Desertfest Athens: Day 1 (Red Fang, 1000mods, Truckfighters, we.own.the.sky κ.α.) @ Ιερά Οδός & Palmitas, 07/10/16

Η ανακοίνωση του εν λόγω φεστιβάλ πριν από μερικούς μήνες μόνο ως ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Διεθνές και περιοδεύον, με αποκλειστική ενασχόληση σε stoner, doom και psych ήχους, που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα τυγχάνουν μεγάλης απήχησης.

Η Αθηναϊκή εκδοχή του φιλοξενήθηκε σε δύο stages σε δύο διαφορετικά μαγαζιά, όπου ο κάθε παρευρισκόμενος έπρεπε να διασχίσει την Ιερά Οδό και να ανέβει μερικές δεκάδες σκαλοπάτια ή να πάρει το ασανσέρ μέχρι τον 4ο όροφο, κάθε φορά που άλλαζε stage. Χαρακτηριστικό και των δυο ημερών ήταν ότι υπήρχε παρουσία οπαδών και από το εξωτερικό, κάτι που δεν συνηθίζεται στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα.

House Of Broken Promises

Το φεστιβάλ άνοιξαν λοιπόν στις 17.45 οι Αμερικάνοι House Of Broken Promises παίζοντας κατά βάση stoner, με rock 'n' roll χαρακτήρα. Άλλοτε πιο groov-ατοι και άλλοτε μουσικά πιο χειμαρρώδεις, με θορυβώδη ήχο και με αρκετά θέματα καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, έπαιξαν επί περίπου σαράντα λεπτά και μπροστά σε εκατό άτομα το πολύ. Κάτι το ότι ήταν νωρίς και ακόμα δεν είχαμε ζεσταθεί, κάτι - θα έλεγα - η μονοδιάστατη μουσική των Αμερικάνων σε συνδυασμό με τον μέτριο ήχο απέτρεψαν αυτούς τους λίγους να εκδηλώσουν κάποιο ενδιαφέρον για την εμφάνιση της μπάντας και οι αντιδράσεις με την ολοκλήρωσή της παρέμειναν χλιαρές.

A.K.

Beggars

Οι Beggars πήραν τη σκυτάλη στις 18.25 στη μεγάλη σκηνή της Ιεράς Οδού. Ξεκίνησαν το σετ τους μπροστά σε μια άδεια αρένα, είκοσι-τριάντα άτομα, μέχρι δηλαδή να φτάσουν από απέναντι και οι υπόλοιποι. Πραγματοποίησαν μια καλή εμφάνιση με καλό ήχο παρουσιάζοντας rock 'n' roll με ωραίες μελωδίες, ελκυστικούς ρυθμούς και μια καθαρά συναυλιακή μουσική. Δεμένοι και άνετοι, έβγαινε η εμπειρία που έχουν αποκτήσει από τις αρκετές συναυλίες που έχουν πραγματοποιήσει. Αν τους λείπει κάτι, αυτό είναι περισσότερη ενέργεια στις εμφανίσεις τους. Σίγουρα κάτι τέτοιο θα τους ανεβάσει επίπεδο συναυλιακά.

Α.Κ.

Sadhus

Επιστρέφοντας στη δεύτερη σκηνή του Desertfest, αφού ανεβήκαμε τέσσερις ορόφους από τις σκάλες του κτιρίου, λόγω συνωστισμού στα διαθέσιμα ασανσέρ, βρήκαμε τους Αθηναίους Sadhus (The Smoking Community) να ετοιμάζονται να ξεκινήσουν το 45-λεπτο σετ τους.

Η εμφάνιση τους ήταν αναμενόμενα πειστική, ιδίως για όσους τους έχουμε ξαναδεί ζωντανά, με το βαρύ κι ασήκωτο sludge metal τους να κονιορτοποιεί τα ανυπεράσπιστα ώτα μας, μέσα σε ένα ντουμάνι από κάθε λογής τσιγάρα.

