβολα είχε μια από τις κορυφαίες φωνές που έχουμε ακούσει στον κλασικό heavy metal χώρο, ενώ οι κιθαριστικές ομοβροντίες των Dumont/Demajean ανέβλυζαν επική μεγαλοπρέπεια, μέσω των φινετσάτων μα κοφτερών θεμάτων τους. Ο παρών δίσκος ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους (είχε προηγηθεί το ομώνυμο θρυλικό EP τους, έναν χρόνο πριν), η οποία και κυκλοφόρησε τόσο σε γαλλικό όσο και σε αγγλικό στίχο. Φυσικά, όπως και στο "Larmes De Heros" που ακολούθησε, αγνοούμε τις αγγλικές εκδόσεις, μιας και οι γαλλικές είναι μια κλάση ανώτερες, καθώς η εκλεπτυσμένη γαλλική γλώσσα προσδίδει μια αναπάντεχη χάρη στο υλικό, αλλά και το αποτέλεσμα παρουσιάζει την μπάντα να αποδίδει αχαλιναγώγητη από γλωσσικούς περιορισμούς.  Όσο για το υλικό του άλμπουμ καθεαυτό, γεμάτο κομματάρες κάθε λογής και ταχύτητας, στέκεται εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια ως μια από τις κορυφές του γαλλικού metal ανεξαρτήτως είδους.

Squealer - D.F.R.
Storm (1987​)

Κάθε σκηνή έχει τις μπάντες εκείνες που ποτέ δεν αναδείχτηκαν στον βαθμό που μπορούσαν, με τα παραδείγματα από ταλέντα που έμειναν ανεκμετάλλευτα, σε έναν κυκεώνα χαμένων ευκαιριών, να είναι αναρίθμητα. Σε αυτήν την κατηγορία εύκολα μπορούμε να κατατάξουμε και τους Squealer, μια μπάντα που μοιάζει να αγνοείται επιδεικτικά ακόμη και από τους ρέκτες της γαλλικής κλασικομεταλλικής σκηνής. Με όνομα παρμένο από τραγούδι του "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" των AC/DC και αντίστοιχους πιο χύμα και riff-άτους προσανατολισμούς (μαζί με μια γρεζάτη φωνή), το "Drinking Fucking Rocking", όπως και είναι η πλήρης ονομασία του, παρουσιάζει ένα σχήμα που, παρά τη δεδομένη αγάπη του για τους Αυστραλούς rockers (και τους Accept), δεν είχε χάσει τις εξελίξεις στο '80s metal, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που φλερτάρει σε σημεία με το U.S. metal της εποχής, χωρίς αυτό να είναι ποτέ μέσα στις επιδιώξεις του. Diamonds in the rough...

Steel Angel - And The Angels Were Made Of Steel
Devil’s Records (1985​)

Πότε κυκλοφόρησε το "Ample Destruction", το 1984; Ακριβώς, έναν μόλις χρόνο πριν από αυτό εδώ το διαμαντάκι του U.S. power metal ήχου που δημιούργησε μια παρέα Γάλλων, δίχως να έχει συναίσθηση, θαρρώ, του επιτεύγματός της. Οι Steel Angel φαντάζουν ως κάποιο σφάλμα του χωροχρόνου, καθώς από το εξώφυλλο και τη μουσική, μέχρι τη στιχουργία τους (η οποία δεν ακολουθεί τη γαλλική συνταγή των υπολοίπων μπαντών της σκηνής τους) και τις τσιρίδες του τραγουδιστή τους, μοιάζουν με αμερικάνικη μπάντα. Πυρακτωμένο ατσάλι, λοιπόν, στον πιο συγγενικό ευρωπαϊκό δίσκο με το ασύλληπτο ντεμπούτο των Jag Panzer. Οι Γάλλοι έχουν ακόμη μια κυκλοφορία, η οποία πάσχει στον τομέα της παραγωγής τόσο, που ακόμη και οι καλές στιγμές της χαντακώνονται. Το "And The Angels...", όμως, είναι πιθανόν το καλύτερο U.S. metal άλμπουμ από ευρωπαϊκή μπάντα των '80s, τεράστιο παράσημο δίχως άλλο.

Trust - Repression
CBS (1980​)

Οι Trust έχουν αποκτήσει με το πέρασμα του χρόνου ένα cult status, περισσότερο λόγω της σύνδεσης του ονόματός τους με άλλα κραταιά ονόματα του heavy metal σύμπαντος. Έτσι, πέραν της συμμετοχής του Nicko McBrain στα "Marche Ou Creve" και "Savage" άλμπουμ τους και τη διαδοχή του από τον Clive Burr, τον οποίο αντικατέστησε στους Iron Maiden, οι πατέρες του γαλλικού hard & heavy έχουν μείνει στην ιστορία με τη διασκευή των Anthrax στο "Antisocial". Βέβαια, αν κάποιος ασχοληθεί περισσότερο με τη μουσική τους, θα ανακαλύψει ένα ορμητικό σχήμα, με αξιόλογες συνθέσεις (πολλές, μάλιστα, ανώτερες του προαναφερθέντος "Antisocial") και έντονο φλερτ με τον heavy metal ήχο, του οποίου οι ζωντανές εμφανίσεις έμεναν χαραγμένες στη μνήμη όσων τις βίωναν. Το "Repression", λοιπόν, μοιάζει ως η δουλειά τους αυτή που η κοινή γνώμη δέχεται ως την κορυφαία τους, με τις ιδέες του να ισορροπούν μεταξύ του '70s πειραματισμού (βλέπε solo σαξόφωνο στο "Fatalite") και μιας ανταγωνιστικής κιθαριστικής δουλειάς, ισάξιας με αυτές του πρωτόλειου NWOBHM κινήματος. Η στιχουργική είναι αρκετά έξυπνη, δίχως να χάνει τον αντιστασιακό της χαρακτήρα, ενώ τα μέρη του ντράμερ Jean Emile Hanela εκπλήσσουν, όντας απλά μα υπηρετώντας τις συνθέσεις και με το παραπάνω, βάζοντας ψηλά τον πήχη για τους φημισμένους διαδόχους του.

Vulcain - Rock 'N' Roll Secours​
Devil’s (1984​)

Το ντεμπούτο των Παριζιάνων διακατέχεται ολοκληρωτικά από το πνεύμα του αλήτικου rock 'n' roll, παρουσιάζοντας ουσιαστικά μια μπάντα που οφείλει την ύπαρξη της στην παρέα του Lemmy, που εκείνη την περίοδο είχε ήδη προλάβει να γράψει τη δική της ιστορία στον σκληρό ήχο. Βέβαια, οι συγκρίσεις κάθε άλλο παρά μειώνουν την αξία του υλικού των Γάλλων, οι οποίοι συνδύαζαν ιδανικά το punk attitude με τον heavy metal ήχο, χαράζοντας το δικό τους μονοπάτι στα δρώμενα του γαλλικού metal. Αναλογιζόμενοι κιόλας πως η πορεία τους συνεχίζεται αξιοπρεπώς μέχρι και τις μέρες μας, οι Vulcain είναι από εκείνες τις μπάντες που κάθε ιστορική αναδρομή στο ευρωπαϊκό metal των '80s, πέραν της Γηραιάς Αλβιόνας, οφείλει να τους αναφέρει.