Lunatic Soul

Fractured

KScope (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 16/10/2017
Ο Mariusz Duda χτίζει έναν ακόμα υπέροχο, μικρό μουσικό κόσμο και σε καλεί να εγκλωβιστείς μέσα του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Νιώθω πως αρχίζω να στερεύω από λόγια για τον Mariusz Duda. Αναλογίζομαι τι μουσικές έχει γράψει και κυκλοφορήσει την τελευταία 15ετία και στέκομαι έκθαμβος. Κι εν συνεχεία σκέφτομαι πως το πέμπτο (αν συνυπολογιστεί το ambient "Impressions") άλμπουμ των Lunatic Soul είναι το καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει με το προσωπικό του σχήμα και δηλώνω ακόμα πιο εντυπωσιασμένος.

Ήταν αναμενόμενο πως μέσα από το "Fractured" ο Duda θα προσπαθούσε να διοχετεύσει όλη την πίεση της προηγούμενης χρονιάς, η οποία τον βρήκε να χάνει τόσο τον πατέρα του, όσο και τον αδελφικό του φίλο και κιθαρίστα των Riverside, Piotr Grudzinski. Κι αν μουσικά το αποτέλεσμα είναι λιγότερο «μαύρο» από όσο θα περίμενε κανείς, εν τέλει είναι όσο καθηλωτικό όσο αναμενόταν.

Οι περισσότερες συνθέσεις μοιάζουν πιο άμεσες, περιλαμβάνοντας περισσότερα  ηλεκτρονικά στοιχεία σε σχέση με το παρελθόν, φέρνοντας στο νου τους Depeche Mode ή τους Massive Attack, αλλά τόσο τα trademark συνθετικά στοιχεία του Duda, όσο και το prog πνεύμα είναι αμφότερα εκεί. Στις χαρακτηριστικές μπασογραμμές, στα περίεργα μετρήματα, στις υπέροχες φωνητικές γραμμές, στις περιπετειώδεις συνθέσεις και στις δουλεμένες ενορχηστρώσεις. Μάλιστα, αυτή τη φορά επιστρατεύτηκαν ολόκληρη ορχήστρα (σε δυο τραγούδια) κι ο σαξοφωνίστας Marcin Odyniec (με τον οποίο έχουν συνεργαστεί και οι Riverside) για να ολοκληρώσουν το μουσικό όραμά του.

Το "Blood On The Tighrope", που ανοίγει το άλμπουμ, έχει ως βάση ένα απλό μοτίβο, πάνω στο οποίο ο Duda χτίζει μια σειρά αριστοτεχνικές εναλλαγές, ξεκινώντας από ηλεκτρονικά στοιχεία και καταλήγοντας σε ένα  υπέροχο πιάνο, την ώρα σαγηνεύει με τις φωνητικές του γραμμές.  Από την άλλη, το "Anymore" στηρίζεται στην απλότητα της μελωδίας του και τον σχεδόν χορευτικό ρυθμό του, αλλά όταν συνειδητοποιείς πως οι στίχοι απευθύνεται στον πατέρα του, σε αφήνει αποσβολωμένο με χίλιες σκέψεις.

Εν συνεχεία, η ακουστική εισαγωγή του "Crumbling Teeth And The Owl Eyes" θα μπορούσε να αποτελεί νέα μουσική των Riverside, πριν η περιπετειώδης δομή του με τα  υπέροχα βιολιά κα το πολύ ταιριαστό κιθαριστικό σόλο το καταστήσουν σε μια από τις πιο όμορφες και συναισθηματικά φορτισμένες συνθέσεις του άλμπουμ, ενώ στο "Red Light Escape" τα σύνθια και η χαρακτηριστική μπασογραμμή συμπληρώνονται άψογα από το σαξόφωνο.

Τα δε ηλεκτρονικά στοιχεία έχουν πιο βασικό ρόλο στο ομότιτλο τραγούδι και στο κλείσιμο του άλμπουμ με το "Moving On", καθώς το πρώτο είναι πιο έντονο και με έναν «κλειστοφοβικό» χαρακτήρα, ενώ το δεύτερο έρχεται να χαλαρώσει λίγο την ένταση που έχει δημιουργηθεί προηγουμένως, αφήνοντας ένα φως να εισχωρήσει.

Κι αν το 9λεπτο "Battlefield" έχει κάτι όμορφο που το διαφοροποιεί, είναι το 12λεπτο "A Thousand Shards Of Heaven" που αποτελεί την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Με την υπέροχη ακουστική κιθάρα και φωνητική μελωδία στην εισαγωγή του, με τις κάμποσες αλλαγές σε ρυθμούς, με την Sifonietta Cosnonus ορχήστρα να δίνει το κάτι παραπάνω και το σαξόφωνο να ολοκληρώνει την παλέτα των υλικών που χρειάζεται ο Mariusz, η εν λόγω σύνθεση είναι μια ακόμα απόδειξη του ιδιοφυούς μουσικού μυαλού του.

Εν κατακλείδι, μια ώρα μετά, το "Fractured" σε εγκλωβίζει κι αυτό στον κόσμο του, με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που το κατάφερναν τα δυο πρώτα άλμπουμ των Lunatic Soul, καθώς και το "Walking On A Flashlight Beam", παρά την διαφορετική προσέγγισή του.

Για μια ακόμα φορά, ο Duda με τις μουσικές του προσφέρει στους ακροατές του ένα εσωστρεφές ταξίδι και μια ενδοσκόπηση που δεν είναι επιφανειακή, ούτε επιβαρυντική (όσο ίσως φαντάζει σε κάποιους), αλλά ουσιώδης. Συνεχίζει να εξελίσσεται και να εισάγει νέα στοιχεία στη μουσική του, διατηρώντας ψηλά τον συνθετικό πήχη, αλλά κυρίως για μια ακόμα φορά επιδεικνύεται το μεγαλύτερο ταλέντο του: το να διοχετεύει στα τραγούδια του όχι μόνο τα συναισθήματά του, αλλά όλη του την ψυχή, τους προβληματισμούς, τους εφιάλτες, το σκοτάδι και το φως που κρύβει μέσα του. Και, κάπως έτσι, οι μουσικές του ανάγονται σε κάτι πιο προσωπικό. Σε κάτι σχεδόν ανεκτίμητο.

  • SHARE
  • TWEET