Big Big Train

Grimspound

English Electric (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/05/2017
Οι Big Big Train συνδυάζουν ιδεατά τη βρετανική αισθητική με το μουσικό ταλέντο. Βάζοντας στην εξίσωση και την έμπνευση, προκύπτει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, σαν το "Grimspound".
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θεωρώ πως όλα τα κομβικά σημεία που καθορίζουν την πορεία των Big Big Train έχουν παρουσιαστεί πλήρως και στη σωστή τους διάσταση, στις κριτικές των προηγούμενων δουλειών τους ("English Electric Part 1", "English Electric Part 2" και "Folklore"), οπότε θα ήταν μάλλον περιττό να γίνει εκ νέου αναλυτική προσέγγισή τους για να τονιστεί η σημαντικότητά τους και ο αντίκτυπος που είχαν και έχουν.

Εν συντομία, το πρώτο κομβικό σημείο ήταν το 2009 με την έλευση του τραγουδιστή (αλλά και συνθέτη και μουσικού) David Longdon και του πολύ Nick D'Virgillio στα ντραμς, που άλλαξε το status του συγκροτήματος και το δεύτερο κάπου μεταξύ 2014 και 2015, όταν εισήλθε στην μπάντα ο Rikard Sjoblom (μετά τη διάλυση των Beardfish) και οι Βρετανοί αποφάσισαν να μην είναι μόνο ένα στούντιο project, αλλά μια κανονικά ενεργή μπάντα.

Τα τελευταία χρόνια, οι παροικούντες της progressive rock Ιερουσαλήμ ακούμε μόνο διθυράμβους γι' αυτούς, αλλά για να είμαι ειλικρινής πάντα με έβρισκαν επιφυλακτικό. Ο κύριος λόγος γι' αυτή μου τη στάση είναι το ότι οι Big Big Train σχεδόν ενσαρκώνουν τον όρο «παραδοσιακός», μιας και η μουσική που παίζουν και ο τρόπος με τον οποίο την προσεγγίζουν μου βγάζει πάντα κάτι το «χθεσινό» και δεν βρίσκω πάντα τι το συνδέει με το σήμερα. Όσο ευχάριστα κι αν περνάω ακούγοντας τέτοιου είδους δουλειές για να συναινέσω στα μεγάλα λόγια θα πρέπει να ακούσω κάτι που να είναι παραπάνω από «όμορφο», «ποιοτικό», «καλοδουλεμένο». Αυτό το κάτι παραπάνω, λοιπόν, μου το προσέφεραν μόνο σε στιγμές.

Παρόλο που δεν προχώρησαν σε κάποια συνταρακτική αλλαγή στον ήχο ή στην προσέγγισή τους, αυτές οι στιγμές είναι αρκετά περισσότερες στο νέο άλμπουμ τους "Grimspound", κάτι που με κάνει να το θεωρώ - μαζί με το πρώτο μέρος του "English Electric" - ως την καλύτερη συνολικά δουλειά των Big Big Train. Μια δουλειά που όντως δικαιολογεί τον θόρυβο γύρω από αυτούς.

Η μουσική τους όπως πάντα ξεκινάει κάπου από τους Genesis και να καταλήγει κάπου στους Marillion, περνώντας περιστασιακά κι από τους Jethro Tull, στις πιο folk στιγμές τους (δηλαδή όταν ο Longdon επιστρατεύει το φλάουτό του). Τα περισσότερα εκ των οκτώ μελών της μπάντας είναι πολυοργανίστες, οπότε οι ενορχηστρώσεις είναι αναπόφευκτα πλούσιες, χωρίς, όμως, να παραφορτώνεται το τελικό αποτέλεσμα. Το πιάνο, το βιολί, οι ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και όλα τα υπόλοιπα όργανα συνυπάρχουν και αναπνέουν κανονικά μέσα στις συνθέσεις.

Στιχουργικά παραμένουν «παραμυθάδες». Συνεχίζουν να καταπιάνονται με το παρελθόν της Γηραιάς Αλβιώνας, αναζητώντας την αριστεία σε παλιότερες εποχές και εξιστορώντας τις ζωές και τα κατορθώματα σπουδαίων προσωπικοτήτων που έζησαν και μεγαλούργησαν στο νησί. Εξυμνούν μια εποχή που συνδύαζε την πρόοδο, την άνθηση των επιστημών και της τεχνολογίας, με την ποίηση και τη μουσική, αλλά και τη γενναιότητα. Στο "Brave Captain" αποτίνουν φόρο τιμής στον Βρετανό πιλότο Albert Ball που πέθανε στα 21 του, κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, στο "Experimental Gentelmen" εκφράζουν τον θαυμασμό τους για όσους άφησαν τη Βρετανία για να αναζητήσουν νέους κόσμους και στο "Mead Hall In Winter" μιλάνε για τους σπουδαίους εκείνους που εφηύραν την ατμομηχανή, που οραματίστηκαν να φτάσουν στο φεγγάρι και ξεκίνησαν παράτολμες ανασκαφές για να βρουν τι έκρυβε το παρελθόν. "With songs, science and stories [...] artists and dreamers and thinkers" λένε οι στίχοι του "Mead Hall In Winter". Πόσο πιο ξεκάθαρα να το θέσουν;

Διόλου τυχαία τα τρία προαναφερθέντα τραγούδια είναι και τα μεγαλύτερα στο άλμπουμ, με διάρκειες πάνω από δέκα λεπτά το καθένα, αλλά θεωρώ ότι οι ωραιότερες στιγμές «κρύβονται» στις πιο μικρές συνθέσεις. Στο instrumental "On The Racing Line" που ο D'Virgillio υπενθυμίζει πόσο σπουδαίος είναι, στο 3λεπτο, ακουστικό "Meadowland" που ο Sjoblom δείχνει ότι μάλλον είναι ο καλύτερος συνθέτης της μπάντας και στο φολκλορικό "The Ivy Gate" που το ντουέτο του Longdon με την Judy Dyble των Fairport Convention είναι πραγματικά πανέμορφο.

Κάποια από τα παραπάνω ίσως φαντάζουν λεπτομέρειες: το πόσα άτομα αποτελούν την μπάντα, το πόσα πλούσιο είναι το ηχητικό οπλοστάσιο τους, το τι είδους ιστορίες πραγματεύονται. Αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα αυτές οι λεπτομέρειες είναι που καθορίζουν το πιο σημαντικό δομικό στοιχείο αυτής της μπάντας: την αισθητική της. Αυτή δικαιολογεί το ότι η μουσική τους κοιτάζει περισσότερο στο χθες, καθώς μόνο έτσι μπορούν να πουν πειστικά τις συγκεκριμένες ιστορίες κι αυτή τους καθιστά «αθεράπευτα» Βρετανούς, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό.

Η αισθητική αυτή σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο συνεπάγονται μια ιδιαίτερη και πραγματικά καλή μπάντα σαν τους Big Big Train. Όταν, όμως, στην εξίσωση μπαίνει και η έμπνευση, τότε προκύπτει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, σαν το "Grimspound".

  • SHARE
  • TWEET