Smoke The Fuzz Fest (All Them Witches, Earthless, Siena Root κ.α.) @ Ιερά Οδός, 22/10/16

Ένα φεστιβάλ τόσο εντυπωσιακά καλό που πρέπει να το ευχαριστήθηκαν ακόμα και όσοι δεν πήγαν

Από τους Μάνο Πατεράκη, Κώστα Σακκαλή, 24/10/2016 @ 12:44

Δεμπά (sic) να μην είχε καθόλου «φάση»; Να μην ήταν αυτό που σου έρχεται στο μυαλό ρε παιδί μου όταν ακούς φεστιβάλ. Ούτε ανοιχτός χώρος, ούτε χόρτο (καλά εντάξει, δεν το εννοώ αυτό), ούτε περίπτερα με φαγητά και αντικείμενα προς πώληση, ούτε πολλές σκηνές, ούτε ούτε ούτε... Στο μυαλό μας αυτή η μέρα θα είναι από τις πιο επιτυχημένες φεστιβαλικές εμπειρίες στην Ελλάδα. Συγκροτήματα που ποιοτικά θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε σειρά, συγκροτήματα που έστω και στο περιορισμένο κοινό του ήχου αυτού είναι αποδεκτά ως ποιοτικότατα εμφανίστηκαν είτε για πολλαπλή, είτε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Το κάλεσμα αφορούσε μία ολόκληρη σκηνή με πολλά παρακλάδια ή αν προτιμάτε πολλές σκηνές με έναν κοινό γνώμονα. Την περιπετειώδη, ψυχεδελική, μη συμβατική, αυτοσχεδιαστική μουσική. Όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται. Και οι συνθήκες ήταν τέλειες. Τόσο άψογο ήχο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο συγκρότημα είμαι βέβαιος ότι δεν έχουμε ακούσει ποτέ. Και τόσο άνετη παρακολούθηση σε έναν αντικειμενικά πολύ όμορφο συναυλιακό χώρο επίσης δεν συναντάμε συχνά. Εδώ, βέβαια, μπορεί να μας μείνει και ένα παράπονο, ότι χωρούσε αρκετός ακόμα κόσμος πριν φτάσουμε να τον χαρακτηρίσουμε γεμάτο, αλλά τουλάχιστον οι πιστοί της σκηνής ήταν εκεί χειροκροτώντας κάθε μα κάθε συγκρότημα και ζητώντας από όλα encore. Μακάρι την επόμενη φορά να βρεθούν και μερικοί πιο περιφερειακοί. Γιατί θα είναι έγκλημα να μην υπάρξει και επόμενη φορά.

Αντί των παράλληλων εντυπώσεων σχετικά με το κάθε συγκρότημα είπαμε να κάνουμε κάτι πιο συγκεντρωτικό για να θυμηθούν όσοι ήταν εκεί και να ζηλέψουν όσοι έλειψαν. Αυτά λοιπόν έμειναν στους συντάκτες του Rocking.gr, Μάνο Πατεράκη και Κώστα Σακκαλή, και τα μοιράζονται μαζί σας.

Yuri Gagarin

Yuri Gagarin

Συν: Ο καλύτερος ήχος πρώτου ονόματος φεστιβάλ που έχουμε ακούσει ποτέ, με τα «εντόσθια» της επιβλητικής μουσικής τους, όπου τα πλήκτρα και η μία εκ των δύο κιθαρών σόλαραν και fuzz-αραν ανελέητα πάνω σε ευφάνταστα μοτίβα, να διακρίνονται ξεκάθαρα. Είχαν και το πιο εντυπωσιακό video wall όλων των συγκροτημάτων της βραδιάς. Καλύτερη στιγμή, το φοβερό "Cluster Of Minds".

Πλην: Καθότι άνοιξαν το φεστιβάλ, έπαιξαν μπροστά σε λίγο κοινό, υπομένοντας την κλασική κατάρα του πρώτου ονόματος. Βέβαια, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν όσους τυχερούς ήρθαν από νωρίς.

Με μια ματιά: Οι Σουηδοί instrumental space/psych rockers κέρδισαν δίχως αμφιβολία τον άτυπο τίτλο της «αποκάλυψης της βραδιάς» και μαζί με αυτόν καινούργιους οπαδούς, ενώ εδραίωσαν τη θέση τους στην υπόληψη όσων ήδη τους γνώριζαν. Τον δεύτερο δίσκο τους τον είχαμε στις καλύτερες «υπόγειες» κυκλοφορίες του 2015. Ο τρίτος θα κερδίσει θέση ανάμεσα στις κανονικές μας κριτικές.

