Uncle Acid And The Deadbeats, Bus @ An Club, 20/05/16

Τους κυνηγάω δύο χρόνια. Από εκείνον τον Απρίλη του 2014 που δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω ένα από τα live ορόσημα των τελευταίων ετών, είχα πει στον εαυτό μου πως δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Φτάνοντας έξω από το An έβλεπες ότι υπήρχε ένα συγκεκριμένο vibe ανυπομονησίας, κυρίως από τον κόσμο που του είχε ταρακουνηθεί το «είναι» προ διετίας. Και τίμησε δεόντως και τους BUS που άνοιγαν τη συναυλία...

...Οι οποίοι θεωρώ πως αποτελούσαν το πιο ταιριαστό support σχήμα για να ανοίξουν για μία μπάντα σαν τους Uncle Acid And The Deadbeats. Και είμαι σίγουρος πως αν οι Κεμπριτζιώτες παρακολούθησαν έστω και λίγο το live των BUS θα τους κλέψουν κάποια ιδέα. Ειδικά στο παλαιότερο τους υλικό, που ήταν και αυτό που με έκανε να πω πως εδώ έχουμε ένα καινούριο ανεξερεύνητο συγκρότημα του εγχώριου underground. Και ευτυχώς δεν έπεσα έξω καθώς με την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά "The Unknown Secretary" γύρισαν πολλά κεφάλια προς το μέρος τους.

Σε άλλη κατεύθυνση, ωστόσο, από τα πρώτα τους EP και ειδικότερα από το "Cross". Οι αναφορές στους Electric Wizard και το βρώμικο doom υποχώρησαν και βγήκε μπροστά η αγάπη για το NWOBHM, τους Blue Oyster Cult, τους Black Sabbath, τον DIO και το πρωτόλειο speed/thrash. Πάνω στη σκηνή ο ήχος τους βγαίνει καρφί δυνατός και τέζα μεταλάδικος, όπως και τα φωνητικά του ενός κιθαρίστα τους. Αυτό που θα μπορούσαν να βελτιώσουν είναι η σκηνική τους παρουσία, η οποία ήταν κάπως στατική. Παίζουν τόσο κολληματικά παλιομοδίτικα που μέχρι και εγώ που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν των πιο πάνω αναφορών, έκανα headbanging.

Και αφού οι BUS είχαν ζεστάνει τα σβερκάκια μας αρκετά, σε ένα γεμάτο An, βγήκε ο θείος με άλλους δύο κλασικοροκάδες στα έγχορδα και έναν Ιρλανδό στα τύμπανα (δεν έχω ιδέα αν είναι Ιρλανδός ο άνθρωπος, αλλά θα μπορούσε εύκολα να παίζει στους Dropkick Murphys) και για μία ώρα και κάτι μας πήρε το μυαλό. Το cult status που είχαν αποκτήσει μετά τον πρώτο τους δίσκο 'Vol. 1" και κυρίως με το breakthrough άλμπουμ "Blood Lust", δεν έχει χαλάσει ακόμα και τώρα.

Ο ήχος τους είναι επίκαιρος μέσα στον κόσμο του heavy rock που έχει επηρεαστεί από τα '60s και τα '70s. Και εξαιρετικά σαγηνευτικός. Ακούς πρωτοdoom riffs, με τύμπανα αργά και γεμάτα όγκο, με φωνητικές μελωδίες που σε κάποια αυτιά η θηλυπρεπής χροιά τους μπορεί να ακούγεται ενοχλητική, αλλά είναι μαγευτική. Ειδικά όταν καταλαβαίνεις ότι αυτή η συναισθηματική φωνή «συνομιλεί» με την οικογένεια Manson δολοφονώντας όλη τη γενιά των λουλουδιών.

Η εμφάνιση των Uncle Acid And The Deadbeats κινήθηκε στο ίδιο επίπεδο με άλλα συναυλιακά cornerstones μίας παρόμοιας ηχητικής αντίληψης που φέρουν για παράδειγμα οι Samsara Blues Experiment και οι Siena Root. Χωρίς το occult στοιχείο. Όλα τα όργανα ακουγόντουσαν πρίμα με έμφαση στις συναισθηματικές στιγμές όπου τα σόλο στις κιθάρες έκαναν πολλές τρίχες να σηκωθούν.

Μας το ζήτησε ο θείος: Να τα κάνουμε όλα ρημαδιό στο "I’ll Cut You Down". Να αφεθούμε στη μελαγχολική μουντάδα της τριπλέτας των "Melody Lane", "Desert Ceremony" και "Withered Hand Οf Evil". Και εν τέλει να φάμε τον γαμημένο καρπό του "Poison Apple" και να γευτούμε την ατόφια έκφραση της βαριάς ηλεκτροδοτούμενης μουσικής.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής