Crowbar, Beyond Perception, Bent By Sorrow @ An Club, 13/05/23

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε καταφέρει να δούμε στην Ελλάδα αρκετές μπάντες της σκηνής της Νέας Ορλεάνης. Down, Eyehategod, Corrosion Of Conformity, έχουν περάσει από τα μέρη μας, αλλά οι Crowbar για κάποιον λόγο μας είχαν ξεφύγει. Φέτος που κλείνουν τριάντα ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου, σάπιου, ομώνυμου δίσκου τους, επιτέλους ήρθε η ώρα να τους δούμε από κοντά. Μάλιστα, σε έναν χώρο που άνθρωποι, ηχητική σαπίλα, λάσπες και ντουμάνια πάσης φύσεως έμελλε να τον έφταναν σε οριακό σημείο!

Με μικρή καθυστέρηση και μπροστά σε κόσμο που σε άλλες συναυλίες στον ίδιο χώρο δεν έχουμε δει ούτε καν στους εκάστοτε headliners, οι δικοί μας Bent By Sorrow ξεκίνησαν το ημίωρο set τους. Οι παλιοσειρές της μπάντας συνοδεύονται πλέον από νέο τραγουδιστή. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ξεδίπλωσαν μπροστά μας έναν ήχο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε sludge, ούτε nu metal. Ταιριαστός χαρακτηρισμός θα μπορούσε να είναι το alternative metal. Είχαν πολύ καλό ήχο, δυνατή απόδοση, ενθουσιασμό και αρκετή ενέργεια για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας.

Χωρίς σχεδόν να προλάβουμε να πάρουμε μια ανάσα, οι Beyond Perception έλαβαν θέση και κατέλαβαν τη σκηνή. Ο κόσμος είχε πληθύνει και το An Club ήδη φαινόταν αρκετά γεμάτο. Όπως αναμενόταν, το μισό περίπου setlist είχε κομμάτια από το φετινό τους EP που κυκλοφόρησε τον Γενάρη με τίτλο "Guile" και τιμά τα γκρουβαριστά metal μονοπάτια στα οποία κινούνται. Με τα "Leaf Of Vertigo" και "Odious Affairs" μας πήγαν και λίγο πιο πίσω στον χρόνο, για να κλείσουν την εμφάνισή τους με μια δυναμική εκτέλεση του "Territory" των Seps, στην οποία όλοι δώσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Το πεδίο πλέον είχε ανοίξει για την παρθενική εμφάνιση των Crowbar στην Αθήνα. (ΠΚ)

Το 2015, στο παγωμένο Gdansk της Πολωνίας, ο Kirk και η Robin μου υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν οι Crowbar κάποια στιγμή στην Αθήνα καθώς το θέλουν απεγνωσμένα μα όλο κάτι στραβώνει. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία του κοινού το βράδυ του Σαββάτου, η λατρεία μου για τη λασπωμένη μεριά της Αμερικής με έστειλε μια στον παγωμένο βορρά και μια στο πολυπολιτισμικό Βερολίνο για να δω τους πολυαγαπημένους μου Crowbar. Τα χρόνια περνούσαν, σχεδόν έφτασαν τα δέκα από την πρώτη φορά και ήρθε η στιγμή να παίξουν, σαν να ολοκληρωνόταν ένας κύκλος, σε μέρος οικείο. Το An Club είχε από πάρα πολύ νωρίς αρχίσει να συμπληρώνει χωρητικότητα, με την ποσότητα του κόσμου στο εσωτερικό να εκτινάσσεται λίγα λεπτά προτού εμφανιστούν οι Crowbar στη σκηνή. Ευχάριστα κι ανθρώπινα γεμάτο An, χωρίς ασφυκτικές, ενοχλητικές συνθήκες, μόνο χαμόγελα για ένα συγκλονιστικό γεγονός για τα δεδομένα του sludge ήχου στη χώρα.

Από την πρώτη νότα, οι Crowbar υπογράφουν στο απόλυτο τη φράση-σλόγκαν που τους συνοδεύει από το ξεκίνημά τους: NONE HEAVIER. Με τη φετινή τους περιοδεία να αποτίει φόρο τιμής στο δεύτερο, ομώνυμο δίσκο τους, τα βλέφαρα γίνονται βαριά και τα κεφάλια γίνονται ελαφριά ήδη από το εναρκτήριο "Self-Inflicted". To set τους δε, κοσμούν κατά τη διάρκεια της βραδιάς κομμάτια όπως "High Rate Extinction", "Negative Pollution", "Fixation" και πολλά που θα δούμε στη συνέχεια.

Ο κόσμος δεν αργεί να καταλάβει ότι ο ήχος δεν θα είναι ποτέ στην εντέλεια, αλλά αυτή είναι η αυθεντικότητα των Crowbar. Οι κιθάρες τους μιλούν από μόνες τους και η φωνή - εξάρτημα αυτοκινήτου του Kirk Windstein παίζει μεταξύ πληγωμένης βαρβατίλας και απογοητευμένης μελαγχολίας. Μπάντα και κοινό έχουν καταλάβει ότι αυτή η πρώτη τους σύμπραξη θα είναι μια νύχτα που δε θα ξεχαστεί. Πάνω στη σκηνή, συνεχή ευχαριστήρια και έκπληξη στο βλέμμα, ειδικά του Shane Wesley, που οι εκφραστικότατες γκριμάτσες του σχεδόν σε κάνουν να ξεχνάς ότι κουβαλάει το μπάσο που κάνει πλανήτες να συγκρούονται. Κάτω από αυτή, αγκαλιές, αργό και βολικότατο λόγω της πολυκοσμίας crowdsurfing και τραγούδι, πολύ τραγούδι, συνοδεύουν το πιο αναγνωρίσιμο μούσι της Νέας Ορλεάνης.

Παρά την εστίαση στο "Crowbar" η τετράδα εκπροσωπεί όλες τις σημαντικές στιγμές της καριέρας της με κομμάτια όπως τα "I Feel The Burning Sun", "To Carry The Load", "The Cemetery Angels" αλλά και έντονη παρουσία από το περσινό τους πόνημα, "Zero And Below". Από το τελευταίο, το "Chemical Godz" μπορεί να ήταν από τις πρώτες στιγμές της βραδιάς που ταρακουνήθηκαν όλα συθέμελα, το "It’s Always Worth The Gain" όμως είναι η προσωπική μου αδυναμία γιατί μέσα σε όλα, ο Kirk κι εγώ διαγνωσθήκαμε με αντίσταση στην ινσουλίνη και μείναμε μισοί από ανάγκη την ίδια ακριβώς χρονιά. Και το κομμάτι μου μιλάει αλλιώς.

Παρ’ όλα αυτά δε νομίζω ότι φταίει η προσωπική συναισθηματική φόρτιση, το επόμενο δευτερόλεπτο πράγματι η συναυλία κορυφώθηκε με ένα κουαρτέτο επιλογών από το "All I Had I Gave", πίσω στο "Planets Collide" και απ΄το "Like Broken Glass" στην στερνή αφιέρωση στο "Crowbar" με τη διασκευή στο "No Quarter" των Zeppelin ως άτυπο encore. Μπορεί η απουσία θηλυκοτήτων από τη συναυλία να σχολιάστηκε, η παρουσία όμως της Robin Windstein που είναι στο πλευρό του συγκροτήματος ανελλιπώς για να στηρίξει σε χρέη manager, merch seller ή κινηματογραφίστριας επί σκηνής στην περίπτωση της συναυλίας της Αθήνας, αναπληρώνει. Επιπλέον, η λατρεία που φανερά της έχει ο Kirk είναι ο ορισμός του wholesomeness που δίνει την ανθρώπινη πτυχή σε μια μουσική με τόση απάνθρωπη συναισθηματική φόρτιση και απαντά στις απορίες περί του αν είναι μπάντα που αγγίζει, με τον τρόπο της, εμάς χωρίς τα μούσια και τα άλλα.

Οι Crowbar μας άφησαν χορτάτους - κι ας είναι αδύνατο να παίξουν ποτέ ένα πλήρες setlist με τόσο καταπληκτικές συνθέσεις σε όλο το μήκος της δισκογραφίας τους-, με διαφορά στο καλύτερό τους set που έχω βιώσει προσωπικά. Χαίρομαι τρομερά που τόσος κόσμος τους στήριξε και είχε ευκαιρία να τους δει για πρώτη φορά σε μία τόσο σημαντική εμφάνιση, όλα δείχνουν πως η επόμενη δε θα θέλει να αργήσει τόσο. (ET)

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος