Roger Waters

Πολλά έχουν αλλάξει από το τελευταίο «κανονικό» άλμπουμ του Roger Waters, το τελευταίο που τον φανέρωνε να κάνει αυτό που ξέρει καλά, μακριά από το φιλόδοξο φλερτ με την όπερα του "Ca Ira". Το "Amused To Death" του 1992 τον έβρισκε να μην έχει ακόμα επουλώσει τις πληγές του με τους Pink Floyd εξού και να μην νιώθει καλά με την κληρονομιά τους, τη σφραγίδα που αυτός έβαλε στη μουσική τους και αυτοί στη δική του. 25 χρόνια μετά και είναι ένας διαφορετικός κόσμος για τον Waters. Πρόλαβε να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τους πρώην συντρόφους του, αποδέχθηκε το παρελθόν του και μάλιστα έκανε και κάτι παραπάνω. Έχτισε πάνω σε αυτό, το ανέπτυξε του έδωσε μία νέα πνοή, καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία. Το έργο των Pink Floyd τα τελευταία χρόνια είναι τόσο άρρηκτα δεμένο με την προσωπική του καριέρα που δεν είναι ίσως τυχαίο ότι και το "Is This The Life We Really Want" είναι η δουλειά του με τις πιο πολλές αναφορές στο παρελθόν του.

Μακριά από τη ρέπλικα του "The Wall" και του "Final Cut" που υπήρξε το ντεμπούτο του, η φετινή του δουλειά αντλεί από όλα τα στοιχεία που τουλάχιστον αυτός (αλλά όχι μόνο) έδωσαν σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συγκροτήματα της Ιστορίας. Ίσως, φυσικά, ελάχιστα από τις πρώτες, πιο πειραματικές ημέρες τους αλλά σίγουρα από το "Dark Side Of The Moon" και μετά. Από το "Smell The Roses", για το οποίο τα είπαμε αναλυτικά εδώ, μέχρι το "Deja Vu" που θυμίζει τα πάντα από "Pigs On The Wing" έως το "Mother" ή το "Picture That" που σε στέλνει να ξανακούσεις το "Sheep" ή το "Shine On You Crazy Diamond Pt. 2", το σύνολο των τραγουδιών είναι τουλάχιστον σε επίπεδο ενορχήστρωσης πολύ κοντά, όχι πάντα στις όποιες prog μεγαλοπρέπειες επιδείκνυαν οι Pink Floyd, αλλά στη μουσική τους προσέγγιση, το ύφος ακόμα και τους ρυθμούς αν θέλετε.

Υπάρχουν κι άλλα νέα στοιχεία άξια σχολιασμού. Για αρχή φαίνεται είτε να έχει μάθει να χειρίζεται την περιορισμένης έκτασης φωνή του ή να φτιάχνει τραγούδια προσαρμοσμένα σε αυτή (ή η τεχνολογία έχει κάνει το θαύμα της). Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν χρειάζεται πλέον να κρύβεται πίσω από back up τραγουδίστριες για να βγάλουν τα μελωδικά μέρη που δεν μπορεί ο ίδιος να αποδώσει όπως τα είχε στο κεφάλι του. Και κάτι ακόμα, τελικά ίσως και το πιο σημαντικό. Έχει αφήσει στην άκρη τους guest star και τα μεγάλα ονόματα και έχει βασιστεί σε μία μικρή ομάδα μουσικών που με εξαίρεση έναν δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο στο μουσικό γίγνεσθαι. Αυτός ο ένας όμως, είναι ο Nigel Godrich, παραγωγός των Radiohead μεταξύ άλλων, η σημασία του οποίου στο "Is This The Life We Really Want" δεν μπορεί να τονισθεί αρκετά.

Είναι σίγουρα υπεύθυνος ως παραγωγός (αλλά και μουσικός) για το πώς κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα στις Floyd-ικές αναφορές αλλά και την αποφυγή του απλού φωτοαντίγραφου. Και πάει ένα βήμα παραπάνω καταφέρνοντας να αναδεικνύει μουσικά συνθέσεις που εμφανώς είναι απλοϊκές και βασίζονται στη στιχουργική δεινότητα του Waters. Για παράδειγμα το "Broken Bones" εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς να το παίζει μόνος με την ακουστική του κιθάρα ο Waters αλλά ο λυρισμός της προσθήκης εγχόρδων (από τον David Campbell - πατέρα του Beck) το εμπλουτίζει, το βελτιώνει, το αναδεικνύει. Αυτή η ισορροπία ίσως είναι τελικά ακόμα πιο δύσκολη να επιτευχθεί αφού εμφανώς το κεντρικό σημείο στην κυκλοφορία αυτή είναι οι στίχοι και τα μηνύματα (ή αν θέλετε οι φωνές ανησυχίας) που θέλει ο Waters να περάσει. Κι αν ίσως λίγο υποβιβάσαμε τον βασικό καλλιτέχνη της κυκλοφορίας με τα μέχρι τώρα γραφόμενα, εδώ θα πρέπει να του δώσουμε τα εύσημα. Στιχουργικά έχει το ευφυές χιούμορ, τη δεξιότητα αλλά και την απλότητα που περιμέναμε από αυτόν μαζί με ένα ευθύτατο καταγγελτικό ύφος που, αρέσει ή όχι, είναι τόσο σαφές που δεν μπορείς να το αγνοήσεις ή να του αλλάξεις το νόημα.

Το ζητούμενο θα έπρεπε, λογικά, να είναι ένας νέος δίσκος ενός καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Waters να μπορεί να ξεχωρίσει ως αυτόφωτο δημιούργημα, ανεξάρτητο από το παρελθόν του. Η αλήθεια είναι ότι ενώ είναι σε όλη του τη διάρκεια από αξιοπρεπές έως απολαυστικό, δεν είναι στο σύνολό του αριστουργηματικό. Αντίθετα όταν ενωθεί με το παρελθόν του, όταν η ακρόαση συναντήσει τις αναμνήσεις και τις παραπομπές, όταν ο συναισθηματισμός κερδίσει την αντικειμενικότητα, εκεί το "Is This The Life We Really Want?" αναδεικνύεται με έναν τρόπο που είναι δύσκολο αντικειμενικά να καταγράψεις. Να τον ακούσετε, λοιπόν, τον δίσκο, όλοι σας. Ποιοι θα τον ξανακούσετε περισσότερο από μία φορά μάλλον ξέρετε ήδη.