The Contortionist

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ετεροχρονισμένα ανακάλυψα τους The Contortionist, κι ακόμη πιο ετεροχρονισμένα μου έκαναν το πολυπόθητο «κλικ». To προ-τριετίας "Language" ήταν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ, πλούσιο σε ιδέες, ενέργεια και ενθουσιώδη δημιουργικότητα. Το "The Clairvoyant' ανέλαβε τον άχαρο και συχνά άδικο ρόλο να δικαιολογήσει τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν για τη μπάντα, αλλά ταυτόχρονα να δείξει την όποια εξέλιξη μπορεί να υπάρξει στον ήχο τους.

Και κάθε εξέλιξη/αλλαγή, πάντα θα βρει μπροστά της εμπόδια αλλά και προκλήσεις. Σε παραλληλισμό με άλλες μπάντες του μοντέρνου progressive χώρου (Tesseract για παράδειγμα), οι The Contortionist αφήνουν πίσω τους τις πιο extreme εκφάνσεις του ήχου τους και μαζί και την σκιώδη επιρροή των Cynic, επενδύοντας σε ένα πιο ήπιο, song-oriented συνθετικό στυλ, το οποίο παραμένοντας εντυπωσιακό και στιβαρό τεχνικά, δείχνει μια μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση καθόλη τη διάρκειά του.

Καταλυτικός παράγοντας σε αυτή την «απαλότερη» προσέγγιση αποτελούν οι ενορχηστρώσεις του δίσκου, με τα πλήκτρα και τα φωνητικά να διεκδικούν και να κερδίζουν μια ισότιμη θέση στον ήδη γεμάτο ήχο. Ξεχωριστές στιγμές σαν το "Relapse" με το ηλεκτρονικό-πιανιστικό πέρασμα, ή το πανέμορφο κλείσιμο του ομότιτλου κομματιού και το ευφυές πάντρεμα όλων των οργάνων δείχνουν πως όχι μόνο οι Contortionist δεν «φλώρεψαν», αλλά με ωριμότητα χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους εκεί που είναι απαραίτητο για να εξυπηρετηθεί το σύνολο.

Εντυπωσιακό είναι επίσης το πόσο ατμοσφαιρικό είναι το άλμπουμ στο σύνολό του. Αναμενόμενο εν μέρει λόγω της post-rockικής χροιάς που έχει, με τις γεμάτες εφέ κιθάρες και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ωστόσο δεν γίνεται κουραστικό ή βαρετό. Σε αυτό συμβάλλουν και τα φωνητικά που είναι αιθέρια και χωρίς ιδιαίτερους ακροβατισμούς, σαν να θέλουν κι αυτά με τη σειρά τους να βάλουν μια επιπλέον πτυχή στο πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει τον ήχο.

Δεν λείπουν και οι πλέον προσβάσιμες στιγμές, που είναι και αυτές που δείχνουν τη συνθετική ωριμότητα της μπάντας. Δεν υπάρχει καταλληλότερο παράδειγμα από το "Reimagined", ένα φαινομενικά απλό κομμάτι, γεμάτο όμως από συναίσθημα και μια μελωδία που μαεστρικά καρφώνεται στο μυαλό του ακροατή. Αυτά τα “απλά” κομμάτια είναι άλλωστε που περικλείουν και την τέχνη του φιλτραρίσματος και της καλώς εννοούμενης λακωνικότητας.

Τι πιο όμορφο από μια μπάντα που δε φοβάται να πάρει τα ρίσκα της, να ξενίσει πιθανόν όσους ήδη την ξέρουν, αλλά πάντα έχοντας ως κινητήριο δύναμη την καλλιτεχνική της έκφραση. Έτσι και οι Contortionist με το "Clairvoyant", αφήνοντας πίσω πολλά από τα χαρακτηριστικά τους και απογυμνώνοντας εν μέρει τον ήχο τους δείχνουν να ακολουθούν πιστά τα θέλω τους, παρουσιάζοντάς μας ένα ακόμη εξαιρετικό δημιούργημα.