Styx

The Mission

Universal Music Enterprises (2017)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 06/12/2017
Οι Styx διδάσκουν την τέχνη του άμεσου, κλασικού και προοδευτικού rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν μια σπουδαία από όλες τις απόψεις μπάντα έχει προσφέρει τα τελευταία τριάντα χρόνια κυκλοφορίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και επανέρχεται με νέο υλικό μετά από σχεδόν δεκαπέντε, ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός δεν δικαιούται να έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Επειδή όμως και οι rock κανόνες έχουν πάντοτε τις εξαιρέσεις τους, οι Styx ήρθαν σχεδόν από το πουθενά με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, για να προκαλέσουν όχι μόνο αίσθηση, αλλά και οποιοδήποτε από τα επιτεύγματα του τρανού παρελθόντος τους.

Για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό, το "The Mission" ξεχωρίζει καταρχάς για την άψογη τραγουδοποιία του και τις εξαιρετικές επιδόσεις των μουσικών. Επειδή όμως σε κάθε όμοια περίπτωση τίθεται το ερώτημα τί καινούριο ή διαφορετικό έχει να προσφέρει ένας τέτοιος δίσκος, η αξία του έγκειται στον εξαιρετικό συνδυασμό μιας τεράστιας γκάμας μουσικών πρώτων υλών και κυριότερα στην μοναδική ικανότητα της μπάντας να επιτύχει ίσως το δυσκολότερο επίτευγμα, ήτοι να παρουσιάσει ένα συνολικό αποτέλεσμα απλό σαν άκουσμα αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκό.

Καταλυτική είναι η συνδρομή του παραγωγού Will Evankovich, ο οποίος πιστώνεται ένα τρομερό ηχητικό αποτέλεσμα και συνιστά με τον Tommy Shaw το βασικό συνθετικό δίδυμο. Η τύχη να διαθέτεις περισσότερους από έναν εξαιρετικούς τραγουδιστές (πόσο μάλλον τρεις!) δημιουργεί πάντοτε διαφορά, ενώ εκτελεστικά ξεχωρίζει το απίστευτα ισορροπημένο drumming του Todd Sucherman. Φυσικά δεν λείπουν οι μαγικές πινελιές όπως η a-la-Yes μπασογραμμή στο "Locomotive" και οι κιθαριστικές ονειρώξεις, με αποκορύφωμα την σολάρα στο "The Greater Good".

Το concept της επανδρωμένης αποστολής στον πλανήτη Άρη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  τετριμμένο, δεν παύει όμως να είναι διαχρονικό και πάντοτε επίκαιρο, ενώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε την βιωματική, λόγω ηλικίας, τριβή των μουσικών με την σχετική δημόσια συζήτηση. Η μη αυστηρή θεματική προσέγγιση της μπάντας στιχουργικά δεν προκαλεί αγκυλώσεις, αλλά αντιθέτως προσφέρει το κατάλληλο έδαφος για να αναδειχθούν προσωπικές και κοινωνικές ανησυχίες που πάντοτε απασχολούσαν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Όσον αφορά το μουσικό ύφος του δίσκου, οι Styx προς τιμής τους δεν αναπαράγουν εκείνο των κλασικών τους δίσκων, δηλαδή μελωδικό hard rock με έντονη «επική» διάθεση κατά τόπους. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το «προοδευτικό» στοιχείο έχει πάρει την θέση του «επικού», ενώ ένα υποψιασμένο αυτί θα μπορούσε να διακρίνει επιρροές από νεότερα σχήματα του 21ου αιώνα. Για να συμπληρωθούν τα βασικά κομμάτια του παζλ, ευδιάκριτες είναι οι αναφορές στους Beatles (βασικός λόγος για την εξαρχής δημιουργία των Styx), και περισσότερο στους Queen, σε κιθάρες και πιάνο.

Η ικανότητα της μπάντας να εναλλάσσει ρυθμούς και διαθέσεις χωρίς να χάνεται η συνοχή των τραγουδιών είναι παραδειγματική, ενώ αναμενόμενα οι μελωδίες σε κουπλέ και ρεφρέν μπορούν να χαρακτηριστούν άνετα πρώτης κλάσης. Το να μιλήσουμε για μεμονωμένα τραγούδια θα ήταν άδικο, με την δίκαια προσέγγιση να απαιτεί track-by-track ανάλυση και δεκάδες γραμμές κειμένου. Αντί αυτού, προτείνεται μία και μόνο ακρόαση για να ανακαλύψει κανείς όλες τις μεγάλες στιγμές που προσφέρουν αβίαστα οι Αμερικανοί.

Οι φίλοι του κλασικού και προοδευτικού rock είναι σίγουρο πως δεν θα χάσουν τον χρόνο τους εάν κάνουν την χάρη στον εαυτό τους και δοκιμάσουν το ταξίδι στο μουσικό σύμπαν των ξανανιωμένων Styx. Όλοι οι υπόλοιποι που τους θεωρούν στην καλύτερη μία αδιάφορη μπάντα δεινοσαύρων, ίσως ανακαλύψουν την υψηλή τέχνη της απλής αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκής μουσικής δημιουργίας.

  • SHARE
  • TWEET