Μ.Π

Siena Root

Siena Root

Συν: Επιτέλους τους βλέπουμε όπως τους αξίζει. Σε πλήρη απαρτία, μαζί με το φοβερό Hammond τους να γεμίζει τον ήχο. Και αυτό είχε και μία παράπλευρη θετική συνέπεια, άφησαν επιτέλους κατά μέρους το (εξαιρετικό κατά τα άλλα) ντεμπούτο τους και επέλεξαν πολλά τραγούδια και από αλλού στη δισκογραφία τους, αφήνοντας ακόμα πολλά διαμάντια εκτός.

Πλην: Ο ήχος τους και ιδιαίτερα τα τραγούδια και ο τρόπος που επιλέγουν να παίξουν live προσεγγίζουν περισσότερο το '70s hard rock, με αποτέλεσμα στο πλαίσιο του υπόλοιπου φεστιβάλ να φαίνονται ίσως οι πιο συμβατικοί. Όχι ότι αυτό έδειξε να πτοεί και κανέναν.

Με μια ματιά: Δεν μπορεί αντικειμενικά να ειπωθεί αν ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα, ήταν σίγουρα η πιο μουσική. Οι ερωταπαντήσεις μεταξύ κιθάρας και Hammond σε στυλ Deep Purple στο "Lazy" και ο πιο υπομονετικός ρυθμός ανάπτυξης των τραγουδιών ήταν χαρακτηριστικά που περιμέναμε από αυτή τη νέα μορφή του συγκροτήματος.

Κ.Σ.

Electric Moon

Electric Moon

Συν: Ατελείωτο groove με ντραμς και μπάσο να κλειδώνουν σε μεθυστικούς ρυθμούς που σε παρασέρνουν, ενώ η κιθάρα με τα πετάλια της ζωγράφιζε στον καμβά των άλλων δύο οργάνων. Τζαμάρισμα στο φουλ και αποθέωση της μουσικής ως επιβολή του ήχου επί της σύνθεσης.

Πλην: Ατελειώτο groove με ντραμς και μπάσο να επαναλαμβάνουν μονότονους ρυθμούς που από κάποιο σημείο και μετά κουράζουν με την κιθάρα να δίνει τη μόνη διαφοροποίηση χωρίς ούτε μία μελωδία πάνω στον ρυθμό των άλλων δύο οργάνων. Τζαμάρισμα στο φουλ και αποθέωση της μουσικής ως επιβολή του ήχου επί της σύνθεσης.

Με μια ματιά: Αυτό που κάνουν οι Electric Moon ή το νιώθεις ή σε αφήνει αδιάφορο, για να μην πω και σε ενοχλεί. Απ' ό,τι φάνηκε η πλειοψηφία του κόσμου το υποδέχθηκε θερμά αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μπορέσεις να αφεθείς και να μπεις στο τριπάκι τους για να νιώσεις την αξία τους. Όσοι ταυτόχρονα έστηναν πηγαδάκια, μάλλον δεν θα κατάλαβαν τίποτα.

Κ.Σ.

Causa Sui

Causa Sui

Συν: Οι Δανοί Causa Sui παρουσιάστηκαν ως ένα εξαιρετικά δεμένο και συνεκτικό σύνολο, με τα χρόνια εμπειρίας και περιοδειών να κάνουν εμφανές πως ήταν το πιο δουλεμένο συγκρότημα της βραδιάς. Εξ ου και οι συνθέσεις τους απογειώθηκαν στο σανίδι σε επίπεδα ψηλότερα του στούντιο, δημιουργώντας ένα υπέροχο τζαμαριστό heavy psych χάσιμο υψηλής ποιοτικής στάθμης.

Πλην: Η ομοιομορφία των μουσικών τους και η έλλειψη πιασάρικων μελωδιών/σημείων σε θέσεις όπου ενδεχομένως θα μπορούσαν να υπάρχουν, συνετέλεσαν στο γεγονός πως δεν κατάφεραν να κερδίσουν ολοκληρωτικά τους πάντες -και είναι απόλυτα κατανοητό.

Με μια ματιά: Οι Causa Sui είναι κατ' εξοχήν live μπάντα. Απ' όσα πράγματα έχουμε ακούσει από αυτούς στις στούντιο δουλειές τους, λείπει εκείνο το κλου, του οποίου γίναμε μάρτυρες το Σάββατο στο Smoke The Fuzz Fest.

Μ.Π.

Earthless

Earthless

Συν: Ό,τι πιο κιθαριστικό ακούσαμε τη συγκεκριμένη ημέρα. Τα riff και τα solo έδιναν και έπαιρναν και όποιος αγαπάει το βρώμικο, ορμητικό τρόπο παιξίματος θα κράτησε σημειώσεις. Αθροιστικά πρέπει σαφώς να έπαιξαν τα περισσότερα riff από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα της βραδιάς. 

Πλην: Χωρίς να έχουν τραγούδια αλλά ούτε και να γκρουβάρουν, χωρίς μελωδίες και μόνο με την ένταση και τη δύναμη της κιθάρας κατά βάση να τους καθοδηγεί, η μουσική τους κατέληξε να μοιάζει αρκετά μονοδιάστατη. Το encore στο "Communication Breakdown", αν απέδειξε κάτι, ήταν ακριβώς ότι το να παίζουν τραγούδια δεν είναι κάτι που «έχουν». 

Με μια ματιά: Δεν υπάρχει μάλλον ξεκάθαρη απάντηση γιατί οι Earthless έπαιξαν ως τυπικά δεύτερο όνομα στο φεστιβάλ. Ίσως αν ήταν στην αρχή να είχαμε αρκετά διαφορετικές εντυπώσεις αλλά στην πραγματικότητα από κάποιο σημείο και μετά και έχοντας γράψει ήδη κάποιες ώρες στο φεστιβάλ η μουσική τους μάλλον κούρασε αρκετό κόσμο. Όχι την πλειοψηφία, όμως, που, όπως και όλους τους προηγούμενους και τους επόμενους, τους αποθέωσε.

Κ.Σ.

All Them Witches

All Them Witches

Συν: Είχαν τον κόσμο με το μέρος τους, με αρκετούς να τραγουδάνε όλους τους στίχους τους, απόδειξη ότι οικοδομούν μια βάση οπαδών, η οποία μόνο θα αυξάνεται από εδώ και πέρα. Πιο «λυμένοι» και με καλύτερο ήχο από την προηγούμενη εμφάνισή τους τον περασμένο Φλεβάρη -και με ένα πολύ ελπιδοφόρο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους (παίρνετε μια γεύση εδώ με λίγο ξερό ήχο).

Πλην: Παραμένουν επί σκηνής μισό κλικ κάτω από το στούντιο -πρέπει να δουλέψουν λίγο περισσότερο στο να κάνουν πιο massive, επιβλητικές και ατμοσφαιρικές τις συνθέσεις τους στο σανίδι, ώστε να μπορούν να κερδίζουν και αυτούς που δεν έχουν ήδη λιώσει τους δίσκους τους. Στο τέλος, αντί για ολόκληρο το (εξαιρετικά αποδοσμένο) ξεχείλωμα του "Blood And Sand/Milk And Endless Waters" θα θέλαμε να ακούσουμε ένα επιπλέον τραγούδι ή έστω ένα encore.

Με μια ματιά: Όντας δικαιωματικά headliners ενός φεστιβάλ με συγκροτήματα αρκετά πιο παλιά και έμπειρα από αυτούς, η εμφάνισή τους ήρθε ως επισφράγισμα της πεποίθησης ότι τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά τους. Και έχοντας ήδη δύο δισκάρες και έναν πολύ καλό δίσκο στις αποσκευές τους, το ταβάνι τους δεν διαφαίνεται καν... Ακόμα τραγουδάμε μαζί τους τα διαδοχικά "The Marriage Of Coyote Woman", "Elk.Blood.Heart", "Open Passageways" που κορύφωσαν την εμφάνισή τους.

Μ.Π.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com

SETLIST


Talisman
The Death Of Coyote Woman
When God Comes Back
Charles William
New Song
Dirt Preachers
The Marriage Of Coyote Woman
Elk.Blood.Heart
Open Passageways
Swallowed By The Sea
Blood And Sand/Milk And Endless Waters

  • SHARE
  • TWEET