Παρά, λοιπόν, τα μικρά τεχνικά προβλήματα, λόγω των οποίων, κάποια στιγμή προς το τέλος της εμφάνισης τους χάθηκε ο ήχος του μπάσου τους, απέδωσαν το υλικό τους άψογα, με αποκορύφωμα της εμφάνισης τους το, βγαλμένο σαν από κάποιο δίσκο των Electric Wizard, εννιάλεπτο "The Smoking Community". Για τον γράφοντα, σίγουρα μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της πρώτης μέρας του φεστιβάλ.

Σ.Κ.

Torche

Κι έπειτα από το βίαιο, ακραίο sludge των Sadhus, σειρά είχε το alternative heavy rock των Torche, στη μεγάλη σκηνή, όπως κι όριζε το πρόγραμμα εμφάνισης. Τολμώ να πω πως είχα υψηλές προσδοκίες για την επιστροφή των Αμερικάνων rockers στη χώρα μας, οι οποίες δυστυχώς δεν εκπληρώθηκαν στο βαθμό που θα ήθελα.

Ίσως να έφταιγε και ο σχεδόν άδειος χώρος, τη στιγμή που ξεκίνησαν την εμφάνισή τους, αλλά η απόδοση τους, σε συνδυασμό με τον κακό ήχο, αποτέλεσε τροχοπέδη στο να απολαύσουμε και ζωντανά το άκρως ενεργητικό υλικό τους.

Παρ' όλα αυτά, η μπάντα είχε διάθεση και φαινόταν να ευχαριστιέται το γεγονός της επιστροφής της στις ελληνικές σκηνές, ενώ τα τραγούδια της, όσο κι αν έχασαν σε live συνθήκες, δεν παύουν να είναι άκρως ενδιαφέροντα, κάτι που βοήθησε στο να κυλήσει αβίαστα το σύνολο της εμφάνισης της.

Τελικά, όμως, οι συνειρμοί με τους Mastodon φαίνεται πως μπορούν να προεκταθούν, πέραν των συνθετικών μανιέρων (όπως στο σφηνάκι πώρωσης του "Sky Trials"), και σε επίπεδο απόδοσης επί σκηνής, δείχνοντας ξεκάθαρα πως ο συγκεκριμένος τομέας της ύπαρξης τους επιδέχεται βελτίωσης.

Σ.Κ.

We.own.the.sky

Τα πράγματα απέναντι στο Palmitas έμοιαζαν σαφώς καλύτερα, με τους we.own.the.sky να έχουν ξεκινήσει την εμφάνιση τους με το "Transmissions Of Static" του φετινού, πολύ καλού ντεμπούτου άλμπουμ τους.

Το μεταλλικό post-rock τους αποδόθηκε με σαφώς λιγότερα προβλήματα από την προ ολίγων μηνών εμφάνισή τους στο An, δίνοντας μια πληρέστερη και ουσιαστική εικόνα για την ποιότητα του υλικού τους.

Σίγουρα, βάσει του είδους στο οποίο δραστηριοποιούνται, ήταν η μπάντα που «κολλούσε» λιγότερο με τις υπόλοιπες του συνολικού billing του φεστιβάλ, αλλά χάρη στον πιο βρώμικο ήχο και τη δυνατή απόδοση της, λίγη σημασία είχε για όλους μας.

Προσωπικά, κατάφεραν να κερδίσουν ξανά το ενδιαφέρον μου για τις μελλοντικές τους ζωντανές εμφανίσεις, το οποίο είχε ατονήσει αρκετά, μετά το προβληματικό release show του Απριλίου. Έτσι, με την ώρα να κοντεύει 21:20, το μοναδικό γεγονός που μας τα χάλασε κατά τη διάρκεια του set τους, ήταν η ξαφνική επιδείνωση του καιρού, η οποία κι εμπόδισε την μετακίνηση μας από τη μια σκηνή στην άλλη.

Σ.Κ.

