Elder, Half Gramme Of Soma @ An Club, 12/05/16

Οι Elder ήταν το πρώτο όνομα φέτος που επιτέλους με έκανε να ξεκουνηθώ και να πάω σε μια metal συναυλία, που έχω να πάω κι εγώ από πέρυσι όπου σύρθηκα μέχρι την επικών διαστάσεων αποτυχία των Dodheimsgard. Εξάλλου, οι κατάσκοποι μου έστειλαν σήμα ότι οι Elder στο Desertfest πριν λίγες μέρες έκλεψαν την παράσταση, οπότε είχα ακόμα ένα κίνητρο και καμία δικαιολογία.

Έτσι κι εγώ κατηφόρισα νωχελικά με τον φίλο μου τον Αποστόλη προς τον αγαπημένο μου συναυλιακό χώρο, το Αν. Θέλοντας να αποφύγω το κλισέ της κλασικής μου γκρίνιας, αξίζει να σημειωθεί ότι επιτέλους κάποια events έχουν συγχρονιστεί με τακτικές του εξωτερικού που σέβονται το κοινό και η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς την ώρα που έπρεπε. Κάπως έτσι, σιγά-σιγά, πιστεύω θα δημιουργηθεί και μια κουλτούρα συνέπειας και στους διοργανωτές, αλλά και στο φιλοθεάμων κοινό. Και επίσης καλή φάση η καθημερινή, γιατί μου άφησε το μονάκριβο μου Σάββατο ελεύθερο για Call Of Duty. Αλλά αρκετά με αυτά.

Οι Half Gramme Of Soma βγήκαν ακριβώς στις 22:00 με ήχο headliner και αμέσως συγκέντρωσαν τον κόσμο που άραζε επάνω. Οι κιθάρες ήταν συμπαγείς και απέδωσαν τα πιασάρικα -Kuyss meets Monster Magnet meets Ugly Kid Joe- riff τους με σεξουαλική ευλάβεια. Αλλά δεν ήταν η καλύτερη τους μέρα και το λέω με ασφάλεια γιατί τους έχω δει αρκετές φορές.

Η εμφάνιση τους είχε πολλά μεμονωμένα χαρακτηριστικά για μια δυνατή συναυλία και έχουν προοδεύσει σημαντικά, αλλά λίγο κάποια θέματα με τον ντράμερ στα tempo των τραγουδιών που ανεβοκατέβαιναν σαν ασανσέρ σε εμπορικό, λίγο τα φωνητικά που ήταν πίσω και καλά έκαναν και λίγο η γενικά μονοδιάστατη σκηνική τους παρουσία, μας θύμιζε συνεχώς ότι η μπάντα είναι εκεί για support και μάλλον έτσι πρέπει να είναι. Έτσι, λίγο πριν κουραστεί η μέση μου, τα παιδιά μας καληνύχτισαν για να δώσουν τη σκηνή στους νέους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, Elder.

Στα πολύ γρήγορα ακολούθησαν οι συμπαθέστατοι πιτσιρικάδες αμερικάνοι headliners, που όσο και «αγαπημένους μας» να τους θεωρούμε, δεν κατάφεραν να γεμίσουν το Αν, που όμως είχε όσο κόσμο χρειάζεται για να δημιουργηθεί εκρηκτική ατμόσφαιρα που άφησε ικανοποιημένο και το κοινό, αλλά και το εντυπωσιασμένο συγκρότημα από την αποδοχή (και υποδοχή) που απολαμβάνει.

Με ελαφρώς μουδιασμένη εκκίνηση και σε χαμηλή ένταση και ένα μικρό intro, μπήκαν με γνώριμους ήχους από το άλμπουμ "Lore".  Αν και power trio, ήταν λίγες οι στιγμές όπου η έλλειψη δεύτερης κιθάρας ήταν εκκωφαντικά απούσα. Όχι, βέβαια, ότι δεν μου έλειψε, ειδικά σε κάποια σόλο και σε σημεία που είχαν χαρακτηριστικές μελωδίες, αλλά είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα, ειδικά με τη συνολική απόδοση του συγκροτήματος.

Αν κάποιος μπορούσε και έβλεπε τη συναυλία μόνο στην αρχή της και μετά πάλι στο τέλος, πραγματικά θα πίστευε ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Η ένταση, οι δυναμικές, τα grooves, ο κόσμος να χτυπιέται ήταν κάτι σαν το χρηματιστήριο το '99, ανέβαιναν συνέχεια και ξέφρενα μέχρι το τελικό «μπαμ», που στην προκειμένη περίπτωση ήταν απλά το τέλος της συναυλίας. Λίγες φορές με συγκρότημα που, ενώ είμαι πραγματικά γνώριμος μόνο με το τρίτο άλμπουμ τους, έχω εντυπωσιαστεί τόσο και δεν έχω βαρεθεί τις κάλτσες μου στο μισάωρο. Ο ντράμερ είναι από τους πιο σεμνούς που έχω δει ποτέ και ο φοβερός μπασίστας που έδειχνε ότι ζει το όνειρο, αν και έμοιαζε -όπως παρατήρησε ένας τυπίσκος από το κοινό- λίγο με τον Μπίλια νέο από το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» ήταν στιβαρός και ηχητικά πανταχού παρών, ενώ ο κιθαρίστας απλά μας απέδειξε ότι κρατάει όλο το συγκρότημα στην πλάτη του.

Ακόμα και το νέο τραγούδι που μας παρουσίασαν, ήταν τόσο σφιχτοδεμένο και επιβλητικό που το κοινό το αγκάλιασε σαν να το γνώριζε ήδη. Οι Elder μας απέδειξαν ότι αξίζουν πολύ περισσότερη προσοχή απ' ό,τι έχουν ήδη. Το χαρακτηριστικό μπόλιασμα του ήχου των Elder με αμερικάνικο doom, stoner με έντονους «σαμπαθισμούς», ψυχεδέλεια και πιασάρικες μελωδίες, όλα δείχνουν, ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει. Άντε και του χρόνου.

Αναγνώρισα τα εξής και χωρίς σειρά:
Compedium
Lore
Dead Roots Stirring
New Song
Deadweight
Legend
Spirit At Aphelion
Gemini
The End

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής