Nightstalker

Εδώ και χρόνια ζούμε την άνθιση της ελληνικής heavy rock σκηνής με ονόματα όπως τους Planet Of Zeus, τους 1000Mods και φυσικά τους γερόλυκους Nightstalker να κερδίζουν επάξια τη μάχη ενάντια σε αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού. Η Ελλάδα ξαφνικά άρχισε να εκτιμά τα εγχώρια μουσικά προϊόντα αποφεύγοντας την ξενομανία του παρελθόντος. Φυσικά, όταν οτιδήποτε σε τούτη τη ρημάδα τη χώρα προσπαθεί να προκόψει, έρχεται αυτόματα η αντίθετη πλευρά.

Φτάσαμε στην εποχή που πρέπει οπωσδήποτε να αμφισβητούμε την επιτυχία του άλλου, να κοροϊδεύουμε τα «ελαττώματα» του και να σπρώχνουμε με το ζόρι τη ζυγαριά προς την πλευρά αυτή αδιαφορώντας για όλα τα προτερήματά του. Ξαφνικά μας φταίνε τα πάντα!

Πρώτη φορά είδα τόσο έντονη την ενασχόληση του κόσμου με ό,τι περιλαμβάνει έναν δίσκο των Nightstalker. Σημεία των καιρών... θα μου πεις. Σε ορισμένους δεν άρεσε το εξώφυλλο και βιάστηκαν να «κράξουν» αφήνοντάς με να χαμογελώ χαιρέκακα. Τι σημασία έχει, σκέφτηκα, αφού ο δίσκος και πάλι «γαμάει»! Αργότερα, ήρθε το πρώτο κομμάτι, το "Zombie Hour" και οι "haters" συνέχισαν τα δικά τους. «Η προφορά του Αργύρη δεν είναι καλή...», «Θυμίζει το τάδε κομμάτι ή τον δείνα δίσκο...». Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι από την πρώτη φορά που θα ακουστεί ζωντανά, ο τυχερός συναυλιακός χώρος θα γκρεμιστεί, όπως συνέβη τόσες φορές.

Αυτό που δείχνουν να ξεχνούν πολλοί είναι ότι οι Nightstalker από τις πρώτες τους μέρες μέχρι και σήμερα αδιαφορούν για το τι θέλουμε και σκεφτόμαστε. Δεν τους νοιάζει αν τους αποκαλούν ή αν είναι "stoner", και δεν θα νοιαστούν αν κάποιοι τους θεωρούν μέρος της σημερινής μόδας. Εδώ ήταν, εδώ είναι ακόμα μετά από τόσα χρόνια.

Πάμε, όμως, στον δίσκο που αρχίζει με δυο κομμάτια που θα φέρουν το χαμόγελο στους παλιότερους οπαδούς αφού τα "Naked Fire" και "Space Matter" θυμίζουν το παρελθόν του συγκροτήματος όσο δεν έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Αφήνοντας στην άκρη το "Zombie Hour" γιατί το έχετε ακούσει ήδη όλοι, φτάνουμε στο "The Dog That No-One Wanted" μια από τις πιο μελωδικές και πιασάρικες συνθέσεις στην ιστορία των 'Stalker, από αυτές που τα ραδιόφωνα «επιβάλλεται» να πρσθέσουν στις λίστες τους. Το "Deeper" έρχεται να κλείσει την πρώτη πλευρά του άλμπουμ με εύστοχα τοποθετημένα δεύτερα φωνητικά και για άλλη μια φορά το καταπληκτικό μπάσο του Ανδρέα.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά δυναμικά με το "Forever Stoned", έναν τίτλο που μόνο οι Nightstalker θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν. Ακολουθεί το "We Belong To The Dead", την πιο ατμοσφαιρική στιγμή του δίσκου. Ορισμένοι θα σκεφτούν ότι επαναλαμβάνουν την επιτυχημένη συνταγή του "Children Of The Sun" αλλά οι Αθηναίοι ανέκαθεν είχαν τέτοιες συνθέσεις στους δίσκους τους. Συνέχεια με το "My Electric Head", το πιο μακροσκελές κομμάτι, βαρύ και ασήκωτο με αλλαγές στον ρυθμό λίγο πριν κλείσει με το "Blue Turns To Black", μια σύνθεση που φέρνει την ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία και τον αργόσυρτο ρυθμό, ενώ περιέχει και έναν μικρό φόρο τιμής στους Thin Lizzy λίγο πριν το τέλος της.

Εννιά συνθέσεις που αποτελούν έναν ακόμα ποικιλόμορφο δίσκο των Nightstalker, εννιά κομμάτια που φυσικά θα θυμίσουν το παρελθόν, μακρινό και πρόσφατο αφού όλα περιέχουν τον δικό τους χαρακτηριστικό ήχο, χωρίς ποτέ να αρνούνται τις επιρροές τους από τα μεγαθήρια της παγκόσμιας rock σκηνής.

Οι Nightstalker επέστρεψαν, τέσσερα χρόνια μετά το "Dead Rock Commandos", και το "As Above, So Below" έρχεται να τους επαναφέρει στον θρόνο της ελληνικής heavy rock σκηνής. Οι ίδιοι, γκρεμίζουν τον θρόνο, «φτύνουν» το στέμμα, σπάνε το σκήπτρο σε χίλιαδες κομμάτια και κάθονται απολαυστικά πάνω στα συντρίμια.