Ανασκόπηση 2016: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

The power of the riff compels us

Οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται (τουλάχιστον εδώ) κι όχι για να σπάνε. Με γουέστερν προλογίσαμε την περσινή χρονιά, μ' αυτό θα συνεχίσουμε και φέτος. Θα προτείναμε το "In A Valley Of Violence" με τη ρετρό/cult ατμόσφαιρα και τον εξαιρετικό John Travolta στον ρόλο του σερίφη, αλλά...

Το "Hell Or High Water" είναι πολλά παραπάνω από ένα μοντέρνο έπος της σύγχρονης Άγριας Δύσης. Με πρωτότυπη μουσική από Nick Cave & Warren Ellis, Townes Van Zandt στο soundtrack κι εξαιρετική πρωταγωνιστική τριάδα, προεξέχοντος του ράθυμου Jeff Bridges, είναι η επιλογή μας για κάποιο από τα επερχόμενα Oscar.

Hell Or High Water

Στα δικά μας τώρα: Αλήθεια, έχετε πάρει πρέφα ποιο τραγούδι παίζει background σε τηλεοπτική εκπομπή συνδρομητικού καναλιού για το NBA; Αυτό. Δεν το λες και υποτιμημένο ελληνικό prog πάντως...


♦ Αθάνατα παππούδια ♦
Βετεράνοι και larger than life περσόνες που αρνούνται πεισματικά την συνταξιοδότηση

1. Black Sabbath: Μας απασχόλησαν αρκετά. Από τα νεότερα της κακιάς αρρώστιας του Iommi, την δημιουργία νέας μπάντας του Ward, τις δηλώσεις του Ozzy, το επερχόμενο βιβλίο και φυσικά τον αποχαιρετισμό (;). Περιοδεία και EP έτσι για να λέμε πως όλα τελειώνουν κι όλα τα ίδια μένουν.

2. Melvins: Τα μουρλοκομεία μας είπαν τα κάλαντα στο "Carol Of The Bells", επανακυκλοφόρησαν σε βινύλιο τρεις δίσκους από τα '90s κι έβγαλαν δίσκο για μπασίστες. Έξι τον αριθμό παρακαλώ, με guest συμμετοχές πρώην συνεργατών και φίλων. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι πολύ καλύτερος με τους Melvins παρόντες.

3. Nightstalker: Τα δικά μας γερόντια δίχασαν. Το "As Above, So Below" δεν έφτασε τις προηγούμενες κορυφές, συγκίνησαν μεμονωμένα κι όχι συνολικά, Γιάννη Βόλκα εξαιρουμένου. Δικαίωμα. Συναυλιακά, τα πήγαν περίφημα για ακόμα μια φορά και δείχνουν σε παρατεταμένη φόρμα. Ήρθε κι ο φόρος τιμής με το "Children Of The Grave", τι άλλο να ζητήσουν. Μια χρονιά γεμάτη με αγάπη και σεβασμό προς το πρόσωπό τους. 

4. Brant Bjork: Παραμένει ο Νονός της ερήμου. Μετά από ένα πέρασμα στην πιο radio friendly αισθητική του ήχου του, επέστρεψε στις desert ρίζες του. Το "Tao Of The Devil" είναι μερακλίδικο με τις όποιες αδυναμίες του όπως και το "Stackt". Hats off for Brant Bjork.

5. Candlemass: Ένα βήμα πριν την άκρα του τάφου σιωπή. Το "Death Thy Lover" μας υπενθύμισε πως είναι ζωντανοί, αλλά μέχρι εκεί. Το ομότιτλο δεν σώζει και πολλά, ο Edling φτιάχνει solo project, η ζωντανή εμφάνισή τους εν τη απουσία του ήταν απρόσμενα καλή και κάπως έτσι θυμίζουν Spiritual Beggars & Michael Amott μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Check Also. The Obsessed: Αν μας δινόταν η ευκαιρία να διαλέξουμε πατέρα εκτός του βιολογικού μας, αυτός θα ήταν ο Wino. Το πάλεψε αρκετά χρόνια και να που κατάφερε να αναστήσει τους The Obsessed με την συνδρομή φίλων από τους Spirit Caravan και της Sara Seraphim. Γερομπιζμπίκη. Τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά και η επερχόμενη άνοιξη φαντάζει ενδιαφέρουσα.


