Satyricon

Satyricon

Roadrunner (2013)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 12/09/2013
Το άλμπουμ στο σύνολό του δείχνει να μην εξυπηρετεί κάποιο μουσικό ή αισθητικό σκοπό και αποτελεί ένα σύνολο απλοϊκών και κατά βάση εύπεπτων συνθέσεων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Satyricon αποτελούν μια από τις σπουδαιότερες μπάντες στην ιστορία του black metal. Δίσκοι όπως το "Nemesis Divina" ή το "Rebel Extravaganza" φιγουράρουν υπερήφανα ανάμεσα στους κορυφαίους  όλων των εποχών για το ιδίωμα. Ακόμα και μετά από αυτά η συνέχεια της πορείας τους υπήρξε το ίδιο ενδιαφέρουσα. Η σαφέστατη επιθυμία του Satyr να ξεχωρίσουν οι Satyricon είχε φανεί από πολύ νωρίς και μέσω της στάσης τους, αλλά και μέσω διαφόρων δηλώσεων. Στα δύο τελευταία τους άλμπουμ γίναμε θιασώτες της  εμφανής επιθυμίας των Νορβηγών να κινηθούν σε πιο mainstream «black metal» μονοπάτια. Αυτό που είχαν πάντα οι Satyricon ήταν η ξεκάθαρη και σαφέστατη μουσική τους προσέγγιση, όπως συμβαίνει με κάθε συγκρότημα που μπορεί και θέλει να ξεχωρίζει.

Μετά από όλα αυτά (και πολλά περισσότερα δηλαδή) και με την πάροδο τεσσάρων ετών χωρίς δίσκο, ήρθε η στιγμή για την επόμενη κίνηση. Από μεγάλη εταιρεία αυτή τη φορά.

Πριν από λίγες ημέρες και πριν το streaming του δίσκου στο Rocking είχα μιλήσει με τον Frost, ο οποίος ανέφερε κάτι που μου ακούστηκε πολύ περίεργο και χωρίς εγώ να ζητήσω κάποια περαιτέρω διευκρίνιση, μου έμεινε η απορία. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι ο νέος δίσκος θα δώσει τη δυνατότητα σε νέους οπαδούς των Satyricon  να καταλάβουν πως προκύπτουν να τραγούδια τα οποία κάνουμε. Η απορία μου λύθηκε μερικές ημέρες αργότερα όταν και άκουσα το άλμπουμ.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα εισαγωγικό κομμάτι στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα riff, μονότονο μεν που δίνει μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας δε, συνοδευόμενο από τις αντίστοιχες τυμπανοκρουσίες. Απλό στη σύλληψή του, αλλά αξιοπρεπές για αρχή. Η συνέχεια με το "Tro Og Kraft" δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις. Ένα ρηχό και ανέμπνευστο riff, με άνευρα φωνητικά και κουραστικά drums. Το "Our World, It Rumbles Tonight" παρουσιάζεται πιο up tempo, αλλά δεν έχει να προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις.

Για να μην πλατειάζω και κουράζω με μακροσκελείς αναλύσεις, το άλμπουμ κυλάει στο ίδιο μοτίβο. Με απλά λόγια, σε πολύ ρηχά νερά. Η συνολική προσέγγιση του δίσκου ηχητικά και συνθετικά είναι επιεικώς απλοϊκή. Τα κιθαριστικά μέρη είναι ανούσια και εκνευριστικά λιτά και παρουσιάζονται ιδιαίτερα πρόχειρα και βιαστικά, χωρίς να προκαλούν κάποιο συναίσθημα.

Το εντυπωσιακό και στιβαρό drumming του Frost έχει πάει περίπατο και τη θέση του πήρε μια λογική κουραστικών και δίχως στόχο γεμισμάτων. Από την άλλη τα φωνητικά του Satyr ακούγονται (πλην ελαχίστων σημείων) χωρίς πάθος, νεύρο και ένταση και αναδεικνύουν ένα ύφος επιτηδευμένο και ενίοτε υπεροπτικό. Ενώ κάποιες ενδιάμεσες ακουστικές παρεμβολές δεν προσφέρουν τίποτα, είναι απίστευτα λίγες και δίνουν την αίσθηση ότι απλώς υπάρχουν για να υπάρξουν.

Ο ήχος του άλμπουμ προκύπτει εντελώς κενός και κούφιος. Το άλμπουμ στο σύνολο του δείχνει να μην εξυπηρετεί κάποιο μουσικό ή αισθητικό σκοπό. Ένα σύνολο απλοϊκών και κατά βάση εύπεπτων συνθέσεων που στοχεύουν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Χωρίς αυτό να αποτελεί απαραίτητα λάθος, γίνεται με τέτοιο άγαρμπο τρόπο που δύσκολα θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Από το γενικότερο ναυάγιο σώζεται το "Walker Upon The Wind", το οποίο πάει να θυμίσει κάποιες από τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος.

Για να είμαστε και δίκαιοι, χρειάζεται να αναφερθεί ότι αυτό θα μπορούσε (όπως και είναι) το επόμενο βήμα των Satyricon  μετά από την πορεία που είχαν χαράξει με τα δύο προηγούμενα τους άλμπουμ. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο ότι οι black metal  ημέρες αποτέλεσαν παρελθόν εδώ και κάποια χρόνια, αλλά δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση μια μπάντα με τέτοιο παρελθόν να παρουσιάζει τέτοια ανέμπνευστα και ρηχά άλμπουμ.

Το "Satyricon" αποτελεί ένα μελανό σημείο στην εικοσάχρονη πορεία του συγκροτήματος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αποτελέσει και την ταφόπλακά του.
  • SHARE
  • TWEET