Truckfighters

Οι Σουηδοί ήταν από τις μπάντες που περίμενα να δω ίσως περισσότερο από κάθε άλλη. Είχα ακούσει τα καλύτερα για τις εμφανίσεις τους και συγκεκριμένα για τη ζωντάνια του κιθαρίστα, Dango επί σκηνής. Με νέο δίσκο στις αποσκευές τους και με την εμπειρία αρκετών εμφανίσεων στα αντίστοιχα φεστιβάλ της Ευρώπης, το τρίο βγήκε στη σκηνή γύρω στις 21:20, όπως όριζε και το πρόγραμμα.

Με τον ήχο αρχικά να έχει ορισμένα προβληματάκια, πήρε λίγο χρόνο μέχρι να «στρώσει» στα υψηλά επίπεδα που μας συνήθισε το Stage 1, οι ιδιαιτέρως αγαπητοί στο κοινό Σουηδοί ξεκίνησαν με το κλασικό τους κομμάτι "Mind Control". Το κοινό τους υποδέχτηκε θερμά, λικνιστήκε στο άκουσμα παλιών και νέων κομματιών, με το "The 1" να ξεχωρίζει από τα δεύτερα, ενώ όπως αναμενόταν τον ύμνο του φεστιβάλ, "Desert Cruiser" ακολουθησε moshpit και ξύλο.

Το desert rock τους κούμπωσε εύκολα στο φεστιβάλ, ο κόσμος γούσταρε την εμφάνισή τους - παρόλο που είχαν έρθει πάλι λίγο καιρό πριν. Μετά από μια ώρα περίπου μας αποχαιρέτησαν και θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι θα τους ξαναδούμε στο 2ο ελληνικό Desertfest, αν και όπου γίνει αυτό.

Setlist: "Mind Control" / "Hawkshaw" / "The Chairman" / "Calm Before The Storm" / "Mastodont" / "The 1" / "Desert Cruiser"

Α.Κ.

Black Rainbows

Οι, γνωστοί στο ελληνικό κοινό πλέον, Ιταλοί Black Rainbows είχαν επιλεγεί να κλείσουν τη βραδιά σε ό,τι είχε να κάνει με τη μικρή σκηνή. Ταιριαστή επιλογή αφού οι στούντιο δουλειές τους τούς έχουν κερδίσει ένα υπολογίσιμο κοινό, κάτι που φάνηκε και από τον κόσμο που έκανε τον κόπο να ανέβει στον τέταρτο όροφο του κτιρίου της Ιεράς Οδού. Τα προβλήματα ξεκίνησαν (και εκεί έμειναν) όταν έγινε κατανοητό ότι ο ήχος δεν θα ήταν φίλος τους γι' αυτήν τη βραδιά. Για ένα συγκρότημα που το όποιο του ατού αρχίζει και τελειώνει στο πόσο επιτυχημένα μηρυκάζουν τον ήχο των Black Sabbath (αρκετά η αλήθεια είναι) και όχι στις ξεχωριστές τους συνθέσεις, το λασπώδες αποτέλεσμα που προέκυψε από τους ενισχυτές τους απογοήτευσε όσους δεν μπορούσαν από μόνοι τους να εντοπίσουν τα τραγούδια της δισκογραφίας τους. Η θέση τους στο line-up δημιουργούσε προσδοκίες ότι θα ήταν και η (τουλάχιστον) τρίτη καλύτερη εμφάνιση της ημέρας, αλλά στην πραγματικότητα απείχαν αρκετά από αυτό.

Κ.Σ.

1000mods

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκαν σαν δεύτερο όνομα ουσιαστικά της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, μόλις κάτω από τους Red Fang από έναν διοργανωτή με εμπειρία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μια επιλογή που δικαιώθηκε εύκολα από την ανταπόκριση του κόσμου. Οι 1000mods έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν ισχύρο πυρήνα οπαδών, οι οποίοι τους ακολούθησαν και εδώ, και με αρκετή δουλειά και περιοδείες έχουν φτιάξει ένα καλό όνομα σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Λίγο μετά τις 23:00, λοιπόν, και υπό τους ήχους του νέου - πολύ καλού -  "Above179" ξεκίνησαν το σετ τους. Αρκετά πιο δεμένοι επι σκηνής από προηγούμενες εμφανίσεις και χωρίς προβλήματα στον ήχο απέδωσαν άψογα για σχεδόν εβδομήντα λεπτά heavy/southern (aka stoner) κομμάτια που, ναι μεν μπορείς να πεις ότι δεν διεκδικούν βραβείο καινοτομίας, έχουν δε μια feel-good αίσθηση και μια «αλητεία» με αρκετές κολλητικές μελωδίες που δύσκολα άφησαν κάποιον ασυγκίνητο σε ένα φεστιβάλ με όνομα Desertfest.

Προφανώς ο χαμός έγινε στο χιτάκι "Vidage" και στο "Claws" αλλά ακόμα και τα νέα κομμάτια έτυχαν θερμότατης υποδοχής και φαίνεται ότι αρκετά από αυτά θα τρυπώσουν στο σετ της μπάντας. Τίμια εμφάνιση από τους Χιλιομοδαίους που επιβεβαίωσε τη θέση τους στο billing.

Setlist: "Above179", "The Son", "Road To Burn", "Loose", "Low", "Claws", "El Rollito", "Vidage", "On A Stone"

Α.Κ.

Red Fang

Με τον τέταρτο δίσκο τους να κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και με αρκετές εμφανίσεις στη χώρα μας, επέστρεψαν να ηγηθούν της πρώτης μέρας του Desertfest οι Red Fang. Οι Αμερικανοί βγήκαν στις 00:30 στη σκηνή και με μια μεστή, άνετη, γεμάτη αέρα και σιγουριά εμφάνιση απέδειξαν πως υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα για τα οποία αξίζουν να τους μνημονεύουμε πέρα από τα φημισμένα video clip τους. Με άπλετο κέφι και ταυτόχρονα progressive τεχνική με πολύ ταλέντο, αλλά χωρίς να υπερβάλλει ούτε στο ελάχιστο, οι τύποι από το Portland κατέστησαν άμεσα σαφές πως ήταν με διαφορά η καλύτερη μπάντα της ημέρας. Περιφερόμενοι από τα κακοτράχαλα μονοπάτια των Mastodon μέχρι την τρέλα των Melvins και των Big Business, απέδωσαν το υλικό των τεσσάρων δίσκων τους σε εκτελέσεις ακόμα καλύτερες και από αυτές του στούντιο.

Απολαύσαμε χιτάκια, όπως τα "Blood Like Cream", "Hank Is Dead" και "Prehistoric Dog", αλλά και καινούργια κομμάτια από το "Only Ghosts", το οποίο τιμήθηκε δεόντως.

Όλοι τους - σαν σχολαστικοί nerds - ήταν άψογοι στα καθήκοντα τους, αλλά προσωπικά ξεχώρισα τον David Sullivan. Πολύ αξιόλογος κιθαρίστας με φοβερές δυνατότητες, σεμνός επί σκηνής, απέδωσε με άνεση τα μέρη του. Σε αντίθεση με τον frontman Aaron Beam, ο οποίος κούρασε λίγο με την πολυλογία του, ώσπου το συνειδητοποίησε και ο ίδιος και αναφώνησε "less talk, more rock".

Το προοδευτικό heavy metal των Red Fang έχει ιδιαίτερη πέραση στην Ελλάδα και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο αποκορύφωμα της δεύτερης μέρας του Desertfest. Μια μέρα που έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και σε άφηνε γεμάτο μουσικές στο πέρας της, και ίσως μερικές μελανιές για όσους τόλμησαν το mosh pit.

Setlist: "Wires" / "Blood Like Cream" / "Prehistoric Dog" / "Hank Is Dead" / "Malverde" / "Flies" / "Cut It Short" / "No Air" / "No Hope" / "The Deep" / "The Smell Of The Sound" / "1516" / "Throw Up"

Α.Κ.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com