♦ Αργός θάνατος ♦
Groovy & πένθιμες καμπάνες του Doom

1. Subrosa: Είναι μια μπάντα που αξίζει και έχει πιστούς φίλους. Οι Subrosa για άλλη μια φορά συναρπάζουν και διατηρούν και στο "For This We Fought The Battle Of Ages" αυτό το διαφορετικό και το ιδιαίτερο που πάντα είχαν. Βαριά βιολιά, εξαιρετική ατμόσφαιρα και γυναικεία φωνητικά. Σαγηνευτική μουσική που είτε τη λες doom, είτε κάτι άλλο, είναι τόσο δυνατή και μαγευτική που μπορεί να σε συνεπάρει. Για άλλη μια φορά χτυπάει κορυφές στο είδος και παρότι φαντάζει απλό, είναι τόσο μα τόσο πολύπλοκο που δεν φαντάζεσαι.

2. Cough: Ξεκάθαρα ο ποιο σάπιος doom δίσκος της χρονιάς. Οι Cough έφτιαξαν στο "Still They Pray" μια αδιανόητα βασανιστική και βαριά εμπνευσμένη μουσική. Ναι, είναι άρρωστο. Είναι βρώμικο και τιμά τους Electric Wizard όσο δεν πάει. Σε σπρώχνει να καπνίσεις. Σε πιέζει να σβήσεις τον λαιμό σου με λίτρα μπίρας. Εξαιρετικά θορυβώδες, γεμάτο ανυπόφορο feedback, παρανοϊκή ηχώ και ατελείωτη μαστούρα.

3. Lord Vicar: Άκου οπωσδήποτε τo παραδοσιακό, το φινλανδικό, το αντιεμπορικό doom metal των Lord Vicar που καταφέρνουν με το "Gates Of Flesh" να παρουσιάσουν τον τρίτο τους δίσκο ακόμα καλύτερο και εξελιγμένο από τους προηγούμενους. Απίθανη και παιχνιδιάρα ενορχήστρωση που δημιουργεί οάσεις σε μικρά σε διάρκεια κομμάτια. Κλειδί αυτή η κατά βάθος prog rock κατεύθυνση που κρύβεται πίσω από τις συνθέσεις τους. Μουσική που ιντριγκάρει.

4. Blood Ceremony: Οι Καναδοί διακρίνονται από μια σταθερότητα που τους καθιστά αρκετά εύκολους στο άκουσμα. Το "Lord Of Misrule", όμως, καταφέρνει να μπλέξει ένα διαφορετικό σκοτάδι, με πολύ βαριά ψυχεδέλεια και μια αργή σαπίλα που φτάνει να ξεκάνει κάθε ανόητο χίπη. Ανεβοκατεβάζουν ένταση, ιδέες και ρυθμό, αλλά διατηρούν μια απύθμενη μαγεία στα solo που κλέβουν την παράσταση. Dancing madly backwards.

5. Church Of Misery: Αν δεν ξέρεις τους Ιάπωνες πρέπει επιγραμματικά να μάθεις ότι κινούνται τριγύρω από το doom και εξιστορούν τον τρόμο που προσφέρουν οι δολοφόνοι. Στο "And Then There Were None" δεν αλλάζουν τροπάρια αν και φλερτάρουν με πιο ρυθμικά κομμάτια και πιο stoner καταστάσεις. Δίσκος που ακούγεται ευχάριστα. Solo που έχουν αξία. Φωνητικά που δεν πείθουν.

Check Also. Mizmor: Οφείλεις να ακούσεις το πιο απόκοσμο δημιούργημα του 2016. Οι Αμερικάνοι από το Oregon, αναλύουν στο "Yodh" τι σημαίνει σκοτεινό, σάπιο, τρομακτικό και θορυβώδες αργό metal.


♦ Σκληρά, βαριά και κατάξερα κομμάτια λάσπης ♦
It's sludge time baby

1. Sumac: Ξανά οι Αaron Turner (Isis, Old Man Gloom), Nick Yacyshyn (Baptists) και Brian Cook (Russian Circles, Botch) με το φετινό "What One Becomes" διατηρούν και εξελίσσουν αυτό το βαρύ, ακραίο, σκληρό και ατμοσφαιρικό λασπωμένο metal τους. Δύσκολη καφρίλα. Σάπια ένταση. Μια ομορφιά για τους φίλους του ακραίου. Σκληρό, πειραματικό και ατμοσφαιρικό sludge προς μια hardcore κατεύθυνση. Σταθερά πολύπλοκες, βασανιστικές και γεμάτες ωμότητα συνθέσεις. Άλλο ένα ασήκωτο αριστούργημα από τους Sumac. Πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο του είδους και για συνθέσεις που κουβαλάνε τεράστια αρχίδια και απύθμενη ομορφιά.

2. Black Tusk: Έδωσαν και φέτος με το "Pillars Of Ash" μια δική τους διάσταση στον ήχο αυτό. Είναι το πιο μάγκικο άλμπουμ του χώρου, γιατί μπλέκει υπέροχα όλη την λάσπη και την Σαβαν-ίλα με ωμές δόσεις punk και hardcore. Φάπες, λοιπόν, μοιράζει η μπάντα, φυσικά με τιμή και μνήμη στον αδικοχαμένο μπασίστα της Jonathan Athon. Ανανέωση, πόνος, καφρίλα και προσοχή στις συνθέσεις όσο απλές κι αν φαίνονται. Κερδίζουν και κρατούν δίκαια στα χέρια τους ένα μεγάλο κομμάτι του είδους που τους αναλογεί.

3. Mantar: Το "Ode To The Flame" των Γερμανών τους ανεβάζει άλλο ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Η εντύπωση που σου δίνουν ότι ακούς τους Motorhead υπό το πρίσμα ενός sludge έπους και σε ρυθμούς rock 'n' roll είναι πραγματικά μοναδικό. Είναι εξαιρετικά σάπιοι. Είναι μανιακοί. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και πιασάρικοι. Θα τους έλεγες αντιεμπορικά εμπορικούς. Δεν στέκει με τίποτα ο όρος αυτός, αλλά αυτό είναι. Αντισυμβατικοί. Εντελώς στεγνοί και στυγνοί. Δεν έχουν όρια. Παίζουν metal. Γενικά και αόριστα. Metal.

4. Inter Arma: Tο τρίτο τους "Paradise Gallows" συνδυάζει τα πάντα. Ό,τι σκοτεινό μπορείς να μαζέψεις από doom και sludge και αφού τα ντύσεις με ένα black κουστουμάκι. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της μαύρης πλευράς του λασπωμένου metal. Ογκώδες σύνολο, χωρίς κενά. Πιεστικό χωρίς να πνίγει. Ποικιλόμορφο και απρόβλεπτο.

5. Seven Sisters Of Sleep: Βαρύ και ανελέητο. Η μπάντα δείχνει στο "Ezekiel's Hags" πώς γίνεται η μίξη σάπιων μουσικών με punk ύφος για την παραγωγή ενός βρώμικου ιζήματος. Εδώ θα βρεις κομματάρες. Δεν είναι απαραίτητα εντυπωσιακές, αλλά είναι σταράτες και ζωντανές. Στεγνό, βρώμικο, χωρίς πολλά πολλά. Ορεξάτο, υποχθόνιο, τρομακτικό και δύστροπο.

Check Also. Καθώς οι Neurosis και οι Cult Of Luna δεν παίζουν αμιγώς sludge metal, αν και έχουν σχεδόν όλα τα στοιχεία του είδους, άξια αναφοράς είναι η δουλειά των Crowbar. Όχι τόσο γιατί έβγαλαν κάτι δυνατό ή εξαιρετικό, αλλά γιατί είναι τίμιοι και συγκαταλέγονται στους πρωτεργάτες αυτού του είδους. Δυστυχώς, άλλος ένας δίσκος του είναι ρηχός και σχετικά ανέμπνευστος αλλά δεν παύουν, όπως και να το κάνουμε, να παραμένουν μεγάλοι.


♦ Κάποτε στην έρημο ♦
Είτε το πεις πρώην stoner rock είτε νυν heavy rock, μέσα θα 'σαι

1. Truckfighters: Του Έρεμπρο το ανάγνωσμα. Οι Σουηδοί συνέχισαν τις ποιοτικές κυκλοφορίες, έκαναν και το βήμα παραπάνω στον ήχο μέσω του "V" χωρίς να αποχωρίζονται τις desert καταβολές τους και απολαύσαμε ζωντανά δις την ενέργειά τους επί σκηνής. Όσο για την ευφράδειά τους; Διαβάστε.

