Mantar

Οι Mantar ανήκουν σε αυτήν τη σπάνια κατηγορία συγκροτημάτων που, ενώ όλα είναι εναντίον τους και είναι και σούπερ άφραγκοι, κατάφεραν να τραβήξουν βλέμματα και αυτιά σε όλο τον κόσμο. Το ντουέτο από τη Γερμανία βάζει τα γυαλιά με την απλότητά του, σε όλους τους ψευδό-τελειομανείς που προσπαθούν να κρύψουν την αποτυχία και την ανεπάρκεια τους ως μουσικοί πίσω από τον κακό εξοπλισμό, τον βλάκα τον ηχολήπτη, τα κυκλώματα και την άτιμη την κοινωνία.

Το πρώτο άλμπουμ τους, αν και τελείως αυτοχρηματοδοτούμενο, ήταν η φωτοβολίδα που φώτισε τη μουσική νύχτα και τράβηξε οπαδούς, μουσικόφιλους αλλά και στελέχη εταιρειών γύρω τους σαν τα κουνούπια σε λάμπα ταβέρνας στην παραλία.

Στο δεύτερο άλμπουμ, χρησιμοποιώντας τον ίδιο εξοπλισμό που έχουν και στα live, ανεβαίνουν σκαλί σε όλα τα επίπεδα και το ξέρουν. Υπό κανονικές συνθήκες, ένα συγκρότημα που τρώει την έπαρση του Axl Rose για brunch, θα το αντιμετώπιζα ταυτόχρονα σαν εγκληματία πολέμου και σουβλατζή που τσιγκουνεύεται τη σως στο σουβλάκι κοτόπουλο.

Όμως, οι Mantar πρώτα απολογούνται γιατί ακούγεται πιο διαυγές από τον προκάτοχό του, αλλά καπάκι μετά μας γράφουν όλους εκεί που όλοι ξέρουμε, γιατί απλά κάνουν με όλη τους την ψυχή αυτό που ξέρουν μόνο να κάνουν. Να παίζουν όσο πιο metal μπορούν.

Το blackened punk sludge 'n' roll τους κρατάει εξαιρετικά τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτά τα είδη και μπορείς να πεις ότι σχεδόν δεν υπερτερεί κάποιο έναντι του άλλου. Αλλά αισθάνομαι ότι τους χαντακώνεις αν προσπαθήσεις να βάλεις μια μουσική ταμπέλα πάνω τους. Πρώτη φορά μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη «μανιασμένα»  και να ταιριάζει τόσο σε έναν δίσκο. Συγχρόνως, όμως, μέσα στη μανία των groove βρίσκουν χώρο και για ρεφρέν που μπορείς να σιγοτραγουδήσεις στο μπάνιο, στον δρόμο, στη δουλειά.

Αν και ντουέτο δεν χάνουν ούτε σε όγκο, ούτε σε ποικιλία. Η κιθάρα του Hanno έχει υπερφυσικά βαρύ ήχο, ενώ τα τύμπανα του τερατώδη Τούρκου Erinc, συμπληρώνουν με τα ιδιότυπα grooves τους τα κενά. Που και που, ακούς κι ένα πληκτράκι να ψελλίζει, αλλά τίποτα που να κόβει την ορμητική καφρίλα του "Ode To The Flame".

Ένας υπέροχος δίσκος για όλη τη metal οικογένεια. Κοπιάστε.