Greenleaf

Μετά βεβαιότητας μπορούμε να μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Το απαύγασμα του heavy rock που αποτελεί το συγκρότημα συνεχίζει την δυναστεία των εκπληκτικών Dozer και πάει την μουσική τους ακόμα παραπέρα. Αβίαστα στο πρώτο μισό του δίσκου οι Witchcraft εκθρονίζονται και στο δεύτερο μισό οι Queens Of The Stone Age θα μπορούσαν να ακούγονταν έτσι αν ο Homme δεν έπασχε τελευταία από οξύ ανέμπνευστο συγγραφικό σύνδρομο.

Αυτά μάλλον θα τα έλεγε κάποιος που του άρεσε πολύ ο δίσκος. Ή δεν τον άκουσε και πολύ καλά. Τώρα που τράβηξα την προσοχή σας και σας εκνεύρισα ενδεχομένως ας μιλήσουμε για τους Greenleaf.

Δίσκοι σαν το "Rise Above The Meadow" είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν συντάκτη, καθώς κάνουν «τικ» σε όλα τα κουτάκια ενός αξιόλογου και καθωσπρέπει δίσκου. Ενδιαφέροντα riff, μελωδίες, groove, παραγωγή, σόλο που επαναφέρουν στην ζωή τον Hendrix, όμως υπάρχει το κλασικό «αλλά». Και όπως λέει και ο ξακουστός στρατηγός, στοχαστής και διανοούμενος Eddard Stark, όταν υπάρχει ένα «αλλά» ακυρώνει ό,τι έχει αναφερθεί πριν από αυτό.

Για αρχή, τα τραγούδια τους μπορεί κάποιος να πει ότι είναι εξαιρετικά και καλογραμμένα και σε μερικά μπορείς ακόμα να πεις ότι τα «σπάνε» κιόλας, αλλά πάσχουν σε δυνατά «hooks» και κυρίως σε πρωτοτυπία. Εκτός και αν δεν έχετε συστηθεί με τους Kyuss ακόμα. Ή το rock. Oπότε τους αδικώ.

Στην συνέχεια, βρίσκω για την βαρύτητα που προσπαθούν να δώσουν οι Greenleaf (οι ίδιοι αναφέρονται στον δίσκο ως «the heavy one») την φωνή του Arvid Jonsson μαλθακή και ξεφούσκωτη. Πιο πολύ ταιριάζει στους TV On The Radio ή να είναι ο μεταλλάς στους Black Keys ή είναι ο Chris Martin μεταμφιεσμένος.

Επίσης, ενώ τα riff είναι και heavy και rock και ό,τι θέλετε, ενίοτε δεν αισθάνομαι ότι αναπτύσσονται αρκετά και κάποιες φορές περιμένεις κάτι περισσότερο να έρθει που συνήθως όμως δεν σε λυτρώνει. Θες να τραβήξει παραπάνω, βρε παιδί μου, να πει και άλλα, αλλά δεν σου κάνουν το χατίρι. Εξάλλου αυτό το κάνουν και άλλοι.

Αλλά μήπως εκεί είναι η ουσία του δίσκου. Οι Greenleaf πήραν το ρίσκο να ακούγονται έτσι ακριβώς. Στην τελική πάντα (ή συνήθως) γκρινιάζουμε όταν ακούγεται κάτι παρόμοιο. Μήπως τελικά δεν μας αξίζει η διαφορετικότητα; Μήπως έχουμε συνηθίσει κάποια πράγματα να ακούγονται με συγκεκριμένο τρόπο; Μήπως οι μεγάλες προσδοκίες αδικούν ένα καλό αποτέλεσμα;

Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια) να γίνεται αυτό το άλμπουμ το αγαπημένο του για ολόκληρο το 2016, αλλά σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω φίλοι του συγκροτήματος που θα κρίνουν την ερμηνεία των Greenleaf παραπάνω από επαρκή και πολύ πάνω από τον μέσο όρο της πλέμπας εκεί έξω. Και θα έχουν δίκιο. Κυρίως όμως υπάρχει ο κόσμος που δεν κολλάει τόσο στις λεπτομέρειες και του αρκεί να ακούει έναν αξιόλογο δίσκο χωρίς να διυλίζει το κώνωπα τόσο πολύ. Επόμενooος.

Υ.Γ.: Πάντως για το "Golden Throne" σίγουρα πληρώνουν δικαιώματα στον Josh Homme. Αυτός το έγραψε, παλιά όμως, δεν παίζει. Ε;