2. Greenleaf: Ίσως η καλύτερη μπάντα του είδους. Τους αδικήσαμε, το ξέρω. Δεν θέλουμε, όμως, να αδικήσουμε και τον Νικόλα. Την αλήθεια του έγραψε. Το "Rise Above The Meadow" είναι η σταθερά εκείνη που ξεχωρίζει τους Greenleaf από τους υπόλοιπους εδώ και κάμποσα χρόνια. Ρωτήστε και την περσινή Τόνια.

3. Monkey3: Δεν γνωρίζουμε αν ήταν προσωπικό τους στοίχημα, πάντως η μπάντα αποτύπωσε για πρώτη φορά στο στούντιο την heavy ψυχεδελική της φύση που βγάζει στα live. Το "Astra Symmetry" απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί stoner και δεν του πρέπει άλλωστε. Εκτός αν θεωρείς stoner τους Floyd. Εκεί πάμε πάσο.

4. Bright Curse: Ο δίσκος της χρονιάς για έναν από μας. Ό,τι δεν έβγαλαν μαζί Witchcraft & Graveyard το κατάφεραν τούτοι εδώ. Και δεν στάθηκαν μόνο εκεί. Πήραν τη σχολή του Έρεμπρο και μέσω ενός χωνευτηριού, παρέδωσαν το πιο συμπαγές άκουσμα που θα περίμενες. Το "Before The Shore" είναι δισκάρα ολκής με σολάρα περιοπής.

5. Asteroid: Μας είχαν λείψει είναι η αλήθεια. Και τι καλύτερη επιστροφή από το "III", την εκ νέου διακήρυξή τους περί του τι εστί fuzz. Του τι εστί ποικιλία αν θέλετε, καθώς εδώ θα ακούσετε και θα θαυμάσετε πολλά και διάφορα. Κάτι σαν πολεμοχαρείς Colour Haze ένα πράμα; Αυτό.

Check Also. Valley Of The Sun: Ρωτήστε τους Truckfighters για το ποια είναι η καλύτερη μπάντα. Μαντέψτε από πού κρατά η σκούφια τους και σε ποια δισκογραφική ανήκουν. Μοιάζει μιλημένο το παιχνίδι, αλλά δεν είναι. Το "Volume Rock" είναι το stoner στα φλώρικά του. Σαν να το παίζει ο Dave Grohl και είναι τόσο γαμάτο όσο φαντάζεσαι.


♦ Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε ♦
...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά

1. Planet Of Zeus: Δεν χρειάζονται συστάσεις. Δεν θα έπρεπε να είναι καν στο section των ντόπιων κυκλοφοριών. Μιλάμε για παγκόσμιας κλάσης, πλέον, μπάντα και μουσικές που ακούγονται παντού. Με το "Loyal To The Pack" δείχνουν το τσαγανό τους και την άπλετη άνεση τους στη δημιουργία. Είναι ξεχωριστοί και δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Χάραξαν πρώτη φορά ένα νέο μονοπάτι και το έκαναν καλά. Πάνω απ' όλα, όμως, φαίνεται να το γουστάρουν κι αυτό είναι το πλέον σημαντικό.

2. 1000mods: Να σιγά σιγά που και αυτοί έχουν ανοίξει τα φτερά τους. Οι Κορίνθιοι συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά με το "Repeated Exposure To..." δείχνουν τελευταία ότι ξέφυγαν. Με την καλή έννοια. Δεν είναι μικροί, μεγάλωσαν. Μελωδίες, σύνθεση, φωνές, κιθάρες. Όλα πιο ώριμα. Όλα πιο όμορφα. Όλα, ένα και δύο και τρία επίπεδα πάνω. Κάτι σαν κι αυτό. Να 'ταν η ζήλια ψώρα, θα ξυνόταν όλη η χώρα.

3. BUS: Έχουμε πει ότι μας ταιριάζει αυτό το είδος μουσικής. Οι BUS στο "The Unknown Secretary" φτιάχνουν ένα Sabbath-ικό rock με έντονη δόση ψυχεδέλειας και αρκετά ονειρική διάθεση. Όλα αυτά είναι υπερσκονισμένα με doom ιδέες και διακατέχονται από ρετρό ενέσεις. Μεγάλα solo άλλης εποχής και παρότι ρισκάρουν, δεν φεύγουν με τίποτα από τη βάση τους που είναι το heavy rock. Παρότι δεν έχει βλέψεις για ψηλά, κατάφερε να κάνει εντύπωση.

4. Universe217: Πάλι αυτοί εδώ μας καθήλωσαν. Οι Universe 217 αγγίζουν τα όρια τους στο "Change" και φαίνονται αρκετά επιθετικοί. Είναι πλέον μια από τις κορυφαίες ελληνικές μπάντες και παρότι άψογοι, το στυλ τους δεν τους κάνει αρεστούς στους πάντες. Το ότι έχουν αντιπάθειες, όμως, τους εξυψώνει ακόμα πιο πολύ. Μένει να δούμε πόσο ψηλότερα μπορούν να πάνε.

5. Omega Monolith: Το "Fungus" είναι πολύ βαρύ. Έχει εξαιρετικό θόρυβο και έχει γραφτεί για να ακούγεται σαν μία ολότητα. Ανεβαίνει όμορφα και σκάει φανταστικά. Έχει πολλά στοιχεία που το κάνουν πολύπλοκο, αλλά η ουσία του είναι σταράτη, απλή και χύμα. Προφανώς και έχει άπειρα στοιχεία από Neurosis, αλλά αυτό δεν μας πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα μας κάνει να τους αγαπάμε κι άλλο.

Check also. O ένας είπε να θυμηθούμε τους Void Droid, ο άλλος τους Green Yeti, τελικά συμφωνήσαμε στο να μην παραλείψετε να απολαύσετε το "Spirits Of Zos" των Stoned Spirit.


♦ Stick it where the sun don’t shine ♦
Προφανώς και περιμέναμε κάτι καλύτερο βρε παλιόπαιδα

1. Witchcraft: Έχεις βγάλει τον, ίσως, καλύτερο δίσκο της καριέρας σου πριν από τέσσερα χρόνια, μας προσφέρεις ένα εθιστικό πρώτο ορεκτικό κι εκεί που λέμε πάμε πάλι για δισκάρα... Σε πιάνει νοσταλγία για τα χρόνια τα παλιά και κάνεις μια μίξη που προκαλεί σύγχυση. Δεν είναι για τα μπάζα το "Nucleus". Μια τεράστια χαμένη ευκαιρία είναι. Όπως και ο δημιουργός του.

2. Red Fang: Τέτοια κοιλιά, ούτε οι ίδιοι δεν έχουν με τόσες μπύρες που καταβροχθίζουν. Το "Only Ghosts" είναι αντιφατικό. Με μερικές εξαιρετικές συνθέσεις και κάποιες αψυχολόγητες. Κάπου χάθηκαν μεταξύ του hype, των επιρροών και των απαιτήσεων που είχε εγείρει περισσότερο ο Τύπος και λιγότερο το κοινό. Χαμένοι στην πολυσυλλεκτικότητα.

3. Sinistro: Ήρθε με διθυράμβους. Έκλεισαν σε μεγάλα φεστιβάλ. Προωθήθηκε μέχρι και από μεγάλα ονόματα του χώρου. Για άκου, όμως, τον δίσκο "Semente" των Πορτογάλων και θα καταλάβεις ότι είναι μια μέτρια παπάτζα που υπερβάλει στην τέχνη του και ξεχειλώνει τις αδυναμίες του. Ανεκτά μεν κομμάτια και εξέχουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα αξιοσημείωτο. Τίποτα ειδικό. Τίποτα καινοτόμο. Μέτριο σε όλα του.

4. Wrong: Μας φλόμωσε η Relapse Records γι' αυτούς και τον νέο τους δίσκο. Τον θόρυβο και τη λάσπη και τη μανία του ομώνυμου δίσκου τους "Wrong". Eντάξει, είπαμε. Αυτό εδώ είναι το πιο μέτριο sludge και το πιο ήρεμο noise-rock που άκουσα φέτος. Λίγα λέω. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά του είναι ότι φαντάζουν όλα μονότονα, ίδια κι απαράλλαχτα. Δεν λέει σε τίποτα. Δεν μπορεί να σου πει απολύτως τίποτα. Μισή ώρα μέτρια προς κακή καφρίλα.

5. Big Business: Μια μπάντα που βγήκε από συνοδοιπόρους των Melvins. Λίγο πολύ, όσοι ακούτε stoner και sludge και συναφή είδη, θα τους έχετε ακούσει. Έχουν κυκλοφορήσει  καλούς δίσκους. Αν πέσει στα χέρια σας κάποιο εκ των "Head For The Shallow" ή "Here Come The Waterworks" μη διστάσετε να τα ακούσετε. Αν περάσει από μπροστά σας, όμως, το φετινό "Command Your Weather" φύγετε μακριά. Ρηχό και άβουλο. Μη σας ξεγελάσει. Μπορεί να το κάνει πανεύκολα σε απαίδευτους και λοιπούς χιπστεράδες. Οι υπόλοιποι κόψτε πέρα. Σαν κακοφτιαγμένη δουλειά των Baroness. Σαν κακομούτσουνο περίττωμα των Melvins.

(Do Not) Check Also. Bloody Hammers: Είναι υπερπαραγωγικοί, δεν το συζητάμε. Έχουν καταπληκτική αισθητική στα εξώφυλλα και μουσικό στυλ που το υποστηρίζουν. Πού και πού γράφουν και ορισμένα εξαιρετικά τραγούδια, αλλά μέχρι εκεί. Το "Lovely Sort Of Death" προστίθεται κι αυτό σε μια σειρά από κυκλοφορίες της μπάντας που ήθελε το κάτι παραπάνω, αλλά φαίνεται πως έχουν πιάσει ταβάνι προ πολλού.


♦ Σε άγνωστα νερά ♦
Στα πιο σκοτεινά σημεία του βάλτου υπάρχουν διαμάντια που λάμπουν, το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση να βουτήξεις και να βραχείς

1. Elephant Tree: Το doom το εναλλακτικό. Με τα Layne Staley φωνητικά και την ευρύτερη grunge αισθητική. Η επιτέλους απενοχοποίηση των καθαρών φωνητικών και της ακουστικής κιθάρας στις κυκλοφορίες του είδους, το ελεγχόμενο ψυχεδελικό ξεχείλωμα. Η γνώση του τώρα θα γίνουμε βαρετοί οπότε το κόβουμε. Το σιτάρ το έχουμε ξανακούσει. Αυτό όμως;

2. Crypt Trip: Από τις μπάντες εκείνες που ανακαλύπτεις μεταγενέστερα της δημιουργίας τους και ψάχνεις την αρχή τους εκ των υστέρων. Το τρίο από το Texas δεν έχει ίχνος βλαχιάς. Έχει το εξαίσιο και πελώριο groove των Grand Funk με μια αναμενόμενη Sabbath υποψία και το επιτηδευμένα ανορθόγραφο "Natural Chylde", είναι ελκυστικό εκ φύσεως. Το 2014 δεν τους βρήκαμε. Δεύτερο ατόπημα δεν συγχωρείται.

3. Svvamp: Τρίο από τη Σουηδία που μόλις μπαίνει το "Serpent In The Sky" η παραπλάνηση πάει σύννεφο. Ο ήχος των Pentagram που είχαν οι Witchcraft στον πρώτο δίσκο και νομίζεις πως κατέχεις την αλήθεια. Μέχρι να σου σκάσουν οι southern rock στιγμές του δίσκου και μάλιστα κολλητά. Εμείς δεν βάζουμε ταμπέλες, αλλά το folk southern doom rock μας αρέσει.

4. The Hazytones: Η καλτίλα της ενότητας. Το τρίο από τον Καναδά παίζει αυτό που φαντάζεσαι βλέποντας το εξώφυλλο. Παλιακή μουσική και βρώμικη. Φασαριόζικα riff με Sabbathικά solo, σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο. Άδεια μπουκάλια, γεμάτα τασάκια. Τα ντραμς στημένα στον τοίχο, δεξιά κι αριστερά ενισχυτές και στο βάθος να ακούς κάποιον σαν τον Alice Cooper. Πώς να μην συνθέσεις μετά αυτό;

5. Turnip: Χάλια εξώφυλλο, τραγικό όνομα μπάντας και απαράδεκτος τίτλος δίσκου. Τι πιο θελκτικό για να ακούσεις τη μουσική τους; Μιλάμε για βαριά κεραμίδα. Οι βλαχοκαουμπόηδες του Texas έχουν πάει τα blues σε άλλο επίπεδο. Το slide υπάρχει και μεταλλάσσεται σε heavy riff, όπως και τα ερμαφρόδιτα φωνητικά. Σιγανό και καθάριο ποταμάκι που στο "Open The Sky" σου πουλάει τσαμπουκά και κοτεύεις. Μελωδικότατος δίσκος.

Check Also. Red Spektor: Θα τους δίναμε στους κλασσικοροκάδες, αλλά είναι μυρωδιάδες. Συν του ότι μπαίνει και στα χωράφια μας, καθότι heavy blues, οι Εγγλέζοι Red Spektor  πατάνε πρωτίστως πάνω σε κλασσικές δομές. Το ότι προσθέτουν μια heavy fuzz αισθητική στη μουσική τους εξίσωση, είναι κάτι που θα εκτιμήσουν οι λάτρεις των Uncle Acid.


♦ Επί σκηνής κρεμάμενοι ♦
Αξιομνημόνευτες ζωντανές εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους

1. Οι σταθερή αξία των Clutch δεν έλειψε και φέτος. Στην Ιερά Οδό κατάφεραν να μας δείρουν για τα καλά. Δεν γίνεται να μην περάσεις καλά με τους Αμερικάνους. Δεν επιτρέπεται να μη διασκεδάσεις. Απολαυστικοί και μοναδικοί καταφέρνουν πάντα να διατηρούνται σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.

2.  Η Fall Of Doom εκδοχή του Smoke the Fuzz Fest παρότι είχε μερικές ακυρώσεις τελευταίας στιγμή, κατάφερε με τους Yob, Bongzilla, Dopethrone, Sons Of Otis, Black Cobra, Suma και Love Sex Machine να μαζέψει και να παρουσιάσει ένα μικρό Roadburn που έφερε μπροστά μας μερικά λασπωμένα και χαμηλοκουρδισμένα συγκροτήματα που έδωσαν στον μαραθώνιο αυτόν λόγο ύπαρξης. Μεγάλες στιγμές και λίγες γραφικότητες κράτησαν για πολλές ώρες τη λάσπη στον χώρο υγρή.

3. Οι Σουηδοί είναι πλέον δικοί μας άνθρωποι. Οι Graveyard για άλλη μια φορά έπεισαν με την εμφάνισή τους και δίδαξαν με τα σπουδαία τους κομμάτια και το ιδιαίτερο δέσιμό τους. Δυναμική παρουσία και μεγάλες στιγμές σε έναν χώρο που το κοινό παραδόξως όντας μάλλον αποσβολωμένο, έμεινε σχετικά απαθές.

4. Ποιος θα ξεχάσει τις δύο μέρες του υπερσκονισμένου Desert Fest.
Πρώτη μέρα με Red Fang, 1000mods, Torche και Truckfighters. E, τι άλλο χρειάζεσαι; Stoner στο τέρμα και μπύρα για λούσιμο. Δεύτερη μέρα που σκόρπισε κι άλλες σκόνες με Karma To Burn, Pentagram, My Sleeping Karma αλλά δυστυχώς χωρίς Elder, Cough και Colour Haze.

5. Αυτοί οι βάρβαροι High On Fire που πάτησαν τα σαράντα έδειξαν ότι ακόμα μπορούν με φρενήρεις ρυθμούς και ένταση στο τέρμα να βασανίζουν αυτιά. Matt Pike όποιος κι αν είσαι πραγματικά, σ' αγαπάμε.

Check also. Η χρονιά που πέρασε μας κέρασε κι άλλες εμφανίσεις ιδιαίτερων συγκροτημάτων του χώρου. Εκτός των Uncle Acid, Elder, Mastodon και Egypt, ειδική αναφορά και όμορφες αναμνήσεις κρατάμε από το υπέροχο Smoke The Fuzz Fest με τους Yuri Gagarin, Siena Root, Electric Moon, Causa Sui, Earthless και φυσικά τους All Them Witches.

  • SHARE
  • TWEET